Geïsoleerd op Espirito Santo eiland - maart

Waar schrijf je een blog over als je in "zelf isolatie" bent? Niet over de interessante ontmoetingen of de spannende reisverhalen. De boekhandel in het centrum van La Paz is al dicht vanwege het Corona virus, dus ook geen boeken over de omgeving. Gelukkig vinden we in een watersportwinkel wel een zeilgids van de Zee van Cortez, dat geeft houvast op onze omzwervingen hier. We kopen ook een jaarpas voor de Nationale Parken en krijgen er een boekje bij met wandelingen op een paar onbewoonde eilanden. Verse groenten en fruit en natúúrlijk 2 pakken wc rollen en we kunnen ons afsluiten van de bewoonde wereld.

Dit seizoen hebben we een kleine satelliet verbinding op de boot (Iridium go!) waarmee we mail, weer en nieuws binnen kunnen halen. Zo lezen we iedere dag de koppen van Nu.nl en als we geduldig wachten krijgen we ook de achterliggende tekst. We zijn nog nooit zoveel bezig geweest met het wel en wee in Nederland en de rest van de wereld als deze weken. Bezorgdheid om onze familie en vrienden natuurlijk, maar ook hoe het ons als land en wereld vergaat. Een paar dagen na onze beslissing om voorlopig hier te blijven gaan alle grenzen dicht, we staan erachter, maar het geeft toch een onbehaaglijk gevoel. Soms voelt het verstandig om hier te zijn en dan weer voelt het als spijbelen of voelen we ons opgesloten. Onzeker, dat is het zeker, maar dat geldt voor veel mensen over de hele wereld, zelfs als je in je eigen huis zit.

We merken dat veel jachten hier al jaren rondvaren en met de marifoon (de zeetelefoon waarmee je andere schepen/havens dichtbij op kunt roepen) houden ze contact met elkaar. In La Paz is er 's morgens vroeg een "netje' om 8.00 met daarin weer, wetenswaardigheden en uitwisseling van noodzakelijk informatie, deze dagen ook het aantal corona gevallen in de omgeving (erg weinig). Iedereen kent iedereen en wij kennen nog niemand, maar worden van harte welkom geheten. Ook krijgen we informatie over waar een goede plek zou kunnen zijn om de boot veilig te stallen in het orkaan seizoen wat begin juni weer van start gaat. Op de eilanden zijn er meestal meerdere boten in een baaitje, maar iedereen blijft op zichzelf, een hele nieuwe ervaring! Daar zullen we het even mee moeten doen.

Vlakbij La Paz zijn de onbewoonde eilanden Espirito Santo en Isla Partida, goed voor de eerste twee weken. De ankerplekken zijn prachtig. De eilanden zijn rotsachtig van vulkanische steen en meest in rode, oker en aardachtige tinten. Het erosieproces lijkt al enige miljoenen jaren aan de gang wat het uiterlijk van de wanden erg boeiend maakt. Sommige lagen zijn harder, andere hebben kegelvormen, weer andere slijten geleidelijk af in prachtige welvende roze en rode vormen. In de kommetjes van de inhammen is het ondiep met turkoois water en witte strandjes. Tussen de rotsen groeien enorme aloë's en cactussen. Sommigen zijn als een boom, of kaarsrecht of een warrige bos cactustakken dicht bij de grond. Het ergst voor het wandelen zijn de enorme christusdoorns met hun lage brede kruinen. In de ravijnen vinden we een soort vijg en andere bessenplanten. Het weer is afwisselend warm of voorjaarsachtig afhankelijk van de windrichting, en kurkdroog

Iedere dag proberen we een wandeling te maken op het strand of in rivierbeddingen naar boven. Aan de enorme rotsblokken en droge 'watervallen' die uitgesleten zijn moet het hier bij tijd en wijlen waanzinnig hard regenen. Het zijn klauterpartijen, in Nederland zou het geen wandeling heten maar een parcours vol gevaren met een groot hek eromheen en waarschuwingsborden.
We zien steeds andere dieren, chipmunks, een gestreepte kleine grondeekhoorn, een paar slangetjes, een schorpioen, bijna doorzichtig, en veel hagedissen van verschillende afmetingen en kleuren. De grootste leek ons wel 40 cm lang, met een mooie groene tekening. Stilzitten voor een foto is er helaas niet bij. Ook tientallen vlinders en andere insecten.

De vogels spannen de kroon en de pelikanen voorop. De laatsten zijn dol op de ondiepe baaien en vissen daar soms met tientallen tegelijk vlak bij de boot. Het is een fascinerend gezicht om ze zich naar beneden te zien storten. Vlak voor het water strekken ze hun snavel uit tot een lans en trekken hun lange vleugels in, een gevaarlijke torpedo, en ze komen bijna altijd boven met een vis in hun bek. Voor zulke grote vogels is het verrassend hoe makkelijk ze opstijgen uit het water. Ze lijken vooral actief aan het eind van de middag en geven dan ware vliegshows.
De grote fregatvogels hebben een heel andere tactiek. Zij kunnen alleen wegvliegen als ze zich van een hoge rotsrand afzetten en zijn dan ook ware evenwichtskunstenaars boven het water. Met hun lange vleugels en super beweeglijke staart blijven ze net boven het water om toch te kunnen vissen. Liever nog pakken ze het eten af van kleinere vogels, maar bij pelikanen hebben ze daarmee geen succes en dus moeten ze het hier zelf doen. Een enkele meeuw of stern, hoog in de lucht de kalkoengieren en als we geluk hebben zien we een visarend.

Tijdens de wandelingen zien we weer heel andere planten en vogels. De ontmoeting met een grote uil is heel verrassend, maar ook de specht die zich gespecialiseerd heeft in cactussen en kleine vogels die helemaal aangepast zijn aan het droge hete klimaat.
Zo is er toch nog veel te ontdekken in de omgeving en vinden de dagen een ritme.

Sterkte voor jullie allemaal!