Doorsnee dag op Tara? - januari 2021

Hoe ziet een doorsnee dag eruit aan boord van Tara tijdens een pandemie? Het zal geen verrassing zijn dat we veel tijd samen doorbrengen, ver weg van steden en andere plaatsen waar groepen mensen zijn. Toch vult de dag zich moeiteloos.

Om iets voor 7 uur gaat de wekker, zodat ik net op tijd ben om af te stemmen op het radionetje van Amigo, de zendamateurs op boten aan deze kant van Mexico. Vorig jaar was dat een lange lijst, dit jaar zijn het er beduidend minder. Iedere boot meldt zich aan volgens het protocol met scheepsnaam, locatie en bijzonderheden. Soms komen we boten tegen van het netje, dat is leuk omdat je al een verbinding hebt. Ook de informatie die gedeeld wordt is waardevol, praktische zaken en iedere ochtend het weerbericht. Ook dat is fijn, want telefoonbereik hebben we hier vrijwel nergens. Kop koffie erbij, daarna lezen en ontbijt.

Vandaag is het broodbak dag en als ik toch bezig ben ook een cake? Omdat we weken geen winkel tegenkomen maak ik bijna alles aan boord zelf van basis ingrediënten. Ik vind dat leuk om te doen en het is gezonder dan lang houdbare pakken en zakken. Het betekent wel dat we vaak moeten improviseren. Nu is de boter bijna op, maar is er nog wel roomkaas. In de cake? Waarom niet? Nog wat rum-rozijnen en pistaches die te taai zijn om zo te eten: niets gaat overboord. Het ruikt lekker in de boot en het resultaat is heerlijk! Ik wordt daar helemaal blij van, zo'n ochtend.

Roel vaart intussen van het eilandje waar we voor anker lagen naar twee kleine rotseilandjes waar veel vogels en zeeleeuwen leven. We horen ze al van ver blaffen, maar het is té diep om er goed te ankeren. Een mijl verder is een kleine baai waar we normaal niet liggen omdat het open is voor de gebruikelijke noorden en westen winden, maar nu zijn er twee dagen zuid en zuidoost voorspeld, dus liggen we uit de wind.

Na de lunch met vers brood gaan we in de dinghy terug. Het water is net boven 20ºC en ik heb mijn wetsuit al aan. De dieren zijn beschermd, dus grote boten en vissers mogen er niet komen, maar ze krijgen regelmatig bezoek van kleine panga's uit La Paz die een dagtocht doen met gasten. De zeeleeuwen zijn dan ook absoluut niet bang en blijven lekker op hun rotsen liggen als je in de buurt snorkelt. Het is nog geen geboorte- of paarseizoen, want dan zijn ze wel territoriaal. Een moeder met een paar jonge zeeleeuwen komt kijken en ze zwemmen zo elegant en snel om mij heen dat ik moeite heb om hun bewegingen bij te houden. Dan duiken ze weer op aan de andere kant. Prachtig! Wat ik verrassend vind is dat ze onder water lijken te kroelen met de moeder en er veel interactie is tussen de jonge dieren, ze spelen de hele tijd met elkaar. 

Er zijn scholen kleine zilveren visjes die als een grote groep bewegen en nog veel meer vissen, zeesterren en zee-egels tussen de rotsen. Ik kijk mijn ogen uit! Er is een smalle grot waar je een meter of 10 in kunt zwemmen. Aan de zon kant groeien mooie fel oranje en rode anemonen in groepjes bij elkaar. Achterin de grot zijn nog twee zeeleeuwen, dus ik ga niet ver naar binnen, zodat ze zich niet opgesloten voelen. Meer voor mijn veiligheid dan die van de zeeleeuwen trouwens. Het is heerlijk zonnig weer en door de zuidenwind is de lucht temperatuur vandaag ook erg lekker. Roel heeft foto's en filmpjes gemaakt van de kolonie, maar de dinghy is nogal wiebelig op de golven, dus het is afwachten wat het resultaat is. Op de terugweg, als we een eindje bij de zeeleeuwen vandaan zijn, even lekker scheuren met de dinghy, altijd leuk en we zijn zo weer bij Tara.

Op de eilanden zijn veel wandelingen, ook in deze baai. We proberen iedere dag te lopen, soms is dat gewoon het strand op en neer, maar hier kunnen we naar boven door de droge rivierbedding, die overigens vol ligt met grote rotsblokken, dus het is meer klauteren dan een wandeling. Zoek Roel tussen de blokken op de foto. Aan de andere kant hebben we uitzicht op een droog binnenmeer en verder weg de Zee van Cortez zelf. Het is te steil om af te dalen naar het binnenmeer, dus we lopen terug naar onze privé baai.

Het strandje ligt bezaait met aangespoeld hout, je kunt zo zien dat hier weinig boten komen. Dat vráágt natuurlijk om een kampvuurtje. Het hout is kurkdroog en het duurt niet lang voor we een bergje hebben klaarliggen. We halen onze zitkussens, wat te drinken en de boeken, met het vuur en de ondergaande zon erbij zijn we dik tevreden. 
We eten makkelijk vanavond, een roerbak met pasta. 's Avonds lezen we, doen we een spelletje of kijken een aflevering van een serie of een halve film of zo. Jammer genoeg is onze harde schijf met de grote filmverzameling kapot, dus de mogelijkheden zijn beperkt.

Het puzzelen op “welk vogeltje vliegt daar” heeft gezelschap gekregen van “welke cactus of plantje groeit daar”. Nu nog een boek over de geografie van deze omgeving en ik kan weer een paar maanden vooruit. 
Lezen is belangrijk aan boord. Hier komen we toe aan de boeken waar we in Nederland niet altijd geduld voor hebben. We hebben een Kobo/Bol.com abonnement en kunnen voor 10 euro per maand onbeperkt boeken downloaden uit hun bibliotheek. Niet alle boeken staan daarin, maar meer dan genoeg om ons bezig te houden. Ik lees graag over de landen waar we zijn, geschiedenis, historische romans, natuur en klimaat, beetje zware kost maar erg interessant. Tussendoor heerlijke lichte boeken zoals “Japan in honderd stukjes” van Paulien Cornelisse en het kinderboek de Ickabog van J.K. Rowling. Erg leuk vonden we alle twee “De ontdekking van Urk” door Matthias Declercq.

Tussen 10 en 11 uur is het gedaan, deze dag. We hopen altijd op een rustige nacht, maar de winden zijn hier onvoorspelbaar en de hoge bergen om ons heen kunnen voor verrassingen zorgen en felle rukwinden de baai in sturen. Het anker ligt goed, we zullen zien wat de nacht brengt.
Als ik het blog nog eens teruglees is het een toch weer een gevarieerde dag geworden, deze doorsnee dag. Iets om dankbaar voor te zijn, dat realiseren we ons maar al te goed!

Foto's van de wandeling. Een haas eet cactus, bij gebrek aan ander water, zie hoe het dier eerst de stekeltjes er afhaalt! en nog een cactus in de overleef stand door de droogte. 's morgens ligt er een vis in de dinghy, aan de jager ontsnapt, maar toch helaas einde vis. 

Lloreto en Isla Coronados - januari 2021

Er is weer van alles te ontdekken! We zijn in de buurt van Lloreto en vorig voorjaar mochten we nergens aan wal vanwege de lockdown. Dat ligt nu genuanceerder en we mogen weer op de eilandjes in het park wandelen en Lloreto bezoeken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen!

Het waait windkracht 5/6 uit het noorden, koud, maar het zeilen gaat fantastisch, een soort winterzeilen mét zon. Voor de nacht zoeken we de zuidkant van Isla Coronados op en liggen net uit de wind achter een kleine klif. Het eiland is populair omdat het dicht bij Lloreto ligt, zo kunnen vakantie gasten een dagtocht naar het eiland maken. Een groepje jonge mensen uit Mexico city heeft plezier op het strand en later komen we nog meer mensen tegen uit de stad. Zij kunnen dit jaar moeilijk naar het buitenland en herontdekken hun eigen land. Ze vinden het prachtig. Waarom is ver weg reizen toch aantrekkelijker (gemaakt) dan in de buurt reizen? Maar ik heb natuurlijk niets te zeggen, wij varen al 8 jaar “ver weg” in plaats van op de Wadden.

Isla Coronados is een toepasselijke naam. In het midden van eiland rijst een oude vulkaantje op die inderdaad wel wat weg heeft van een kroon, we blijven zo in de “corona” sferen. We lopen en klauteren naar boven. Onderweg komen we door drie totaal verschillende landschappen. Eerst lopen we door een soort duinen, met allerlei versteende schelpformaties. Dan volgt een zone met basaltblokken, achtergelaten door de vulkaan en erg moeilijk om over te lopen. Het laatste stuk is de kegel van de 300 meter hoge vulkaan en tamelijk steil. De erosie heeft haar werk gedaan en doet dat nog steeds, smalle paadjes vol losliggend grint, goed opletten om genoeg houvast te hebben en niet naar beneden te glijden. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omliggende zee en het land, hier en daar een zeilbootje of panga, maar verder is het stil. Bij de boot zien we een paar keer dolfijnen, ze zijn druk en hebben geen tijd om te komen spelen, maar voor ons wel leuk om naar te kijken.

De wind is gaan liggen en we verleggen naar Lloreto, 6 mijl verderop. Lloreto heeft een haventje voor panga's, de witblauwe vis- en toeristenbootjes. Wij moeten buiten liggen en met de dinghy naar binnen. Dat kan alleen met rustig weer want de rede is onbeschut. Het is een klein stadje wat normaal gesproken erg aantrekkelijk is voor toeristen, maar behalve de al genoemde Mexicanen is het rustig. Ze hebben wel hun best gedaan om het aantrekkelijk te maken. Het plein is nog uitbundig versierd met Kerstattributen en ook de winkels zien er leuk uit. Mooi gesnoeide bomen geven schaduw op het trottoir en bloeiende bougainville en oleander zorgen voor kleur. 

Wij gaan op zoek naar “Taco del Rey” voor de lunch. “De koning van de Taco” is een populaire naam, maar, zoals in het gewone leven, is de ene koning de andere niet, dus het blijft afwachten. We krijgen een “to go” want het zitgedeelte is gesloten, een tas vol tortilla's, vers gebakken vis, allerlei sausjes en verse salsa. Op de boulevard, met uitzicht op een prachtige blauwe zeilboot, maken we onze eigen taco's klaar en eten in de zon. “De Koning” doet zijn naam eer aan, het is heerlijk en dat voor een paar euro. We zijn helemaal enthousiast over Lloreto en gaan 's avonds terug voor El Zopilote, een micro brouwerij met goed bier waar we ook weer lekker eten: gevulde puntige paprika in bladerdeeg, een lokale specialiteit. We doen de was en boodschappen zodat we er weer weken tegen kunnen. De wind trekt een beetje aan en we rollen lekker in slaap, het anker houdt wel.

Onderweg naar onze wildernis ontdekken we een misrekening. Beide gastanks zijn leeg! Niet goed in de administratie gekeken. 20 mijl terugvaren naar de dichtstbijzijnde haven om te vullen, u komt niet langs start en krijgt geen 200 gulden. Puerto Escondido is geweldig, binnen een dag zijn de tanks gevuld, hebben we pizza gegeten en uitgebreid gedoucht met geurig schuim en shampoo uit Aquitaine, Europa!!Het heeft wel wat om in zo'n luxe haven te liggen voor een nachtje. Poging 2, we varen naar Agua Verde en lopen naar de grot met de muurschildering van de handen. Niet nieuw, maar even mooi als vorig jaar. Terwijl we boven in de mond van de grot zitten zien we een groepje bultrugwalvissen spelen in de zee. Grote plonzen als ze zich op hun zijkant in het water laten vallen.

We lopen door een kleine oase en ik zie vogelsporen in het zand. “Roel kijk je mee uit naar een Roadrunner?” Ik zou zo graag de roadrunner zien, je weet wel een Speedy Gonzalez. Op een paadje tussen de struiken schiet er één voor hem weg, maar ik heb hem niet gezien. Ik ga later terug naar de oase om vogels te kijken én de roadrunner te zoeken, vogels genoeg, maar het blijft bij de sporen van Speedy.

Dit jaar wordt een mix van bekende fijne plekken en nieuwe ontdekkingen. We scharrelen weer rond in de lagune van Amortejada met zeearenden, reigers, ibis, ijsvogel, meeuwen, aalscholvers en gekraagde fuut. Op Isla San Fransisco ontmoeten we, net als vorig jaar, Sundance en we maken leuke wandelingen met hen.

Het stormt deze dagen zo hard dat we de wandeling naar de rug van het eiland halverwege afbreken, we zijn bang aan de zee kant van de kliffen af te blazen. Op het keien strand is genoeg te beleven in de getijde poelen. Op het eiland is ook een prachtige woestijn “tuin” met veel verschillende cactussen en andere planten. Sharon weet er meer van en dat maakt het interessant om ze te bekijken. Hoe meer verschillen je ziet, hoe indrukwekkender de aanpassingen van de verschillende planten zijn. Het weer kalmeert en bijna alle boten vertrekken, maar wij blijven nog even liggen in ons afgelegen paradijsje.

Foto's van de wandeling op Isla Coronados, in he stadje Lloreto, vogels in Agua Verde Blue Scrub Jay en spechten, de Roadrunner is een wens, deze foto is van James W. Cornett, Isla San Fransisco olifantsboom met kleine blaadjes en een egel cactus, maar ik vond hem ergens anders op lijken.

Van IJsselmeer naar de Zee van Cortez - januari 2021

 

Vorig jaar zomer hadden we het geluk om met vriend Christiaan te zeilen in Nederland. Van de Westeinder plassen, door Haarlem over het IJ naar het IJsselmeer. Het viel me op hoe verschillend je dezelfde plek kunt ervaren als je er met grote tussenpozen komt.

Onze allereerste grote tocht met een zeilboot in 1982 ging ook naar het IJsselmeer. We voeren toen met de Haaibaai, een van der Stadt houten knikspant van 7 meter. We konden het houten mastje in een handomdraai laten zakken, de motor was een Dolphin op benzine zonder keerkoppeling. Achteruit was eerst de motor stopzetten, in de achteruit en weer opnieuw starten. De reis erheen vanaf het Hollands Diep was al een avontuur op zich. Over de grote rivieren, door de Oude Gracht van Utrecht en de Vecht met de prachtige buitenhuizen, dan bij Muiden naar buiten. Het Markermeer was enorm! En bij het oversteken van Enkhuizen naar Stavoren konden we de overkant niet eens zien. We voelden ons ontdekkingsreizigers die op het kompas naar de nieuwe wereld voeren. De oude IJsselmeer plaatsjes, gerookte paling, de Friese meren omzoomd door weiden vol koeien, de bruine vloot, alles was even prachtig.

Een kleine 10 jaar later was het IJsselmeer ook de eerste grote tocht die we met de kinderen zeilden buiten Zeeland. Jeroen 6 en Anouk 4, op weg naar de Wadden. Het Zuiderzee museum, foto's van de kinderen op de bruggetjes in Hindeloopen. Wat vonden we het leuk om hen deelgenoot te maken van een vaargebied waar wij zulke bijzondere herinneringen aan hadden. Ook voor hen was het een ontdekkingstocht! Onze zeilervaring was intussen gegroeid en we waren blij met de ruimte om te zeilen op het IJsselmeer. In de jaren erna, op de de terugweg van Denemarken of Noorwegen, was het IJsselmeer steeds “thuis” en ontspanning na de tochten door de Duitse bocht. Het was weer goed gegaan en we hadden nog een paar dagen speling om te luieren en te lanterfanten op het IJsselmeer. Zeilen in de optimist, zwemmen, lekker eten in de mooie stadjes, die al veel drukker waren, inclusief grote nieuwe jachthavens.

Nu, 40 jaar na onze eerste kennismaking met het IJsselmeer, realiseer ik mij dat het in mijn herinnering altijd een groot water is gebleven, maar dat is het dus niet. Het is een lieflijk binnenmeer. Met Christiaan zeilen we naar Volendam, Enkhuizen, Stavoren, Hindeloopen, Hoorn en Marken. Leuke dagtochten, vaak zelfs niet eens een dag! Alle plaatsjes zijn toeristischer dan wij ze ooit gezien hebben, maar de charme is nog ruimschoots aanwezig. Ik denk dat toerisme wel de hoofdinkomsten zijn. Ondanks het coronavirus zijn de beperkt geopende terrassen allemaal bezet. Zonder corona moet het hier een drukte van belang zijn. We genieten enorm van het weerzien. Op een van de zeildagen merk ik voor het eerst op dat alles om mij heen door mensen gemaakt is. Iedere dijk, huis, polder, vuurtoren, sluis, boom of struik, zelfs het IJsselmeer zelf, alles is door mensen handen daar neergezet. Uitgemeten, eigendom, onderhouden en gesnoeid. In Zeeland is dat ook zo, het is waar ik mee opgegroeid ben, wat in mijn Nederlandse DNA zit.

Deze gedachten komen bij mij boven als we naar het zuiden zeilen langs de kust van Baja Caliofornia Sur. We doen hier ook dagtochten, de nachten zijn koud en onaangenaam en we gaan nergens naar toe, waarom niet genieten van het onderweg zijn? Alleen alles wat ik zie is hier al duizenden jaren, de mens die hier wil leven moet zich voegen naar de natuur. Het kost dan ook moeite om sporen te zien van menselijk handelen. Zelfs de bouwsels vallen weg tegen de enorme bergen, de meeste plaatsjes liggen verstopt in een baaitje waar nog net wat beschutting is en een riviertje soms zoet water brengt. De eilanden, de bergruggen, de baaien, de riffen, alles is hier natuurlijk gevormd. Het gebrek aan zoet water maakt ook dat het dunbevolkt is, op het 1200 km lange schiereiland wonen vrijwel alle mensen in het noorden dicht bij de grens met de VS. Baja California Sur, het zuidelijke puntje, is 750 km lang, min of meer 100 km breed en er wonen een kleine 800.000 mensen, de meesten in La Paz. 

Wij varen in een niemandsland, de natuur gaat haar gang, wat er groeit of leeft zorgt voor zichzelf. De mensen die we ontmoeten hebben ook een andere instelling. Ze nemen dingen meer zoals ze komen, zijn open en vriendelijk, hebben tijd. Hun huizen zouden wij geen huizen noemen, zelfs onze garages zijn beter gebouwd. Het leven speelt zich af onder het strodak voor het huis, met uitzicht op zee. In het kleine plaatsje San Evaristo wonen 110 mensen, meest vissers met hun gezinnen. Telefoonverbinding met de buitenwereld is er niet. De piepkleine kruidenier verkoopt de meest noodzakelijke voedingsmiddelen. Als hij voorraad heeft gehaald is het feest. Worstjes koop je niet per pak, maar precies wat je nodig hebt en zo gaat het met alles. Ik betwijfel of de mensen zelf een koelkast hebben. De kruidenier in ieder geval niet, de voorraad zit in een koelbox met ijs. Hij heeft wel een internetverbinding via een schotel. We kopen een kaartje voor wifi, het is handgeschreven en er staat een code op. Hij wijst op de accu in de hoek waar de draadjes op vastgezet zijn, als de accu leeg is stopt het internet en moeten we ons opnieuw aanmelden als er weer stroom is. En iedereen is daar relaxed onder, ook wij. We zijn al blij dat we onze whats-appjes kunnen ontvangen, want meer zit er ook niet in. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, je leeft anders als je daar opgroeit of woont.

Het dorpje heeft wel een kleine watermaker, om van zeewater zoet water te maken, een eerste levensbehoefte! Er is een openbare school en een kleine Engelse school, waar kinderen extra les krijgen. Maken mensen een ongelukkige indruk? Nee, dat zeker niet, ze moeten wel hard werken voor weinig inkomsten lijkt het, maar ze hebben ook erg weinig nodig om te leven. Ik zou er alleen niet graag ziek worden of oud zijn....

We eten een vis taco in het piepkleine restaurant, we zijn de enige gasten en nemen de rustige leefstijl mee aan boord als we weer uitvaren de wildernis in. Wat een verschil met Nederland!

Foto's van ons rondje IJsselmeer, Hindelopen, Volendam, Enkhuizen en Marken. Winterzeilen in Mexico. San Evaristo: het restaurant, kerkje,  zoutwinning, vissers op het strand, rekening van de lunch 16 euro