Weer thuis in Whangarei 5-19 oktober

Na heerlijke maanden in Nederland en Frankrijk zijn we weer thuis in Whangarei. Het was zo fijn om onze kinderen, familie en vrienden uitgebreid te zien en te spreken. 6 maanden is toch heel anders dan 4 weken en we hebben genoten van alle ontmoetingen en tijd samen.

We merkten ook dat we andere vragen kregen dan de jaren daarvoor. In het begin werd er vooral gezegd “Dat je het durft, als het nu niet bevalt? Kan je nog wel terug komen naar Nederland? Een paar jaar geleden was het: “Wat goed dat jullie het doen, waar doen jullie het eigenlijk van? Kan je nog wel aarden als jullie terug komen naar Nederland?” Deze keer was de rode draad: “Heb je nog niet genoeg gezien, nu ben je zeker wel toe aan weer naar Nederland komen” Al deze vragen dwingen ons keer op keer om antwoorden te geven, al is het alleen maar voor ons zelf.

Hoe fijn het ook was om in Nederland te zijn, het is nog niet de plek waar we nu de hele tijd willen zijn. Onze reis is nog niet af en we hebben er zoveel plezier in, dat we nog geen einddatum voor ogen hebben. Het doel om weg te gaan en te ervaren hoe het is, hebben we bereikt. Dus in die zin hoeven we niets meer te bewijzen. Het ontdekken van nieuwe plekken, het ontmoeten van verschillende mensen/culturen en het niet vast zitten in één plaats geeft ons zoveel energie. Dat alles te kunnen doen vanuit ons eigen boot-huis maakt dat we ons thuis voelen, waar we ook zijn.

Vreemd genoeg maakt dat het feit dat we achter onze keuze staan het afscheid nemen toch niet gemakkelijker. Weggaan betekent dat we altijd gedeeltelijk in twee werelden leven, onze gedachten zijn vaak in Nederland en bij gebeurtenissen daar. Natuurlijk missen we straks de verjaardagen van de kinderen, Kerstmis met de familie en zoveel andere dingen, het lot van reizigers en emigranten. Gelukkig kunnen we teren op veel fantastische herinneringen en hopen we dat zij dat ook doen tot we elkaar weer zien.

Over naar hier en nu. Tara is blij ons weer te zien, of is het toch andersom? Ze ligt er goed bij en gelukkig is binnenin alles kurkdroog gebleven. Vrijwel geen schimmel en ook geen ongedierte. We logeren de eerste week bij een vriendin, dat is fijn om de overgang te maken en alles op gang te krijgen. Auto uit de winterstalling, lege batterij. Tara in het water, de motor start niet. Hoe zit het ook al weer met links rijden. Na 3 dagen zijn we weer thuis. We maken afspraken met alle bedrijven die onderhoud gaan doen aan de boot. Van te voren hebben we het via email geprobeerd, maar dat werkt dus niet op afstand. Als je er bent dan gebeurt er wat. Tara ligt nu op de werf bij aluminium specialist Rudolphs voor groot onderhoud. Het onderwaterschip wordt gestript van alle lagen anti fouling, de romp wordt geschuurd en opnieuw donkerblauw gespoten en al het schilderwerk op dek van de boot wordt vernieuwd.

4 tot 6 weken denken we als er niets tegenzit. Voor ons veel werk in het demonteren van de mast, ramen en alle beslag wat in aanraking komt met verf. Daarnaast talloze andere klussen op en om de boot om alles weer in topconditie te krijgen voor het komende vaarseizoen. Ieder land of iedere werf heeft een andere werkwijze en de eerste dagen is het ook even onze weg vinden. Tot nu toe omschrijf ik het werken hier als flexibel en efficient. Er zit vaart in, maar zonder stress. De sfeer op de werf is uitstekend en ondanks het zware werk en vaak oorverdovende lawaai lijken mensen met plezier te werken. Op de vraag wie het komend weekend wil werken op een grote klus meldt bijna iedereen zich aan. Op de foto Peter die met ons aan de boot werkt.

Een paar projecten hebben we al klaar. We hebben een wintertent laten maken over de kuip voor als we weer op hoge breedtegraden gaan zeilen en een doorzichtig zeiltje met ritsdeur in de vaste buiskap zodat we droog en beschut buiten kunnen zitten bij regen en wind van achteren.

Aan boord leven op de werf is toegestaan, maar geen aantrekkelijk vooruitzicht, nog afgezien van gebrek aan douches en dergelijke. We hebben Little Earth Lodge gevonden waar we een paar weken kunnen verblijven. We slapen in een piepkleine gele cabin waar net 2 bedden in passen, maar vanuit ons bed kijken we wel uit over de vallei. Veel tijd om daar door te brengen hebben we overigens niet, maar alles helpt. Het is een leuk hostel in de heuvels rondom Whangarei vlak bij de Abbey Caves. Vanuit ons hostel loop je zo naar de grotten en een gedeelte in de heuvels met de meest bizarre rotsformaties dat het Rockforrest genoemd wordt. In de grotten leven de gloeiwormen die we al eerder zagen in Nieuw Zeeland. Heerlijk om zo buiten te wonen en na het werk naar boven te rijden. Omdat we hier langer zijn is het altijd weer een verrassing welke gasten er aanschuiven in onze gezamenlijke keuken, soms klikt prima zoals met Andrew en Paulette uit Quebec en hebben we leuke avonden.

De komende weken zijn we nog bezig met onderhoud en hopelijk tussendoor dagen om te wandelen in de omgeving. Het begint hier echt lente te worden en overal bloeien bloemen en bomen. Omdat we in het bos zitten worden we iedere ochtend wakker van de vogels. Het weer is nog echt “October” oftewel april als je het naar Nederland zou vertalen. Koude nachten, af en toe flinke regenbuien, maar als de zon schijn is het al lekker buiten....

Tara wacht op ons in Nieuw Zeeland

De eerst maanden van het jaar zijn voorbij gevlogen. Tot eind maart hebben we rondgetrokken met de auto door Nieuw Zeeland. Eerst het Noordereiland en daarna 6 weken op het Zuidereiland. Het was een geweldige ervaring. We hebben gekampeerd, gefietst, gewandeld en wijn geproefd. De natuur is zo bijzonder! In een paar uur tijd rijd je van fjorden via alpen en hoogvlaktes naar de oceaan. Geysers, borrelende modderpoelen, thermale baden en vulkanen wisselen af met lieflijk landschap, rivieren en gematigde regenwouden. Een eldorado voor de buitenliefhebber en er is nog genoeg te zien en te doen om nu alweer uit te kijken naar nog een zomer in Nieuw Zeeland eind dit jaar.

Na al deze indrukken hebben we Tara winterklaar gemaakt en op de kant laten zetten tot begin oktober. De eerste storm heeft ze goed doorstaan: ze staat nog hoog en droog.

Wij zijn inmiddels in Nederland en wennen weer aan het ritme van hier. Het is heerlijk om familie en vrienden zo dichtbij te hebben, je zo welkom te voelen en iedereen wat vaker te zien. Het voorjaar was prachtig en we hebben genoten van alle bloembollen en bloesems. Om weer conditie op te bouwen sporten en fietsen we zoveel mogelijk. Hoogtepunt tot nu toe is de Friese Elfsteden fietstocht van 4 dagen met vrienden. Het stabiele zomerweer laat helaas nog op zich wachten dus we fietsen met de buienradar in de hand. Opvallend is hoe goed alles eruit ziet en hoeveel er hier geregeld is. Ook de "andere" kant komen we weer tegen: haastige en soms geïrriteerde mensen, 10 baans overvolle autowegen en agenda's die voor weken vol staan. Het weer is van slag en rivieren stijgen, vandaag is het Brexit referendum en de politiek in Europa is zacht uitgedrukt spannend.

Op tafel ligt het boek met alle zeilroutes ter wereld. Hier gaan we uiteindelijk onze nieuwe koers uit kiezen. Maar het heeft gelukkig nog even de tijd. Nu verzamelen we vooral reserveonderdelen en handige dingen om straks weer mee te nemen.

We blijven nog even genieten van Nederland en alles wat daarbij hoort. Tara wacht op ons in Nieuw Zeeland.

Nieuw vaarplan: geen plan! - december

Als eerste wensen we iedereen hele fijne kerstdagen en een 2016 vol geluk, gezondheid en liefde

Beelden van 2015 om goede wensen over te brengen voor Kerst en 2016

Pohutukawa de inheemse  `kerstboom´ hier

Als tweede beginnen we dit keer maar met ons vaarplan, namelijk dat we even geen vaarplan hebben. We hebben de knoop doorgehakt: de boot blijft ruim anderhalf jaar in Nieuw Zeeland en wij gaan ons rustig voorbereiden op de volgende etappe, waar die ook naar toe mag gaan. We nemen twee zomerseizoenen de tijd om hier te reizen, onderhoud te doen en in de Nieuw Zeelandse winter gaan we een aantal maanden “naar huis”. Wat een rust, we hoeven niet al die dingen in een periode van krap 6 maanden te proppen, het is nu 18 maanden geworden. Dat klinkt een beetje lang als ik het opschrijf, maar ik weet zeker dat we nóg tijd te kort komen. Nieuw Zeeland bevalt ons namelijk uitstekend.

We hebben inmiddels onze eerste stappen gezet om ons thuis te voelen in Nieuw Zeeland. Erg moeilijk is dat laatste niet, want de mensen zijn hier erg vriendelijk en behulpzaam. We verbazen ons bijna dagelijks over hoe het hier toe gaat. Het tempo is ontspannen, toch een beetje Pacific. Aan de andere kant ook een beetje Europees en lekker efficient. Binnen 45 minuten hebben we een Nieuw Zeelandse bankrekening geopend en twee werkdagen later kunnen we de pasjes ophalen. Dat is een stuk makkelijker.

Onze ''nieuwe'' Nissan Lafesta 7pp

We hebben een auto gekocht, kersvers geïmporteerd uit Japan waar ze na 10 jaar niet meer te betalen zijn wegens extra belasting op “oude” auto's. Hier komen veel van die afdankertjes goed terecht. Met het oog op de reisplannen hebben we een ruime auto uitgezocht die er nog geweldig uitziet en als we weggaan hopen we die weer voor een redelijke prijs te verkopen. Wegenbelasting kennen ze niet, verzekeren hoeft hier niet, maar hebben we voor een habbekrats wel gedaan. Het gaat zelfs zo relaxed dat we wegrijden bij de autoverkoper zonder autopapieren! “Nee hoor, dat klopt. Als ze willen weten van wie de auto is kijken ze wel even in de kentekenregistratie...” Eén minpuntje: het navigatie systeem spreekt alleen Japans en alle knopjes hebben tekentjes, dus we kunnen alvast goed oefenen voor als we naar Japan gaan.

De eerste dag hebben we gelijk een $10,- bekeuring voor parkeren op de foute plek, dat kan iedereen overkomen. Maar wat we nog nooit meegemaakt hebben is de afrekening: omdat het bijna Kerst is mogen we een cadeautje kopen voor een kind wat niets krijgt en dat inleveren bij het gemeentehuis. Daar staat al een grote bak vol cadeaus en ik voel me net de Kerstvrouw als ik ons pakje erbij leg.

zondagswandeling naar de Whangarei falls

We hebben voorlopig een ligplaats in de binnenhaven van Whangarei en beginnen al wat mensen te kennen. De yoga/pilates klas is geregeld. Alleen de gesprekken over het onderhoud lopen achter op schema, maar nu het schema is opgerekt geeft dat minder stress. Het lijkt verdacht veel op een gewoon leven.

De Hatea rivier met rechts Whangarei

De komende weken gaat bijna iedereen in Nieuw Zeeland op zomervakantie en omdat wij ons best doen om in te burgeren gaan wij dat ook doen. Jeroen is inmiddels geland en ligt in de achterkooi zijn jetlag uit te slapen, onze dochter Anouk komt dit weekend aan. Samen met hen & vrienden gaan we Kerst en Oud en Nieuw vieren.

Het blog gaat ook op vakantie. De komende anderhalf jaar zal ik op onregelmatige tijden schrijven als we iets speciaals meemaken. Als TARA weer uitvaart komt er weer een zeilblog. Dank jullie wel voor het meeleven met onze reis, de opmerkingen en mailtjes, het lezen van het blog. Wat zou het leven kaal zijn zonder familie, vrienden, medezeilers en lezers.

De reis wordt vervolgd!

Sharron en een honderden jaren oude Kauri boom

Gesignaleerd: de kerstman 

Samen Selfie in Auckland 

Maori houtsnijwerk  

Bay of Islands 23 - 30 november

De prachtige Bay of Islands lokt ons uit Opua

Het kost moeite om ons los te maken van de gezelligheid in Opua. Veel van de boten die we kennen blijven daar nog een paar weken. Aan de andere kant willen we een auto kopen en onderhoud regelen vóór Jeroen naar ons toekomt half december. Dat kan weer beter in Whangarei. We gooien los en als we eenmaal buiten zijn lokt de prachtige baai voor ons, al varen we maar 5 mijl voor we het anker laten vallen bij Russel.

We nemen een week voor de 90 mijl van de overtocht. In de Bay of Islands waren de eerste nederzettingen van Europeanen in Nieuw Zeeland en we begeven ons op historische grond in het pittoreske Russel. Net na 1800 werd het “the Hell hole of the South Pacific” genoemd. Nu is daar niets meer van te merken, maar wel leuk om over te lezen. Abel Tasman was in 1643 de eerste Europeaan die Nieuw Zeeland ontdekte.

Een van de oudste gebouwen in Russel, 1847

De kennismaking met de Maori bevolking verliep niet goed en Tasman verloor 4 bemanningsleden aan de noordkant van het Zuidereiland. Ook op het Noordereiland lukte het hem niet om aan land te komen en water of voorraden aan te vullen. Hij voer daarna door naar Tonga. Captain Cook had meer geluk in 1769 (meer dan een eeuw later!) toen hij aankwam aan de Oostkust van het noordereiland. The Bay of Islands en in het bijzonder de baai bij Kororareka, het latere Russel, kreeg een “vijf sterren” beoordeling. Dat ging niet ongemerkt voorbij en binnen 30 jaar was het de hoofdstad en een verzamelplaats van walvisvaarders, handelaren, prostituees en wat er maar bij elkaar kan komen. Toen kwamen de missionarissen en er was genoeg werk te doen. Regelgeving en handhaving volgden. In 1840 werd aan de overkant van de baai de Treaty of Waitangi getekend door de Britse Kroon en 500 Maoristamhoofden over de legalisering van de Britse aanwezigheid. De hoofdstad werd in 1841 verplaatst naar Auckland en Russel al snel het kleine dorpje wat het nu eigenlijk ook nog is.

De concurrent de Duke of Marlborough uit 1827

We eten bij de Duke of Marlborough, gevestigd in Russel sinds 1827 en legaal sinds 1840. De oesters zijn gelukkig vers uit 2015 en we hebben een prachtig uitzicht over de baai vanaf het verwarmde terras. Ook het bezoek aan de Pompallier Missie is interessant. De Protestantse missionarissen zaten al op het vasteland van de baai toen de Katholieke missionarriseen uit Lyon aankwamen, dus zij begonnen hun missie in Russel. Ze brachten wel de eerste drukpers mee naar Nieuw Zeeland en drukten in een paar jaar minstens 6000 exemplaren met teksten uit de bijbel in de Maori taal en andere boekwerken. Voor de boekkaften werd ook een leerlooierij ingericht en de rondleiding laat zien hoe het er toe ging.

Pompallier Missie met 50 cm dikke muren en prachtige tuin

De bischop ging mee naar Auckland met de regering en de missie post werd overgenomen door particuliere bedrijfjes en het huis bewoond door andere gezinnen. Interessant vonden we ook dat de Katholieke missionarissen hier veel toleranter waren ten opzichte van de culturele uitingen van de Maori bevolking zoals tatouages, dans en zang dan de Protestanten.

Weer genoeg geschiedenis, we zeilen heerlijk 10 mijl verder naar Moturua Island waar we voor anker gaan in de idyllische Honeymoon bay. We lopen in 2,5 uur over het eiland, op en neer tussen de kust en de toppen. De zon schijnt en we hebben prachtige uitzichten over de baai, het stikt er van de vogels, gezang, weelderige boomvarens, bomen en bloeiende struiken. We genieten enorm maar na afloop heb ik last van mijn rug en Roel zijn enkelblessure speelt weer op.

De noordkant van Moturua Island, met palmen!

We moeten nóg meer opbouwen, maar het is moeilijk daar rekening mee te houden. Ons hoofd wil meer dan onze spieren aankunnen. Zo mooi als de zon was, zo snel trekken er mistflarden binnen en daalt de temperatuur zeker 10 graden. We varen de volgende dag om Cape Brett heen langs het gat in de rots en laten het anker zakken in de de Wakamumu baai waar ooit een walvisstation heeft gezeten. Het miezert en nodigt niet uit om lang te wandelen. Zo zakken we af naar het zuiden tot we de Hatea rivier op motoren richting Whangarei. Sharron heeft een plekje voor ons gereserveerd want het is druk in het Town Bassin. We liggen midden in het stadje naast de Franse Troubadour die we al kennen sinds Puerto Montt en zijn zo de 21e eeuw ingevaren: bedrijven, winkels, restaurants, café's je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.

Cape Brett in de ochtend mist

We gaan op zoek naar advies voor het onderhoud aan de boot en een auto kopen voor onze reis door Nieuw Zeeland. Werk aan de winkel.

Het `kantoor´van Russel radio

De drukpers uit 1840, in gebruik

Verstilde sfeer en prachitg licht als de mist binnendrijft

Fourageren op Roturua Island, wat het is??

Weelderige natuur, prachtig om te lopen

Het gat in de rock, er kan een drie verdiepingen rondvaartboot doorheen varen

Kantzeewier op het strand van Wakamumubaai