donderdag 24 november 2016

Bikkelen 1 - 21 november

Zijn we echt drie weken verder sinds het laatste blog? Voor ons is het één periode van werken aan de boot geweest, met 1 vrije dag afgelopen zaterdag. In de kuip en op de opbouw zijn de slechte plekken gezandstraald, maar we zijn niet tevreden. Waar we de kit weggehaald hebben tussen teak en verf is te smal om het goed te kunnen stralen. “Ja”, zegt Ray de opzichter, “vroeger haalden we altijd 1 lat teak weg om de verf door te laten lopen onder het teak”. We denken er even over na en besluiten om die weg te gaan. Als we van te voren geweten hadden hoeveel werk het was weet ik het nog zo net niet, maar als er 1 lat uit is gaat de volgende ook. Vervolgens halen we al het teak van de kuipbanken eraf, dan de vloer en rond de mast. Dagen zijn we er mee bezig en we werken het weekend door zodat de schilders zo snel mogelijk verder kunnen.
Als we het teak eruit hebben vragen we ons af hoe we dit er ooit weer in krijgen? We schakelen Steve in, 35 ervaring in boten en teakdekken. De ontmoetingen met Steve zijn bijzondere momenten. Hij heeft namelijk geen tijd (en wij geen geld) om het voor ons te doen, dus hij gaat ons alleen instructie geven. Dat doet hij in een spreektempo sneltrein cq TGV doorspekt met vaktermen in het Nieuw Zeelands en hij probeert ons in 1 uur 30 jaar ervaring bij te brengen. Pfff na één uur Steve moeten we er twee bijkomen en dan zijn we nog een uur bezig om alles wat we onthouden hebben op te schrijven. “Heel eerlijk” zegt hij, “als ik het moest doen dan was het goedkoper om nieuwe latten te maken”. Teak kost hier ongeveer 20.000 euri per m2 dus reken maar uit. Na afloop van de klus dreigt hij ons te vermoorden omdat we nu over cruciale en uiterst schaarse kennis beschikken............

We zijn elk 7 werkdagen bezig om de latten helemaal schoon te maken en voor te bereiden om straks weer op het dek te gaan. We prijzen onszelf gelukkig dat vrijwel alle latten onbeschadigd losgekomen zijn, er hoeven maar een paar stukjes vervangen te worden. Dan komt Steve “even” droogpassen, alle latten op dek zodat we straks, als alles geschilderd is, ze er alleen maar op hoeven te leggen met kit en vastschroeven. We werken met z'n drieen 8 uur keihard, waarbij Steve al het moeilijke werkt doet en wij assisteren. Ik kan wel zien dat het resultaat straks vele malen mooier gaat worden, zowel het schilderwerk als het teak, maar ik zie ook de weken voorbij glijden.
Iedere week komt er weer iets nieuws wat ook nog aangepakt moet worden en omdat alles nu toch open ligt is dit het moment. We komen zelfs op plekken waar we nog nooit gekeken hebben, zoals een inspectie van de binnenkant van de kiel. Ook lossen we een al langer slepend probleem op van een lekje van de dieseltank en zo we leren iedere dag. Vooral vaktermen en materialen zijn een uitdaging in het Engels en soms Nieuw Zeelands. Zo heet plamuur hier geen filler maar bog. Het duurde echt een paar dagen voor we het werkwoord “boggen” doorhadden. Ray legt uit wat ze de komende dag gaan doen: De rand stralen vervolgens 3914 (geel) erop dan 409 (roze) dan boggen en weer schuren. “It needs a lot of TLC” zegt hij. Die verf ken ik nog niet, dus ik vraag wat hij bedoelt. Hij kijkt me verbaasd aan “Tender Loving Care” oftewel liefde en aandacht. Op dat niveau bevinden wij ons dagelijks.

Ik moet zeggen dat ik achteraf een wat optimistische verwachting had van de hele operatie. Wij brengen de boot naar Rudolphs, halen de mast eraf en de ramen eruit en krijgen Tara dan glimmend en geschilderd weer terug, met een strik erom heen. In de tussentijd maken wij leuke uitstapjes en wandelingen. Zo loopt het toch niet helemaal. Het goede nieuws: we beginnen nu eindelijk aan het opbouwen. De eerste verflagen zitten op de opbouw en deze week gaan we als het goed is de verfhal in en kan het grote spuiten beginnen. Maar een paar weken zijn we nog wel bezig voor we weer op Tara kunnen wonen.

Ons plan om in december naar Nelson op het Zuidereiland te zeilen laten we los. We zijn niet op tijd klaar en het is vanaf het noordpuntje van het eiland toch een oversteek van 4 dagen over de Tasmanzee die we niet onder tijdsdruk willen maken. Vanaf januari gaan we de baaien aan de Oostkust van het Noordereiland verkennen, ook daar is genoeg te zien. Dat geeft rust.

Is het alleen maar hard werken? Nee gelukkig niet en er moet iedere dag gegeten worden. De Bounty is weer terug uit Fiji en we we zien hen een paar keer, het voelt alsof er geen dag tussen gezeten heeft. De Fiji verhalen zijn om te smullen, evenals de kookkunsten van Paulien. We halen Niels en Margret van de Unwind begin november op in Auckland en het is fijn ze weer te zien! We hebben een hele gezellige avond met de Dutchies van Tara, Unwind en de Bounty samen. We zijn één avond allemaal tegelijk in Whangarei voordat René en Paulien weer naar Nederland vliegen. We zien een Japanse zeilboot in Whangarei. Dat is uitzonderlijk, want Japanse zeilers zijn we vrijwel nog niet tegen gekomen. We gaan kennismaken met Yoshika en Tsunemi en met de zeekaarten erbij praten we een hele avond over zeilen in Japan. We krijgen er nu al zin in, al is het geen gemakkelijk gebied om te zeilen. Zij zijn nu voor familiebezoek in Japan, maar hopelijk zien we ze nog een keer voor we hier weggaan. Het voelt alsof we al een beginnetje hebben gemaakt met onze reis naar het noorden.

Nog meer eten, de zaterdagse boerenmarkt is een wekelijks hoogtepunt. Eerst vroeg in de morgen verse, lokale groenten, fruit, vis en nog veel meer inslaan en daarna koffie drinken met Sharron en haar vrienden die we nu beter leren kennen. En zo komt weer van het een het ander, een etentje hier, even op de koffie daar, het voelt goed. We sporten een paar keer per week in het park onder leiding van Mo en hij laat ons flink zweten, ik kan de buikspieroefeningen van de afgelopen training nog goed voelen. In de Little Earth Lodge is het is heerlijk. Iedere week nieuwe gasten en de natuur gaat duidelijk richting zomer. Zo voelen we ons steeds meer thuis in Whangarei.


Het Zuidereiland wordt getroffen door een aardbeving. In Whangarei hebben we er niets van gemerkt, maar de beelden zijn we indrukwekkend. Gelukkig vrijwel geen slachtoffers, maar de materiele schade is enorm. Het zijn wel de plekken waar we vorig jaar heerlijk rondgetourd hebben, en nu is het een ravage. Dan hebben wij niets te klagen met onze kleine onderhoudshouds perikelen.  
foto's:
Pineaple guave bloesem, Californische Kwartel op ons oprijpad, werkoverleg Pete en Ray, werkplaats Jacomine, spuiten, Trainer Mo met Margret en Jacomine, Kamerplantjes in het wild de Hertshoornvaren






2 opmerkingen:

  1. Pfoei....dat is echt hard werken daar! Hou vol! T gaat prachtig worden, daar hebben jullie straks op het water heel veel lol van.... brrrrr, wat een open deur....klussen...leuk, maar niet te lang! Hahaha...succes met alles. Onze vloerverwarming houdt het heerlijk warm en onze schuur hebben we omgetoverd tot een Broekse bios. Hele dikke kussen van Rob en Anja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Geweldig leuk om weer mee te leven (lezen). Ondanks het harde werken door jullie toch geen medelijden! Als het stof opgetrokken is, wordt het weer mooi zeilen en ik kijk uit naar de verdere verhalen. Groeten van Hans

    BeantwoordenVerwijderen