5 juni Glen Coe

Ons plan om drie dagen de West Highland Way te lopen wordt om zeep geholpen door een vakantieweek in de UK, het prachtige weer en onze gebrekkige planning ver vooruit: er is geen accomodatie meer te krijgen! Het kost mij even om te hergroeperen (chagerijnig) én we willen toch iets proeven van dit gebied. Vroeg met de bus naar Glen Coe dus, een rivierdal omzoomd door indrukwekkende bergen en in de winter ook een skigebied. Hier en daar ligt nog sneeuw. De bergen worden Munro's genoemd als ze boven de 3.000 voet (900 meter) zijn. Er zijn er 100 in Schotland en 40 daarvan liggen in de omgeving van Glen Coe. Een populair tijdverdrijf is hier Munro bagging, het 'verzamelen' van beklommen munro's. Als ze niet te ver uit elkaar liggen kan je er twee of zelfs drie op één dag lopen. Als je Schot bent tenminste. Er zijn websites waar je publiekelijk bij kunt houden hoever je bent, anderen doen het voor zichzelf. De enthousiastelingen tellen hoe vaak ze alle honderd gelopen hebben.

Glen Coe

Een “moderate hill walk” is met dit referentie kader iets heel anders dan wat wij een gemiddelde heuvel wandeling zouden noemen, in Rotterdam vinden we de Erasmusbrug al steil. De meeste munro's heten toch wel moderate.......

Van het visitorcentre krijgen wij uitleg: er is een makkelijk pukkeltje in het landschap wat goed te doen moet zijn, of willen we liever iets met echte hoogte? Nee, doet u ons dat pukkeltje maar,

de Pap of Glen Coe is nog altijd 743 meter hoog en dat lijkt ons wel wat voor een eerste dag.

Uitzicht over Loch Leven in westelijke richting

We hebben 2 gps'en, een kompas, een zeer getailleerde kaart én een routebeschrijving naar de top. Het weerhoudt ons er niet van om toch het verkeerde pad te kiezen en na dik een uur vragen we ons af waar het steile stuk toch gaat beginnen. De pukkel ligt dan schuin achter ons, we lopen erom heen. Gelukkig lopen we in Schotland en als het niet uitmaakt waar je uitkomt, maakt het ook niet uit waar je loopt. Het is namelijk een prachtige wandeling hoog boven Loch Leven met geweldig uitzicht en heerlijk weer.

Na drie uur zijn we terug bij het begin en de bus gaat nog lang niet terug, dus we lopen ook nog een stuk van de wandeling naar de top. En dat is STEIL! Na 1/3 zijn we al veel hoger dan de wandeling hiervoor en aardig wat zweetdruppeltjes verder. Ik merk aan alles dat mijn wortels op of onder zeeniveau liggen en vind het knap (in)spannend. Een vader en zijn 9 jarige dochter zijn 'even' naar de top geweest en lopen zonder 1 zweetdruppel weer naar beneden. Bemoedigend zegt hij dat het nog heel lang daglicht is (tot 11 uur 's avonds) en dat het wel meevalt. Alleen naar de col toe is het even steil, dan om de top heenlopen, het laatste stuk is wel erg steil en je moet goed uitkijken waar je loopt met losse stenen en zonder duidelijk pad. Hij ziet ons er wel toe in staat.

Rodondendrons in overvloed

Wij laten het allemaal even op ons inwerken en besluiten toch maar naar beneden te lopen. Dat gaat dan weer erg goed en we zijn er zo. We hebben duidelijk meer talent voor varen dan voor bergwandelen. Als we over Loch Leven kijken en we zien de bootjes voor anker liggen, zeggen we tegen elkaar “daar hadden wij ook kunnen liggen...” Ik denk dat we morgen weer varen.

Jacomine