Weer veilig in Nederland - juni

Vanuit Bahia Concepcion steken we in een nacht over naar San Carlos op het vaste land, afwisselend zeilend en motorzeilend. Het is stil op het water, alleen een paar kleine vissersboten kruisen ons pad. Een blauwvoet booby vaart de hele nacht met ons mee op de preekstoel. We gaan verschillende keren overstag om de wind te volgen, rollen het zeil in en uit, maar hij of zij blijft stoïcijns zitten, vastgeklemd op de roestvrijstalen buis. We vragen ons af of de vogel de volgende dag gedesoriënteerd is als hij opeens wakker wordt op het vaste land. We zien daar geen blauwvoet boobys. We zullen het niet weten. Na enig aandringen van onze kant vlieg hij weg en we hebben hem niet meer gezien. 

San Carlos is een “resort” plaatsje. Rijke Canadezen en Amerikanen hebben hier prachtige huizen gebouwd voor vakanties in de koude donkere winters van het noorden. Het is nu rustig op enkele Mexicaanse families na die een huis hebben, of er een huren. We liggen een paar dagen in de baai, heerlijk om te zwemmen en te snorkelen, want het begint al flink warm te worden. Vlakbij ligt de industrie stad Guaymas. De verlichting van beide stadjes zorg ervoor dat er 's avonds bijna geen ster meer te zien is, dus we zijn duidelijk weer in de bewoonde wereld. Iedereen houdt zich redelijk netjes aan de corona protocollen: afstand houden, extra hygiëne maatregelen en mondkapjes worden veelvuldig gedragen. In de winkels en restaurants zijn mondkapjes verplicht, zeker voor het personeel. Koks hebben zelfs schermen voor.

Onze gedachten zijn echter niet meer op de omgeving gericht, maar op het vertrek naar Nederland. We konden probleemloos tickets boeken van Guaymas naar Mexico City en direct door naar Amsterdam, maar het blijft spannend. Het aantal Corona gevallen in Mexico is aan het oplopen, als we maar geen code rood krijgen. We maken Tara schoon en varen naar Guaymas om haar op de kant te zetten. Het is een groot terrein met muren erom heen en we komen meerdere bekende boten tegen. Eenmaal op de kant blijkt dat een van de singels de verf van de romp beschadigd heeft. Ik heb net getekend dat we alle schade accepteren bij het in en uit het water halen, dus ook deze tegenvaller moeten we zelf oplossen.

Het is ongelofelijk heet op de boot en het terrein is een en al stof. In de kajuit is het om 10 uur 's morgens al boven de 35 graden. We dekken alle ramen af met zonwerend folie, prepareren 3 motoren en de watermaker voor langdurig verblijf in de tropen en ruimen alles zo goed mogelijk op. Hoe bereid je een boot voor op zomerse temperaturen waarbij we in Nederland in hittegolf stand gaan? Wij weten het ook niet precies. De laatste nachten slapen we in een hotel aan de kust en zijn 's morgens om 6 uur op de boot om te werken tot het middaguur. Het boten 'parkeerterrein' ziet er veilig uit, er is bewaking die een oogje in het zeil houdt, maar dit is de minst fijne plaats waar we Tara ooit achter gelaten hebben. Dat gevoel wordt denk ik versterkt omdat we niet weten wanneer we weer terug kunnen komen, we hopen op het eind van het jaar.

Onze vluchten worden een dag verschoven, maar lijken dan wel door te gaan. De luchthavens zijn uitgestorven. Iedereen is super voorzichtig en houdt afstand, we worden keer op keer gecontroleerd op temperatuur en vullen talloze vragenlijsten in over onze gezondheid. Een leuke bijkomstigheid is dat wij - bij gebrek aan businessclass passagiers - een zeer aantrekkelijk aanbod krijgen voor een lounge om de uren wachttijd tussen de vluchten door te brengen. Drankjes, lekkere hapjes, heerlijke stoelen en een voetmassage, daar zou ik zó aan kunnen wennen.

Onze KLM vlucht naar huis zit voor een derde vol, dus we hebben per persoon drie zitplaatsen voor een redelijke nachtrust. Ieder krijgt een plastic zak met een klef broodje, repen en water, stewardessen hebben we vrijwel niet gezien. Ik kan ze geen ongelijk geven en ook hier houdt iedereen zich rustig. Na het slechtste ontbijt ooit, vlak voor de landing op Schiphol, staan we na bijna 5 maanden weer op Nederlandse bodem. De GGD drukt ons bij het verlaten van het toestel nog eens op het hart om in zelf quarantaine te gaan bij thuiskomst, maar dat voelt hier meer ontspannen dan in Mexico.

Onze dochter Anouk heeft haar auto gebracht – en gaat zelf terug met de trein – zodat we in een keer naar ons quarantaine adres kunnen rijden. De eerste weken zijn heel vreemd. We zien (bijna) niemand, blijven binnen en hebben geen plan. Ik lig iedere nacht wakker van zorgen om Tara in het hete, vochtige Mexico. De aantallen zieken lopen snel op in Mexico, dus in dat opzicht zijn we erg gelukkig dat we nu hier zijn. In Nederland gaat het de goede kant op en is er weer meer mogelijk met de nodige voorzorgsmaatregelen. We verheugen ons op het weerzien met familie en vrienden. De natuur is prachtig en we hebben onze fietsen uit de stalling gehaald, voor een time out is een zomer in Nederland geen straf.

Hoe het verder gaat? Geen idee. We durven nog geen plannen te maken nu er zoveel onzeker is en dat is lastig. De afgelopen jaren hebben we steeds van etappe naar etappe geleefd en nu staat alles op losse schroeven. We doen dus wat veel mensen lijken te doen: dankbaar dat wij en onze naasten gezond zijn en genieten van wat dichtbij huis is. Een herijking van het leven zoals we dat de afgelopen decennia kenden, waarin we (bijna) alles onder controle hadden en we konden doen wat we wilden. Waar dat ons brengt zullen we zien.....

Wordt vervolgd dus, maar we weten niet wanneer (-:

Foto's:

Ik zie overal vogeltjes, zelfs in de wolken. 

In de tuin van het hotel staat een hele bijzondere catus, een Saguaro Crestado, een catus met een afwijkingtje, maar wel een hele mooie!

 

Mexico stad bijna zonder smog!