 |
| De prachtige Bay of Islands lokt ons uit Opua |
Het kost moeite om
ons los te maken van de gezelligheid in Opua. Veel van de boten die
we kennen blijven daar nog een paar weken. Aan de andere kant willen
we een auto kopen en onderhoud regelen vóór Jeroen naar ons toekomt
half december. Dat kan weer beter in Whangarei. We gooien los en als
we eenmaal buiten zijn lokt de prachtige baai voor ons, al varen we
maar 5 mijl voor we het anker laten vallen bij Russel.
We nemen een week
voor de 90 mijl van de overtocht. In de Bay of Islands waren de
eerste nederzettingen van Europeanen in Nieuw Zeeland en we begeven
ons op historische grond in het pittoreske Russel. Net na 1800 werd
het “the Hell hole of the South Pacific” genoemd. Nu is daar
niets meer van te merken, maar wel leuk om over te lezen. Abel Tasman
was in 1643 de eerste Europeaan die Nieuw Zeeland ontdekte.
 |
| Een van de oudste gebouwen in Russel, 1847 |
De
kennismaking met de Maori bevolking verliep niet goed en Tasman
verloor 4 bemanningsleden aan de noordkant van het Zuidereiland. Ook
op het Noordereiland lukte het hem niet om aan land te komen en water
of voorraden aan te vullen. Hij voer daarna door naar Tonga. Captain
Cook had meer geluk in 1769 (meer dan een eeuw later!) toen hij
aankwam aan de Oostkust van het noordereiland. The Bay of Islands en
in het bijzonder de baai bij Kororareka, het latere Russel, kreeg een
“vijf sterren” beoordeling. Dat ging niet ongemerkt voorbij en
binnen 30 jaar was het de hoofdstad en een verzamelplaats van
walvisvaarders, handelaren, prostituees en wat er maar bij elkaar kan
komen. Toen kwamen de missionarissen en er was genoeg werk te doen.
Regelgeving en handhaving volgden. In 1840 werd aan de overkant van
de baai de Treaty of Waitangi getekend door de Britse Kroon en 500
Maoristamhoofden over de legalisering van de Britse aanwezigheid. De
hoofdstad werd in 1841 verplaatst naar Auckland en Russel al snel het
kleine dorpje wat het nu eigenlijk ook nog is.
 |
| De concurrent de Duke of Marlborough uit 1827 |
We eten bij de Duke of
Marlborough, gevestigd in Russel sinds 1827 en legaal sinds 1840. De
oesters zijn gelukkig vers uit 2015 en we hebben een prachtig
uitzicht over de baai vanaf het verwarmde terras. Ook het bezoek aan
de Pompallier Missie is interessant. De Protestantse missionarissen
zaten al op het vasteland van de baai toen de Katholieke
missionarriseen uit Lyon aankwamen, dus zij begonnen hun missie in
Russel. Ze brachten wel de eerste drukpers mee naar Nieuw Zeeland en
drukten in een paar jaar minstens 6000 exemplaren met teksten uit de
bijbel in de Maori taal en andere boekwerken. Voor de boekkaften werd
ook een leerlooierij ingericht en de rondleiding laat zien hoe het er
toe ging.
 |
| Pompallier Missie met 50 cm dikke muren en prachtige tuin |
De bischop ging mee naar Auckland met de regering en de
missie post werd overgenomen door particuliere bedrijfjes en het huis
bewoond door andere gezinnen. Interessant vonden we ook dat de
Katholieke missionarissen hier veel toleranter waren ten opzichte van
de culturele uitingen van de Maori bevolking zoals tatouages, dans en
zang dan de Protestanten.
Weer genoeg
geschiedenis, we zeilen heerlijk 10 mijl verder naar Moturua Island
waar we voor anker gaan in de idyllische Honeymoon bay. We lopen in
2,5 uur over het eiland, op en neer tussen de kust en de toppen. De
zon schijnt en we hebben prachtige uitzichten over de baai, het stikt
er van de vogels, gezang, weelderige boomvarens, bomen en bloeiende
struiken. We genieten enorm maar na afloop heb ik last van mijn rug
en Roel zijn enkelblessure speelt weer op.
 |
| De noordkant van Moturua Island, met palmen! |
We moeten nóg meer
opbouwen, maar het is moeilijk daar rekening mee te houden. Ons hoofd
wil meer dan onze spieren aankunnen. Zo mooi als de zon was, zo snel
trekken er mistflarden binnen en daalt de temperatuur zeker 10
graden. We varen de volgende dag om Cape Brett heen langs het gat in
de rots en laten het anker zakken in de de Wakamumu baai waar ooit
een walvisstation heeft gezeten. Het miezert en nodigt niet uit om
lang te wandelen. Zo zakken we af naar het zuiden tot we de Hatea
rivier op motoren richting Whangarei. Sharron heeft een plekje voor
ons gereserveerd want het is druk in het Town Bassin. We liggen
midden in het stadje naast de Franse Troubadour die we al kennen
sinds Puerto Montt en zijn zo de 21e eeuw ingevaren: bedrijven, winkels, restaurants, café's je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.
 |
| Cape Brett in de ochtend mist |
Leuk een nieuw verslag op de verjaardag van drie familieleden.
BeantwoordenVerwijderenEr is voor jullie weer veel te beleven en te bezoeken.
Genoeg om te schrijven over alles wat jullie meemaken dus.
Succes met het zoeken naar een goede werf, en de aankoop van
de auto die je daar nodig hebt om je te verplaatsen.
Blijf schrijven en liefs van L/E.
Dag Jakomine en Roel,
BeantwoordenVerwijderenDie vreemde vogel? Een tui. Inheemse nectar-eter.
Blijft een geweldig blog over een droomreis.
Hartelijke groet,
Geert en Ermi