We
starten met een flitsend begin van de werkzaamheden, het
onderwaterschip wordt in een paar dagen helemaal gestript. Het
aluminium ziet er prima uit een ook de puzzel met loslatende plamuur
wordt opgelost. Die bleek later aangebracht over andere lagen heen en
de hechting was niet meer optimaal. We beginnen straks helemaal
opnieuw met het aanbrengen van het verfsysteem, voorlopig staat Tara
in haar blote billen met een zachtroze laag anticorrosieverf te
wachten op het vervolg. De tweede week begint met een vrije dag,
daarna een dag regen (geen werk) en dan een dag geen mensen om aan de
boot te werken. Er bekruipt ons een dêja vu Brazilië gevoel. Wij
werken iedere dag aan onze klussen, maar de voortgang lijkt eruit.
Een gesprek dan maar, in afwachten hebben we geen zin in. Vrijdag
wordt er keihard aan de boot gewerkt, kijk, het kán wel. Ze hebben
twee grote klussen op de andere werf van het bedrijf, maar wij willen
ook vooruit. Er komt nog een tentdoek over de boot heen zodat er ook
met regen doorgewerkt kan worden. De slechte plekken op de opbouw
worden aangepakt. Het komt vast goed, maar er is nog een berg werk te
verzetten.
In
de tussentijd hebben we het sporten weer opgepakt en een paar keer
gewandeld in de buurt. Wat een prachtige natuur en zo mooi met al die
rotsen, weilanden, bossen en hoogteverschillen. Een zondag wandeling
brengt ons naar de Bream Head, één van de hoge rots “hoofden”
aan de ingang van de Hatea rivier. Op de beschrijving staat “veel
treden”. Ze hebben niets gelogen, we gaan 500 meter omhoog via
trappen, treden van rotsblokken en boomwortels. Al met al rekenen we
onder het lopen uit zo'n 2500 treden! De beloofde beloning in de
vorm van 360 graden uitzicht is er een met een gemengd gevoel, het is
namelijk op een rotspuntje met in de diepte de zee en aan de andere
kant steil aflopende rots. Net lang genoeg voor een foto en dan weer
naar beneden. Dan wacht de laatste beloning, de wandeling was alleen
voor fitte mensen en dát hebben we dan toch weer mooi gedaan.
De
spierpijn de dagen erna nemen we op de koop toe.
Ons
hutje bij Little Earth Lodge bevalt enorm. Met Jürgen en Claudia van
de Belle Epoque gaan we de Abbey Caves verkennen. We zien prachtige
gloeiwormen en ook de minuscule ragdraadjes met glanzende bolletjes
waarmee ze insecten proberen te vangen. Hoe hongeriger hoe harder ze
gloeien. Aan de vele glimmende puntjes te zien moeten er snel wat
insecten langskomen. In sommige gedeelten van de grotten zijn
glanzende stalactieten druiprots, maar het overgrote deel bestaat
gewoon uit rots en rotsblokken met in het midden een riviertje. De
laatste grot kunnen we aan het eind van de wandeling door het
riviertje weer naar boven klimmen. Het koude water komt bij mij tot
net onder de oksels en dan komen we weer in de warmte. We zijn zo
terug bij de Lodge om lekker samen te eten. De Belle Epoque is al in
Alaska geweest en gaan nu naar Patagonië dus er is genoeg uit te
wisselen.
In
het dagelijkse leven zien we niet zoveel van de Maori cultuur,
Whangarei doet erg Engels aan. Een uitnodiging om een Maori Dawn
Ceremony (ochtendgloren) bij te wonen slaan we dan ook niet af. Aan
de binnenhaven van Whangarei is een klein gebouwtje gemaakt naar de
ideeën van Friedensreich Hundertwasser. Deze Oostenrijkse kunstenaar
heeft de laatste 30 jaar van zijn leven in Nieuw Zeeland aan de Bay
of Islands gewoond en voelde zich erg verwant aan de Maori cultuur.
Whangarei probeert nu een Hundertwasser/ Maori museum te realiseren.
Het kleine gebouwtje is een voorproefje. Dawn Ceremonies worden
alleen gehouden als er een Maori gebouw of Maori Kunst geopend wordt,
dus ik neem aan dat er ook Maori kunstenaars bij betrokken zijn
geweest. De Dawn Ceremony begint om 5 uur 's morgens, het is nog
helemaal donker. Als we aankomen zijn er al een aantal mensen, maar
geen Maori. Het lijkt erop dat vooral de ontwikkelaars en voorstanders
van het Hundertwasser/Maori museum gekomen zijn. Uiteindelijk zijn er
toch wel rond de 100 mensen als de Maori Tohunga (een mengeling van
wijze, genezer en priester) en een jongeman verschijnen. De jongen
blaast op een grote schelp en er komen nog 3 Tohunga bij hen staan.
Ze hebben de traditionele capes om, gemaakt van natuurlijk
materialen: leer, veren, schelpen, botjes en gras. De Tohunga
vraagt wie het gebouw zijn naam gaat geven en de kunstenaars worden
uitgenodigd hun gereedschappen neer te leggen. Daarna worden er in
het Maori Karakia teksten opgezegd, gebeden om spirituele begeleiding
en een goede uitkomst van de bijeenkomst. Alle Karakia teksten worden
mondeling doorgegeven van Tohunga op leerling. Dan krijgt het zijn
naam Te Kakano / Het Zaadje. De kunstenaars worden bedankt en mogen
hun gereedschap weer oppakken. We lopen met zijn allen drie keer om
het gebouwtje heen en als afsluiten een Hongi (neus tegen neus) met
de Tohunga's. Intussen zingen de eerste vogels en langzaam verkleurt
de lucht. Het is bijzonder om mee te maken. Roel vindt het wat al te
vroeg, want de volgende Dawn ceremony mag ik alleen gaan. 's Morgens
om 10.00 wordt het gebouwtje nog een keer geopend, nu door de
burgemeester met lint en schaar, maar dat slaan we lekker over.
foto's Roel aan het werk, Oesters van de lokale markt, bloem van palmboom, 3x Bream Head, A.H. Reed Memorial Park Kauri en Waterval
Succes met dit groot onderhoud.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk niet teveel "manana" momenten.
Hebben jullie al een planning voor het vervolg? Stille Oceaan? Groeten Cocky en Rob