Lia's "TARA Cruise" 19 - 28 februari

WAT NU ALS je dochter heeft besloten op Bali te gaan werken, je vrienden hebt die hun levensplan om rond de wereld te zeilen al een aantal jaren met alle genoegens en alle inspanningen daadwerkelijk uitvoeren (en in 2017 ' toevallig' in Nieuw Zeeland liggen), je schoonzusje een echte Aussie is geworden en al jaren in Sydney woont en je bij allen te gast mag zijn? ? DAN ....dan denk je 'dit is te mooi om waar te zijn ' en ik regelde mijn tickets!

Als niet zeiler lees ik het TARA blog. Nu schrijf ik zelf graag een stukje want WAT een heerlijke herinneringen heb ik aan mijn 2 weken in Nieuw Zeeland. Mijn vakantie gevoel begint al zodra ik in Auckland ben geland: Roel bericht dat Jacomine nog even de file rondom het vliegveld door moet, waar ter wereld is dat niet het geval! Al snel zitten we toch samen in de auto die Jacomine heeft gehuurd en in drie uur rijden we naar TARA in de buurt van Whitianga. Al gauw geniet ik van dat heerlijke gevoel van die weidse ruimte van het mooie Nieuw Zeelandse landschap. Onderweg nog net voor sluitingstijd de supermarkt in om de laatste verse groenten etc. in te slaan voor de komende week. En grote flessen water want, o zware pech: de watermaker is stuk!

Bij een ruime baai met wat vrijstaande woningen, geen mens te bekennen, tussen wat gras en struiken zoekt Jacomine een plekje om de auto zo dicht mogelijk bij het strand te kunnen zetten. In de verte zie ik dan TARA die ligt te woelen in het water. De enige boot in Cook's Baai, hoe uniek kan je het hebben? We sjouwen alle spullen op het strand. Roel is al onderweg met de dinghy, de bijboot voor de niet-zeilers onder ons. Hij moet flink roeien, want de buitenboordmotor weigert het! Ik weet dan nog niet dat ook ik de komende week de roeispanen mag hanteren.

Dan moet alles in de dinghy getild worden nadat wij die eerst het strand opgetrokken hebben. Koffer, rugzak, tassen met boodschappen, de waterflessen en dan wij 3-jen ook nog! Er staat een flinke swell, moet dat gaan lukken? Na onze begroeting is een van de eerste dingen die Roel tegen me zegt: Doe je broek maar uit want je gaat nat worden! Oké dan, stadse sandaaltjes uit, broek uit, beetje onbeholpen die boot mee de branding doorduwen en dan op commando dat volle bootje inspringen! Niet teveel denken, gewoon doen en zo maak ik met natte benen en in mijn onderbroek, maar met een droge koffer mijn entree bij Roel en Jacomine thuis.

Een ongebruikelijke binnenkomst, maar niet als je gast bent op een zeilboot! Het begin van mijn TARA CRUISE. Roel heeft mijn bed al opgemaakt. Een nieuw matras in een ruime kooi met 3 raampjes, die dienst doen als mijn natuurlijke airco, geheel geruisloos bovendien! Wel met beleid en coördinatie je hoofd bewegen en 's nachts beide handen gebruiken want zo'n schip gaat geheel zijn eigen beweeglijke gangetje: MAAR 1 keer als een katapult de keuken ingeschoten worden en je hebt het voor altijd door 
In die keuken heeft Roel ook al een heerlijke salade voorbereid. Dit is absoluut een voorteken, want wat een gezonde en verrassende maaltijden komen er te voorschijn uit deze slimme compacte keuken . Handige kastjes en laatjes, oven, koelkast. Groter en meer heeft een mens niet nodig! Uit menige Miele keuken op deze aardbol komt lang niet altijd zulk lekker eten durf ik hier te beweren.

De behoorlijke swell maakt dat ik slaapwiegend een heerlijke relaxte 1e nacht heb. Maar 's ochtends moet je gaan staan en na het ontbijtje buiten en tanden poetsen komt plots de zeeziekte in mijn lijf! Het komt dan ook heel goed uit dat we een beetje haast moeten maken voor een bijzonder natuur fenomeen: De Hot Water Beach. De baai daar is te ruw om met Tara aan te leggen. Wat een mooie kans om met de auto er naar toe te rijden, we moeten er zijn voordat het hoog water is.
De lol is dat iedereen er een kuil graaft op het strand en dan een heerlijk warm bad heeft om met de hele familie in te gaan zitten. Wij zijn nog op tijd om deze heetwaterbronnen te kunnen voelen maar hebben geen schepje. Ik ben nog een beetje gammel van de reis en de boot en volg lui Jacomine die snel gezellig aanpapt bij een grote kuil. Het platte Engels van de Nieuw Zeelanders is al lang geen probleem meer voor haar. zo kletst zij ons zonder dat wij moeite hoeven te doen het werkelijk heerlijk warme bronwater in! Als we onze vingers diep in het zand duwen verbranden ze! Wat een bijzondere gewaarwording. De lol is echter ook om het muurtje rond je kuil, als de vloed opkomt, fanatiek hoog te houden om zolang mogelijk van je bron te kunnen blijven genieten! Dat moment komt al snel, de Kiwi's weten inmiddels dat we Nederlanders zijn en ja hoor, wij krijgen de scheppen aangereikt! Ha ha want in Nederland is dat immers onze core business!

Nadat Jacomine en ik de auto gedropt hebben, pakken we een pont om naar de andere kant van de baai te komen waar Roel ons weer op komt halen. We hebben een eerste en gelijk de laatste regenbui voor de komende 2 weken en verlaten het nog steeds woelige water om naar Mercury Island te gaan. We varen langs een prachtige kust, er is rust, er is alleen maar ruimte om ons heen, in de baai slechts een paar andere boten waaronder wat vissers! Anker uit, beetje over en weer geroep tussen de bemanning. Het water in, kort bibberen maar wat heerlijk fris!! Om naar terug te verlangen blijkt later als ik probeer af te koelen op Bali :-) Stilte om ons heen. Een glaasje. Een heerlijke maaltijd. Beetje praten, beetje lezen. Die prettige stille natuur om ons heen, blijft een heerlijke ervaring. De sterrenhemel laat zich steeds meer zien. Jacomine, altijd vol interesse en nieuwsgierig naar de wereld om haar heen, haalt de kaart van ons indrukwekkende sterrenstelsel erbij. Tegen beter weten in wens je dat ieder mens op onze aardbol zo vredig onder ons fascinerende heelal in slaap kan vallen.

De kust van Coromandel is prachtig. Vooral in het begin ogenschijnlijk 'aaibare' heuvels in de verte, begroeid met zacht groen en soms een witte wand. De baaien hebben zowel Engelse als Maori namen zoals Stoney Bay, Sandy Bay, Waiti Bay of Waiheke Bay. Schone baaien, geen vanzelfsprekendheid op deze wereld! Het weer is zomers en rustig. Weinig wind. We varen op de motor maar kunnen af en toe ook zeilen. Terwijl Roel het een en ander te klussen heeft, zwemmen Jacomine en ik bij White Beach naar de kust. Iets wat ik in mijn eentje niet zo gauw had gedaan: TARA is een stuk kleiner geworden als we haar vanaf de kust zien liggen! Wij struinen langs het smalle strandje, dat onderaan de witte, verticale rotsachtige wand ligt. Als vanzelf zoeken we naar een mooi exemplaar tussen de schelpen. De vondsten stoppen we in onze bikini's en al kletsend lijken we toch weer snel terug bij de boot.

De andere dagen roeien we met de dinghy naar de kust en maken een aantal schitterende wandelingen zoals bij Stoney Bay. Eerst even afzien want aan het begin steil omhoog! Maar dan de beloning van uitzichten op de werkelijk prachtige ruige kustlijn van Coromandel. De eindeloze varens, de grillige bomen, de soms felle vogelgeluiden. Wat laten ze zich moeilijk spotten. Als je dat graag wilt moet je geduld hebben en een verrekijker. En Jacomine heeft dat! En dan de zon die bij ons blijft en alles letterlijk en figuurlijk laat schijnen.
Bezweet terug naar TARA en zwemmen in het frisse water, we liggen helemaal alleen voor anker. Met een boek of muziek in mijn oor mezelf ergens neervlijen.
Ver weg maar 'gewoon' wifi aan boord dus ik kan mijn hardwerkende dochter in haar airco kantoortje op Bali, op de hoogte houden van mijn 'reisavonturen'. Geheel meelevend, appt zij terug: ' Wat een ellende daar '  ha, ha.

Inderdaad, ik kijk ook toe hoe Jacomine - hoewel ze er haar hand niet voor om lijkt te draaien – haar vingerspieren flink moet laten werken om een heerlijk brooddeeg te maken. Ik zie hoe zij bedreven is in lekkere yoghurt maken! Ik kijk naar wat voor Handyman Roel inmiddels is geworden en proef ook zijn favoriete en echt zeer smakelijke koolsla. Niets gaat natuurlijk vanzelf, de bemanning moet actief blijven om alles gaande te houden. Mijn bijdrage omvat niet meer dan eens een lijntje laten vieren en de afwas doen. Ook met zout water lukt dat heel goed.

De telefoon gaat. Niels en Margaret, reizende zeilvrienden van Roel en Jacomine zijn 'in de buurt'. Hun ''Unwind'' ligt al voor anker als wij Waiti Bay op Waiheke eiland komen binnen varen. We gaan het water in dat een heerlijke temperatuur heeft (geluksvogel denk ik bij mezelf: in Nederland storm en natte kou!) Ik schud natte handen en al watertrappelend wordt overlegd wie wat aan boord heeft om borrelhappen en een maaltijd in elkaar te flansen! Wij hebben een heerlijke en gezellige avond aan boord van de Unwind. Maar dan moeten we terug! TARA, hoewel vlak naast ons, is totaal niet te zien! Het lampje aan de mast brandt niet, Roel vergeet ook wel eens wat! Het is ook niet echt belangrijk maar voor een Randstedeling toch even een uitzonderlijk 'donker 'momentje! Wij klauteren in de dinghy en begeleidt door de zaklamp van de Unwind zien wij TARA weer verschijnen.

Met zijn vijven maken wij de volgende dag een voor mij intensieve wandeling naar Stoney Batter: flink stijgen, regelmatig even op adem komen. De wereldreizigers zijn meer gewend! Maar wat een prachtige omgeving, wat een vergezichten! Op de hoge heuvel steken allemaal grote ronde stenen uit het gras en rondom hebben we uitzicht op de eilanden en Coromandel's kustlijn. Hier wil ik nog wel eens voor omhoog klimmen! Na 5, 6 dagen varen komen we langs baaien met wat meer bebouwing en activiteit zoals verspreid staande campers en wat tentjes. Voorteken van de miljoenenstad Auckland waar de meeste Nieuw Zeelanders wonen. We bezoeken met de dinghy de Winery ''Man o War'' (met een knipoog naar de Fransen!) Het is er vredig en in hun hippe wereldse zitzakken, genieten we van de - ja, ik kan het echt niet anders zeggen - buitengewoon heerlijke wijn.

De laatste dag van 'mijn TARA Cruise' is het weer nog steeds prachtig. Het verveelt niet, op het dek zitten, de kust aan je voorbij zien trekken. Dan plotseling kleine blauwe pinguïns in het zicht. Wat gaan ze snel. Na een aantal uren de contouren van de stad. Wat leuk om langzaamaan Auckland steeds duidelijker in het vizier te krijgen. Ook daar zal ik nog een middag doorheen gaan zwerven. Als de bemanning van Tara in de Westhaven Marina (die eindeloos groot is) de was en allerhande taakjes te doen heeft, ga ik aan de wandel. Naast drukte en de diversiteit aan mensen vanuit de hele wereld, valt in het centrum de Sky Tower op. Vooral door de drukte vanwege het Abseilen. Heel Nieuw Zealand staat bol van sportieve spannende activiteiten. 's Avonds wordt ik nog een keer verwend met de laatste maaltijd aan boord en kijken we alweer uit naar de volgende dag. Sharron uit Whangarei zal ons komen ophalen en in zo'n zes uur zullen wij naar de Wanganui rivier rijden voor een 3-daagse kano tocht!
Ook dat worden weer fantastische en bijzondere dagen. Alles zo prima geregeld door Jacomine.
TARA wat een sfeervolle boot ben je en bemanning : heel veel dank voor deze geweldige week in het prachtige Nieuw Zeeland.

Lia

Coromandel Schiereiland met Wouter 5 -18 februari

We zeilen met Wouter via Waiheke eiland langs het Coromandel Schiereiland tot Tauranga aan de Bay of Plenty. Er ligt een hogedrukgebied over het Noordereiland, dus we hebben dagen prachtig weer maar weinig wind. In de spiegelende zee valt een groep dolfijnen extra op, ze komen een poosje langs de boot spelen. We zien ook kleine blauwe pinguïns, talloze zeevogels en een paar keer een driehoekvinnetje van een haai.

De oostkust van Coromandel is een ruige en hoge rotskust met hier en daar een baai. Als de wind uit de goede hoek komt en de oceaan swell niet te heftig is, kan er volop geankerd worden. Bij te weinig wind gaat de boot liggen rollen en dat is niet echt aangenaam. We hebben geluk met het weer en kunnen goed ankeren. Het schiereiland doet erg afgelegen aan, al is het hemelsbreed niet ver van Auckland. Wegen zijn er nauwelijks en dorpjes al helemaal niet. Zoals in heel Nieuw Zeeland zijn er wel goed onderhouden wandelpaden, waar we dankbaar gebruik van maken. We maken mooie wandelingen langs de kust en trotseren iedere dag het koele zeewater voor een bad.

We ankeren een paar dagen op Great Mercury eiland aan de oostkant van Coromandel. Het is 1872 hectare groot met aan alle kanten mooie ankerplekken en goed toegankelijk. Het eiland is in 2014 ontdaan van alle ongedierte: ratten, hermelijnen en katten. Een grootscheepse actie van Staatsbosbeheer (DOC) en de rijke privé-eigenaren die 1,5 miljoen NZD heeft gekost en meer dan een jaar werk. Great Mercury is nu het grootste eiland wat ongedierte vrij is en er wordt met veel belangstelling gekeken of dit een succes is. Daar lijkt het in ieder geval wel op, want als we door het bos naar de boerderij lopen is het opvallend druk met vogelgeluiden. Het heeft iedereen verrast hoe snel er weer vogels op het eiland waren. Er worden nu ook vogels uitgezet, die die op het vasteland bijna niet meer voorkomen. Het maakt het wandelen op het eiland een feestje.

Het midden van het eiland is laag en daar staan tenten: er is iets gaande. Het blijkt een team van de Archeologische faculteit van de Universiteit van Auckland, die met een groep van 30 studenten onderzoek doen. Great Mercury was een van de eerste Maori nederzettingen in de vroege kolonisatie van Nieuw Zeeland. Het eiland lag erg strategisch voor het vervoer met de grote zeilende waka's (kano's) van de Bay of Plenty naar de Hauraki Gulf en het Northland. Een soort wegrestaurant aan het water met beschutting, zoet water en voedsel. Simon en Jenny, de leiders van de expeditie, geven enthousiast uitleg. Ze borstelen laagje voor laagje van het duin weg en komen allerlei voorwerpen tegen die iets zeggen over hoe de Maori leefden. Opvallend zijn de gebruiksvoorwerpen van Obsidiaan, toentertijd een kostbaar materiaal om messen, schrapers en andere werktuigen van te maken. Het Obsidiaan wat ze hier vinden komt van Mayor Eiland in de Bay of Plenty. Andere studenten ontleden de vuilnisbelt van weleer en tellen de botjes en van welk dier ze afkomstig waren. Het is pietepeuterig werk en ik vind het knap dat ze daar zo enthousiast mee bezig zijn. Voor de studenten is en het een droom om een paar weken op het eiland te mogen zijn. Voor ons voelt het heel gewoon om erheen te varen en daar voor anker te liggen, maar dat is het dus niet!

Er trekt een oosterstorm over met heftige regen, maar daarna is het weer stralend zonnig om langs de kust te varen. Onderweg eilandjes en mooie ankerplekken. We stoppen bij Mayor eiland voor een wandeling. Wouter schrijft er het volgende over: “Ankeren op Mayor Island, op dit eiland legt de vriendelijke boswachteres uit wat de spelregels zijn, wat beschermd is: niet kamperen, geen honden en zo meenemen. Omgewaaide bomen blijven liggen: veel klauteren dus. De volgende dag gaan Jacomine en ik op pad, voor een rondwandeling van 8 uur volgens de beknopte kaart. Inclusief een afdaling naar de kraterbodem: “gaan we daar echt naar beneden?” en uren later weer omhoog via 2 ladders en aansluitend ook 2 vaste touwen. Chapeau Jacomine! Gaandeweg wordt ons duidelijk dat wij - 2 vreemde vogels - in een vogel paradijs zijn beland! Er zijn geen roofdieren of roofvogels! Jacomine heeft met veel geduld foto’s kunnen maken inclusief de bij behorende geluidsopnames. Wat een dag! Na het douchen genieten we van een heerlijke Sauvignon Blanc.”

Mayor eiland is eigenlijk niet meer dan de top van van een uitgedoofde vulkaan die al duizenden jaren staat te verweren. De buitenwanden lopen steil af in het water. Bomen en struiken hebben vrij spel en in de krater hebben zich twee meren gevormd. Alles is groen en wild, het pad nauwelijks te zien afgezien van de markeringen en de hoeveelheid vogels is geweldig. Ik denk dat dit het mooiste bos is waar ik in Nieuw Zeeland gelopen heb. We vinden ook twee plaatsen waar een Obsidiaan ader aan de oppervlakte ligt. Prachtige stukken zwart glasachtig steen. We mogen niets meenemen, maar het kost moeite om het te laten liggen. Ok, dan maar foto's nemen.

Na Mayor eiland varen we op de motor naar Tauranga, helaas weer geen wind.

Wouter is nog niet in Rotorua geweest, het vulkanisch gebied in het midden van het Noorder Eiland. Het is een uur rijden vanaf Tauranga, dus een goede dagtrip. We gaan naar de Waimangu vallei, waar begin 1900 volop vulkanische activiteit was en aan onze warme voetzolen te voelen is dat nog steeds zo. We lopen langs kokende meren, pruttelende modderpoelen en spuitende en stomende gaten. Het blijft fascinerend dat je het ene moment tussen de vulkanen en geisers loopt en het volgende moment in regenwoud. We sluiten af met een ontspannende duik in het historische “Blue Bath”, een thermaal bad uit 1930 in een voormalige missiepost. Wouter trakteert op een heerlijk diner in Tauranga en we kijken samen terug op een paar fijne weken.

Wouter vertrekt in de stromende regen met een warm afscheid en dan is het weer even stil aan boord. De regen plenst nog dagen, goed voor het land want het was kurkdroog. En Tara is ook lekker fris afgespoeld als we vanuit Whitianga vriendin Lia gaan ophalen, onze laatste logé in Nieuw Zeeland.

foto's Coromandel Schiereiland, Hole in the Rock, wandeling Mayor Eiland, Waimangu vallei                   

Abel Tasman 21 januari - 4 februari

We blijven nog een paar weken in vakantiestemming want we krijgen meer logé's en het is heerlijk om samen op pad te gaan in Nieuw Zeeland.

Met Anneke en Wilma rijden we door de prachtige Pelourus Sound op weg naar Picton. De Pelourus is een van de smalle waterwegen die onderdeel zijn van de Marlborough Sounds in het noordoosten van het Zuider eiland. Een prachtig gebied met diepe baaien en inhammen en er omheen hoge heuvels die helemaal begroeid zijn met bomen. Het rijden is inspannend maar de vergezichten op de uitkijkpunten zijn zeer de moeite waard.

In Picton gaan Anneke en Wilma hun eigen weg en komt Wouter aan, een studie- en zeilvriend van Roel. We eten met zijn vijven in het leuke “Escape to Picton” restaurant waar Juliearna de scepter zwaait in de keuken. De enige vrouwelijke Nieuw Zeelandse chef zegt ze zelf. Wat er op tafel komt is geweldig lekker en mooi opgemaakt. Een goede afsluiting en start voor ons allemaal

Wouter heeft op zijn lijstje kayakken en wandelen in het Abel Tasman park en dat zien we helemaal zitten. Abel Tasman ligt in het noorden van het Zuidereiland in de beschutting van een grote baai en is misschien wel het populairste park van Nieuw Zeeland. We hebben geluk want de dag ervoor hebben we de hele dag stromende regen, maar als we aankomen in Abel Tasman schijnt de zon op het helderblauwe water. We krijgen kayak instructie en dat gaat er realistisch aan toe. De gevaren komen langs, wat je moet doen als je omslaat en hoe je jezelf moeten redden tot er hulp komt. Roel vaart in een solo kayak en krijgt geen kaart of noodmateriaal mee, dat dwingt de solo kayaker om bij de rest van zijn groepje te blijven. Wij zijn de enigen die een meerdaagse tocht doen en krijgen extra instructie over tij en wind. Wouter trekt een beetje wit weg en realiseert zich dat de laatste keer kanoën voor hem 50 jaar geleden was: met de middelbare school in de Biesbosch. De zee lijkt wel erg groot. Gelukkig valt het mee, we hebben wind mee en na een paar uur zijn we alle halve dag kayakers kwijt. Het is fantastisch om vanaf de zee naar de kustlijn te kijken.

Af en toe stoppen we op een idyllisch afgelegen strandje om even de benen te strekken of wat te zonnen. In de middag komen we aan in Anchorage Baai, het laatste stukje is even goed door peddelen om een kaapje tegen de wind in. We lopen “even” naar Cleopatra's pool, ruim twee uur lopen heen en terug, maar erg de moeite waard. Een prachtige boswandeling naar een stroomversnelling die uitmondt in een mooi bassin met stenen glijbaan omgeven door ongerept bos. In Anchorage Baai slapen we op een drijvend hostel met 10 man in één hut, de mannen slapen prima, voor mij is het wat minder. De omgeving, sfeer en BBQ maaltijden maken dat gelukkig helemaal goed. De tweede dag hebben we wind tegen maar we hebben nu de slag te pakken en peddelen stug door de golven. We varen langs Tonga Eiland waar jonge zeehonden zitten.

Ze zijn moeilijk te zien door hun schutkleur, maar we horen ze en met de kayak kunnen we rustig blijven liggen om ze goed te bekijken zonder dat ze zich bedreigd voelen. Overal om ons heen zijn zeevogels en het geluid van de krekels als we dichter bij de wal komen. Het is weer een fantastische dag en zo'n mooie omgeving, daar wordt je helemaal stil van. Op het verste punt waar de kayaks mogen komen, worden ze opgehaald door de verhuurder. Al het vervoer gebeurt hier over water, dus de bossen zijn stil en zonder wegen. Wij lopen nog een stuk door regenwoud naar een echte lodge in Awaroa Baai. Wat een heerlijke luxe nacht en een goed restaurant met cappuccino, lekker in de wildernis! De laatste dag lopen we langs kust en stranden, door prachtige bossen en heuvels naar het punt waar de watertaxi ons komt halen. Het is een geweldig mooi gebied en wij hebben van de drukte eigenlijk heel weinig gemerkt. Bijzonder om dit zo met z'n drieën te doen.

We genieten nog een dagje na in de buurt van Abel Tasman en dan gaat Wouter verder op het Zuidereiland en wij vliegen terug naar Tara in Auckland. We hebben nog aardig wat werk op onze lijst staan en beginnen met een weekje elektronica. De marifoon: kapot, direct vervangen. De radar laten we onderzoeken, blijkt ook niet te repareren. De windgenerator doet het nog steeds niet met de nieuwe koolborstels, dus die gaat van boord. De watermaker lekt olie in de hoge druk pomp en een reparatie is zo duur dat we overwegen om die ook te vervangen. Het is nu al bijna onmogelijk om nog onderdelen te krijgen, dus een volgende reparatie wordt zeker een obstakel. De nieuwe buitenboordmotor is nog steeds niet leverbaar. We worden er niet vrolijk van en moeten dit allemaal even laten bezinken. Gelukkig komen Wilma en Anneke nog een nachtje aan boord voor ze terug vliegen naar Nederland, afleiding en gezelligheid. Twee dagen later is Wouter aan boord en gooien we los voor nog een paar weken zeilvakantie. De elektronica perikelen verdringen we even naar een afgelegen plekje in ons brein, voor na de vakantie.  

foto's  Mosquito Baai, Scholekster kuiken, Boswandeling & Cleopatra's bad, Onetahuti strand & de kust bij Nelson uit de lucht

Zomervakantie 2 - 20 januari

Januari is in Nieuw Zeeland zomervakantie maand. Kerstmis wordt nog thuis gevierd en daarna gaan ze en masse naar hun vakantiehuis, boot, camping of bij familie op bezoek. Dit jaar brengt januari wisselend weer. Hoe noordelijker je bent hoe beter het is, maar met enige regelmaat komt er een depressie over met wind en regen. Wij vinden tussendoor nog genoeg zon, maar de locals vinden het een slechte zomer tot nu toe.

Voor ons voelt het ook als vakantie, niet omdat er niets meer te doen is, maar omdat we vrienden over krijgen waarmee we leuke dingen gaan doen. Maurice en Sarah hebben een simpele wensenlijst: weinig auto kilometers, niet op de boot slapen en leuke dingen doen. We huren een huisje op het eiland Waiheke, net ten noorden van Auckland. Overvaren voelt al snel als vakantie en Waiheke doet daar nog een schepje bovenop. Prachtige blauwe baaien, bosrijk heuvelachtig landschap, wijngaarden, een en al vakantie huisjes, lekkere koffietentjes en toch heel veel ruimte. 

Zo'n 35 jaar geleden wilde niemand op Waiheke wonen en ontstond er een soort hippie kunstnaarskolonie. Gaandeweg werd Waiheke hip, ontdekt als wijngaard en vakantiebestemming. Nu is grond bijna onbetaalbaar en voor een geheel te renoveren houten vakantie huisje vragen ze gerust een miljoen of meer onder het mom van “vele mogelijkheden tot uitbreiding”. Volgens Maurice zijn de huizenprijzen er hoger dan in Frankrijk aan de Cote d'Azur. Ons vakantiehuis is net nieuw en heerlijk luxe voor een kleine week. We verkennen Waiheke, proeven de wijnen, wandelen, zwemmen (koud!), kijken kunst in een prachtige tuin in Dead Dog Bay, rijden naar de andere kant van het eiland voor een lunch bij de Man o' War wijngaard aan een mooie baai. 

Eigenlijk zijn het allemaal voorwendsels om lekker relaxed bezig te zijn, bij te praten, samen te eten en s'avonds te klaverjassen. Kortom we staan op “Waiheke time” zoals ze dat op het eiland zeggen. De dagen vliegen voorbij en bijgetankt gaan we weer naar het vaste land. We nemen afscheid voor bijna een jaar, maar deze dagen hebben we toch weer om van na te genieten.

In Whangarei komen Anneke en Wilma aan boord. Ze zijn een maand in Nieuw Zeeland en we gaan 2 weken met z'n vieren op pad. Ze delen nog even in ons “gewone” leven in Whangarei: de boerenmarkt, ons vaste koffietentje met onze vrienden, de wandeling naar de Whangarei Falls. Wij betalen onze rekeningen, verkopen de auto aan Nederlandse zeilers die net zijn aangekomen, nemen afscheid en dan is toch eindelijk het moment daar: na 13 maanden vaart Tara weer de Hatea rivier af naar open zee. We ankeren in Urquharts Baai aan de voet van de Whangarei Heads voor de eerste nacht, wat is het fijn om weer te dobberen midden in de natuur. We varen de volgende dag door naar Great Barrier eiland. Het is even wennen, het weerbericht houdt zich niet helemaal aan de voorspelling en we krijgen meer wind.

Tara zoeft door het water, vast omdat ze zo glad en schoon is aan de onderkant en we komen vlot aan voor de wind echt opsteekt. Niels en Margret liggen met de Unwind in een beschutte baai op Great Barrier dus we hoeven niet lang te zoeken naar een geschikte plek en een borrel afspraak is zo gemaakt. Gezellige avonden en overdag prachtige wandelingen op het eiland. Voor Anneke en Wilma is het allemaal nieuw, maar ze passen zich snel aan en klimmen in en uit de bijboot of ze het dagelijks doen. Ook de borrel afspraken lijken hen niet vreemd. Vanuit Fitzroy lopen we alle 4 de wandelroutes en vooral het Old Ladies track is goed voor plezier, we herkennen onszelf erin.

Wilma houdt de stand bij van alle afgelegde wandelkilometers en de geklommen verdiepingen en dat telt lekker op, het valt nog wel mee met de Old Ladies & Man.

Als de wind na een paar dagen afgenomen is, varen we naar Waiheke en ankeren nu bij Man o' War. Wijntje, hapje, wandelen, zwemmen en af en toe roeien als de buitenboordmotor weer eens niet wil starten, vakantieleven op zijn best.

We brengen Tara naar Auckland en genieten even van de stadse skyline zonder dat we er gelijk naar toe hoeven. Hier is het centrum van het watersportleven. In Westhaven Marina liggen 1500 boten en zo zijn er nog een aantal Marina's in de omgeving van Auckland. 20 minuten lopen naar het havenkantoor, maar wel een stuk of 100 watersportwinkels en reparateurs in de nabijheid.

Met Tara naar het Zuidereiland zit er niet meer in, dus we laten haar achter en vliegen naar Nelson voor ons volgende avontuur. Met z'n vieren lopen we het Heaphy Track in het Kahurangi National Park. 5 dagen lopen, 4 nachten slapen in hutten, kleding en eten zelf meenemen. Het is een prachtige wandeling. De eerste dag lopen we 17 km door gematigd regenwoud naar boven. We stijgen de hele tijd, in totaal 900 meter, maar het pad is niet steil. Gelukkig maar, want de kilo's tellen nog zwaar aan het begin van de wandeling. Eenmaal boven lopen we twee dagen door de Gouland en Mackay Downs, hoge veengebieden met beken, moeras, gras en vogels. Het weer is niet helemaal stabiel. Gelukkig hebben we overdag vrijwel geen regen, wel af en toe wat mist, maar ook veel zon en dan zijn de kleuren en de vergezichten prachtig. Het slapen in de hutten is een gemengd genoegen, het is droog en meestal warm, dus in vergelijking met de wandelaars in tenten baden wij in luxe en zij in nachtelijk regenwater. 

 Met z'n vieren op een rij, op plastic matrassen tussen snurkers, zorgt evenwel niet altijd voor een goede nachtrust. Douches ontbreken, maar gelukkig is er voldoende water in de buurt voor een koude en verfrissende duik, hiervan ditmaal geen foto's. Onze maaltijden zijn uitgekiend, vooral op gewichtsbesparing ingekocht en dat is al veel om te dragen. We verbazen ons dan ook enigszins afgunstig over medewandelaars die pakken wijn bij zich hebben, trommels met brownies, fruit en zelfs volledige maaltijden met verse groenten. Hun rugzakken zijn navenant groot, dus voor ons denk ik (nog) niet haalbaar zonder rugklachten. Twee dames hebben zich goed voorbereid en delen met ons een heerlijke zoete rijst als toetje. Die houden we er zeker in voor een volgende keer.

Een bijzondere bewoner van dit gebied is de vleesetende Powelliphanta slak. Een volwassen dier heeft een schelp tot wel 9 cm en wordt wel 25 jaar oud, dat maakt hem tot de grootste vleesetende slak ter wereld! We vinden vooral lege schelpen, groot en klein want ze zijn een lekker hapje voor verschilende vogels en andere dieren. Maar dan, op een vochtig bosrijk stukje van het track tussen de twee veengebieden, ziet Anneke een levende jonge slak: wat een beauty! We zien ook de meest bizarre mosformaties: kabouters, gorilla, beren, stokstaartje enzovoort. Ik had gehoopt een Kea te zien, de enige alpine papegaai ter wereld, maar helaas! We kruisen nu grotere rivieren en de 4^e dag maken we de afdaling naar de Westkust. Langzaam aan worden we omgeven door struiken, dan bomen en steeds uitbundiger groen tot we weer door regenwoud lopen, maar wel op een goed pad. De oversteek van de Heaphy rivier gaat over de langste hangbrug in de parken van Nieuw Zeeland, 148,8 meter lang. Het is wiebelig, maar met minder dan 5 personen glijdt de Heaphy rustig onder ons door, bijna bij zee.

Dichtbij de Heaphy hut komen we de ranger tegen die nog naar de volgende hut gaat. Er komt heel slecht weer aan en de valleien waar we net door gelopen zijn zullen morgen onbereikbaar zijn door wateroverlast. Hij waarschuwt ons voor mogelijk slechte condities op ons pad voor de laatste dag. De laatste 10 minuten lopen we door de stromende regen naar de hut, het zijn echte, dikke regendruppels. We gaan toch even zwemmen in de rivier, nat maakt dan ook niet meer uit. De regen houdt bijna de hele avond en nacht aan, vergezeld door heftige windvlagen en enig onweer.

Het is droog als het tijd is om te vertrekken. Het is een vraagteken wat we aan zullen treffen, maar de meeste wandelaars gaan op pad naar Kohaihai, het eindpunt, en wij ook. De eerste hindernis is een modder rivier waar we van tak op boom overheen proberen te komen en hier en daar toch tot ver over de knieen door de modder waden. We zien overal dat het in de nacht onstuimig is geweest: omgevallen, meegesleurde bomen, rivieren die over de bruggen gestroomd hebben, modderhopen, beekjes met stapstenen die nu meer op een rivier lijken, maar we komen zonder noemenswaardige problemen in de buurt van het eindpunt. Het pad loopt langs de zee, met mooi weer zelfs over het strand, maar dat laten we maar voor wat het is. Het geluid van de brekende golven vergezelt ons de hele dag. Om ons heen staan prachtige Nikau palmen, de grote oude bladeren vaak op het pad door de storm, beter daar dan op je hoofd, want ze zijn knap zwaar. Eén voordeel van het slechte weer en de wind, de beruchte stekende zandvliegen op dit gedeelte van het track zijn er bijna niet, die zijn uit hun jasje gewaaid vannacht of gewoon verzopen.

Vlak bij het eindpunt komen we nog twee aardverschuivingen tegen die over het pad gegleden zijn. Klim- en klauterwerk en veel modder, maar dan staat ons niets meer in de weg. Bij de Kohaihai schuilhut zien we enkele wandelaars die gisteren al doorgelopen zijn om het weer voor te blijven en de nacht in de schuilhut doorgebracht hebben. Ze hebben geen gemakkeijke nacht gehad, maar wel iets om thuis te vertellen.

De bus die ons op komt halen heeft ook vertraging, want er is een aardverschuiving over een van de wegen en onderweg zien we hele stukken land onder water staan. De grote Buller rivier is zo gezwollen dat hij bijna buiten zijn oevers over de weg loopt.

In Nelson is alles nog gewoon hetzelfde, we slapen in hetzelfde hostel en hebben zo'n trek dat we zonder te douchen naar een Vietnamees restaurantje gaan voordat de keuken gesloten wordt. We zijn de sterren van de omzet van die avond. We genieten van het overvloedige eten en drinken een heerlijk glas wijn op de goede afloop. En dan douchen & slapen.

Foto's Heaphy Track wandeling

Foto's: Waiheke Eiland/ Man o'War / Dead Dog Bay Kunst