Nog één afscheidsfeestje

Speech van Roel's moeder

14 afscheidslunches& etentjes, 3 dagen en 2 afscheidsweekeinden: deze maand is het raak. We belanden in de volgende fase van dit avontuur, het afscheid nemen van kinderen, familie en vrienden. En die laten dat niet ongemerkt voorbij gaan. Ze verwennen ons, speechen, zingen, komen de boot bewonderen, wensen goede reis en zeggen dat ze ons zullen missen. Als alle beloften dat ze ons onderweg komen bezoeken  ook uitgevoerd worden, dan hebben wij binnenkort een charter- annex  reisbureautje. Dat lijkt ons wel wat.

Een enkeling vraagt ook voorzichtig of alle vertrekkers zoveel voorbereiden? Dan kijken ze naar de half afgemaakte buiskap en de nog niet opgeruimde medicijnen, de planning en andere zaken die duidelijk nog niet af zijn. Eeh, ja, eigenlijk wel.

Het is natuurlijk onze keus dat we alles zelf willen doen, maar er komt echt veel bij kijken. Ik noem de top 3 van deze maand: 

Roel in de loods van Aluminium Centrum Ams

1. De buiskap staat erop: veel werk, maar geweldig comfort. De ramen, afwerking, en zonnepanelen volgen nog.

2. EHBO training, boordapotheek, stage hechten ( bij de dierenarts)

3. Als we voor de 5e keer bij de Travelclinic komen zegt de baliemedewerkster: “goedemiddag familie van Schaik” en zet het pinapparaat vast aan: 2x9 inentingen in 3 weken.

Uitzonderingen maken het leven leuk: op 4 april hebben wij een welkomstfeestje! Na anderhalf jaar weggeweest, varen we weer de Grevelingen op. De dagen ervoor genieten wij van onze eerste zeiltocht dit jaar: Amsterdam-den Osse. De luxe om op een doordeweekse dinsdag als enigen op het Haringvliet te zeilen!  In Den Bommel is het 's nachts zó stil dat we alleen vogels horen. Na de sluis van Bruinisse een proestend geluid. Zou het.....? Ja, het is de enige echte Grevelingse Bruinvis! (Harry voor intimi) Hij is duidelijk blij dat wij er zijn en zwemt anderhalf uur met ons mee naar Den Osse. Dan weer links, dan weer rechts van de boot. We zitten helemaal te glimmen op ons achterdek.

Waarom gaan we eigenlijk weg als je hier ook een bruinvis naast je boot hebt? En al je vrienden en familie om je heen? Kijk, en dat is nu het goede van al die afscheidsfeestjes: ze duwen ons gewoon over het randje heen. We kunnen het nu natuurlijk niet meer maken om te blijven. Hoe moeilijk het op dit moment ook is om alles en iedereen achter te laten.

Als de overburen in de haven ons vragen "zijn jullie nu al terug van je wereldreis?" weten we het zeker: zo snel mogelijk weg hier! Anders worden we we ingelijfd in het bataljon van dromers die nooit vertrokken.

Dus we gaan nog voor één afscheidsfeestje: dat van onszelf half mei, als we de trossen losgooien.

Jacomine