19-27 augustus Muros-Portosin-Ria Arosa

We blijven net zolang in Muros liggen tot de buiskap geschilderd is: bijna een week. Het ziet er nu nét echt uit. Behalve als je er met je neus bovenopgaat zitten, dan zie je dat we geen profs zijn. Wij zijn er dik tevreden mee.

Het weer monteren van de zonnepanelen

Ik heb helaas mijn enkel zwaar gekneusd tijdens een wandeling en mag van de arts 10 tot 15 dagen weinig tot niet lopen en alleen met krukken. Ik denk nog dat ik het verkeerd versta en vraag 5? Hij slaat zijn ogen ten hemel en schrijft het dan allemaal uit: 10 tot 15 dagen! En nog een hele rij andere geboden. Op de boot gaat het goed, want daar hoef ik bijna niet te lopen en met de boordbibliotheek kom ik niets tekort. Op de wal gaat dus niet, en ook niet zwemmen! De vierde dag roeit Roel mij naar de kant om uitgelaten te worden. Op de terugweg duwt hij af van het strand en moet dan in de boot springen, maar het gaat net niet goed en hij valt achterover in het water. Ik kan het niet helpen: toch nog iets om te lachen.

Regenachtige dag: babi ketjap in de wekpotten

Na het schilderwerk zeilen we naar Portosin aan de andere kant van de ria. Vier jaar geleden zaten we hier ook. Ik had toen gefietst vanuit Rotterdam naar Santiago de Compostella en Roel had de laatste 500 km meegefietst. Achteraf denk ik wel eens dat die fietstocht een soort generale repetitie was voor de tocht die we nu aan het doen zijn. Kan ik zoveel loslaten, kan ik de onverwachte dingen aan die ik onderweg tegenkom? Durven we het aan, ook om het samen te doen? Onder het fietsen hebben we ervaren dat je met zó weinig gelukkig kan zijn, dat de dingen die je vreest meestal niet gebeuren. Dat er mensen zijn die je helpen. Dat het prachtig is, zowel de natuur als de ontmoetingen.
Ik kijk door de tijd naar die twee mensen op het zonovergoten strand die hardop dromen van een lange zeilreis: "De kinderen zijn al zover, misschien over een jaar of 4? Dan staan ze op eigen benen. Zullen we het uitzoeken? En áls we dan gaan, dan gaan we hiernaar toe, naar dit plekje vlak bij Finisterre." Het leek toen letterlijk het eind van de wereld, zover weg. En nu liggen we hier!
Het is een bijzonder gevoel, alsof we al iets bereikt hebben. Een mijlpaaltje.

Wat we niet verwacht hadden maar steeds op ons pad komt, zijn de spontane onmoetingen die we hebben met de zeilers om ons heen. Op een avond in Muros krijgen we een mailtje van een onbekend Nederlands echtpaar of we een borreltje komen drinken in de haven??? Hoe komen zij aan ons emailadres? Het zijn de organisatoren van de vertrekkersbijeenkomst, die ons via de bootnaam opgezocht hebben. Dat is tot nu toe de meest bijzondere manier om in contact te komen. Meestal gaat het door een praatje op de kant of gewoon langsvaren. Sinds de buren spontaan langskwamen in Corme, doen we het zelf ook vaak. Even kletsen in het Nederlands of Engels, soms samen wat doen. De wereld is klein als we opeens met een oud bestuurslid van SSR-R aan tafel blijken te zitten, waar we zelf in het bestuur zaten in '77-'78. We praten over de verbouwing van de societeit en de oudledenvereniging. Alsof we in Rotterdam zijn!

Vuurtoren onderweg van Ria Muros naar Ria Arosa

Als we in Portosin klaar maken om weg te gaan, komen de buren een maaltje Chincho's (kleine makreeltjes, 20 cm lang) brengen, die zij weer van een visser gehad hebben. Zij krijgen van ons de inlogcode voor het internet en we wisselen bootgegevens uit. Straks hopen we natuurlijk weer de mensen tegen te komen, die we eerder al ontmoet hebben.
Er varen veel Nederlandse en Engelse schepen in de omgeving hier. De meesten op weg naar het zuiden voor een rondje Atlantisch of de Middelandse Zee. Nog geen zeilers die ook Gambia of Brazilië op hun lijstje hebben staan. Maar die komen vast ook nog wel. Al zijn de contacten tot nu korter dan wanneer je ergens woont, toch voelt het als vrienden onderweg.

Dat is de andere kant van het op weg zijn: We missen onze familie, vriendinnen en vrienden. En ook werk en collega's. Nu het schooljaar weer begint, zou ik wel even om een hoekje willen kijken hoe het met iedereen gaat. Roel mist vooral zijn collega's, het werk minder. Hij heeft geprobeerd mij te managen, maar dat heeft hij opgegeven (gelukkig maar, dat is hoopvol voor het vervolg van de reis). Wel hebben we alle twee weer behoefte aan een ritme.
We experimenteren met Skype en Spaanse pre-paids en zijn blij met de mail die we krijgen. We verheugen ons op de reunie met ons oud-SSR bestuur half september en het bezoek van mijn zus en zwager in Lissabon. We zitten duidelijk in een overgangsfase van vakantie naar leven.

Mosselboot met bijpassende autobanden

Ik ben erg bezig met Nederland. De afgelopen week las ik, door toeval, achter elkaar: "Henk, Ingrid en Alexander", gesprekken van Alexander Pechtold met PVV kiezers over hun beweegredenen; "Mijn land" van Geert Mak, een essay over de moderne geschiedenis van Nederland en "Afri" een kroniek van 3 families (Nederlands, Turks en Marrokaans) die in de Afrikaanderwijk wonen in Rotterdam door Jutta Chorus. Begin 1900, toen de Afrikaanderwijk gebouwd werd, was het een zeer arme wijk waar gezinnen (vaak uit Zeeland en Brabant) onder erbarmelijke omstandigehden woonden. Nog steeds is het een wijk waar veel mensen wonen die het niet makkelijk hebben.
Alle drie de boeken zijn erg interessant. Ze hebben veel gemeen en de ontwikkelingen van de laatste jaren staan natuurlijk centraal. Voor mij was opvallend hoe weinig ik wist van de landelijke feiten en hoe vaak het toch de incidenten zijn, die zorgen voor beeldvorming. Dat wij 35 jaar in Rotterdam woonden (en werkten) geeft misschien wel een iets genuanceerder beeld dan mensen die buiten de Randstad wonen. Als ik uitspraken lees, met angst als ondertoon, over "de allochtonen", denk ik aan mijn collega's. Hoe zij betrokken zijn bij hun werk en bij Rotterdam en net zo voor hun gezinnen zorgen als wij. Afri is een schrijnend verhaal van onvermogen en uitzichtloosheid, van mensen, maar ook van bestuurders en maatschappij. Gelukkig gaat dit boek over een klein gedeelte van alle mensen in Nederland en zijn er ook krachtige mensen in beschreven die verder komen in het leven. Ik denk aan de komende verkiezingen en dat onze stemkaarten ditmaal ongebruikt blijven.....loslaten dus.

Zonsondergang bij ankerplek O Grove, Ria Arosa

Tijd om te varen! Van Portosin naar Ria Arosa, is een van de mooiste tochten die we ooit gevaren hebben. Vlak langs de rotsen, heerlijk zeilweer, op alleen de genua. Soms varen we maar 2 knopen (4km/u), maar dat kan, we hebben geen haast. De onderlinge afstanden tussen de Ria's zijn niet groot, dus het is erg relaxed. Omdat het zulk rustig weer is varen we tussen de rotseilandjes door, soms met maar een paar meter water onder de kiel. We oefenen zo in het precies navigeren.
Het landschap verandert spectaculair in de 20 mijl die we varen. De Spaanse kust tot nu toe was rotsig, onherbergzaam en hoog. De ria's hadden kleine visserhaventjes. Nu zien we de hoogte van de bergen afnemen en wijken naar een lieflijker landschap, met glooiende heuvels naar het water toe en strandjes ertussen. Als we op de Arosa komen, zien we stadjes met een veel welvarender uitstraling. Opvallend hier zijn de motorjachten, de rondvaartboten, de waterscooters. Het is een grote riviermonding met tal van baaitjes, stadjes en ankerplekjes. Deze ria is bezaaid met grote drijfeilanden waaronder mosselen gekweekt worden. We hebben gelezen dat de Spaanse ria's 60% van de wereldconsumptie mosselen leveren. De vissersboten zien er goed onderhouden uit en hebben modern gereedschap. Aan de oevers wordt alle vis/schelpdieren verwerkt tot producten op weg naar de consument. Ook daar zit werk in.

Met kruk op pad: Langzaam!

Intussen scharrelen we van ankerplek naar ankerplek. Wandelen is er nog steeds niet bij, maar we genieten er niet minder om. Zometeen gaan we naar het strandje achter de boot, niet zwemmen? Dan maar zonnen en lezen.

Jacomine



----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com