SY – TARA NL: In de ban van Mazatlan

Topolobampo is in kerstsfeer als we weer op de boot komen. Op kerstavond doen de bars aan de overkant van de haven goede zaken tot in de vroege uurtjes. De harde Mariachi muziek die erbij hoort brengt óns bepaald niet in een serene kerstsfeer. Kerst zonder familie is toch altijd beperkt, het voelt niet echt als Kerst. Al komt de familie in Nederland dit jaar ook niet bij elkaar door quarantaines en Covid regels. We maken er het beste van: ik bak kerststol om uit te delen en we gaan voor de kerstlunch taco's eten met de overburen in El Gato. Dit is het beste restaurant hier volgens de havenchauffeur, maar het blijkt allemaal familie te zijn, dus zeker weten doen we het niet. Wij hebben in ieder geval goed gegeten.

We gaan lekker varen, want er wordt wind voorspeld en daar is hier erg weinig van. We kunnen inderdaad 12 uur zeilen, maar daarna houdt het weer op en doet de motor verder het werk. We varen naar Mazatlan, met een oud stadscentrum en langs het uitgestrekte, 20 kilometer lange strand enorme wijken met flatgebouwen, de Zona Dorada, de Gouden Zone.

Er wonen veel gepensioneerde Amerikanen en Canadezen. Het weer is aangenaam, met je pensioen kan je hier een stuk luxer leven en er zijn veel soortgenoten om leuke dingen mee te doen. Ook zijn er vakantie resorts en appartementen en vier grote marina's. We komen veel mensen tegen die een time share gekocht hebben en daarmee kan je op verschillende plekken een appartement bewonen voor je vakantie. Wij ankeren in de de grote haven bij Club Nautico, ooit een bruisende plek, maar nu in de schaduw van de grote marina's verderop langs de kust aangeslagen door de tand des tijd. Wij vinden het leuk, we kunnen te voet naar het centrum, het is gratis en we liggen vlakbij de vuurtoren met een pittige wandeling naar boven. Het centrum stamt grotendeels uit de 19e eeuw, toen het Mazatlan voor de wind ging.

Rondom het plein met palmen zijn veel leuke straten en de oude huizen zien er bijna allemaal goed uit. Door het toerisme stroomt er weer geld door Mazatlan. Gerestaureerde gevels in mooie pasteltinten en sommige straten vol bloemen. Het lijkt maar een stipje op de kaart, maar er wonen 500.000 duizend mensen hier, de omvang van Rotterdam. Het centrum is prettig druk, maar niet overdreven. Wij denken dat veel mensen bij hun flatgebouwen blijven. Alle winkels en restaurants zijn gewoon open en de mondkapjes en afstand discipline is hoog. Iedere dag ligt er een ander cruiseschip achter Tara, maar er blijken problemen te zijn met passagiers met Covid. De krantenberichten spreken van een verbod van passagiers om aan wal te gaan, maar dat lijkt in Mazatlan toch toegestaan. Iedereen probeert het midden te vinden tussen veiligheid en brood op de plank.

We proberen te achterhalen wanneer hier booster prikken gezet worden. In Mexico worden de vaccins verdeeld over de provincies, die vervolgens een paar dagen hier en een paar dagen daar prikken. Echt heel anders dan in West Europa. Ik word lid van de facebookgroep Mazatlan Expats en er gaat een wereld voor mij open. Complete lespakketten “Hoe kan ik met pensioen gaan in Mazatlan”. Er zijn introductiebijeenkomsten, activiteiten, “hoe koop ik een appartement”, “hoe veilig is Mexico”. Ik heb lang niet alles gelezen, maar er is vast ook een sectie “Hoe vertel ik het de kinderen en de familie”. Als je toegelaten bent tot de groep mag je ook vragen stellen en daar ging het mij om. Het antwoord komt bijna onmiddellijk met een goede doorverwijzing naar CAPTA het bureau voor Buitenlandse toeristen. Het kantoor is in de Gouden Zone, langs het strand en er ligt een prachtige boulevard die uitnodigt om te wandelen. Iets meer dan een uurtje denk ik. Na bijna een uur zijn we halverwege, het is prachtig en warm en tijd voor koffie.

We zijn ongemerkt ook echt een andere zone ingelopen. Luxe winkels, hotels, bloembakken, alle straten zijn heel en verlicht. Op het strand strandtenten waar een ligstoel en parasol voor je klaar staan. Natuurlijk hebben ze er ook Starbuck's, niet onze favoriete koffie maar de airco is weldadig! Als we eindelijk bij CAPTA aankomen blijken ze net verhuisd naar het centrum vlakbij de boot, maar de website was nog niet aangepast. Dit was niet mijn beste actie en ik trakteer Roel dan ook graag op een taxi terug. Als we later die dag bij CAPTA zijn worden we echt top geholpen in vloeiend Engels. Een booster voor buitenlandse toeristen is geen probleem, alleen een datum geven kunnen ze niet, want dat hoort de stad altijd maar 1 of 2 dagen van tevoren. Er is sprake van 5 januari, maar het zou ook 10 januari kunnen zijn. Meer dan een week oponthoud, dat vinden we te lang. We nemen de gok dat ze dan in Puerto Vallarta ook wel ongeveer zullen prikken. We genieten nog even van de leuke stad voor we uitvaren naar onbewoond Isla Isabel voor Oud en Nieuw.