zaterdag 27 april 2019

Tripje naar Portland - maart



De eerste maand in de US verkennen we de omgeving van Seattle. In de zomer nemen we liever de tijd om te varen, maar het is wel leuk om iets van het binnenland te zien.
We logeren een paar dagen bij Elaine, waar we erg blij mee zijn. We maken wandelingen door de parken in en om Seattle, de diversiteit is groot: zee, eilandjes, bergen, ieder park is anders. Het is nog vroeg in het voorjaar, maar hier en daar komen er sprietjes boven de grond, sommige camelia's die beschut staan bloeien al.
De eerste tocht die we maken is naar Portland en de Columbia rivier. Op de kaart lijkt het niets, maar we zijn uren onderweg, de afstanden zijn hier groot. Vlakbij de monding van de Columbia rivier kruisen we de route van Lewis en Clark. Deze mannen en hun “Corps of Discovery” met nog 37 man en 1 vrouw doorkruisten Amerika als eerste westerlingen begin 1800 van oost naar west. Ze deden er twee jaar en zo'n 1200 km over om aan de westkust te komen. Het was de vrouw Sacajaweja, een jonge Indiaanse, die een belangrijke rol had in het contact leggen met de indianen stammen die ze onderweg tegenkwamen. 
Niet iedereen was vreemdelingen goedgezind en niet zonder reden, zoals de geschiedenis later leerde. Lewis en Clark waren helden in die tijd en ze maakten de weg vrij voor kolonisatie van het westen in de decennia daarna. Wat een opgave om in zo'n enorm land zonder infrastructuur te trekken! Hoe kwamen ze aan eten, onderdak?
Onze reisvoorbereiding is nog niet optimaal, want we zijn te laat om Fort Klawock te bezoeken, waar het Corps de winter doorbracht in erbarmelijke omstandigheden. Zelfs nu – in maart- is het ijskoud en guur. De monding van de Columbia zien we vanaf de bijna 6,5 km lange brug, als we oversteken naar Astoria. Het is een beruchte plek in de zeevaart vanwege tij, wind, de zandbanken en de enorme uitstroom van de rivier. Op de 'bar' ligt menig wrak, maar Portland had wel een groot achterland, dus een haven was belangrijk. Astoria is een grappig plaatsje met oude gebouwen uit de glorie tijd van eind 1800, nu maakt het een wat slaperige indruk.
We slapen in Cathlamet, een piepklein plaatsje 39 mijl verder aan de rivier. We hebben snel contact met de locals in de plaatselijke mini brouwerij, hoe kleiner de plaats hoe makkelijker het gaat. Pizza's worden bezorgd in het proeflokaal en het halve dorp lijkt er gezellig bijeen te komen. Er zijn weer veel verhalen, over visserij, het leven in Cathlamet, de gezondheidszorg en een klein beetje politiek.

We rijden verder naar Portland, een moderne stad aan de Willamette rivier vlak voor deze de Columbia rivier instroomt. Ons hostel is in een oud pand in een mooie wijk met dito huizen en oude bomen. De stad is op de zuidelijke oever gebouwd en we lopen door het centrum en Chinatown naar de zaterdagmarkt langs de rivier. 
Het zijn vooral eettentjes en souvenirs, dus we zijn snel uitgekeken. Het leukste is de busrit naar boven vanwaar we uitzicht hebben over de hele stad, de rivier naar beide kanten en Mount Hood en andere bergen aan de overkant. Het is een prachtig gezicht en met de kabelbaan zeilen we af naar beneden. We zien ook een andere kant van de stad, er zijn veel zwervers, we komen ze overal tegen in de kou. Ook bij Starbucks, waar er verschillende mensen met een kop koffie in de hand zitten te slapen in de warmte. Als ze een kop koffie kunnen kopen mogen ze binnen en met één kop koffie kan je best lang doen als je slaapt. Al het eten wat niet verkocht wordt bij Starbucks gaat 's avonds naar de voedselbank, nog een sociaal gebaar. Ik vind het lastig om zoveel mensen – ook kinderen en ouderen – in zulke erbarmelijke omstandigheden te zien. Wat kan je doen? Hoe komt het dat ze zo leven?

Vlakbij Portland is de Columbia Gorge, waar de rivier zich diep in de rotsen heeft gesleten. Het waait in de stad, maar in de gorge stormt het. Bij Vista Point kan ik mijn fototoestel nauwelijks stil houden om foto's te maken en het is steenkoud. Verderop in de gorge zijn er verschillende watervallen en we nemen een paar van de minder bekende om door het bos naar toe te lopen. Natuurlijk stoppen we ook bij Multnomah Falls, waar we niet de enigen zijn. De paden zijn ijzig, maar het uitzicht is prachtig, natuur verveelt nooit. We kruisen de rivier bij de Brug van de Goden, een vernauwing in de gorge, en gaan richting de bergen. Ik heb een leuk binnendoor weggetje uitgezocht om naar Mount St Helens te rijden. Een heel eind gaat het goed, maar dan stopt de sneeuwruimer en is de weg onbegaanbaar, in ieder geval voor onze huurauto. Een hele tijd later, via de hoofdweg, komen we bij het bezoekerscentrum van Mount St. Helens, met een erg mooi zicht op de vulkaankegel met sneeuwhoed. Op 18 mei 1980 is deze vulkaan uitgebarsten, na maanden onrustig te zijn geweest. Geleerden voorspelden een uitbarsting, maar na veel waarschuwingen en geen gevolg wilden de bewoners terug naar hun huizen. Op 17 mei ging de eerste groep terug en op 18 mei gebeurde het dan toch. 
De aardbeving was maar 5,1 op de schaal van Richter, maar de vulkaan eruptie had een kracht van 1500 atoombommen!! Onvoorstelbaar zo'n kracht. De gigantische as en puinwolk verplaatste zich razendsnel naar beneden en 57 mensen kwamen om. De top van de vulkaan is daarna flink lager geworden. Na bijna 30 jaar herstelt de natuur zich en ontstaan er nieuwe bossen, voor Mount St Helens is het maar een hikje in de tijd, alleen wij tellen de jaren.....

wordt vervolgd.

Foto's: Cascade Mountains vanuit het vliegtuig, Columbia River Gorge, Bruidssluier waterval etc.











maandag 15 april 2019

Winterslaap voorbij - maart


Het kost moeite om het blog uit de winterslaap te krijgen, maar nu we in Sitka op Tara zijn begint het weer te kriebelen! De boot klaar maken, nieuwe dingen ontdekken, we hebben er zin in!
Winterslaap was voor ons overigens ook erg fijn. We hebben tijd met onze kinderen, familie en vrienden doorgebracht, heerlijk! Dat leent zich minder voor een blog, maar wel voor een dankbaar en warm gevoel, waardoor we met veel plezier terug kijken op de afgelopen maanden en vol energie aan onze nieuwe etappe beginnen.

Toch nog een korte terugblik van wat ons opgevallen is.

De overgang van Alaska, met 700 duizend inwoners (iets meer dan Rotterdam) en een grondgebied zo groot als Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Benelux samen, naar Nederland is groot.
In Nederland valt ons de snelheid op, het verkeer, de reclames die op je afgevuurd worden, hoe mensen gehaast met elkaar omgaan, de agenda is oppermachtig, het supersnelle internet, de zesbaans wegen, 130 km per uur rijden, de fantastische treinen, bussen en metro's. Hoe welvarend Nederland is valt ons op, de wegen zijn goed onderhouden en redelijk schoon, de huizen idem dito, bijna alles is heel en ligt recht, mensen hebben een ziektekosten verzekering die betaalbaar is, het aanbod in de winkels is overvloedig, de prijzen zijn laag, de restaurants in de grote steden zitten bijna avond aan avond vol en mensen zijn goed gekleed. Toen we in Alaska waren vroegen we ons af hoe 18 miljoen mensen in zo'n klein land kunnen leven, maar het kan heel goed. Natuurlijk merken we dat het anders is, er zijn meer afspraken en files, maar over het geheel genomen vonden we het weer heel fijn om in Nederland te zijn, wat hebben we het goed! Tussen de sociale afspraken door hebben we ook in Nederland prachtige wandelingen gemaakt, zoals te zien op de foto's. Zelfs in een dichtbevolkt land is er gelukkig nog zoveel natuur te vinden.


In Alaska ben je blij als je iemand tegen komt, tenzij je er woont om al het andere achter je te laten. Als je een schoon T-shirt aan hebt ben je “overdressed”, kaplaarzen – allemaal hetzelfde merk en kleur – zijn altijd in de mode, al is “de mode” hier ver te zoeken, alles is praktisch. Mensen maken hier dingen veel zelf met materialen uit de omgeving. Je hebt het te doen met wat voorhanden is ook in de winkels. Vaak heb je een parttime of seizoensbaan met wisselende inkomsten. Je vist, jaagt, verzamelt bessen en paddenstoelen zodat de vriezer vol ligt voor de winter. Zomers ben je buiten, op het water. Als het nodig is, timmer je een kamertje aan je huis. Dat veeal houten huis is al diverse malen opgelapt en slecht geïsoleerd. Je auto is minstens 20 jaar oud, heeft minimaal 6 cylinders en slurpt benzine, en maar klagen over de hoge benzineprijs van wel 7 dubbeltjes per liter:-) De prijzen voor boodschappen zijn erg hoog. Natuurlijk bezorgt Amazon hier ook – zij het met wat vertraging – en er is meestal telefoon en internet als je in de 'stad' woont, maar de rest van de US, laat staan de wereld, is hier heel ver weg. De natuur is hier altijd dichtbij.

In beide landen zijn er zorgen, al verschilt de achtergrond ervan. Dat mensen heftig van mening verschillen over mogelijke oplossingen is hetzelfde, een gezamenlijke, werkbare richting lijkt minder op de voorgrond te staan dan je eigen punt maken. Daar maken wij ons zorgen over.

We zijn weer aan de overkant, dus er komen nieuwe blogs, met dank aan Jeroen en Evert voor het duwtje in de rug van dit blog. Hartelijke groeten vanaf TARA