Van haring tot adelaar - april

Seattle barst uit zijn voegen met voorjaar. Elaine gaat met ons naar de Universiteit waar een van de tuinen vol staat met bloeiende Japanse kersenbomen. Daaronder veel Japans ogende mensen die picknicken en Hanami vieren, het is of we zo terug gaan in de tijd naar ons bezoek aan Tokyo. Ook de universiteit zelf geeft dat gevoel, een campus naar oud Engels concept, compleet met een prachtige bibliotheek die in een Harry Potter film niet zou misstaan. De magnolia's staan overal in bloei en het groen is helder zoals alleen het voorjaar dat heeft, heerlijk.

Elaine heeft altijd voor Boeing gewerkt en een bezoek aan het bedrijf is zeer de moeite waard. Elaine vertelt over haar werk en de vliegtuigen waar ze bij betrokken was als software en test engineer. Een blik achter de schermen en hoe complex het ontwikkelen en bouwen is. 

De tour is goed georganiseerd en we zien vanaf hoge loopbruggen een aantal vliegtuigen in diverse fases van constructie. 5 dagen per week wordt er 24 uur gewerkt, maar de weekenden zijn in principe vrij. Het werkproces is tot in de puntjes geregeld, wat een enorm bedrijf en wat een enorm vloeroppervlak! Er is natuurlijk veel te doen rondom de 737 Max, maar de tour gaat daar niet verder op in. Op een rangeerterrein ergens in de stad zien we wel opeens 6 rompen van de Boeing 737 staan, een wel heel letterlijk manier van het uit de lucht halen. Ze zullen wel elders gefabriceerd worden. Later rijden we langs de rode boerenschuur waar het bedrijf ruim 100 jaar geleden ooit begonnen is, een succesverhaal zoals Seattle er verschillende heeft. Het eerste Starbucks café is in het centrum te vinden en naast Boeing hebben ook Microsoft en Amazon hier hun thuisbasis. Met Elaine hebben we veel van Seattle gezien en naast de toeristische hoogtepunten ook veel gewandeld in de prachtige omgeving. Het was een fijne tijd samen, dank je wel Elaine.

Door het voorjaar begint het wel te kriebelen om terug te gaan naar Tara. Roel kijkt iedere dag naar het weer in Sitka en ziet het verbeteren, ook daar loopt de winter op zijn einde. Begin april vliegen we ''terug naar huis'' en komen in een warm bad. Het weer zit mee, Tara heeft de winter uitstekend doorstaan en er is niets zo fijn als slapen in je eigen bed. In hoog tempo werken we de belangrijkste klussen af. We vervangen een deel van de verstaging, een lier en de omvormer voor 220 volt. Kunnen we tenminste onze tanden weer poetsen..... Per direct worden we ook weer opgenomen door onze gastvrouwen en -heer en draaien we mee in hun micro-samenleving. Naast lunch- en diner is dat een forse stroom gasten, schilderles, zeilles, Pilatesles etc. Hier en daar helpen we met het lopende project, hetzij verbouwing, de tuin of een boot op de kant. In de tussentijd maken we Tara verder zeilklaar, wandelen wat, fietsen, gaan naar theater en musea, ofwel wat toeristen zoal doen.

Een voorstelling maakt indruk: Sitka organiseert al jaren een eigen amateurversie van ''Cirque du Soleil''. Een indrukwekkende prestatie voor een dorp van nog geen 6.000 zielen en een voorstelling waaraan grote aantallen bewoners meewerken en waarin alles zelf gedaan wordt: het verhaal, de uitvoering, decors, kleding en belichting! We genieten ervan.

Wat betreft natuurbehoud is er nog steeds van alles te doen. Wij zien de film “Rock Paper Fish”, over de ontwikkeling van een mijn in de kwetsbare delta van de Chilkat rivier. Lonny, een bewoonster van de Chilkat, is meegekomen om steun te vragen van mensen in het grotere gebied van de rivier om tegengas te geven bij de plannen. Als je een indruk wilt krijgen van de problematiek is de film te zien op https://www.rockpaperfish.com/

We zijn precies in Sitka in de tijd dat de haringen eitjes komen leggen in de wateren rondom Sitka, maar dit jaar is de terugkeer van de haring zeer mager. Er mag niet gevist worden en helaas blijven zonder haring ook de walvissen weg. We krijgen wel een hapje haringeitjes te proeven, een delicatesse! Voor de Indiaanse bewoners is het een feestmaal en de terugkeer van het voorjaar wordt uitbundig gevierd. De minimale opkomst van de haring geeft natuurlijk veel discussie en zorgen over de toekomst van de haringvangst en het ecosysteem. Wie heeft er antwoorden? Alles hangt met elkaar samen.

Een bericht van de zonnige kant, in de roofvogel opvang zijn we getuige van het vrijlaten van verschillende Kale Adelaars die weer hersteld zijn van hun verwondingen. De nagels en de bek worden eerst scherp gevijld met een Dremeltje voor ze losgelaten worden, alles nagekeken, geringd en daar gaan ze. Van dichtbij zijn de adelaars echt enorm! Kijk hier voor het flimpje: Adelaars in Sitka 

De dag voor vertrek doet zich nog een venijnige verrassing voor: de gashandel wil niet vooruit of achteruit. Ofschoon het ding niet gemaakt is om te repareren, haalt Roel hem met chirurgische precisie uit elkaar. Ontdaan van 5 jaar zout en voorzien van vet voor de komende 5 jaar wordt met dezelfde precisie de handel weer in elkaar gezet en werkt hij beter als ooit tevoren! Maar dan ben je wel 1,5 dag verder.....

Afscheid nemen vind ik een van de moeilijke kanten van ons zwervende leven. De ene keer in Nederland en nu van onze vrienden in Sitka. Wat een gastvrijheid hebben we ervaren! Dank jullie Erik, Krystina, Frances en Fukimi, succes met alle plannen, we hopen dat we elkaar weer tegenkomen, zeilend of anders. En dan gooien we los en begint er een nieuw hoofdstuk.