Dutch Harbor is een prachtige diepe natuurlijke haven aan de oostkant van het kleine Unamak Eiland, met eromheen het grote Unalaska Eiland als beschutting. De brug "van hier naar daar" verbindt de twee eilanden. We vragen ons af waarom het Dutch Harbor heet, want Nederlanders hebben hier bij ons weten niet veel gevaren. In de Unalaska Brochure staat dat een Nederlands schip hier rond 1700 als eerste geweest is en het in de Russische scheepvaart daarom de naam Dutch Harbor gekregen heeft. Ik vraag me af wie dat geweest kan zijn, maar dat moet wachten tot we weer fatsoenlijk internet hebben.
Wij varen de 15e juli om 4 uur 's nachts de goed verlichte haven in en het is een kruip door sluip door route om in de small boat harbor te komen. De havenmeester is 24 uur per dag bereikbaar en pakt onze lijnen aan, hij in T-shirt, wij in 3-dubbele truien.
Welkom in Dutch Harbor, hoe laat wilt u immigratie en costums aan boord? Het blijkt 1 functionaris voor alle formaliteiten, die ook nog even gezondheid en milieu erbij doet, heerlijk efficiënt. Dit keer zijn we goed voorbereid mét visum, wij mogen een half jaar blijven en Tara zelfs een jaar. We zien nog nét Dione uit Tannowa uitvaren en tot onze verbazing ligt de Amsterdamse Lyra verderop aan de steiger. We kennen hen uit Puerto Mont in Chili, maar waren elkaar uit het oog verloren. Zij zijn een paar dagen geleden aangekomen vanuit Hawaii.
Het wordt een heerlijke zonnige dag en we genieten van het uitzicht op de heuvels om ons heen. We doen onze eerste verkenningsrondje van het "vissers"dorp. Dutch Harbor is de grootste vissershaven van de USA en uitvalsbasis van de Tv-serie Deathliest Catch. Er is alleen geen verse vis te krijgen! Alle vangst gaat in een keer door naar de diepvries of de enorme visfabriek achter ons die het in blikjes stopt.
Het is nu laagseizoen en er werken maar zo'n 1000 mensen. In de winter, als de kabeljauw en krabben gevangen worden, verdubbelt dat aantal. De visfabriek runt enorme appartementen-complexen, inclusief kantine, wasserij en allerlei andere faciliteiten voor al deze werkers. Ze komen overal vandaan, Filipijnen, Mexico, Midden Amerika, Het duurt even voor we een ''echte'' Amerikaan tegen komen, die werken op de vissersschepen, wat erg goed betaalt. De werkers zijn zonder uitzondering stoere types, de omvang van de mensen zeker het dubbele van wat we gewend waren in Japan. Dat geeft in ieder geval meer ruimte voor tatoes!
We lopen de twee supermarkten in en het is heerlijk dat we kunnen lezen wat er in de schappen staat. De prijzen zijn hoog en de kwaliteit van bijvoorbeeld groente en fruit is matig. Maar alles is er, vooral in grote verpakkingen en inclusief een riante verzameling warme kleding!
Later die middag komen Konami en Arpatas de haven binnen en de Zwitserse Compay – Japans voor proost en met Taiwanese bemanning – die we nog niet kennen. 5 Zeilboten bij elkaar! Met Jacques kijken we om 7 uur 's morgens Frankrijk – Kroatië in het Mexicaanse café Amalia. Het is een leuke wedstrijd om te zien en we denken dat het in Frankrijk groot feest is na afloop. De omvang van de "ontbijtjes" bij Amalia is in verhouding tot de mensen, het is een ONTBIJT waar wij met 3 man van zouden kunnen eten.
Nog 1 dag zon, wandelen en fietsen in de omgeving, onder andere naar het dorpje op Unalaska. Er is een goede bibliotheek met een heel klein beetje internet, een zwembad met sauna, een community center en verschillende kerken. Het weer slaat daarna om en het wordt koud en regenachtig, de wind uit de verkeerde hoek. De dagen glijden voorbij met klussen, ritjes naar de bieb, de supermarkt, het interessante Aleoeten museum, rondritjes over het eiland en gezellige afspraken met de andere zeilers. We proberen een telefoon-chip te krijgen, maar onze telefoons hebben niet de goede banden en de betaalbare nieuwe telefoons zijn uitverkocht. Behalve natuurlijk de 800$ Iphones, niet zo heel handig op een boot. We wachten wel even tot Kodiak eiland.
In de haven is een ware Bald Eagles plaag en hun voorkeurspositie is op onze windex, het lichtgewicht plastic windvaantje boven in de mast. Erik uit Sitka waarschuwde ons al dat Alskaanse boten geen windex hebben, die bezwijken allemaal onder het gewicht van de Eagles. Wij zijn te laat met het er afhalen, hij is al krom. Arpatas maakt een soort hark bovenin zijn mast van een plank met spijkers, de eagels malen er niet om, ze gaan tot grote hilariteit van iedereen gewoon met hn poten tussen de spijkers zitten. Naast de visfabriek tel ik met gemak 40 van die grote beesten bij elkaar. Ze zijn het symbool van de USA, maar in de regen zijn ze net zo verlopen als dit deel van het land zelf.
We maken bij droog weer een rit over Unalaska eiland, tenminste daar waar wegen zijn, het grootste deel is niet ontsloten en bergachtig. We zien grappige diertjes aan de kant van de weg, ik denk dat het een soort grond-eekhoorntjes zijn, de anderen houden het op marmotjes, maar dan met een staart, nog meer uitzoekwerk voor als we weer internet hebben. Overal zijn meertjes, beekjes en wilde bloemen groeien tussen het gras. Op deze eilanden zijn nog steeds geen bomen, behalve een paar die aangeplant zijn in WW2. Er zijn otters tussen de kelpvelden als we langs de kustweg rijden, ze zijn zo grappig om te zien. Zee-otters zwemmen op hun rug, op hun buik maken ze de schelpen en ander eten open, soms lift daar een kleintje mee die ook lekker meesmult. Ze bewegen snel en als iets hun aandacht trekt steken ze hun kop een eind uit het water om rond te kijken.
Ik lees een boek over de terugkeer van de otter, na de pelsjacht waren ze vrijwel overal langs de kust uitgestorven. Sinds 1975 zijn ze beschermd en mag er niet meer gejaagd worden. Langzaamaan komen ze weer terug. Dat gaat niet zonder slag of stoot en als ze het goed doen en de kolonie groeit komt er van de vissers protest. Aan de andere kant zorgen ze voor veel toeristen die voor het bekijken van allerlei wilde dieren naar Alaska komen. Op de Aleoeten waren er een aantal grotere kolonies, maar de afgelopen jaren zijn die weer vrij snel afgenomen. De redenen daarvoor zijn nog niet duidelijk, al zijn er natuurlijk wel theorieën. Het evenwicht is er zeker nog niet hersteld!
Oostenwind, nóg een dag of wat wachten, dus mijn 60e verjaardag vieren we in Dutch Harbor. Het plan is een borrel, maar het weer knapt wat op en we organiseren met elkaar een spontane BBQ in het kleine parkje naast de haven. Iedereen neemt iets mee, er is zelfs verjaardagstaart als toetje. Het is gezellig, Herman en Rian zingen in het Nederlands en de anderen in hun eigen taal. Ik mis mijn familie en vrienden, maar dit is zo dichtbij als het kan zijn op reis.
Op 22 juli kunnen we eindelijk uitvaren. Wind zit er niet in, maar hij staat dus ook niet tegen. De hele komende week is er geen wind, de zomerweken tikken maar door en dus we willen verder. Naar het schiereiland van Alaska en Kodiak eiland voor beren, walvissen en nog veel meer. Dan maar op de motor en oordopjes in om te slapen.
PS zoekwerk naar de naamgeving van Dutch Harbor komt niet verder dan de vermelding dat een van de eerste Russische schepen hier dacht een Nederlandse boot voor anker te zien in de baai.....
De dieren onderweg zijn inderdaad grondeekhoorns, ze komen hier niet van nature voor maar zijn van het vasteland meegekomen en doen het goed op Unalaska
Foto's: de man in de kano is een inheemse visser in kleding van eeuwen geleden met een waterdichte parka gemaakt van zeedier darmen en een ritueel zee masker voor de jacht (museum van de Aleoeten), salmonbessen zijn rijp,
verjaardag BBQ, de iconastaste van de Orthodoxe kerk waar we een rondleiding krijgen door de Dean van de Aleoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten