Het herstel van Roel gaat goed. Gelukkig lijken er geen restverschijnselen te zijn en de conditie krabbelt ook weer op. De eerste weken terug op de boot ben ik ook erg moe, dus we houden elkaar in evenwicht. We hebben niets dan lof voor zeilvrienden en de staf van Puerto Escondido, die hun uiterste best gedaan hebben om ons waar mogelijk te helpen. Het is dan ook een stap om die veiligheid achter te laten. Ons zelfvertrouwen is geschokt en we zijn heel voorzichtig als we dan toch de haven uit varen. De eerste dagen ankeren we vlakbij om te voelen hoe het gaat, het verloopt prima. We hebben nog een aantal weken voor Tara het water uitgaat en besluiten een stukje naar het noorden te varen voor we oversteken naar het vaste land.
Het vakantiegevoel is wel weg hoor, we doen aan risico minimalisatie. Rustig tempo, niet te veel in de warmte, geen klimmetjes naar boven, maar eerder een wandelingetje. Gelukkig heeft de ranch in San Juanico nog volop groente en dat is een leuk uitstapje. Het water wordt eindelijk warmer en we zwemmen zelfs een paar keer. Met een gunstige wind zeilen we de oversteek naar het vaste land, het is echt heerlijk om weer gewoon te zeilen. We maken er een lange dagtocht van zodat er 's nachts gewoon geslapen kan worden. San Carlos is een vakantiedorp en we maken er lekkere strandwandelingen, de conditie van ons alle twee gaat nu goed vooruit. We spreken af met boot vrienden die we eerder ontmoet hebben en maken kennis met het expat leven in San Carlos. Er is een flinke groep mensen die hier vrijwel permanent woont en allerlei activiteiten samen doen. Nu de vaccinatiegraad toeneemt kan er steeds meer. We gaan lekker mee uit eten met het groepje.
In de haven van Guaymas, om de hoek van San Carlos, ruimen we rustig de boot op. Meestal doen we dat in een paar dagen, nu hebben we er ruim een week voor uitgetrokken. Toen Roel ziek was realiseerde ik me dat ik veel kan op de boot maar de motoren klaarmaken voor vertrek heb ik nog nooit gedaan. Onder toeziend oog van Roel heb ik nu motorolie ververst en filters vervangen, de buitenboordmotor en de generator zomer/winter klaar gemaakt en de de watermaker geconserveerd. Ik zou het nog niet alleen kunnen, maar het was leuk om te doen. Dit jaar laten we Tara veel beter voorbereid achter dan vorig jaar. Er is vrijwel geen eten meer aan boord en we hebben een zomertent van schaduwdoek laten maken zodat het dek de hele dag in de schaduw blijft. Ze staat weer mooi te glimmen op de kant, en dat kan niet van iedere boot gezegd worden.
Een hoogtepunt van de laatste weken is een uitstapje met de Nederlandse Marion en Theo en vrienden naar de Nacapule kloof. Zij hebben jarenlang gezeild en wonen nu in San Carlos. In een uitgestrekt dor en droog woestijngebied ligt verscholen achter een bergwand een prachtige kloof. We lopen er binnen en wanen ons in een oase. Er is stromend water, al heeft het sinds september niet meer geregend. Er zijn palmbomen, struiken, lage vegetatie en overal bloemen. Langzaam lopen we door de kloof naar boven, soms is er een pad, soms moet je over de stenen klimmen. De hele kloof ligt in de schaduw, het is er prettig koel en groen en de vogels zingen dat het een lust is. Aan het eind van de kloof is een steile afdaling en is er geen sprietje groen meer te zien. Een gezellige en heerlijke dag! Het geeft ons ook vertrouwen dat het ontdekken en op pad gaan terug komt.
De laatste dagen in Mexico doen we verschillende corona tests om weer toegelaten te worden in Nederland en we vliegen zonder problemen terug naar Amsterdam. Brrr wat is het koud hier! Het komende half jaar blijven we in Nederland, even een pas op de plaats. Roel's gezondheid en de wereldwijde ontwikkelingen rondom Covid hebben een grote invloed op ons zeilplan. In de familiesfeer zijn ook dingen aan het veranderen waardoor we minder lang van huis willen zijn.... we gaan nadenken over een nieuw zeilplan. Het blog gaat op vakantie tot begin 2022, dan gaan we weer nieuwe avonturen beleven met Tara. We wensen iedereen een goede zomer toe!
Wordt vervolgd......
Paasdrukte bij Isla Coronados
Woestijn Milkweed / Kroontjeskruid
Tara in goed gezelschap, rechts de Seven Seas van Steven Spielberg ;-)
Lekker een visje kopen onderweg
De Ranch in San Juanico met biologisch geteelde groenten
Eindelijk een Kardinaal mannetje op de foto!
Opbrengst van een wandeling plastic jutten op een afgelegen strandje
Op het strand liggen ook heel veel aangespoelde naaktslakken na een storm nacht
Na het walvis kijken ervaren we hoe je leven in een oogwenk volledigheid op zijn kop kan staan. Roel wordt in de nacht erg ziek en vroeg in de morgen laat het zich ernstig aanzien. Ik vaar zo snel mogelijk terug naar de haven. Daar worden we opgevangen door zeilers uit ons radio-netje met een ligplaats en een ziekenauto naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Later wordt Roel vervoerd naar het privé ziekenhuis in La Paz. Het is lastig zo ver van huis, met een andere taal en andere procedures. Via de huisarts en vrienden komen we in contact met een specialist in het EMC in Rotterdam voor ruggenspraak en dat is goud waard. De specialisten in het privé ziekenhuis spreken Engels, dat helpt ook een beetje. Het zijn spannende dagen, maar gelukkig blijkt dat Roel zonder hersenoperatie kan herstellen. Zijn conditie heeft een aardige knauw gekregen en ik ben bang om gelijk terug te gaan naar de boot, 4 uren rijden van het ziekenhuis. We huren voor een week een appartementje vlakbij het ziekenhuis in La Paz voor het herstel en de controles. "Herstellingsoord" Casa Loma blijkt een gouden greep te zijn. Het is rustig en er is een binnentuin waar we buiten kunnen zitten zonder op pad te gaan. De omgeving leent zich goed voor de eerste kleine blokjes om.
Wat zijn we blij met al onze digitale mogelijkheden om contact te hebben met familie en vrienden in Nederland. Dichtbij komen er iedere dag zeilvrienden uit La Paz even bij ons langs voor support en praktische zaken. In de haven waar Tara ligt wordt er door andere zeilvrienden voor de boot gezorgd. Een naaste buur is ook in het buitenland goud waard.
Alles gaat goed en we kunnen terug naar de boot, we mogen zelfs vliegen. Het tempo is afgestemd op de mogelijkheden van Roel, dus we blijven nog een weekje in de haven liggen om weer te wennen aan een drijvend bestaan. En zo gaat de maand maart in rook op..... maar wat zijn we dankbaar dat het zo'n goede afloop heeft.
Hier gaat het al wat beter
De eerste blokjes om, 500 meter van Casa Loma
Opbouwen met wandelingetjes rondom de haven, op het laatst alweer iets in de hoogte, maar dat viel tegen. Gelukkig is de natuur mooi, sommige cactussen staan in bloei en de vogels blijven leuk.
Dit is een Tarantula wesp die zijn eitjes legt in de tarantula spin
Op safari in Afrika zoek je naar de 'Big Five': leeuw, nijlpaard, giraf, olifant en neushoorn, ten minste ik denk dat ze dat zijn. Wij zijn op zee safari maar zoeken net zo goed naar onze “Grote 5”. Deze week staat in het teken van onze zoektocht naar de grootste van alle dieren die leeft, of ooit geleefd heeft op aarde, de blauwe vinvis. Denk maat onderzeeër of vliegtuig: ze zijn meestal 20 tot 25 meter lang, de langste ooit gemeten was 33,5 meter. De tong van een volwassen dier is zo groot als een olifant, het hart zo groot als een VW kever, het hele dier weegt vele tonnen. De blauwe vinvis is een baleinwalvis, met zijn enorme uitvouwbare mond schept hij zeewater op en perst dan het zeewater met zijn tong door de baleinen weer naar buiten. De kleine zeediertjes die blijven hangen daar gaat het om en dan in de herhaling tot het dier 2 tot 3 ton vis (!) per dag binnen heeft gekregen.
De blauwe vinvis is zeldzaam en leeft in de grote oceanen, behalve als er kalfjes geboren moeten worden, dan zoeken ze een warme, rustige en voedselrijke plek, zoals hier de Zee van Cortez. Ze zijn tamelijk voorspelbaar want tussen half februari en half maart houden ze zich op rondom Loreto. De kalfjes zijn geboren, er is opnieuw gepaard en ze wachten op het voorjaarsseintje om weer naar open water te gaan. Ik droom er al weken van om de blauwe vinvis te zien, als het niet op eigen kracht lukt dan met een tourboot. Maar het eerste natuurlijk het liefst.
Tussen Loreto, het langgerekte eiland Isla Carmen en twee kleinere eilanden noord en zuid bevind zich een beschermde binnenzee. Iedere dag dat het rustig weer is trekken we erop uit, we kruisen zomaar een beetje heen en weer. We worden uitbundig begroet door een grote groep dolfijnen. Ze vermaken zich heerlijk rondom de boeg van Tara en blijven zeker een half uur mee zwemmen. Op een hele rustige avond ankeren we aan de zuidpunt van Isla Carmen. Ik hoor een walvis puf, gauw de verrekijker, maar nee, een 'gewone' bultrug. Nou ja, sinds wanneer is een bultrug in je voortuin “gewoon”? De walvis puft en duikt rustig verder, vlakbij de boot twee zeeschildpadden die hetzelfde doen.
Storm verwacht, dus naar een beschutte ankerplek, Bahia Balandra. Op dit eiland zijn vrijwel uitgestorven woestijn bighorn schapen uitgezet in de hoop dat ze hier overleven, maar om die te zien moet je geluk hebben. We proberen het natuurlijk wel en maken verschillende wandelingen in de heuvels. Eerste vinden we een dood dier, zo licht als een veertje, leeggegeten door de gieren en kleiner spul en daarna gedroogd in de zomerse hitte. Dan zien we twee levende dieren, vrouwtjes denk ik, wat een prachtige tekening. Later zien we een groepje van 8 jonge mannetjes, zij zijn minder bang en wij heel stil dus we kunnen ze goed bekijken tot ook zij de bergen in lopen. De schutkleur is zo perfect dat we ze alleen kunnen zien als ze bewegen. We vinden ook sporen op het strand, dus we hebben 'geluk' dat ze regelmatig rondom deze baai te zien zijn. Telt dit al als 3 grote?
We gaan eens even buurten in Loreto. Bij een touroperator informeer ik naar de walvis tours. Ze vertellen net genoeg om ons een nieuw idee te geven waar de walvissen te gaan zoeken: aan de andere kant van Isla Carmen. Als dat niet lukt kunnen we altijd nog een tochtje bespreken. We hebben beet! Het is alleen geen blauwe vinvis maar een sei walvis (of misschien een fin walvis?) , ook een baleinwalvis, tussen de 13 en 18 meter lang, de snelste van alle walvissen. De sei duikt af en aan rondom de boot, zelfs zo dichtbij dat het me benauwd! Maar gelukkig is hij de verstandigste en wijkt voor ons uit. Het dier is prachtig, glanzend zwart met een mooie puntige rugvin. We drijven een hele tijd als ik verder weg een walvispuf zie die vrijwel zeker bij een blauwe vinvis hoort, kaarsrecht en meters hoog. We varen erheen, evenals het tourbootje in de buurt. Hij blijft ver weg voor ons, we kunnen niet zo snel varen, maar we krijgen een redelijke indruk van het dier. Het grootste verschil met andere walvissen is dat bij het duiken het zeker drie keer zolang duurt voor de walvis echt onder gaat. Het is bijna niet te bevatten hoe lang het dier is.
We ankeren in de buurt op Isla Carmen bij Salinas, want morgen gaan we het weer proberen. Een prachtige windstille dag. Eerst wandelen we door de zoutmeren waar tot 1985 zout geproduceerd werd wat over de hele wereld verkocht werd. Van het dorpje voor de werkers zijn de meeste gebouwen vervallen. Het kleine kerkje wordt door de beheerder wel liefdevol onderhouden. In het midden is een lodge waar jagers welkom zijn om..... op de bighorn schapen te jagen, dat kan alleen in Mexico denk ik. Voor veel geld hoop ik, want daar wordt het programma gedeeltelijk van betaald. Het is een aparte plek, je voelt en ziet het verval overal, maar het heeft ook iets wilds en onaards over zich. Van het weggetje achter de lodge maken ze een landingsbaan voor kleine vliegtuigen. Toeristen kunnen dan makkelijker komen, met de boot ben je hier wel erg weersafhankelijk. We zijn benieuwd of het veel mensen zal trekken.
Wij gaan weer op walvisjacht met onze camera. Dit keer zien we een blauwe vinvis die rondom de boot rustig zijn rondjes zwemt, geen spectaculaire duiken, maar een soort relax zwemmen met af en toe een hapje kril. Het is een prachtig dier, zijn huid gevlekt grijs, zilver en lichtblauw, zijn adempuf tot wel 10 meter hoog en de lengte ongelofelijk, meer dan 2 keer zo lang als Tara. Zijn rugvinnetje is dan weer erg klein in vergelijking met de anderen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De sei (of fin) walvis zien we in de verte ook nog een paar keer opduiken, wat een dag! We varen terug naar Salinas voor de nacht als we nog een onverwachte super show krijgen van enkele Bultrugwalvissen. Ze doen staartplonsen, ik tel een serie van 19 keer achter elkaar! Dan nog enkele breach's, waar de walvis helemaal uit het water springt, nog wat staart plonsen en dan duiken ze met een hun mooie staarten uit het water naar de diepte. Ze mogen dan niet zo lang zijn als de blauwe, maar qua acrobatiek zijn ze de meesters van alle walvissen.
Bultrug, dolfijn, bighorn, sei, en blauwe vinvis, onze 'grote vijf' van Isla Carmen, dagen met een gouden randje.
In de Zee van Cortez hebben we de Dappere Dodo ontmoet, een catamaran met een leuk jong Nederlands gezin aan boord. Zij hebben een drone opname gepost van een blauwe vinvis, echt spectaculair, dus die link voegen we graag toe, zo zien wij hem in het water nooit!
dolfijnen
De zuidpunt van Isla Carmen, fijn om te wandelen
vrouwtje desert bighorn
Zoek het bighorn schaap tussen de struiken
Dierenpaadjes nabij Bahia Balandra
Het kerkje van Salinas
Wilde passievrucht
Visarend in Salinas
Weer een dinghy regie foutje, de vloed kwam snel op en golven slaan in de dinghy. Net op tijd!
