Zomervakantie 2 - 20 januari

Januari is in Nieuw Zeeland zomervakantie maand. Kerstmis wordt nog thuis gevierd en daarna gaan ze en masse naar hun vakantiehuis, boot, camping of bij familie op bezoek. Dit jaar brengt januari wisselend weer. Hoe noordelijker je bent hoe beter het is, maar met enige regelmaat komt er een depressie over met wind en regen. Wij vinden tussendoor nog genoeg zon, maar de locals vinden het een slechte zomer tot nu toe.

Voor ons voelt het ook als vakantie, niet omdat er niets meer te doen is, maar omdat we vrienden over krijgen waarmee we leuke dingen gaan doen. Maurice en Sarah hebben een simpele wensenlijst: weinig auto kilometers, niet op de boot slapen en leuke dingen doen. We huren een huisje op het eiland Waiheke, net ten noorden van Auckland. Overvaren voelt al snel als vakantie en Waiheke doet daar nog een schepje bovenop. Prachtige blauwe baaien, bosrijk heuvelachtig landschap, wijngaarden, een en al vakantie huisjes, lekkere koffietentjes en toch heel veel ruimte. 

Zo'n 35 jaar geleden wilde niemand op Waiheke wonen en ontstond er een soort hippie kunstnaarskolonie. Gaandeweg werd Waiheke hip, ontdekt als wijngaard en vakantiebestemming. Nu is grond bijna onbetaalbaar en voor een geheel te renoveren houten vakantie huisje vragen ze gerust een miljoen of meer onder het mom van “vele mogelijkheden tot uitbreiding”. Volgens Maurice zijn de huizenprijzen er hoger dan in Frankrijk aan de Cote d'Azur. Ons vakantiehuis is net nieuw en heerlijk luxe voor een kleine week. We verkennen Waiheke, proeven de wijnen, wandelen, zwemmen (koud!), kijken kunst in een prachtige tuin in Dead Dog Bay, rijden naar de andere kant van het eiland voor een lunch bij de Man o' War wijngaard aan een mooie baai. 

Eigenlijk zijn het allemaal voorwendsels om lekker relaxed bezig te zijn, bij te praten, samen te eten en s'avonds te klaverjassen. Kortom we staan op “Waiheke time” zoals ze dat op het eiland zeggen. De dagen vliegen voorbij en bijgetankt gaan we weer naar het vaste land. We nemen afscheid voor bijna een jaar, maar deze dagen hebben we toch weer om van na te genieten.

In Whangarei komen Anneke en Wilma aan boord. Ze zijn een maand in Nieuw Zeeland en we gaan 2 weken met z'n vieren op pad. Ze delen nog even in ons “gewone” leven in Whangarei: de boerenmarkt, ons vaste koffietentje met onze vrienden, de wandeling naar de Whangarei Falls. Wij betalen onze rekeningen, verkopen de auto aan Nederlandse zeilers die net zijn aangekomen, nemen afscheid en dan is toch eindelijk het moment daar: na 13 maanden vaart Tara weer de Hatea rivier af naar open zee. We ankeren in Urquharts Baai aan de voet van de Whangarei Heads voor de eerste nacht, wat is het fijn om weer te dobberen midden in de natuur. We varen de volgende dag door naar Great Barrier eiland. Het is even wennen, het weerbericht houdt zich niet helemaal aan de voorspelling en we krijgen meer wind.

Tara zoeft door het water, vast omdat ze zo glad en schoon is aan de onderkant en we komen vlot aan voor de wind echt opsteekt. Niels en Margret liggen met de Unwind in een beschutte baai op Great Barrier dus we hoeven niet lang te zoeken naar een geschikte plek en een borrel afspraak is zo gemaakt. Gezellige avonden en overdag prachtige wandelingen op het eiland. Voor Anneke en Wilma is het allemaal nieuw, maar ze passen zich snel aan en klimmen in en uit de bijboot of ze het dagelijks doen. Ook de borrel afspraken lijken hen niet vreemd. Vanuit Fitzroy lopen we alle 4 de wandelroutes en vooral het Old Ladies track is goed voor plezier, we herkennen onszelf erin.

Wilma houdt de stand bij van alle afgelegde wandelkilometers en de geklommen verdiepingen en dat telt lekker op, het valt nog wel mee met de Old Ladies & Man.

Als de wind na een paar dagen afgenomen is, varen we naar Waiheke en ankeren nu bij Man o' War. Wijntje, hapje, wandelen, zwemmen en af en toe roeien als de buitenboordmotor weer eens niet wil starten, vakantieleven op zijn best.

We brengen Tara naar Auckland en genieten even van de stadse skyline zonder dat we er gelijk naar toe hoeven. Hier is het centrum van het watersportleven. In Westhaven Marina liggen 1500 boten en zo zijn er nog een aantal Marina's in de omgeving van Auckland. 20 minuten lopen naar het havenkantoor, maar wel een stuk of 100 watersportwinkels en reparateurs in de nabijheid.

Met Tara naar het Zuidereiland zit er niet meer in, dus we laten haar achter en vliegen naar Nelson voor ons volgende avontuur. Met z'n vieren lopen we het Heaphy Track in het Kahurangi National Park. 5 dagen lopen, 4 nachten slapen in hutten, kleding en eten zelf meenemen. Het is een prachtige wandeling. De eerste dag lopen we 17 km door gematigd regenwoud naar boven. We stijgen de hele tijd, in totaal 900 meter, maar het pad is niet steil. Gelukkig maar, want de kilo's tellen nog zwaar aan het begin van de wandeling. Eenmaal boven lopen we twee dagen door de Gouland en Mackay Downs, hoge veengebieden met beken, moeras, gras en vogels. Het weer is niet helemaal stabiel. Gelukkig hebben we overdag vrijwel geen regen, wel af en toe wat mist, maar ook veel zon en dan zijn de kleuren en de vergezichten prachtig. Het slapen in de hutten is een gemengd genoegen, het is droog en meestal warm, dus in vergelijking met de wandelaars in tenten baden wij in luxe en zij in nachtelijk regenwater. 

 Met z'n vieren op een rij, op plastic matrassen tussen snurkers, zorgt evenwel niet altijd voor een goede nachtrust. Douches ontbreken, maar gelukkig is er voldoende water in de buurt voor een koude en verfrissende duik, hiervan ditmaal geen foto's. Onze maaltijden zijn uitgekiend, vooral op gewichtsbesparing ingekocht en dat is al veel om te dragen. We verbazen ons dan ook enigszins afgunstig over medewandelaars die pakken wijn bij zich hebben, trommels met brownies, fruit en zelfs volledige maaltijden met verse groenten. Hun rugzakken zijn navenant groot, dus voor ons denk ik (nog) niet haalbaar zonder rugklachten. Twee dames hebben zich goed voorbereid en delen met ons een heerlijke zoete rijst als toetje. Die houden we er zeker in voor een volgende keer.

Een bijzondere bewoner van dit gebied is de vleesetende Powelliphanta slak. Een volwassen dier heeft een schelp tot wel 9 cm en wordt wel 25 jaar oud, dat maakt hem tot de grootste vleesetende slak ter wereld! We vinden vooral lege schelpen, groot en klein want ze zijn een lekker hapje voor verschilende vogels en andere dieren. Maar dan, op een vochtig bosrijk stukje van het track tussen de twee veengebieden, ziet Anneke een levende jonge slak: wat een beauty! We zien ook de meest bizarre mosformaties: kabouters, gorilla, beren, stokstaartje enzovoort. Ik had gehoopt een Kea te zien, de enige alpine papegaai ter wereld, maar helaas! We kruisen nu grotere rivieren en de 4^e dag maken we de afdaling naar de Westkust. Langzaam aan worden we omgeven door struiken, dan bomen en steeds uitbundiger groen tot we weer door regenwoud lopen, maar wel op een goed pad. De oversteek van de Heaphy rivier gaat over de langste hangbrug in de parken van Nieuw Zeeland, 148,8 meter lang. Het is wiebelig, maar met minder dan 5 personen glijdt de Heaphy rustig onder ons door, bijna bij zee.

Dichtbij de Heaphy hut komen we de ranger tegen die nog naar de volgende hut gaat. Er komt heel slecht weer aan en de valleien waar we net door gelopen zijn zullen morgen onbereikbaar zijn door wateroverlast. Hij waarschuwt ons voor mogelijk slechte condities op ons pad voor de laatste dag. De laatste 10 minuten lopen we door de stromende regen naar de hut, het zijn echte, dikke regendruppels. We gaan toch even zwemmen in de rivier, nat maakt dan ook niet meer uit. De regen houdt bijna de hele avond en nacht aan, vergezeld door heftige windvlagen en enig onweer.

Het is droog als het tijd is om te vertrekken. Het is een vraagteken wat we aan zullen treffen, maar de meeste wandelaars gaan op pad naar Kohaihai, het eindpunt, en wij ook. De eerste hindernis is een modder rivier waar we van tak op boom overheen proberen te komen en hier en daar toch tot ver over de knieen door de modder waden. We zien overal dat het in de nacht onstuimig is geweest: omgevallen, meegesleurde bomen, rivieren die over de bruggen gestroomd hebben, modderhopen, beekjes met stapstenen die nu meer op een rivier lijken, maar we komen zonder noemenswaardige problemen in de buurt van het eindpunt. Het pad loopt langs de zee, met mooi weer zelfs over het strand, maar dat laten we maar voor wat het is. Het geluid van de brekende golven vergezelt ons de hele dag. Om ons heen staan prachtige Nikau palmen, de grote oude bladeren vaak op het pad door de storm, beter daar dan op je hoofd, want ze zijn knap zwaar. Eén voordeel van het slechte weer en de wind, de beruchte stekende zandvliegen op dit gedeelte van het track zijn er bijna niet, die zijn uit hun jasje gewaaid vannacht of gewoon verzopen.

Vlak bij het eindpunt komen we nog twee aardverschuivingen tegen die over het pad gegleden zijn. Klim- en klauterwerk en veel modder, maar dan staat ons niets meer in de weg. Bij de Kohaihai schuilhut zien we enkele wandelaars die gisteren al doorgelopen zijn om het weer voor te blijven en de nacht in de schuilhut doorgebracht hebben. Ze hebben geen gemakkeijke nacht gehad, maar wel iets om thuis te vertellen.

De bus die ons op komt halen heeft ook vertraging, want er is een aardverschuiving over een van de wegen en onderweg zien we hele stukken land onder water staan. De grote Buller rivier is zo gezwollen dat hij bijna buiten zijn oevers over de weg loopt.

In Nelson is alles nog gewoon hetzelfde, we slapen in hetzelfde hostel en hebben zo'n trek dat we zonder te douchen naar een Vietnamees restaurantje gaan voordat de keuken gesloten wordt. We zijn de sterren van de omzet van die avond. We genieten van het overvloedige eten en drinken een heerlijk glas wijn op de goede afloop. En dan douchen & slapen.

Foto's Heaphy Track wandeling

Foto's: Waiheke Eiland/ Man o'War / Dead Dog Bay Kunst

Gelukkig 2017 én we drijven weer! 1 - 31 december

Vandaag las ik in de krant een advertentie voor een tripje, van de Bucketlist (wensenlijst) naar de Book it list (uitvoerlijst) was de bijbehorende reclame zin. Het komt vast door het eindejaar wat nadert, maar de zin blijft wel hangen. Wat gaat er bij ons van de Bucketlist naar de Book it list? En bij jullie? Wat het ook mag zijn we wensen jullie een heel goed 2017 toe, gezondheid, geluk en als het kan wat van de wensenlijst om het leven aangenaam te maken.

Eigenlijk is hoe we leven het antwoord op onze Bucketlist, reizend zeilen of zeilend reizen, het is maar hoe je er naar kijkt. Binnen die grenzen is er van alles te beleven. In 2017 wijken we voor het eerst af van ons oorspronkelijke plan voor een rondje wereld. In plaats van richting Australië te zeilen is het plan via Fiji, Vanuatu en Solomoneilanden richting Japan te zeilen. In de vroege zomer van 2018 hopen we dan door te varen naar Alaska. Een heel ander traject, minder bekend en uitdagender om te zeilen. Maar Japan én Alaska staan wel op ons lijstje van droombestemmingen. We hebben nog geen idee wat het plan na Alaska wordt, dat is nog zover weg. Voorlopig hebben we ons handen vol met het voorbereiden van de route naar Japan.

Maar laat ik niet te ver op de plannen vooruit lopen, hoe zat het ook al weer met het groot onderhoud? Het heeft heel wat moeite en inspanning gekost van de schilders, de timmerman en ons, maar Tara drijft weer en ze ziet er prachtig uit. Vlak voor kerst gingen we te water en de boot was een slagveld. 10 minuten voor de kraan kwam, ging de laatste rubber strip op de spiegel er pas op. Alles moest nog gemonteerd worden, binnen was het vies en leek het op een uitdragerij, maar we zijn toch aan boord gaan wonen. Little Earth vaarwel gezegd, nét op tijd. Ik begon af en toe te dromen van tuinen met kruiden en bloemen en wortel te schieten naast de 2 Alpaca's achter de cabin. Maar nu drijven we weer en de tuin-ideeën zijn vervangen door zeilplannen en een mini kruiden tuintje op de aanrecht.

Dat Kerstmis toch nog een fijne tijd is komt door onze vrienden waarmee we op verschillende plekken 3 avonden gevierd hebben. Nu zijn we nog een week verder en de boot begint weer op een boot te lijken. De zeilen zitten er op en de krat met zakjes schroeven en moeren voor montage is bijna leeg. Eigenlijk moeten we binnen nog best veel schilderen, maar we hebben er geen zin meer in. Uitgesteld tot april, want in januari, februari en maart komen er vrienden over uit Nederland, veel leuker dan schilderwerk.

Tussendoor ook nog op stap geweest? Gelukkig wel. Vooral als we ongewenst zijn op de werf door het spuitwerk. Met Niels en Margret lopen we in twee dagen Whangarei Heads. De overnachting is in Peach Cove hut bij het strand. Eerst klimmen we 400 meter om langs de heads te lopen, dan weer naar beneden voor de hut en de volgende dag weer naar boven. Niels & Margret hebben zelfs flessen wijn en heerlijk eten meegesjouwd, zo luxe hebben we het nog niet gehad. We zijn de enige overnachters in de hut, dus we kunnen ruim slapen. 's Morgens worden we wakker van alle vogels rondom de hut en de tweede dag eindigt de wandeling op Ocean Beach. Het is stralend weer dus we zwemmen heerlijk in de koude golven.

Een bezoek aan Ngawha pools is dan wel een tegenstelling. Het is een bijzondere plek voor de Maori gemeenschap en al in meer dan vijftig jaar niets veranderd, zo ziet het er ook uit. De thermale baden borrelen zo uit de grond, afgezet met houten schotten en wankele paadjes er tussen in. Verder is iedereen erg zeer relaxed. De temperatuur verschilt nog al van bad tot bad en wij houden het bij de middenmoot. De modderbaden blijken we overgeslagen te hebben, té relaxed door het geborrel. Om ons heen zijn er Maori gezinnen die hun wekelijkse thermale bad komen nemen, de diehards zitten natuurlijk 15 minuten in bad “heet”.

We gaan ook een paar dagen naar Whangaroa, weer met z'n vieren. We mogen in de bach (spreek uit betsch) van een bevriende zeilmaker van Niels & Margret. Een bach is een fenomeen hier in Nieuw Zeeland en we zijn opgetogen dat we dit nu in werkelijkheid gaan zien. Een bach is een vakantiehuisje in de bush of op het strand. Deze bach zit in het bos/weiland waar we na 13 km gravel weg en een modderbad voor de auto arriveren. Onderweg zien we allerlei bach's in min of meer gevorderde staat van ontbinding, wat er op duidt dat het ook een hutje mag zijn. Een vriendin stuurde ons een foto van hun bosvakantiehuisje in Nederland in aanbouw en dat ziet eruit als een rietgedekte bungalow. Niet in Nieuw Zeeland. De huizen zien er zo al niet uit, laat staan de bach. Margret en ik kunnen het niet laten om inrichtingsplannetjes te maken zodat de bach er gezelliger uitziet, maar gezelligheid is geloof ik ook een Nederlands begrip.

Er is een houtkachel, helaas geen hout, maar op de resten van de wegwerpbarbecue's kunnen we toch een avond stoken. Whangaroa is een flink eind noordelijk van Whangarei en een leuke uitvalsbasis om naar de enorme zandduinen van Ahipara te gaan. We klimmen langzaam het 100 meter hoge duin op met ons gehuurde bodyboard en dan scheuren we lachend van het steile duin af. Nou ja, zo had het moeten zijn, maar het is niet makkelijk en alles zit in en onder het zand als we beneden zijn. We zien af van een tweede ronde en kiezen voor de zee. In Manganoui zit het beste fish & chips restaurant van het Noordereiland. Ik denk dat ze dat zelf vinden want wij waren er niet kapot van. Maar het terras aan zee was heerlijk.…en een fijne afsluiting van dit tripje.

We laten de maanden van hard werken achter ons en kijken naar januari. Met vrienden zeilen in één van de mooiste zeilgebieden van Nieuw Zeeland, wat heb je dan nog te wensen?

foto's Whagareid Heads met Niels en Margret, Peach Cove, Ahipara Zandduinen, Waaierstaart/Fantail, Polly en David van Little Earth op bezoek, serie foto's onderhoud Tara

Bikkelen 1 - 21 november

Zijn we echt drie weken verder sinds het laatste blog? Voor ons is het één periode van werken aan de boot geweest, met 1 vrije dag afgelopen zaterdag. In de kuip en op de opbouw zijn de slechte plekken gezandstraald, maar we zijn niet tevreden. Waar we de kit weggehaald hebben tussen teak en verf is te smal om het goed te kunnen stralen. “Ja”, zegt Ray de opzichter, “vroeger haalden we altijd 1 lat teak weg om de verf door te laten lopen onder het teak”. We denken er even over na en besluiten om die weg te gaan. Als we van te voren geweten hadden hoeveel werk het was weet ik het nog zo net niet, maar als er 1 lat uit is gaat de volgende ook. Vervolgens halen we al het teak van de kuipbanken eraf, dan de vloer en rond de mast. Dagen zijn we er mee bezig en we werken het weekend door zodat de schilders zo snel mogelijk verder kunnen.

Als we het teak eruit hebben vragen we ons af hoe we dit er ooit weer in krijgen? We schakelen Steve in, 35 ervaring in boten en teakdekken. De ontmoetingen met Steve zijn bijzondere momenten. Hij heeft namelijk geen tijd (en wij geen geld) om het voor ons te doen, dus hij gaat ons alleen instructie geven. Dat doet hij in een spreektempo sneltrein cq TGV doorspekt met vaktermen in het Nieuw Zeelands en hij probeert ons in 1 uur 30 jaar ervaring bij te brengen. Pfff na één uur Steve moeten we er twee bijkomen en dan zijn we nog een uur bezig om alles wat we onthouden hebben op te schrijven. “Heel eerlijk” zegt hij, “als ik het moest doen dan was het goedkoper om nieuwe latten te maken”. Teak kost hier ongeveer 20.000 euri per m2 dus reken maar uit. Na afloop van de klus dreigt hij ons te vermoorden omdat we nu over cruciale en uiterst schaarse kennis beschikken............

We zijn elk 7 werkdagen bezig om de latten helemaal schoon te maken en voor te bereiden om straks weer op het dek te gaan. We prijzen onszelf gelukkig dat vrijwel alle latten onbeschadigd losgekomen zijn, er hoeven maar een paar stukjes vervangen te worden. Dan komt Steve “even” droogpassen, alle latten op dek zodat we straks, als alles geschilderd is, ze er alleen maar op hoeven te leggen met kit en vastschroeven. We werken met z'n drieen 8 uur keihard, waarbij Steve al het moeilijke werkt doet en wij assisteren. Ik kan wel zien dat het resultaat straks vele malen mooier gaat worden, zowel het schilderwerk als het teak, maar ik zie ook de weken voorbij glijden.

Iedere week komt er weer iets nieuws wat ook nog aangepakt moet worden en omdat alles nu toch open ligt is dit het moment. We komen zelfs op plekken waar we nog nooit gekeken hebben, zoals een inspectie van de binnenkant van de kiel. Ook lossen we een al langer slepend probleem op van een lekje van de dieseltank en zo we leren iedere dag. Vooral vaktermen en materialen zijn een uitdaging in het Engels en soms Nieuw Zeelands. Zo heet plamuur hier geen filler maar bog. Het duurde echt een paar dagen voor we het werkwoord “boggen” doorhadden. Ray legt uit wat ze de komende dag gaan doen: De rand stralen vervolgens 3914 (geel) erop dan 409 (roze) dan boggen en weer schuren. “It needs a lot of TLC” zegt hij. Die verf ken ik nog niet, dus ik vraag wat hij bedoelt. Hij kijkt me verbaasd aan “Tender Loving Care” oftewel liefde en aandacht. Op dat niveau bevinden wij ons dagelijks.

Ik moet zeggen dat ik achteraf een wat optimistische verwachting had van de hele operatie. Wij brengen de boot naar Rudolphs, halen de mast eraf en de ramen eruit en krijgen Tara dan glimmend en geschilderd weer terug, met een strik erom heen. In de tussentijd maken wij leuke uitstapjes en wandelingen. Zo loopt het toch niet helemaal. Het goede nieuws: we beginnen nu eindelijk aan het opbouwen. De eerste verflagen zitten op de opbouw en deze week gaan we als het goed is de verfhal in en kan het grote spuiten beginnen. Maar een paar weken zijn we nog wel bezig voor we weer op Tara kunnen wonen.

Ons plan om in december naar Nelson op het Zuidereiland te zeilen laten we los. We zijn niet op tijd klaar en het is vanaf het noordpuntje van het eiland toch een oversteek van 4 dagen over de Tasmanzee die we niet onder tijdsdruk willen maken. Vanaf januari gaan we de baaien aan de Oostkust van het Noordereiland verkennen, ook daar is genoeg te zien. Dat geeft rust.

Is het alleen maar hard werken? Nee gelukkig niet en er moet iedere dag gegeten worden. De Bounty is weer terug uit Fiji en we we zien hen een paar keer, het voelt alsof er geen dag tussen gezeten heeft. De Fiji verhalen zijn om te smullen, evenals de kookkunsten van Paulien. We halen Niels en Margret van de Unwind begin november op in Auckland en het is fijn ze weer te zien! We hebben een hele gezellige avond met de Dutchies van Tara, Unwind en de Bounty samen. We zijn één avond allemaal tegelijk in Whangarei voordat René en Paulien weer naar Nederland vliegen. We zien een Japanse zeilboot in Whangarei. Dat is uitzonderlijk, want Japanse zeilers zijn we vrijwel nog niet tegen gekomen. We gaan kennismaken met Yoshika en Tsunemi en met de zeekaarten erbij praten we een hele avond over zeilen in Japan. We krijgen er nu al zin in, al is het geen gemakkelijk gebied om te zeilen. Zij zijn nu voor familiebezoek in Japan, maar hopelijk zien we ze nog een keer voor we hier weggaan. Het voelt alsof we al een beginnetje hebben gemaakt met onze reis naar het noorden.

Nog meer eten, de zaterdagse boerenmarkt is een wekelijks hoogtepunt. Eerst vroeg in de morgen verse, lokale groenten, fruit, vis en nog veel meer inslaan en daarna koffie drinken met Sharron en haar vrienden die we nu beter leren kennen. En zo komt weer van het een het ander, een etentje hier, even op de koffie daar, het voelt goed. We sporten een paar keer per week in het park onder leiding van Mo en hij laat ons flink zweten, ik kan de buikspieroefeningen van de afgelopen training nog goed voelen. In de Little Earth Lodge is het is heerlijk. Iedere week nieuwe gasten en de natuur gaat duidelijk richting zomer. Zo voelen we ons steeds meer thuis in Whangarei.

Het Zuidereiland wordt getroffen door een aardbeving. In Whangarei hebben we er niets van gemerkt, maar de beelden zijn we indrukwekkend. Gelukkig vrijwel geen slachtoffers, maar de materiele schade is enorm. Het zijn wel de plekken waar we vorig jaar heerlijk rondgetourd hebben, en nu is het een ravage. Dan hebben wij niets te klagen met onze kleine onderhoudshouds perikelen.  

foto's:
Pineaple guave bloesem, Californische Kwartel op ons oprijpad, werkoverleg Pete en Ray, werkplaats Jacomine, spuiten, Trainer Mo met Margret en Jacomine, Kamerplantjes in het wild de Hertshoornvaren

Déjà Vu Brazilië? 20-31 oktober

We starten met een flitsend begin van de werkzaamheden, het onderwaterschip wordt in een paar dagen helemaal gestript. Het aluminium ziet er prima uit een ook de puzzel met loslatende plamuur wordt opgelost. Die bleek later aangebracht over andere lagen heen en de hechting was niet meer optimaal. We beginnen straks helemaal opnieuw met het aanbrengen van het verfsysteem, voorlopig staat Tara in haar blote billen met een zachtroze laag anticorrosieverf te wachten op het vervolg. De tweede week begint met een vrije dag, daarna een dag regen (geen werk) en dan een dag geen mensen om aan de boot te werken. Er bekruipt ons een dêja vu Brazilië gevoel. Wij werken iedere dag aan onze klussen, maar de voortgang lijkt eruit. Een gesprek dan maar, in afwachten hebben we geen zin in. Vrijdag wordt er keihard aan de boot gewerkt, kijk, het kán wel. Ze hebben twee grote klussen op de andere werf van het bedrijf, maar wij willen ook vooruit. Er komt nog een tentdoek over de boot heen zodat er ook met regen doorgewerkt kan worden. De slechte plekken op de opbouw worden aangepakt. Het komt vast goed, maar er is nog een berg werk te verzetten.

In de tussentijd hebben we het sporten weer opgepakt en een paar keer gewandeld in de buurt. Wat een prachtige natuur en zo mooi met al die rotsen, weilanden, bossen en hoogteverschillen. Een zondag wandeling brengt ons naar de Bream Head, één van de hoge rots “hoofden” aan de ingang van de Hatea rivier. Op de beschrijving staat “veel treden”. Ze hebben niets gelogen, we gaan 500 meter omhoog via trappen, treden van rotsblokken en boomwortels. Al met al rekenen we onder het lopen uit zo'n 2500 treden! De beloofde beloning in de vorm van 360 graden uitzicht is er een met een gemengd gevoel, het is namelijk op een rotspuntje met in de diepte de zee en aan de andere kant steil aflopende rots. Net lang genoeg voor een foto en dan weer naar beneden. Dan wacht de laatste beloning, de wandeling was alleen voor fitte mensen en dát hebben we dan toch weer mooi gedaan.

De spierpijn de dagen erna nemen we op de koop toe.

Ons hutje bij Little Earth Lodge bevalt enorm. Met Jürgen en Claudia van de Belle Epoque gaan we de Abbey Caves verkennen. We zien prachtige gloeiwormen en ook de minuscule ragdraadjes met glanzende bolletjes waarmee ze insecten proberen te vangen. Hoe hongeriger hoe harder ze gloeien. Aan de vele glimmende puntjes te zien moeten er snel wat insecten langskomen. In sommige gedeelten van de grotten zijn glanzende stalactieten druiprots, maar het overgrote deel bestaat gewoon uit rots en rotsblokken met in het midden een riviertje. De laatste grot kunnen we aan het eind van de wandeling door het riviertje weer naar boven klimmen. Het koude water komt bij mij tot net onder de oksels en dan komen we weer in de warmte. We zijn zo terug bij de Lodge om lekker samen te eten. De Belle Epoque is al in Alaska geweest en gaan nu naar Patagonië dus er is genoeg uit te wisselen.

In het dagelijkse leven zien we niet zoveel van de Maori cultuur, Whangarei doet erg Engels aan. Een uitnodiging om een Maori Dawn Ceremony (ochtendgloren) bij te wonen slaan we dan ook niet af. Aan de binnenhaven van Whangarei is een klein gebouwtje gemaakt naar de ideeën van Friedensreich Hundertwasser. Deze Oostenrijkse kunstenaar heeft de laatste 30 jaar van zijn leven in Nieuw Zeeland aan de Bay of Islands gewoond en voelde zich erg verwant aan de Maori cultuur. Whangarei probeert nu een Hundertwasser/ Maori museum te realiseren. Het kleine gebouwtje is een voorproefje. Dawn Ceremonies worden alleen gehouden als er een Maori gebouw of Maori Kunst geopend wordt, dus ik neem aan dat er ook Maori kunstenaars bij betrokken zijn geweest. De Dawn Ceremony begint om 5 uur 's morgens, het is nog helemaal donker. Als we aankomen zijn er al een aantal mensen, maar geen Maori. Het lijkt erop dat vooral de ontwikkelaars en voorstanders van het Hundertwasser/Maori museum gekomen zijn. Uiteindelijk zijn er toch wel rond de 100 mensen als de Maori Tohunga (een mengeling van wijze, genezer en priester) en een jongeman verschijnen. De jongen blaast op een grote schelp en er komen nog 3 Tohunga bij hen staan. 

Ze hebben de traditionele capes om, gemaakt van natuurlijk materialen: leer, veren, schelpen, botjes en gras. De Tohunga vraagt wie het gebouw zijn naam gaat geven en de kunstenaars worden uitgenodigd hun gereedschappen neer te leggen. Daarna worden er in het Maori Karakia teksten opgezegd, gebeden om spirituele begeleiding en een goede uitkomst van de bijeenkomst. Alle Karakia teksten worden mondeling doorgegeven van Tohunga op leerling. Dan krijgt het zijn naam Te Kakano / Het Zaadje. De kunstenaars worden bedankt en mogen hun gereedschap weer oppakken. We lopen met zijn allen drie keer om het gebouwtje heen en als afsluiten een Hongi (neus tegen neus) met de Tohunga's. Intussen zingen de eerste vogels en langzaam verkleurt de lucht. Het is bijzonder om mee te maken. Roel vindt het wat al te vroeg, want de volgende Dawn ceremony mag ik alleen gaan. 's Morgens om 10.00 wordt het gebouwtje nog een keer geopend, nu door de burgemeester met lint en schaar, maar dat slaan we lekker over.

foto's Roel aan het werk, Oesters van de lokale markt, bloem van palmboom, 3x Bream Head,  A.H. Reed Memorial Park Kauri en Waterval