maandag 30 december 2019

Engelen en Condors in Zion Park - oktober

Het blog loopt achter, maar de tijd niet! Een heel goed 2020 gewenst, ruimte, gezondheid en wind in de rug...
en...jullie hebben nog een staartje van de auto trip door 'ons' stukje van de VS tegoed. Ik neem mij voor mijn blog leven te beteren ;-)

Van Bryce Canyon is het maar een paar uur rijden naar Zion National Park, nummer drie op de lijst van meest populaire parken in de US. Het is eigenlijk een vrij klein park, een spleet in de hoogvlaktes waar ook Bryce deel van uitmaakt. In de verste hoek van de kloof stroomt de Virgin rivier naar beneden. De rotsen zijn daar zo hard dat de rivier een smalle spleet gevormd heeft van 800 meter diep waarna de rivier uitmondt in de vallei van Zion. De rotsen links en rechts van de vallei zijn wit en rood en hebben de meest mooie vormen. 
Mukuntuweap noemen de lokale Paiute indianen het, een vruchtbare en heilige plek. Toen de mormonen zich hier vestigden rond 1850 dachten ze aangekomen te zijn in het beloofde land, zo mooi, groen en vruchtbaar was het en ze noemden het Zion. Ook de rotsformaties kregen Bijbelse namen. De Virgin rivier, die leven brengt in de vallei, bleek alleen een onbetrouwbare bondgenoot voor boeren. Door de manier waarop het land gevormd is, kan regenval in de wijde omgeving zorgen voor een pijlsnelle, metershoge vloed. De rivier sleurt dan alles mee in haar pad. Het aantal Mormonen nam af en de betekenis van Zion voor de toerist nam na 1900 langzaam toe. In een groot werkgelegenheids-project in 1930 werd aan de oost kant een lange tunnel gemaakt door de bergen die een aansluiting mogelijk maakt naar de wegen daar, Zion was nu van twee kanten bereikbaar.

Wij komen uit het oosten en na grasvlaktes met een kudde Bizons kronkelt de weg langzaam tussen de bergen door. En wat een vreemde bergen! Ze zijn spierwit en het lijkt of iemand er met een liniaal een ruitjes patroon op heeft getekend. We zien versteende duinen uit van miljoenen jaar geleden. De kruisende winden legden het zand neer in verschillende richtingen, water trok de verticale lijnen en wij zien een bijzonder natuurfenomeen. Dat doen we vanuit de file en het is hier erg warm in vergelijking met Bryce. Snel eruit voor de eerste wandeling, het canyon overlook trail. Een korte, maar wel met een prachtig uitzicht op deze kant van he park. We klauteren over rotsblokken en ruwe stenen trappen naar boven. Aan de linkerkant zien we de auto's de kilometerslange tunnel in verdwijnen en diep beneden ons er weer uitkomen, waar ze als mieren achter elkaar aan rijden. Het zou zomaar kunnen dat de National Parks ooit aan hun eigen succes ten onder gaan, teveel mensen op te weinig natuur. De camping is prima en in de vallei biedt een uitstekende busservice om de 10 minuten een aansluiting, auto's moet je hier thuislaten. De ondergaande zon is prachtig op de rotswanden, de dagtoeristen zijn naar huis, het kampvuur brandt en 's nachts horen we huilende coyotes langs de rivier trekken op zoek naar voedsel.
Zion heeft twee wandelingen die boven aan ieders lijstje staan. The Narrows, waar je in de rivier stroomopwaarts loopt door het smalle pad wat ze uitgesleten heeft. Links en rechts torenhoge gladde stenen wanden. De andere super wandeling is Angels Landing, een pad zigzagt naar boven en het laatste deel loop je langs kettingen over een smalle “brug” met aan weerszijden honderden meters afgrond naar een klein plateau van waaruit je rondom zicht hebt op de vallei.
Het water in de rivier is rond de 8 ºC, de wandeling duurt rond de 5 uur, mmm. Zo stoer zijn we echt niet, maar de verhuur outdoor winkel biedt uitkomst. Gewapend met neopreen schoenen, een waterdichte tuinbroek en een lange stok staan we 's morgens vroeg klaar bij de bus. Iedere keer dat we de vallei doorrijden met de bus zien we nieuwe dingen, herten, vogels, bergbeklimmers, na een keer of 10 kunnen we zelfs het geluidsbandje dromen, maar het uitzicht op de rotsformaties zelf blijft onveranderlijk spectaculair.
De Narrows delen we met een paar voege vogels, de meeste bezoekers lopen trouwens toch niet verder dan een paar honderd meter in de rivier voor ze omdraaien. Aan het begin zien we een soort hangende tuinen die zich vastgeklampt hebben aan de rotsen. Sierlijke varens en ander teer groen. Snel daarna worden de wanden glad en loodrecht. Het is een bijzondere en pittige wandeling omdat we steeds tegen de stroom inlopen over grind en gladde stenen onder water. Soms enkel diep soms bijna tot het middel, de lange stok bewijst ons goede diensten om het evenwicht te bewaren. Op een paar plekken schijnt de zon de smalle spleet in tussen de rotsen, een prachtig schouwspel. We keren na een paar uur om als het water niveau boven de rand van mijn broek dreigt te komen. 
Stroomafwaarts loopt nu zo ontspannen. Ik heb zelfs tijd om vogels te kijken en ben helemaal blij als ik een waterspreeuw (American Dipper) zie die half onderwater op zoek is naar eten. Zo'n grappig gezicht. In de bus vertelt de buschauffeur dat er bij “de grote bocht” een echtpaar Californische Condors hun jong heeft uitgebroed, ik kijk al weken uit naar de condor en ze zitten hier op een randje! Omgekleed, opgewarmd en met verrekijker ga ik terug. Een vrijwilliger houdt iedere dag vanaf de busstop de wacht over het jong aan de overkant van de rivier. De condors waren 1987 bijna uitgestorven, door een broedprogramma met de laatste 22 exemplaren leven er nu weer enkele tientallen in het wild. Dit condor echtpaar in Zion heeft al twee keer eerder een jong gehad, beiden keren is het neergestort bij de eerste vliegpogingen. Het (derde) jong heeft de eerste keer vliegen overleefd, maar het blijft een kritieke fase in zijn of haar leven. 
Het is al laat in de middag en ik kan nog net moeder en jong naast elkaar zien zitten op het randje hoog in de rotsen, ver bij de coyotes vandaan. Het is steenkoud bij de busstop en ik heb bewondering voor de vrijwilligster die hier de hele dag gestaan heeft met de telescoop om bezoekers mee te laten genieten van dit schouwspel. Ze blijven dat doen tot het jong uitgevlogen is en kan cirkelen, al wordt het daarna nog maanden ondersteunt door de ouders met voedsel.
Zonsondergang, maan en coyotes, zonsopkomst met tere kleuren en een vroege wandeling vanaf de camping door een kloof naar boven. We lopen letterlijk door verschillende klimaten, met steeds andere planten, struiken en bloemen. Het is heerlijk weer om te lopen en een wandeling die in geen enkele top voorkomt heeft ook voordelen merken we, de rust straalt er vanaf.
Nu dan Angels Landing? Ik heb een Youtube-fimpje bekeken als voorbereiding, misschien had ik dat beter niet kunnen doen. De wandeling naar boven is geen enkel probleem, de conditie is prima. Maar bij de ketting gaat mijn lijf in verzet, “ben je gek”, “heb je wel gezien hoe smal het pad, hoe diep de afgrond” klinkt het in mijn hoofd. Ik ga toch een stukje verder naar boven, maar als Roel over het randje klimt laat ik mij weer naar beneden glijden. Scout uitkijkpunt is voor mij ver genoeg, ook mooi uitzicht toch? Roel loopt ook niet helemaal naar Angels Landing, het is erg druk op het één richting stukje en hij wil mij niet zo lang laten wachten. Ik heb natuurlijk toch spijt dat ik niet verder gekomen ben, maar voor hoogtes zal ik moeten oefenen, daar ben ik nu wel achter. Zelfs fit en sterk wil niet zeggen dat het stemmetje in mijn hoofd mijn spieren niet kan verslappen en mijn hart op hol doet slaan.

De volgende dag, na het opbreken van de tent, ga ik nog een keer terug om de Condors te zien. Ze zitten nu alle drie op het randje en jong krijgt vleugel training, keer op keer wappert hij op het randje met zijn enorme vleugels. Pa en moe stappen wat heen en weer om hun kind. Hoe zouden ze hun jong toespreken? Moeder vliegt naar een rots verderop, “kijk zo moet dat”. Maar ik krijg het vliegende jong niet te zien, hij of zij oefent nog even verder. Een verstandig dier, want het leeft nu, maanden later, nog steeds. De grootste vogel van Noord Amerika, een spanwijdte van 3 meter, bijna verdwenen van de aarde, wat een buitenkans om die in het wild te zien! Roel heeft de krant uit als ik terugkom. We stappen in op weg naar het volgende avontuur: Las Vegas, here we come!









 














Geen opmerkingen:

Een reactie posten