Soms zit het mee en soms zit het tegen - 30 mei - 9 juni

Zoals vaker in een nieuw land gaan de eerste dagen op aan de 3 B's: waar zit de bakker, waar zit de bank en hoe werkt de bus. En zo langzamerhand krijgen we daar handigheid in! De eerste indrukken van Fiji zijn positief met uiterst vriendelijke en behulpzame mensen, lekker weer, een goede haven en we zijn zelfs verbaasd over de lage prijzen. We doen wat reparaties na de voor Tara toch wel zware overtocht en de haven van Vuda (spreek uit Bunda) is een aangename plaats om te verblijven. Een beetje overschaduwd wordt het wel door een liesbreuk die zich tijdens de reis vanuit Nieuw Zeeland plotseling meldde. Een lokale huisarts bevestigt de diagnose en met dank aan het uitstekende advies van onze huisarts in Nederland, zijn we er snel uit: te risicovol om te laten zitten tot we weer in Nederland zijn en simpel genoeg om verantwoord in Fiji te laten opereren. Alleen zit de kliniek in Suva aan de andere kant van het eiland en dat is ruim 4 uur met de taxi.....

Eerst gaan we de Unwind weer opzoeken en brengen we wat laatste dagen samen door.

Na dik 2 jaar zal het even wennen zijn, maar ieder gaat zijns weegs, Unwind richting Zuid Afrika, wij richting Japan. We snorkelen, duiken, maken gretig gebruik van het prachtige resort, borrelen en dineren samen dat het een lieve lust is. En dan gaat het opeens snel: we kiezen ervoor om met de boot richting Suva te gaan, maar dat is wel tegen de wind in en er komt een lelijke depressie aan. Het is binnen een paar uur afscheid nemen, of nog een weekje wachten en we kiezen voor het eerste. Dus na een afscheid met tranen en de belofte dat we elkaar ergens nog een keer opzoeken, vaart Tara eind van de middag Musket Cove uit, de nacht in. Gelukkig wordt het een prachtig tocht, weliswaar hoog aan de wind, maar de golfslag is laag en dat maakt het zelfs aangenaam. Onderweg verspelen we tot 2 maal toe een vis, de eerste is jammer, want dat was een mooie maat. De tweede is zo sterk dat we hem niet eens in de buurt van de boot krijgen en al snel breekt de lijn. Jammer voor de vis, wij zijn er niet rouwig om, de breeksterkte van de lijn is 60 kilo dus deze was gewoon een maatje te groot.

In de middag van de volgende dag varen we de baai van Suva in en begint het te hozen en dat houdt een paar dagen niet meer op.

Gaandeweg komen we erachter dat dat bij Suva hoort en wij verbazen ons al lang niet meer dat sommige plekken zo mooi groen blijven. We zoeken een plekje in een wat vervallen jachthaven en vragen ons af of het predicaat ''Royal Yacht Club'' wel terecht is. Maar ook hier, vriendelijk en behulpzaam. Suva is de hoofdstad van Fiji en is een wat lawaaiige en rommelige stad met her en der wat Engelse koloniale restanten. Fiji heeft een multiculturele samenleving. In het verleden zijn er werknemers van de omringende eilanden (veelal tegen hun zin) naar Fiji gebracht om te werken op de plantages. Ze zijn niet allemaal terug gegaan naar hun eigen and. Toen dat niet meer mocht zijn er duizenden Indiase werknemers geronseld op een 5 jaar contract. Daarna moesten ze nog 5 jaar werken om hun terugtocht naar India weer te verdienen en ook daarvan hebben er velen gekozen om hier te blijven. Dus het ene moment loopt je langs winkels met Ramadan wensen en Indiase Sari's en het volgende moment sta je tussen de Fijians met yams en taro op de markt. Bijzonder is verder dat in Suva de South Pacific Universiteit gevestigd is, opgezet door alle omringende landen, in totaal 12 stuks. Dat is toch wel een bijzonder draagvlak! Jacomine gaat naar de boekwinkel op de campus en er lopen studenten uit onder andere Tonga, Samoa, Kiribati en Vanuatu. Velen dragen t-shirts van hun eigen land en zitten gezellig bij elkaar te kletsen. Dat moet toch voor de toekomst betekenen dat de studenten die hier gestudeerd hebben elkaar kennen over de lansgrenzen heen. Het draagt allemaal bij aan het gevoel van diversiteit. We hebben de indruk dat het politiek gezien niet allemaal zonder spanningen verloopt maar zijn er nog te kort om daar iets zinnigs van te kunnen zeggen.

De chirurg houdt het simpel: kom nu gelijk maar voor de intake en de volgende dag kan je onder het mes. De privé-kliniek heeft één operatie-kamer, 3 recovery-bedden en nog 3 normale bedden.

Iedereen is super aardig, maar de eerste miscommunicatie is er om half acht in de morgen: graag eerst afrekenen en dat terwijl Jacomine nog een paar rondjes flappen moet tappen. Gelukkig doen ze daar niet moeilijk over! Hygiëne staat duidelijk hoog in het vaandel en flinke shots antibiotica ook. De operatie gaat goed en eind van de middag staat ik wat brak weer buiten. Ik moet het 6 weken rustig aan doen, hetgeen ik vertaal als 6 weken vakantie!

Na 2 dagen wat rondhangen en bijkomen gaan we naar een stuk regenwoud aan de rand van Suva: het Colo and Suva forest park. Er zijn verschillende watervallen die uitmonden in 7 natuurlijke zwempoelen.

Het is een bewolkte dag, dus niet té warm (29º C) maar wel heel vochtig en de wandeling is aardig, al zijn zelfs de vogels te lui om zich te laten zien. We zijn vandaag de enige bezoekers van het park, maar aan alle bankjes en overdekte lunchtafels te zien is het op andere tijden vast druk. Het pad is oneffen en zeer glad, zo erg dat Jacomine met telefoon en camera van het pad glijdt en onder water verdwijnt in een van de zwempoelen. Jacomine en de telefoon overleven het, de camera helaas niet.

We hebben het dan wel gezien in Suva en morgenvroeg gaan we weer op pad. Fiji heeft 322 eilanden en die liggen toch wel een flink stuk uit elkaar, dus we beginnen met weer een dagje aan de wind.