Kerstwensen uit Mexico - december 2020

We wensen iedereen hele goede Kerstdagen en hopen op een  stralend 2021 waar er weer ruimte komt om dichtbij anderen te kunnen zijn. 

We zijn er weer! Na een lange zomer in Nederland zijn we begin december op Tara aangekomen. Het zoute bloed kruipt waar het niet gaan kan..... De vooruitzichten in Nederland voor een lange winter binnen met beperkingen én de zorg voor Tara op de kant hebben de doorslag gegeven. Het reizen naar Tara verliep erg gedisciplineerd en na 14 dagen kunnen we zeggen dat we dat Corona vrij zijn doorgekomen. Iedereen is erg voorzichtig, ook hier. Het voelt wel relaxter omdat er minder mensen wonen en we toch veel buiten leven. We zijn weer even thuis! Het wordt wel een zeilseizoen in de Zee van Cortez (= de Golf van Californië) in Mexico, de wereld is nog te onrustig om aan lange oversteken te denken.

Met Tara was alles goed, nadat we een centimeters dikke laag stof en zand van de buitenkant gespoeld hadden, viel het binnen erg mee. Er zijn wat dingen gesmolten en verdroogd door de hitte (kaarsen, elastiekjes, plastic dopjes, rubbertjes van de dieselfilters) maar de etensvoorraad heeft de zomerse hitte goed doorstaan.

Na een week in het beschutte Guaymas voor het opstarten van de boot gaan we op pad. Er staat een koude noordenwind in de winter, dus op zee is het warme jassen weer. In de baaien, uit de wind, T-shirtjes weer en wandelen. Zwemmen is een brug te ver met 18ºC, dat komt later nog wel. Zodra het 's avonds donker wordt, is het kil en gaat de kachel even aan.

We doen een paar baaitjes aan langs de kust van de vasteland om er even in te komen. In Pozo Moreno treffen we een visserskamp. Ik bak een cake voor de vissers en dat wordt erg op prijs gesteld. We blijven er een paar dagen en er ontstaat een leuke sfeer. We worden uitgenodigd voor super verse ceviche en visstoofpot en ik bak nog een taart. 's Avonds gaan we mee in de panga (open visboot) om de netten in te halen. De sterrenhemel is weergaloos mooi en helder. De netten minder vol dan de vissers hoopten, maar we krijgen de volgende dag wel een zakje verse vis mee voor onderweg. We genieten er enorm van, dit contact hebben we zó gemist toen we hier in het voorjaar waren. Of we toch vooral weer langs komen op de terugweg! 

Met de oversteek naar Baja California hebben we veel wind, maar wel uit de goede hoek, we scheuren over het water met diverse reven in de zeilen. We liggen nu in het mijnplaatsje Santa Rosalia halverwege op het schiereiland Baja California. Begin 1900 werd de mijn geëxploiteerd door het Franse Compagnie du Boleo en het stadje ademt nog steeds de Franse wortels. De Santa Barbara kerk is ontworpen door Gustave Eiffel, ja díe, en na de wereldtentoonstelling in Parijs aangekocht door de directeur van de du Boleo mijn. De kerk is van metaal, dus ongevoelig voor termieten en staat er nog steeds goed bij. Door corona zijn helaas alle musea, kerken, scholen en zo gesloten, dus naar binnen kunnen we niet. Wel in de el Boleo bakkerij, want de winkels en restaurants zijn allemaal open. Hier verkopen ze de beste baguettes van Mexico en voor een land waar geen brood gegeten wordt klopt dat vast. Wij houden het bij één poging;-)

In plaats van brood haal je hier iedere dag verse tortilla's en die zijn erg goed. De tortilla bakkerijtjes zijn vind je in ieder dorp. De lage huizen in het oude centrum zijn van hout met leuke veranda's, geschilderd in warme kleuren en overgroeid met bougainville. Het heeft een beetje een wildwestgevoel, zo anders dan de andere plaatsen die we eerder aangedaan hebben.

De komende weken gaan we van baaitje naar eilandje verder richting het zuiden. De bewoonde plekken moet je zoeken, dat is niet zo erg in deze tijd. Kerst vieren we denk ik samen, maar we voelen ons toch verbonden met de mensen die ons na staan. Dat netwerk van verbinding is sterker dan de beperkingen die we ervaren.

Weer veilig in Nederland - juni

Vanuit Bahia Concepcion steken we in een nacht over naar San Carlos op het vaste land, afwisselend zeilend en motorzeilend. Het is stil op het water, alleen een paar kleine vissersboten kruisen ons pad. Een blauwvoet booby vaart de hele nacht met ons mee op de preekstoel. We gaan verschillende keren overstag om de wind te volgen, rollen het zeil in en uit, maar hij of zij blijft stoïcijns zitten, vastgeklemd op de roestvrijstalen buis. We vragen ons af of de vogel de volgende dag gedesoriënteerd is als hij opeens wakker wordt op het vaste land. We zien daar geen blauwvoet boobys. We zullen het niet weten. Na enig aandringen van onze kant vlieg hij weg en we hebben hem niet meer gezien. 

San Carlos is een “resort” plaatsje. Rijke Canadezen en Amerikanen hebben hier prachtige huizen gebouwd voor vakanties in de koude donkere winters van het noorden. Het is nu rustig op enkele Mexicaanse families na die een huis hebben, of er een huren. We liggen een paar dagen in de baai, heerlijk om te zwemmen en te snorkelen, want het begint al flink warm te worden. Vlakbij ligt de industrie stad Guaymas. De verlichting van beide stadjes zorg ervoor dat er 's avonds bijna geen ster meer te zien is, dus we zijn duidelijk weer in de bewoonde wereld. Iedereen houdt zich redelijk netjes aan de corona protocollen: afstand houden, extra hygiëne maatregelen en mondkapjes worden veelvuldig gedragen. In de winkels en restaurants zijn mondkapjes verplicht, zeker voor het personeel. Koks hebben zelfs schermen voor.

Onze gedachten zijn echter niet meer op de omgeving gericht, maar op het vertrek naar Nederland. We konden probleemloos tickets boeken van Guaymas naar Mexico City en direct door naar Amsterdam, maar het blijft spannend. Het aantal Corona gevallen in Mexico is aan het oplopen, als we maar geen code rood krijgen. We maken Tara schoon en varen naar Guaymas om haar op de kant te zetten. Het is een groot terrein met muren erom heen en we komen meerdere bekende boten tegen. Eenmaal op de kant blijkt dat een van de singels de verf van de romp beschadigd heeft. Ik heb net getekend dat we alle schade accepteren bij het in en uit het water halen, dus ook deze tegenvaller moeten we zelf oplossen.

Het is ongelofelijk heet op de boot en het terrein is een en al stof. In de kajuit is het om 10 uur 's morgens al boven de 35 graden. We dekken alle ramen af met zonwerend folie, prepareren 3 motoren en de watermaker voor langdurig verblijf in de tropen en ruimen alles zo goed mogelijk op. Hoe bereid je een boot voor op zomerse temperaturen waarbij we in Nederland in hittegolf stand gaan? Wij weten het ook niet precies. De laatste nachten slapen we in een hotel aan de kust en zijn 's morgens om 6 uur op de boot om te werken tot het middaguur. Het boten 'parkeerterrein' ziet er veilig uit, er is bewaking die een oogje in het zeil houdt, maar dit is de minst fijne plaats waar we Tara ooit achter gelaten hebben. Dat gevoel wordt denk ik versterkt omdat we niet weten wanneer we weer terug kunnen komen, we hopen op het eind van het jaar.

Onze vluchten worden een dag verschoven, maar lijken dan wel door te gaan. De luchthavens zijn uitgestorven. Iedereen is super voorzichtig en houdt afstand, we worden keer op keer gecontroleerd op temperatuur en vullen talloze vragenlijsten in over onze gezondheid. Een leuke bijkomstigheid is dat wij - bij gebrek aan businessclass passagiers - een zeer aantrekkelijk aanbod krijgen voor een lounge om de uren wachttijd tussen de vluchten door te brengen. Drankjes, lekkere hapjes, heerlijke stoelen en een voetmassage, daar zou ik zó aan kunnen wennen.

Onze KLM vlucht naar huis zit voor een derde vol, dus we hebben per persoon drie zitplaatsen voor een redelijke nachtrust. Ieder krijgt een plastic zak met een klef broodje, repen en water, stewardessen hebben we vrijwel niet gezien. Ik kan ze geen ongelijk geven en ook hier houdt iedereen zich rustig. Na het slechtste ontbijt ooit, vlak voor de landing op Schiphol, staan we na bijna 5 maanden weer op Nederlandse bodem. De GGD drukt ons bij het verlaten van het toestel nog eens op het hart om in zelf quarantaine te gaan bij thuiskomst, maar dat voelt hier meer ontspannen dan in Mexico.

Onze dochter Anouk heeft haar auto gebracht – en gaat zelf terug met de trein – zodat we in een keer naar ons quarantaine adres kunnen rijden. De eerste weken zijn heel vreemd. We zien (bijna) niemand, blijven binnen en hebben geen plan. Ik lig iedere nacht wakker van zorgen om Tara in het hete, vochtige Mexico. De aantallen zieken lopen snel op in Mexico, dus in dat opzicht zijn we erg gelukkig dat we nu hier zijn. In Nederland gaat het de goede kant op en is er weer meer mogelijk met de nodige voorzorgsmaatregelen. We verheugen ons op het weerzien met familie en vrienden. De natuur is prachtig en we hebben onze fietsen uit de stalling gehaald, voor een time out is een zomer in Nederland geen straf.

Hoe het verder gaat? Geen idee. We durven nog geen plannen te maken nu er zoveel onzeker is en dat is lastig. De afgelopen jaren hebben we steeds van etappe naar etappe geleefd en nu staat alles op losse schroeven. We doen dus wat veel mensen lijken te doen: dankbaar dat wij en onze naasten gezond zijn en genieten van wat dichtbij huis is. Een herijking van het leven zoals we dat de afgelopen decennia kenden, waarin we (bijna) alles onder controle hadden en we konden doen wat we wilden. Waar dat ons brengt zullen we zien.....

Wordt vervolgd dus, maar we weten niet wanneer (-:

Foto's:

Ik zie overal vogeltjes, zelfs in de wolken. 

In de tuin van het hotel staat een hele bijzondere catus, een Saguaro Crestado, een catus met een afwijkingtje, maar wel een hele mooie!

 

Mexico stad bijna zonder smog!

Bahia Concepcion wonder landschap - mei

Het begint hier steeds meer op de Grevelingen te lijken. Bahia Concepcion is een grote beschutte baai, omgeven door lage kale bergen. Ankerplaatsen te over, vlakbij de meest prachtige strandjes. Het enige minpuntje is dat de grote weg langs de strandjes loopt, maar er is weinig verkeer op de weg. We zwerven een week van baai naar baai. De zomerwoningen op de strandjes zijn allemaal dicht evenals de restaurants en de campings, een beetje deprimerend is dat wel. Roel heeft geklaagd over de foto's. Hij maakt setjes van mijn beste foto's als screensaver, maar 90% is vogels en bloemetjes. Veel meer is er niet, dus ook jullie zullen er aan moeten geloven: veel vogels dit keer.

We maken een mooie wandeling in Playa el Burro naar het topje. Er zijn pertroglyfen te vinden onderweg, maar wij hebben denk ik een gids nodig om ze te zien. We vinden er één die ook in ons boek staat, dus bij deze. Wij hadden hem niet herkend als zodanig. Op de weg terug raken we het spoor bijster en zo wordt een 2,5 uur wandeling toch 4 uur, want we moeten een heel eind terug naar boven. Dat is goed voor onze cardio training!

Er zijn de momenten waar ik niet over schrijf omdat ze zo gewoon zijn, maar eigenlijk zijn die net zo bijzonder. Zo geniet ik iedere avond van de zonsondergang, telkens is het weer anders. Omdat het dan nog erg warm is, zit ik vaak op het voordek en ik heb gemerkt dat het uur daarna eigenlijk nóg mooier is. Langzaam trekken de kleuren weg in het kielzog van de zon. In het westen komt als eerst een heldere planeet, ik denk dat het Venus is. 

Langzaam wordt de hemel vanuit het oosten donkerder en komen de sterren te voorschijn. De heldere eerst, maar langzaam vult de hemel zich met alle tussenliggende sterren. We hebben steeds Orion in het westen gehad, maar die kunnen we niet meer zien. In de loop van de avond komt nu het sterrenbeeld Schorpioen in het zuiden boven de horizon uit. Ik ga vaak 's nachts nog even kijken. Deze dagen is er geen maan en zijn de sterren prachtig. In Bahia San Juanico was het volle maan. De zon is net onder, een enorme warm oranje maan komt op tussen de rotsen, ik heb nog nooit zo'n maan gezien. Het is net magie, er springen vissen om de boot, de meeuwen klagen nog wat na op de rotsen, het water kabbelt, het is stil en dan de maan. De avond ervoor was de hemel heel bleek roze/blauw en de maan zilverachtig wit. De avond erna was de maan helder geel bij opkomst. Klein wonder landschap, dagelijks, zomaar gratis en voor niets.

Playa Barbara, een Snowy Egret en een water "pissebed" zou een Sea Slater, een soort isopod kunnen zijn en een vis ter afwisseling van de vogels.

Playa en Burro, op de top van de berg zit een kolibri net lang genoeg stil voor een foto, Roel heeft aanpraak op het strand. Het is een grappig hondje en hij zwemt een stukje achter ons aan naar de boot, maar dan keert hij toch maar terug en de vakantie huisjes langs het strand.

Bij Playa Santispec is een klein hoog eilandje waar zóveel vogels nesten hebben. Maar de kroont spant een zeearend nest met drie jongen. Eén van de jongen kan al een stukje vliegen de anderen schreeuwen alleen maar om eten. Ik zit 2,5 in de dinhgy te wachten op de ouders met vis, maar ik heb ze niet gezien. Verder jonge pelikanen, jonge meeuwen. Een blauwe reiger zit in lotushouding op een catus, nog nooit gezien! Een grijsborst gaai, Cactus wren en tientallen Purple Martins met nesten in de rotsholen.

én een foto van een schildpad!  we zien ze bijna in elke baai, maar ze laten zich niet vastleggen. Nog steeds goed kijken voor deze.

Zonsondergang bij Playa Domingo, alles in een warme gloed.