zondag 28 juli 2019

Hello from another guest of Tara - juli

The first encounter

Hello from another guest of Tara and long-time admirer of Jacomine and Roel’s incredible journey around our not-so-tiny blue planet! I joined Tara and the crew in Port McNeill, at the north end of Vancouver Island, from Vancouver for a week of lovely boating. Now, I would like to say lovely sailing, but in fact, the main sail was only hoisted on two occasions – by yours truly of course – and stayed atop the horizon in all its glory for a total of ten minutes before the wind decided to go elsewhere and left us motoring along. Nevertheless, what a journey we had!
First, however, I must back track to Japan about a year ago, when I first met J & R as we ran for cover from the rain – in search of sake, yakitori, sushi, and more sake. As we sat and shared experiences and plans for the future, I was time and time again astonished and excited by their joie de vivre and sense of endless adventure. Following a lovely coffee the next morning on Tara (a ritual which I now know is not to be ignored, delayed, or tampered with in any way), we parted ways for some time, and I began forming two plans. The first: sail around the world myself one day. The second: weasel my way into an invite for some sailing with my new friends!
First Nations Burial grounds with totem poles as tomb stones
It goes without saying, then, that I was thrilled to begin my trip from Port McNeill to Campbell River, along the East side of Vancouver Island. We began our journey on Sunday evening and anchored the first night in Alert Bay; the first destination of the trip. Alert Bay was at one time a bustling logging and fishing town and has since returned to its quiet origins, much like the rest of the remote communities along the cost of the Pacific Northwest (PNW). The next morning, what was to be my first full day aboard Tara, Jacomine and I set out early for a quick sprint through the main street to view the world’s largest totem pole, an ancient first nations burial ground, and the U’mista Cultural Centre (https://www.umista.ca/). While it was a quick visit, the stoic tranquility of the totems, and the incredible history contained within the U’mista centre amazing. It was the first lesson of many on the history of the first nations people in British Columbia during my trip that I was very grateful for. I would encourage all you avid readers to click on the link above and find out more for yourself.
White "sand" beaches
Following our departure from Alert Bay, along with another cup of coffee of course, we began weaving our way south, around the Broughton Archipelago and into the network of straits, passages, and lagoons that ran parallel to the Johnson Strait. Not even two hours in spotted a few pods of Dall porpoises, a humpback whale in the distance, and plenty of… kayakers! I was ecstatic, to say the least. One of the other sights that I was truly captivated by was an old, abandoned first nations village tucked away in a cove with a bleach white beach which stood out from miles away. The whiteness comes from the hundreds of thousands, if not millions of crab, mussels, clam, and oyster shells that the inhabitants of the village ate for decades and tossed into the sea which over time broke down, bleached, and formed the beach passersby ponder about. The coastal area is littered with this telltale sign of a time seemingly long ago.
The "Beauty strip" is the layer of trees meant to conceal
clear cutting activities behind de scenes
The other telltale sign of previous inhabitants in the region is not nearly as beautiful or subtle. The clear cuts which scar the PNW coast as far as the eye can see are a sobering and prompting view. Jacomine, Roel and I shared many conversations about the history of logging in this part of the world, its destructive impact, but also its future, and how this lofty yet crucial idea of sustainability comes into play. It’s a complicated one, that’s for certain. We had the chance to explore various clear cuts in various stages of their lives, ranging from ones which were abandoned and never replanted, to ones that were teeming with life again and resembled a forest again.
Canada Day festivities in Pott's Lagoon
By the end of this action packed day, we settled in for a lovely Canada Day dinner and a toast to finally reuniting after many months of exchanging photos and stories sporadically over email. This first day was unique, yet simultaneously the same as all the ones to follow.
As I mentioned, coffee was pretty important, I think. Up at around 7am, by 10am, we had all had at least three independent servings of “Joe” and I was loving it. While we motored along sipping on our brew, we all took turns reading, looking for bears and whales, cooking, chatting, tanning, and navigating of course. Just enjoying the present, and it was truly a gift.
An old growth tree with room enough for
two (plus who knows how many critters)
When weren’t hunting for favorable tides and currents, we visited a few lagoons, almost got stranded in one of them, found a couple of very lovely walks in the woods, and combed some beaches collecting sea glass and driftwood. It was relaxing and inspiring all at once.
I also had plenty of time to learn oh so much about ships, tides, winds, sails, ropes and knots, engines and what it is like to be a world sailor. I also discussed my other plan extensively with my two co-pilots/tour guides/captors and solidified my intent to integrate this new found passion into my life.
Having spent a lovely and unforgettable week aboard Tara, I can say with confidence right now that I will be sailing around the world one day, and this inspiration is all due to my lovely friends and their lovely Tara. Although, for the time being, I’ll start with just figuring out the infinite number of knots that one needs to know to be allowed on any respectable vessel and not be considered a liability!
I can’t thank Jacomine and Roel enough for opening up their home to me and teaching me more than they know. I wish them all the best in the next leg of their journey. For you blog readers, stay tuned, you may hear from me again soon. Who knows, there may actually be some wind as well. 

Zander
Home sweet home

The world's largest totem pole, with Jacomine for scale

Fireweed grows rampant in clear cuts and makes for quite delicious honey if there are bees around

The lookout into Seymour narrows at Ripple Rock point. The current can reach 17 knots
and it creates massive whirlpools, standing waves and eddies, truly impressive

A young juvenile eagle who was just as about me as I was about him/her

Floating homes that loggers bring from site to site

Jacomine isn't much for hiking trails, me and my sandals on the other hand needed some extra help

Forever on the go, Roel stretching his legs after a whole lot of sitting

Woodpeckers caught in the act

How we all felt before our first half dozen cups of coffee in the morning

The Netherlands meets the Pacific North West






zaterdag 20 juli 2019

The Broughtons met Jeroen en Inés - juni


Dit keer een co-productie van Jeroen en Inés die een week meevaren in de Broughton Archipel.

Op zaterdagmorgen nemen we in Vancouver een taxi naar de South Terminal van het vliegveld van Vancouver. De taxi chauffeur wil ons er eerst niet heen brengen, ervan overtuigd dat wij ons vergissen. Als we er toch aankomen snappen we wel waarom, in de mini hal zijn er alleen maar mannen met visuitrusting die klaar staan om een klein vliegtuig te nemen naar het Noorden.
Port Hardy is onze eerste bestemming. De taxi chauffeur die ons daar ophaalt vertelt hoe ze in 10 jaar haar taxi bedrijf heeft opgebouwd, en allerlei andere dingen die bij dit gebied horen.
Dan komen we aan op Tara die ligt te wachten in Port McNeill. We blijven daar maar even en vertrekken snel naar de Broughton Archipel, een wirwar van eilandjes en waterwegen. Op de weg naar buiten nog even de krabbenval ophalen. Twee krabben! Een is een vrouwtje en moet weer vrijgelaten worden, de andere een mannetje en groot genoeg dus we hebben een mooie, verse krab als voorafje.

De eerste indruk van het noorden van Vancouver Island is de enorme hoeveelheid naaldbomen die elk stukje land bezetten wat niet voor iets anders wordt gebruikt. Op het eerste gezicht lijkt het een maagdelijk bos waar nog nooit een bijl of kettingzaag z’n tanden in heeft gezet. 
Naarmate van tijd valt het op dat er nog steeds flink gekapt word en als je voorbij de waterrand kijkt er op de heuvels vaak kale plekken zijn die recent zijn kaal gehaald: het bos is niet zo maagdelijk als het lijkt. De boom(stam) is overal: elk strand ligt bezaaid met omgewaaide en aangespoelde boom of ontsnapte stammen van de houtkap. Op het water liggen in bijna elk baai vlotten van hout die door sleepboten naar de houtzagerij worden getrokken. Zelfs in de jachthaven van het centrum van Vancouver drijven losgeslagen boomstammen rond.
Als we wandelen door een bos wat, als het op de Veluwe stond als zeer indrukwekkend zou worden bestempeld, valt het na verloop van tijd op dat er hier en daar nog gigantische boomstronken staan van het oorspronkelijke, wilde bos. Zelfs na honderd jaar rot wrijven ze je in dat de nieuwe lichting dichter bij de dennenappel staat dan de woudreus. Sommige stronken hebben een doorsnede van wel twee meter en hebben nog steeds de stapjes in hun flanken die de houthakkers lang geleden erin hebben gezaagd om de boom om te leggen.

Na twee nachten ankeren komen we aan in Echo Baai. We wandelen naar het huis van Billy Proctor en bezoeken zijn museum met een interessante en bizarre verzameling van een leven lang strandjutten. Billy is 85 jaar oud, visser en houthakker en heeft altijd in de Broughtons gewoond. Hij heeft geen dag op school gezeten en pas op veel latere leeftijd leren lezen en schrijven, maar toen wel drie boeken geschreven over zijn leven en de omgeving. Alles wat we zien heeft hij zelf gemaakt, zijn huis, de steigers, het museum, een replica van de schoolklas en een houthakkershut. Hij vist nog steeds, ieder jaar denkt hij “Ik word er te oud voor”, maar als de zalmen komen begint het toch weer te kriebelen. In de winter verzamelt hij ronddrijvende boomstammen om aan de zagerij te verkopen. We zijn zo onder de indruk van zijn levensgeschiedenis dat we de volgende dag terug gaan om zijn biografie te kopen.
Dat doen we lopend op weg naar het zalm research centrum verderop in de baai. Dat is iets ongewoons voor Billy, waarom zou je een uur lopen door het bos als je er ook in 10 minuten met de boot kan komen?
De volgende ochtend is het fijn om vroeg op te staan en met de dinghy Echo Bay op te roeien, in de hoop er misschien een beer te zien. We roeien zo stil mogelijk rond als we een vreemd geluid horen. We denken met de dinghy over een rots te schuren, maar tot onze verrassing zien we voor ons een groep walvissen. Het vreemde geluid was hun proestende ademhaling.
Naast Echo Bay, waren de culinaire lessen van Jacomine het hoogtepunt van deze geweldige week! Dank jullie wel om deze week zo speciaal te maken voor ons!
Jeroen en Inés


Nog een stukje van Jacomine in de co-productie.

De laatste dag terug  in Port McNeill gaan Jeroen en ik een dag duiken, Inés gaat mee in de hoop te kunnen snorkelen en in ieder geval voor de morele support.
Het regent en het water is rond de 14 graden. Jeroen en ik hebben geen droogpak, maar huren een dik wetsuit, moet te doen zijn! We varen uit met Sunfundivers, Steve kent het gebied op zijn duimpje en we zijn erg blij dat hij ons de duikplekken laat zien bij de Plumper en Pearse eilanden. We zijn overweldigd door de fantastische dingen die we zien, zeesterren, vissen, koud water koralen, zee-anemomen, kleine krabbetjes, te veel om op te noemen. De tweede duik gaan we door een kelpwoud naar een muur vol met wuivende witte anemonen en koralen, in het midden een stuk in roze, rode en oranje tinten. Echt adembenemend! Gelukkig zijn er anderen die foto's en films hebben gemaakt van eerdere duiken in dit gebied die ik hier kan opnemen. Kijk en verwonder je over dit fantastisch onderwater leven.

Voor snorkelen is het veel te koud, maar we zien wel zeehonden en een nest met adelaars. Wij zijn blij met de warme lunch die Trudy van SunFun voor ons maakt én als we later onder de warme douche staan, maar wat een belevenis!
Al met al een heerlijke, gezellige week in een prachtig gebied. Dank jullie, Jeroen en Inés voor jullie gezelschap en enthousiasme!


















dinsdag 9 juli 2019

Sointula, plaats van harmonie - juni


We varen tussen Vancouver eiland en de vaste wal, met gelukkig de nodige tussenstops, want het is een prachtig gebied. De lucht is geklaard en we maken een interessante stop op Malcolm eiland. Dit hele gebied is rond 1900 pas gekoloniseerd door de – meestal –
Europese immigranten. De inheemse bevolking woonde hier al duizenden jaren, maar een waterpokken epidemie eind 1800 had de Indiaanse bewoners gedecimeerd. Ongeveer 90% van de mensen overleed in korte tijd aan deze en andere ziektes. De Hudson Bay Company had al wel verschillende handelsplaatsen langs de kust begin 18e eeuw. Victoria begon als haar geschiedenis als fort rond 1840, gevolgd door de houthakkersstad Vancouver in 1886. Waar wij nu varen werd het gebied langzaam en spaarzaam bewoond door 'witten'. De grootste trekpleisters waren hout en visserij. De voorraad prachtig hout leek onuitputtelijk en veel werd verscheept naar Europa. De visserij concentreerde zich op de zalmvangst en werd gecontroleerd door de cannery's, de bedrijven die de zalm inblikten en verscheepten. Een hard leven, ver van alle comfort en zorg.

De geschiedenis van Malcolm Eiland is hierop een uitzondering. Een groep Finnen was geëmigreerd naar Canada en werkten in de mijnen van Durban op Vancouver eiland. Dat was niet de betere toekomst die voor ogen hadden en ze gingen op zoek naar een beter leven. Ze kwamen in 1900 naar Malcolm eiland om een socialistische coöperatieve commune op te zetten, een van de eersten in zijn soort. Voor de ideologische grondslag en leiding vroegen ze Socialist Matti Kurikka uit Finland te komen. Het dorpje werd Sointula genoemd, “Plaats van Harmonie”. Het eiland was onontgonnen terrein en hard werk was het zeker om huizen te bouwen en land geschikt te maken voor landbouw. Probeer je eens voor te stellen dat je alles van de grond af op moet bouwen, elektriciteit en machines waren er niet en alles moest zelf gemaakt worden inclusief het eten. In een van de eerste jaren was er een grote bosbrand waarbij 11 mensen omkwamen en huizen verloren gingen, een enorme tegenslag. In het piepkleine museumpje van Sointula liggen de zelf uitgegeven kranten “Aika” met inspirerende artikelen uit die tijd en de plattegrondjes waarop te zien is hoe het groeide. Er werd een Finse Hall gebouwd als verbindend middelpunt in het dorp. Er hangen foto's van theater optredens en muziek uitvoeringen en een kleine bibliotheek. Naast een eigen plek werd er veel tijd gestoken in cultuur en ontwikkeling voor de hele gemeenschap. Er waren sport sessies en een gymnastiek groepje, een gezonde geest in een gezond lichaam.

Kurikka, de stuwende kracht achter Sointula is een charismatisch, persoon maar minder bedreven in het leiden van een groeiende gemeenschap en er ontstaan fricties. Kurikka wordt opgevolgd door Makela, een sobere leider, maar de magie is gebroken. Na 4 jaar vertrekt ongeveer de helft van de groep. De gemeenschap maakt nieuwe afspraken, geen commune meer, maar nog wel veel gedeelde waarden. Veel starters blijven, ondanks zware jaren rondom de crises. Ze worden houthakkers en vissers en langzaam aan krijgen ze vaste grond onder de voet. Er komen gelijkgestemde geesten wonen en de gemeenschap groeit. Jarenlang was Sointula echt een plek van harmonie, met hardwerkende bewoners, mooie houten huisjes en prachtige tuinen. Geen drank op het eiland, geen politie (tot 1960) en religieuze tolerantie waren de hoekstenen van het succes. Al denk ik dat onderlinge saamhorigheid en zorg voor elkaar ook een groot aandeel had. In het museum noemen ze het sisu, het Finse woord voor taaie doorzettingskracht.

Als wij aan wal komen zien we gelijk dat het anders is dan de plaatsen die we eerder aangedaan hebben. Het eilandgevoel wat je ook hebt als je naar Vlieland gaat of Schouwen-Duiveland van voor de dammen. Eilandtijd loopt op een andere klok. Maar er is meer. Het dorpje is piepklein en ligt uitgestrekt langs de baai, omzoomd door wilde bloemen en tuinen. Hier en daar is het kleurige houten huisje vervangen door een wat moderner bouwsel, maar de sfeer is nog authentiek en eerder Fins/Europees dan Canadees. In het één kamer grote visitorburo zit een aardige vrijwilligster die ons wegwijs maakt. In de haven en in het dorp zijn fietsen te leen. Ik ben duidelijk niet opgegroeid in een commune want mijn vraag of ze op slot moeten wordt met gelach begroet. “Nee, natuurlijk niet, en als ze weg zijn had iemand anders ze harder nodig”. Buiten staat een grote kast met groente en plantjes, zelf afrekenen in een conserven-blikje.
De coöperatieve supermarkt, opgericht in 1909, de allereerste in heel Canada, is een ander overblijfsel uit vroeger tijden. Van deze tijd zijn de kunstenaars die hier neerstrijken en mooie dingen maken, galerie aan huis.

We verkennen het eiland met de fiets en lopend. Een lange wandeling loopt langs Beautiful Bay en mooi is het zeker. Oud bos met enorme bomen, afgewisseld met zicht op zee, het kiezelstrand en veel vogels. Op één plek is een stuk strand waar orka's komen om met hun buik over de kiezels schuren, een soort massage salon dus, maar we hebben niet het geluk om de orka's daar (of elders) te zien. De andere wandeling loopt langs de oude “homestead” van Mateoja, een alles in één huis/boerderij. We zien een vage vorm in de grond, ijzeren werktuigen en een oude put, voor de rest heeft de natuur de homestead weer tot zich genomen. We zien wel de bomen met de brandplekken van bijna honderd jaar geleden. Aan het eind van de wandeling is een heerlijk zoet water meertje om te zwemmen. Het kan nét en is verfrissend, maar niets voor Roel.

Er is maar één ding wat we missen in het dorp: kinderen en jonge mensen. We zien eigenlijk alleen maar leeftijdsgenoten. De middelbare school is al jaren geleden gesloten en jongeren die op het eiland opgroeien vertrekken bijna allemaal naar Vancouver eiland of elders. Sommige gezinnen hebben zelfs een weekend relatie waarbij moeder met de kinderen op het vaste land (Vancouver eiland) woont en vader zijn werk doet op het eiland.

Naast het visitorburo zit een leuk koffietentje, Coho Jack. We komen er een paar keer en raken aan de praat met de serveerster. Zij is Braziliaanse maar na jaren Vancouver was ze met haar partner op zoek naar een andere omgeving en vond ze Sointula. Dus wie weet komt er ook weer een opleving in de geschiedenis van het eiland. Een nieuwe golf van jonge mensen met een idealistisch verlangen naar een plek van harmonie waar het groen is en de tijd ontspanner loopt dan in de grote steden.

Wij gooien los, met kruidenplantjes van het eiland onder de buiskap, ons eigen stukje Sointula aan boord.