Playa Bonanza paradijsje - maart

We liggen dagen alleen in de baai bij Playa Bonanza, aan de zuidoostkant van Espirito Santo. Het is zo mooi en ruig hier, dat je gewoon even vergeet dat de wereld op zijn kop staat. De baai heeft de vorm van een halve maan en langs de hele binnenkant is een prachtig wit strand. Heen en terug loop je twee uur, zo lang is het. Op de achtergrond links en rechts de gelaagde heuvels met rode en aardetinten en hun spaarzame begroeiing van cactussen en andere stekelige struiken in vele soorten en vormen. Tussen de heuvels is een pad naar de Gabriel baai aan andere kant van het eiland. We lopen volgens ons gidsje door het dichtst begroeide gedeelte van het eiland, voor woestijn begrippen dan. We zien bijzondere bomen. Helemaal kaal, geen blaadje te zien maar aan één van de takken bloeit dan opeens een bloem.

Of een bos gladde groene stengels, alsof de plant vergeten is de klus af te maken. De struiken en bomen zijn klein en de meesten zijn ruim voorzien van stekels om belagers op afstand te houden. Een ervan heeft een knap verdedigings- en verspreidingswapen. Een onooglijk klein plantje, wat op een onschuldig verdord graspolletje lijkt, maar zaadbolletjes heeft met aan alle kanten vlijmscherpe stekels met weerhaakjes. Bij voorkeur breken ze af in je voet, als je ze eraf plukt zitten ze aan je vingers en ook losmaken van je sokken is gevaarlijk werk. Je leert er snel van en we lopen met één oog op de grond om ze te omzeilen. We vragen ons af of later dit jaar, met de tropische regenbuien, alles ineens groen wordt en zal groeien en bloeien? Of de droge sloten die door het vlakke deel meanderen dan veranderen in snelstromende beken?

We lezen dat hier zwarte hazen zijn, ja, daar gaat er één. Ze zien ons echter altijd eerder en het zijn dan ook maar flitsen. Eentje is er nieuwsgierig en blijft achter een bosje naar ons zitten kijken, die gaat natuurlijk gelijk op de foto voor jullie, toch nog gelukt.
De doorgang van de ene baai naar de andere is 4 kilometer. In het midden is een soort zandvlakte met resten versteende koralen en oeroude schelpen, nu 20 meter boven de zee, ooit meters onder water! De Gabriel baai is erg ondiep, aan de oever, bij de droge rivier, groeit mangrove en het ziet er zwart van de fregat vogels. Aan de linkerkant van de baai zijn rotsen met een lagune erachter, een fregatvogel broedplaats. Ik zie een paar van de jonkies met nog veel wit in hun veren in de bomen zitten. In het het ondiepe water staan verschillende witte reigers te vissen.

We zitten op een hoger zandstrandje en zien een krab in zijn holletje. De zandkrabben maken tunnels in het zand, aan de buitenkant zie je alleen een rond gaatje in het zand. Deze was nog niet zover gekomen, dus we kunnen hem goed bekijken. Zo zien we iedere dag nieuwe dingen. Een egelvis die verdroogd op het strand ligt, later zien we ze ook vanuit de bijboot, levend en wel, door het ondiepe water scharrelen. De egelvissen zijn familie van de puffervissen, die zich op kunnen blazen. We zien zo'n stekelbolletje langs de boot drijven, duidelijk niet meer levend, dus die vissen we er even uit. Het lijkt op een grote witte tennisbal met een paar gele vlekjes en vol (giftige) stekels. Zou dit een jonkie zijn? Of een andere soort, hij is zo mooi wit. Het bekje lijkt wel op die van een vogel.

's Avonds zien we de zon ondergaan tussen de heuvels en lijkt het of de rode rotsen tot leven komen en gloeien in de laatste zonnestralen. Op een nacht hoor ik gemurmel om de boot en ga even kijken. Er zit een school vissen om de boot en er is luminescent plankton in het water, zo'n wonderlijk schouwspel. Ik zie de vissen niet, maar slechts de 'schaduw' van hun beweging in de vorm van oplichtend plankton. Er lijkt een belager in de buurt want soms schieten alle vissen tegelijk weg, als een vuurpijl die onderwater uiteenspat. Dan zwemmen ze weer rustig terug naar de boot met hun lange staarten van oplichtend water. De nachten zijn donker zonder maan, aan de hemel is het vuurwerk van miljoenen sterren te zien. Het voelt alsof we heel dichtbij zijn en tegelijkertijd lichtjaren overal vandaan zijn.

Onze twee weken zelf isolatie zijn voorbij en we gaan naar La Paz om vers eten, diesel en benzine te halen. Onderweg horen we dat de haven misschien wel dicht is/gaat. Gelijk zitten we in de Corona stress en varen direct door. We mogen er gelukkig nog in om te bevoorraden, maar ook hier gelden strenge maatregelen om verspreiding te voorkomen. Het is zo'n overgang van ons paradijselijke eiland naar de stad die zucht onder de beperkingen. Veel mensen krijgen niet betaald als ze niet werken en als ze wel werken krijgen ze ook al niet veel. De was mevrouw mag eigenlijk onze was niet meer doen, maar waar leeft ze dan van? We laten haar toch wassen en betalen haar ruim. Het is uitgestorven op de haven en in de straten. De supermarkt is goed gevuld en iedereen houdt afstand. De enige beperking is die op alcoholica, (3 flessen wijn of pakken bier p.p.) want de Mexicaanse regering heeft in haar wijsheid besloten dat het geen essentiële producten zijn, dus de productie is stilgelegd.We zijn benieuwd hoe dat zal uitpakken voor een uitgesproken bier-land als Mexico als dit maanden gaat duren.
Roel blijft op de boot, zo halveren we de kans op besmetting. Het bizarre is dat er volgens de cijfers nog nauwelijks Corona gevallen zijn in La Paz, maar het voelt toch "bedreigend" om er rond te lopen. We horen dit natuurlijk al weken van onze familie en vrienden en nu ervaren we het hier zelf. We zijn blij als we de volgende ochtend weer voor weken kunnen vertrekken. Alle mail van vrienden gelezen, de familie gesproken, de appjes gezien, gelukkig is iedereen nog gezond, of weer goed na Corona.

Met de beperkingen in acht genomen proberen we er het beste van te maken en we realiseren ons dat we geluk hebben om hier te zijn. We zijn dankbaar dat we in Mexico nog steeds rond mogen varen en verkennen nu een zeilgebied waar we anders niet toe gekomen waren......

We wensen jullie sterkte en lichtpuntjes.