Ik ga naar de Findhorn Community, een
spirituele gemeenschap die 50 jaar geleden gestart is door Eileen en
Peter Caddy en Dorothy Maclean. Ik heb verschillende keren over
Findhorn gelezen en ben nieuwsgierig hoe het er is. Door de Findhorn
community lopen drie "rode draden":
liefde en bewustzijn in wat je doet in
het gewone dagelijkse leven,
positieve kijk op het leven/de
toekomst en leven in evenwicht met de natuur. De oprichters hebben zich in de loop
van de jaren meer en meer teruggetrokken en zo heeft de gemeenschap
haar eigen voortbestaan verder opgebouwd onafhankelijk van de
initiatiefnemers. Er wonen zo'n 400 mensen en jaarlijks
komen er duizenden mensen op bezoek. Voor een dag, zoals ik, of voor
langere tijd. Er zijn cursussen, workshops etc. Tot zover de
introductie.
Als ik aankom en oppervlakkig kijk, zie
ik een stacaravanpark met daarom heen wat huizen. Als ik eerlijk ben
had ik iets anders verwacht, iets meer gepolijst. Het neemt even tijd
om daar doorheen te kijken. De tijd tot de rondleiding breng ik door
op het park. Tussen de huizen zijn mooie stille plekken, bomen of
stenen in cirkels. Mensen zijn de maat en niet de auto's. Overal
bloemen en vogels. Tijdens een koffie op het terras zitten er twee
merels, een roodborst en een vinkje vlakbij me aan de rand van het
vijvertje. Moeilijker in woorden uit te drukken is
hoe het voelt om daar te zijn. Alles, de mensen in de eerste plaats,
maar ook de omgeving stralen rust en openheid uit. Ik voel mij welkom
en ontspannen.
's Middags bezoek ik met een groepje de openbare gebouwen die de verschillende bewoners door
de jaren heen gebouwd hebben. Architecten, kunstenaars en idealisten
hebben samen, in een organisch proces, mooie ruimtes gemaakt. Om te
mediteren, zingen, dansen, kunst te maken en samen te eten. We zitten
in de Taizé ruimte waar 's morgens vroeg gezongen wordt. Een soort
“Hobbit” achtig huis met een prachtige regenboog vloer en
allemaal natuurlijke materialen uit de omgeving. Het nodigt uit om
afstand te nemen en stil te zijn, of te zingen.
Op het Field of Dreams mogen huizen
gebouwd worden en de bewoners worden uitgenodigd om zo creatief en
duurzaam mogelijk te bouwen. Er is een huis wat per jaar 60 pond
uitgeeft aan stookkosten en er zijn huizen gemaakt van enorme oude
Whiskeyvaten. Het park heeft twee windmolens gebouwd en is vrijwel
zelfvoorzienend in zijn energiebehoefte. Er is een “livingmachine”
die van rioolwater energie maakt en die de openbare ruimtes en een
tiental huizen verwarmd. Ze verbouwen zoveel mogelijk hun eigen eten
en er zijn tal van kleine bedrijfjes ontstaan. De totale energie
behoefte van de Findhorn cummunity is de helft van een vergelijkbaar
dorp in England.
Misschien is deze combinatie wel zo
indrukwekkend. De liefde waarmee alles bedacht en gedaan wordt en het
innovatieve karakter. Er is veel ruimte om te experimenteren, het is
niet “af”.
Dat blijkt ook uit de ruimte die mensen
krijgen om op hun eigen manier invulling te geven aan hoe ze een
bijdrage willen leveren. Sommigen leven en werken in en voor de
community (en dat is meer dan 40 uur per week), krijgen onderdak en
eten en een toelage van 200 pond per maand. Sommigen wonen op of om
het park in de dorpjes, hebben een baan en doen mee met de
activiteiten en werkzaamheden binnen de community. Weer anderen leven
elders en komen voor enkele weken per jaar om te werken en deel te
nemen aan de community.
Ieder wordt gevraagd om op zijn eigen
manier invulling te geven aan de waarden waar Findhorn voor staat.
“Be the change you want to see in the world”. Wees zelf de
verandering die je in de wereld zou willen zien. De uitspraak is van
Ghandi en ik ervaar het hier om mij heen.
Ik mijn eigen leven is er nog werk te
doen op dit vlak. Ik neem een boekje mee met 365 meditaties/stukjes
in de hoop dat ik iets kan laten groeien van wat ik vandaag ervaren
heb.
Jacomine
voor wie meer wil weten:
www.findhorn.org
Hoi Jacomine en Roel,
BeantwoordenVerwijderenWe reizen met jullie mee,lezen de blog en
zoeken de plaatsen op die jullie beschrijven.
Groeten E-L.