19-27 augustus Muros-Portosin-Ria Arosa

We blijven net zolang in Muros liggen tot de buiskap geschilderd is: bijna een week. Het ziet er nu nét echt uit. Behalve als je er met je neus bovenopgaat zitten, dan zie je dat we geen profs zijn. Wij zijn er dik tevreden mee.

Het weer monteren van de zonnepanelen

Ik heb helaas mijn enkel zwaar gekneusd tijdens een wandeling en mag van de arts 10 tot 15 dagen weinig tot niet lopen en alleen met krukken. Ik denk nog dat ik het verkeerd versta en vraag 5? Hij slaat zijn ogen ten hemel en schrijft het dan allemaal uit: 10 tot 15 dagen! En nog een hele rij andere geboden. Op de boot gaat het goed, want daar hoef ik bijna niet te lopen en met de boordbibliotheek kom ik niets tekort. Op de wal gaat dus niet, en ook niet zwemmen! De vierde dag roeit Roel mij naar de kant om uitgelaten te worden. Op de terugweg duwt hij af van het strand en moet dan in de boot springen, maar het gaat net niet goed en hij valt achterover in het water. Ik kan het niet helpen: toch nog iets om te lachen.

Regenachtige dag: babi ketjap in de wekpotten

Na het schilderwerk zeilen we naar Portosin aan de andere kant van de ria. Vier jaar geleden zaten we hier ook. Ik had toen gefietst vanuit Rotterdam naar Santiago de Compostella en Roel had de laatste 500 km meegefietst. Achteraf denk ik wel eens dat die fietstocht een soort generale repetitie was voor de tocht die we nu aan het doen zijn. Kan ik zoveel loslaten, kan ik de onverwachte dingen aan die ik onderweg tegenkom? Durven we het aan, ook om het samen te doen? Onder het fietsen hebben we ervaren dat je met zó weinig gelukkig kan zijn, dat de dingen die je vreest meestal niet gebeuren. Dat er mensen zijn die je helpen. Dat het prachtig is, zowel de natuur als de ontmoetingen.
Ik kijk door de tijd naar die twee mensen op het zonovergoten strand die hardop dromen van een lange zeilreis: "De kinderen zijn al zover, misschien over een jaar of 4? Dan staan ze op eigen benen. Zullen we het uitzoeken? En áls we dan gaan, dan gaan we hiernaar toe, naar dit plekje vlak bij Finisterre." Het leek toen letterlijk het eind van de wereld, zover weg. En nu liggen we hier!
Het is een bijzonder gevoel, alsof we al iets bereikt hebben. Een mijlpaaltje.

Wat we niet verwacht hadden maar steeds op ons pad komt, zijn de spontane onmoetingen die we hebben met de zeilers om ons heen. Op een avond in Muros krijgen we een mailtje van een onbekend Nederlands echtpaar of we een borreltje komen drinken in de haven??? Hoe komen zij aan ons emailadres? Het zijn de organisatoren van de vertrekkersbijeenkomst, die ons via de bootnaam opgezocht hebben. Dat is tot nu toe de meest bijzondere manier om in contact te komen. Meestal gaat het door een praatje op de kant of gewoon langsvaren. Sinds de buren spontaan langskwamen in Corme, doen we het zelf ook vaak. Even kletsen in het Nederlands of Engels, soms samen wat doen. De wereld is klein als we opeens met een oud bestuurslid van SSR-R aan tafel blijken te zitten, waar we zelf in het bestuur zaten in '77-'78. We praten over de verbouwing van de societeit en de oudledenvereniging. Alsof we in Rotterdam zijn!

Vuurtoren onderweg van Ria Muros naar Ria Arosa

Als we in Portosin klaar maken om weg te gaan, komen de buren een maaltje Chincho's (kleine makreeltjes, 20 cm lang) brengen, die zij weer van een visser gehad hebben. Zij krijgen van ons de inlogcode voor het internet en we wisselen bootgegevens uit. Straks hopen we natuurlijk weer de mensen tegen te komen, die we eerder al ontmoet hebben.
Er varen veel Nederlandse en Engelse schepen in de omgeving hier. De meesten op weg naar het zuiden voor een rondje Atlantisch of de Middelandse Zee. Nog geen zeilers die ook Gambia of Brazilië op hun lijstje hebben staan. Maar die komen vast ook nog wel. Al zijn de contacten tot nu korter dan wanneer je ergens woont, toch voelt het als vrienden onderweg.

Dat is de andere kant van het op weg zijn: We missen onze familie, vriendinnen en vrienden. En ook werk en collega's. Nu het schooljaar weer begint, zou ik wel even om een hoekje willen kijken hoe het met iedereen gaat. Roel mist vooral zijn collega's, het werk minder. Hij heeft geprobeerd mij te managen, maar dat heeft hij opgegeven (gelukkig maar, dat is hoopvol voor het vervolg van de reis). Wel hebben we alle twee weer behoefte aan een ritme.
We experimenteren met Skype en Spaanse pre-paids en zijn blij met de mail die we krijgen. We verheugen ons op de reunie met ons oud-SSR bestuur half september en het bezoek van mijn zus en zwager in Lissabon. We zitten duidelijk in een overgangsfase van vakantie naar leven.

Mosselboot met bijpassende autobanden

Ik ben erg bezig met Nederland. De afgelopen week las ik, door toeval, achter elkaar: "Henk, Ingrid en Alexander", gesprekken van Alexander Pechtold met PVV kiezers over hun beweegredenen; "Mijn land" van Geert Mak, een essay over de moderne geschiedenis van Nederland en "Afri" een kroniek van 3 families (Nederlands, Turks en Marrokaans) die in de Afrikaanderwijk wonen in Rotterdam door Jutta Chorus. Begin 1900, toen de Afrikaanderwijk gebouwd werd, was het een zeer arme wijk waar gezinnen (vaak uit Zeeland en Brabant) onder erbarmelijke omstandigehden woonden. Nog steeds is het een wijk waar veel mensen wonen die het niet makkelijk hebben.
Alle drie de boeken zijn erg interessant. Ze hebben veel gemeen en de ontwikkelingen van de laatste jaren staan natuurlijk centraal. Voor mij was opvallend hoe weinig ik wist van de landelijke feiten en hoe vaak het toch de incidenten zijn, die zorgen voor beeldvorming. Dat wij 35 jaar in Rotterdam woonden (en werkten) geeft misschien wel een iets genuanceerder beeld dan mensen die buiten de Randstad wonen. Als ik uitspraken lees, met angst als ondertoon, over "de allochtonen", denk ik aan mijn collega's. Hoe zij betrokken zijn bij hun werk en bij Rotterdam en net zo voor hun gezinnen zorgen als wij. Afri is een schrijnend verhaal van onvermogen en uitzichtloosheid, van mensen, maar ook van bestuurders en maatschappij. Gelukkig gaat dit boek over een klein gedeelte van alle mensen in Nederland en zijn er ook krachtige mensen in beschreven die verder komen in het leven. Ik denk aan de komende verkiezingen en dat onze stemkaarten ditmaal ongebruikt blijven.....loslaten dus.

Zonsondergang bij ankerplek O Grove, Ria Arosa

Tijd om te varen! Van Portosin naar Ria Arosa, is een van de mooiste tochten die we ooit gevaren hebben. Vlak langs de rotsen, heerlijk zeilweer, op alleen de genua. Soms varen we maar 2 knopen (4km/u), maar dat kan, we hebben geen haast. De onderlinge afstanden tussen de Ria's zijn niet groot, dus het is erg relaxed. Omdat het zulk rustig weer is varen we tussen de rotseilandjes door, soms met maar een paar meter water onder de kiel. We oefenen zo in het precies navigeren.
Het landschap verandert spectaculair in de 20 mijl die we varen. De Spaanse kust tot nu toe was rotsig, onherbergzaam en hoog. De ria's hadden kleine visserhaventjes. Nu zien we de hoogte van de bergen afnemen en wijken naar een lieflijker landschap, met glooiende heuvels naar het water toe en strandjes ertussen. Als we op de Arosa komen, zien we stadjes met een veel welvarender uitstraling. Opvallend hier zijn de motorjachten, de rondvaartboten, de waterscooters. Het is een grote riviermonding met tal van baaitjes, stadjes en ankerplekjes. Deze ria is bezaaid met grote drijfeilanden waaronder mosselen gekweekt worden. We hebben gelezen dat de Spaanse ria's 60% van de wereldconsumptie mosselen leveren. De vissersboten zien er goed onderhouden uit en hebben modern gereedschap. Aan de oevers wordt alle vis/schelpdieren verwerkt tot producten op weg naar de consument. Ook daar zit werk in.

Met kruk op pad: Langzaam!

Intussen scharrelen we van ankerplek naar ankerplek. Wandelen is er nog steeds niet bij, maar we genieten er niet minder om. Zometeen gaan we naar het strandje achter de boot, niet zwemmen? Dan maar zonnen en lezen.

Jacomine



----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

9-18 augustus Corme-Muros

Boulevard in Corme

Corme, onze eerste ankerplek in Spanje, ligt aan een van de Spaanse Ria's. Dat zijn de rivieren aan de Atlantische kust van Spanje. De grootste daarvan, met de baaien rondom la Coruna hebben we overgeslagen. We hebben iets meer dan een maand om Spanje en Noord Portugal te bezeilen en dan rond 12 september in Lisabon te zijn. Ook al hebben we veel tijd, we ontkomen niet aan een schema.

Corme is een klein vissersplaatsje met een beschutte haven voor alle windrichtingen behalve zuid. We hebben er drie heerlijke dagen. Het weer is geweldig: zonnig en niet te veel wind. Het plaatsje is net groot genoeg: er is een markt op vrijdag, twee piepkleine supermercado's en talloze café's. We genieten vooral van het buitenleven met gewoon een t-shirtje aan en gaan naar het strand. We varen voor het eerst met de bijboot door de branding het strand op. We komen er dwars op te liggen, lopen bijna vol en dan zijn dit nog maar kleine golfjes. Dat vraagt nog wat oefenen. Het afvaren gaat al veel makkelijker omdat we nu eerst het patroon van de golven bekijken.

Paella a la Jacomine

Ik geniet van het verse eten wat we overal kunnen kopen, vaak uit een bestelbusje wat gewoon op straat parkeert. Bij de visbus vraag ik de dames die er wachten in mijn beste Spaans wat ik nodig heb voor Paella. De meningen blijken verdeeld, want er volgt een een heftig gesprek waar ik slechts woorden van begrijp. Dan komt de vertaling in langzaam 'Spaans voor Buitenlanders' (en dat is erg aardig, want meestal herhalen Spanjaarden wat zo zoeven ook gezegd hebben, maar dan twee keer zo hard en de derde keer zelfs drie keer zo hard): 'We doen de kast open en kijken wat we hebben en daar maken we paella van'. Dus dat doe ik ook en voeg daar wat schelpjes en chorizo aan toe. Het resultaat is uitstekend, een goed recept! Lastiger is de gezouten vis van de supermercado, waarvan ik alleen het eerste deel van de instructies begrijp, de overige 5 minuten gaan me te snel. Het is zeker eetbaar, maar of het ik een tweede keer weer kan?

Tijdens de siesta werken we aan onze kluslijst. Ik naai een zonnetentje voor over de kuip. Die stond al lang op mijn lijstje, maar ik kon er niet toe komen in het herfstige Engeland. Nu de zon schijnt lijkt het meer voor de hand te liggen.

Kerkje op de rotsen aan de Costa del Morte

De eerste dag komen de buren even langs met de bijboot om gedag te zeggen. We spreken af voor een borreltje eind van de middag. Het is een Engels stel en hun boot kon niet verschillender zijn van de onze: een catamaran van 20 meter lang en 10 meter breed. 6 hutten en 4 badkamers etc. Een enorm zonnedek en een bewegend zwem- annex bijboot-platform annex loopplank en alles gaat hydraulisch op en neer. Een soort James Bond boot dus. Ze hebben deze zomer 5 maanden in het noorden van Spanje gevaren als oefenrondje en hopen volgend jaar voor onbepaalde tijd naar de Middelandse Zee te gaan en wellicht verder. Hoe verschillend de boten ook zijn, we hebben dezelfde dromen. Het is dan ook erg leuk om uit te wisselen en we praten over plannen en hoe dit zo gekomen is in ons leven. Ook de volgende dag zien we elkaar en gaan we naar een concert(je) in Corme. Alle stoelen op het pleintje zijn nog leeg en we gaan eerst even wat drinken. Het gesprek is zo boeiend, dat we de hele muziek vergeten en pas weer op het pleintje komen als alles weg is. Nou ja, ik weet niet of we veel gemist hebben.......

Weerkaart 14 augustus 2012 

De weerberichten blijven in beeld: het ziet er niet best uit. We tellen 8 lagedruk-gebieden en twee of drie hebben net dit puntje van Spanje uitgekozen om in Europa te landen. De buren vertrekken richting la Coruna en wij gaan zuid naar de volgende baai. In Camarinas vinden wij een beschutte plek voor de harde wind, de regen ontlopen we helaas niet. We wandelen een stukje van het kustpad langs de Costa del Morte. Wie wil daar nu op vakantie? In vroeger tijden zijn hier heel wat schepen te pletter gevaren op de onherbergzame kust met enorme rotsen voor de deur. Verder is Camarinas alleen memorabel omdat we de grandioze afsluiting van de olympische spelen daar zien en een leuke avond hebben met een Engels stel wat ook richting het zuiden vaart.

Vuurtoren van Finisterre

We hebben alle tijd om te lezen en ontdekken dat dit gedeelte van de Spaanse kust bekend staat om het grillige weer, wat daarna Engeland en Nederland trefft. Ten zuiden van Finisterre komt het weer onder invloed van een ander syteem en is vaak veel beter....... Na Finisterre??? Wat doen we dan hier?

De volgende dag liggen we in Finisterre en de wind loeit om onze oren. Gelukkig liggen we achter de havendam (met dank aan de EG-subsidie, deze is zojuist verlengd) en zien we de golven aan de andere kant van de baai uiteenspatten. We worden er een beetje chagerijnig van. Nou ja, volgens Roel ben ik alleen chagerijnig. In ieder geval hoog tijd om weer even los van elkaar op pad te gaan. Heerlijk!

Er komt nog een front aan met zuidenwind, dus eind van de dag gaan we toch anker op naar de volgende ria, maar 12 mijl varen. De vissers die binnenkomen waarschuwen met handgebaren dat er hoge golven staan en dat is ook zo. Tara slaat zich er moedig doorheen, we gaan alleen niet zo hard en moeten met de hand sturen. De branding op de rotsen die een paar mijl buiten de kust liggen is indrukwekkend en ik ben blij dat we goed zicht hebben.

Ankerbaai achter de havendam van Finisterre, Tara ligt links

Muros is dit keer de bestemming. Heel beschut en het ziet er prachtig uit als we net voor het donker het anker laten vallen. Roel neemt me mee uit eten, er is een buitenbioscoop op het pleintje en live muziek in de tent. Het is weer helemaal goed zo!

Er komt beter weer aan (we blijven erin geloven) en dat betekent dat we eindelijk de buiskap kunnen schilderen. Die staat al sinds maart in de grondverf en de binnenkant is zelfs nog kaal aluminium. Het is een grote klus want de ramen moeten eruit en de zonnepanelen moeten los etc. Het blijft moeilijk om het verfsysteem goed te doen: juiste temperatuur, juiste luchtvochtigheid, twee componenten in de juiste mix, de verwerkingstijd, drie verschilende lagen en sommige wel 2 keer en met de juiste tijd ertussen. We ontdekken dat op een paar plekjes toch corrosie ontstaan is onder de verflaag die er al op zit. Ook die schuren we weer open. Lastig hoor! Hoe moet dit nu ooit mooi worden? We doen het dus zo goed mogelijk. De temperatuur is goed, het is droog genoeg, met een paar halve dagen werken ziet het er weer prima uit.

Buiskap voor de eerste keer in de primer

's middags is er dan tijd om in het stadje te banjeren. Er is een driedaagse San Roque herdenking met een processie op donderdagavond. Hij lijkt erg veel op St Jacobus? In ieder geval een hele groep pelgrims met de Jacobusschelp op hun pij. Op vrijdagavond is er live muziek op een klein binnenpleintje met een jazz muziekant en zangeres. Het is sfeervol en opvallend is dat er nog gegeten wordt tot diep in de nacht, er veel kinderen zijn die gewoon rondom alles heen spelen, of slapen in de armen van een ouder en jonge ouders met kleintjes slapend in de buggy die gewoon aanschuiven bij hun vriendengroep op het terras. Wat is dit toch een heerlijk klimaat wat uitnodigt tot zo'n andere manier van leven. Dat wij nog niet helemaal gewend zijn blijkt als we om 12 uur alletwee omvallen van de slaap en als eersten het plein verlaten. 's Morgens vroeg als we gaan schuren, zijn we alweer omgeven door kleine, felgekleurde vissersbootjes die met 4 lijntjes drijvend aan het vissen zijn. Zo zijn er de hele dag mensen aan het vissen, met laag water op de slikken, of vanuit de boot met een drijfnet wat met de hand in en uit het water gaat etc. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Ankerbaai van Muros

29 juli-8 augustus Falmouth-Biskaje-Spanje

Soms zou ik willen dat ik meer op een man lijk. Of, om preciezer te zijn, op de man die naast mij ligt te slapen. Morgen gaan we op weg naar Spanje en Roel en ik zijn heel verschillend in hoe we daar mee omgaan. Ik lig nog uren van alles na te lopen in mijn hoofd, Roel slaapt als een blok. Ik ben jaloers en weet dat ik mijn energie later hard nodig heb, maar het helpt niet.

dek schrobben

De afgelopen week hebben we allerlei bootklussen afgewerkt. Roel heeft gisteren nog een uur boven in de mast gehangen om de marifoonantenne opnieuw aan te sluiten en na weken zoeken en proberen doet de marifoon het nu weer uitstekend. Lang leve internet voor de technische beschrijvingen!

We hebben een paar dagen ver naar binnen op de rivier geankerd en aan een ponton gelegen: het heeft flink gestormd! Het laag bij Ierland kwam maar niet van zijn plek. We worden steeds beter in het ontcijferen van weerberichten: “a low with rather unsetteled en windy conditions” betekent gewoon dat er echt slecht weer met veel wind aankomt. “Unseasonable” durven ze geloof ik niet meer te zeggen deze zomer.

In het begin tel ik de dagen en denk: “Iedere twee dagen extra hier is een Spaanse rivier minder.”

Maar we liggen op een van de mooiste rivieren in Engeland! En het beste plan was toch om geen plan te hebben? 

Dan krijgen we verdrietig nieuws uit Nederland, een vriend is onverwacht overleden. Het houdt ons alle dagen bezig en we ervaren hoe het is om daar niet bij te zijn. De oversteek en tijdschema zijn even niet belangrijk. We hebben ook geen zin in “bezichtigen”.

Fal river met donkere luchten

We maken lange wandelingen en de omgeving van de rivier is erg afwisselend. Zien op een avond in een afgelegen kreek zo'n 20 zilverreigers langsvliegen, op weg naar hun slaapplek. Lezen veel, ik heb een boek wat zich afspeelt in de omgeving van Falmouth, het maakt de plaatsjes waar we langskomen extra bijzonder. We onmoeten nog een keer het stel zeilers van eerder deze reis en hebben een hele fijne avond. Het is als afspreken met vrienden die we al veel langer kennen, en dat is iets wat we net nodig hebben.

Intussen volgen we steeds het weer, bekijken de kaarten van de Golf van Biskaje, de aanloop naar de verschillende havens, maken een langere termijn planning etc. We zijn er nu wel klaar voor.

En nu lijkt er een “weergat” aan te komen waar we genoeg aan hebben om over te steken.

Het laag gaat opschuiven. Daarna komt er altijd noordwesten wind, dat is gunstig voor de slag naar het zuidwesten die we moeten maken. Later draait de wind west of zelfs door naar zuidwest. Dat laatste is ongunstig voor ons, dus we hopen dat de wind niet te snel draait. Ten noorden van Spanje komt dan oostenwind, ook gunstig voor ons. We puzzelen wat af op de weer- en windkaartjes. Sommigen met golfhoogten etc. Maar het zijn voorspellingen en daardoor blijft het spannend. We zullen 3 á 4 dagen onderweg zijn en uitwijken is niet echt makkelijk.

Blauw oog van de Golf van Biskaje

De laatste boodschappen gedaan, de boot opgeruimd en alles wat los zit opgeborgen. Alvast warm eten gemaakt: de eerste dag op zee is keukenwerk niet mijn sterkste kant. Alleen nog tanken en weg.

We beginnen rustig op de motor en na 5 uur op het zeil. De rollen zijn omgekeerd: Roel is dit keer zeeziek en ik niet. Dat is geloof ik nog nooit voorgekomen. De eerste nacht vind ik altijd moeilijk. Deze avond wordt het donker uit het westen in plaats van het oosten. Een zwarte muur van wolken komt op ons af en de wind trekt ook aardig aan. We reven al uit voorzorg. Om 12 uur blijkt het niet genoeg: er moet een tweede rif in het grootzeil (doet Roel), de genua ingerold en het kleinere kotterzeil uitgerold. In het donker (maar wel met het deklicht aan – een soort spotlight halverwege de mast) op een stampend schip niet echt een pretje. Dan blijkt dat de binder van het kotterzeil er nog op zit: Jacomine nog een keer naar voren. De bakstag vergeten: Roel nog een keer naar voren. Dit is dus aldoende leren: mooi weer overdag betekent niet dat het zo blijft. We hebben een onrustige nacht. Als ik aan het begin van mijn tweede wacht probeer thee in te schenken, wordt ik door een bokkige golf van mijn benen gezwiept tegen het keukenkastje. Een geluk dat de randjes zo netjes rond afgewerkt zijn, anders had Roel de hechtlessen in praktijk moeten brengen. Het levert me wel een dik, blauw oog op. Voortaan zorgt diegene die van de wacht afkomt dat er voldoende warm water is: die is ingeslingerd.

eindelijk in de zon buiten kunnen lezen

De tweede dag hebben we een prachtige zeildag én nacht, waarin we allebei onze slaapuurtjes inhalen en waarin Roel voor het eerst deze reis in zijn blote bast zit (7 augustus, dus het werd hoog tijd....). We eten die avond gewekte lamscurry, twee weken geleden door Roel gemaakt en mijn eerste wekexperiment. Het is prima gelukt! (met dank aan Coletta en Erwin van de Fuga die ons na hun Atlantisch oversteek de wekspullen cadeau deden) Er is 's nachts een heldere maan en er zijn veel sterren en soms ook vallende sterren. De eerste vallende ster zie ik aan voor een lichtkogel van een schip in nood, maar de kleur klopt niet... ? Dan maar snel een wens.

We varen nu buiten het continentaal plat, de aardkorst waar Europa op ligt. Op een zee die rond de 4.500 meter diep is! De golven zijn hier veel rustiger, vooral de onderlinge afstand is veel groter en er is bijna geen scheepvaart, omdat we niet op hun route zitten.

We zien een walvis achter de boot die een keer of 5 bovenkomt om adem te halen en dan uit het zicht verdwijnt. Het zou een Mink kunnen zijn, of een Fin Whale? Indrukwekkend is het in ieder geval, de elegante en langzame beweging die meters lang doorgaat. Gelukkig hebben wij zijn adem niet kunnen ruiken (rotte kool) en het lijkt mij ook beter voor de boot dat hij/zij een beetje afstand houdt.

vissers om ons heen op het plotterscherm

De derde nacht is heftig. Veel wind, weliswaar uit de goede richting: oost, dus we kunnen ruime wind varen. Maar het gaat hard, zo'n windkracht 5 tot 6 schatten we in en vooral de golfslag is heftig en bokkig. Het voelt het anders dan op het IJsselmeer. De windvaan heeft moeite met sturen en in verschillende stappen reven we tot we alleen nog een gedeelte van het grootzeil hebben staan en nog steeds lopen we 7 knopen! Er rollen forse golven onder de boot door. In mijn tweede wacht naderen we de kust van Spanje. De diepte loopt daar in korte tijd terug van bijna 5 kilometer naar 200 meter of minder. De golven worden echt onstuimig en ik roep Roel uit zijn slaap om dit stuk samen te doen. Als ik dan op de hand moet sturen is er nog iemand die de kaart en zo in de gaten kan houden. Het gaat eigenlijk prima, Tara rolt overal doorheen en ook de windvaan blijft sturen. Spectaculair is dat de golven naast de kuip soms op een meter afstand nog hoger zijn dan ons schip, maar Tara tilt op tijd haar kont op en meer dan wat druppels komen er niet binnen. Ons alziend oog in de mast tovert op de plotter zoveel visserschepen in het ondiepere stuk dat het net een goedgevuld krentenbrood lijkt. Daar zeilen we maar even omheen. Roel kruipt weer te kooi en ik zie de zon opkomen. Pff wat een nacht, maar, we zijn bijna in Spanje! Geheel volgens de voorspelling op de weerkaarten is om twaalf uur 's middags de wind op en starten we de motor voor het laatste stuk. We zagen al een paar keer dolfijnen in de verte en nu is het kennelijk speeltijd. We hebben diverse malen groepen dolfijnen langs en onder boot. Ze blijven een tijdje hangen voor de boeg, zwemmen een stukje ondersteboven in het heldere water en het lijkt of ze je aankijken: kortom, ze zitten lekker in hun vel. De zon schijnt, het is warm: ook voor ons lekker!

Eind van de middag, na 80 uur varen, melden we ons op verzoek van de Engelse kustwacht bij de kustwacht van La Coruna. Ik geloof dat zij er er niet zo mee zitten dat we er zijn, maar voor ons plezier willen ze ons wel afmelden in Falmouth. Toch een beetje andere cultuur?

Crome in de ochtendmist

We varen de baai in van Crome en Laxe (ten zuid-westen van La Coruna) en kiezen voor een ankerplaats bij Crome, aan de noordkant van de baai. Het zijn beiden piepkleine vissersplaatsjes, weinig toeristisch, met een paar andere “jachies”, witte strandjes en palmbomen waar verder niet veel te doen is. Maar wie zou hier nu ook iets willen DOEN? Wij niet. We roeien naar de kant, eten een visje in een plaatselijk tentje, roeien terug en vallen als een blok in slaap. We zijn er, het is goed gegaan, we hebben veel geleerd en dit was de langste oversteek voor dit half jaar. Toch weer een beetje vakantie?

PS 1: ons wachtschema is nu 8-12uur 's avonds Jacomine; 12-3 uur 's nachts Roel; 3-6 uur 's nachts Jacomine; 6-10 uur 's morgens Roel. Overdag is het nu nog wisselend, wie het meeste zin heeft.....

PS 2: hebben jullie de video's al gezien – tabblad 5 op het hoofdscherm van het blog!!!