9-18 augustus Corme-Muros

Boulevard in Corme

Corme, onze eerste ankerplek in Spanje, ligt aan een van de Spaanse Ria's. Dat zijn de rivieren aan de Atlantische kust van Spanje. De grootste daarvan, met de baaien rondom la Coruna hebben we overgeslagen. We hebben iets meer dan een maand om Spanje en Noord Portugal te bezeilen en dan rond 12 september in Lisabon te zijn. Ook al hebben we veel tijd, we ontkomen niet aan een schema.

Corme is een klein vissersplaatsje met een beschutte haven voor alle windrichtingen behalve zuid. We hebben er drie heerlijke dagen. Het weer is geweldig: zonnig en niet te veel wind. Het plaatsje is net groot genoeg: er is een markt op vrijdag, twee piepkleine supermercado's en talloze café's. We genieten vooral van het buitenleven met gewoon een t-shirtje aan en gaan naar het strand. We varen voor het eerst met de bijboot door de branding het strand op. We komen er dwars op te liggen, lopen bijna vol en dan zijn dit nog maar kleine golfjes. Dat vraagt nog wat oefenen. Het afvaren gaat al veel makkelijker omdat we nu eerst het patroon van de golven bekijken.

Paella a la Jacomine

Ik geniet van het verse eten wat we overal kunnen kopen, vaak uit een bestelbusje wat gewoon op straat parkeert. Bij de visbus vraag ik de dames die er wachten in mijn beste Spaans wat ik nodig heb voor Paella. De meningen blijken verdeeld, want er volgt een een heftig gesprek waar ik slechts woorden van begrijp. Dan komt de vertaling in langzaam 'Spaans voor Buitenlanders' (en dat is erg aardig, want meestal herhalen Spanjaarden wat zo zoeven ook gezegd hebben, maar dan twee keer zo hard en de derde keer zelfs drie keer zo hard): 'We doen de kast open en kijken wat we hebben en daar maken we paella van'. Dus dat doe ik ook en voeg daar wat schelpjes en chorizo aan toe. Het resultaat is uitstekend, een goed recept! Lastiger is de gezouten vis van de supermercado, waarvan ik alleen het eerste deel van de instructies begrijp, de overige 5 minuten gaan me te snel. Het is zeker eetbaar, maar of het ik een tweede keer weer kan?

Tijdens de siesta werken we aan onze kluslijst. Ik naai een zonnetentje voor over de kuip. Die stond al lang op mijn lijstje, maar ik kon er niet toe komen in het herfstige Engeland. Nu de zon schijnt lijkt het meer voor de hand te liggen.

Kerkje op de rotsen aan de Costa del Morte

De eerste dag komen de buren even langs met de bijboot om gedag te zeggen. We spreken af voor een borreltje eind van de middag. Het is een Engels stel en hun boot kon niet verschillender zijn van de onze: een catamaran van 20 meter lang en 10 meter breed. 6 hutten en 4 badkamers etc. Een enorm zonnedek en een bewegend zwem- annex bijboot-platform annex loopplank en alles gaat hydraulisch op en neer. Een soort James Bond boot dus. Ze hebben deze zomer 5 maanden in het noorden van Spanje gevaren als oefenrondje en hopen volgend jaar voor onbepaalde tijd naar de Middelandse Zee te gaan en wellicht verder. Hoe verschillend de boten ook zijn, we hebben dezelfde dromen. Het is dan ook erg leuk om uit te wisselen en we praten over plannen en hoe dit zo gekomen is in ons leven. Ook de volgende dag zien we elkaar en gaan we naar een concert(je) in Corme. Alle stoelen op het pleintje zijn nog leeg en we gaan eerst even wat drinken. Het gesprek is zo boeiend, dat we de hele muziek vergeten en pas weer op het pleintje komen als alles weg is. Nou ja, ik weet niet of we veel gemist hebben.......

Weerkaart 14 augustus 2012 

De weerberichten blijven in beeld: het ziet er niet best uit. We tellen 8 lagedruk-gebieden en twee of drie hebben net dit puntje van Spanje uitgekozen om in Europa te landen. De buren vertrekken richting la Coruna en wij gaan zuid naar de volgende baai. In Camarinas vinden wij een beschutte plek voor de harde wind, de regen ontlopen we helaas niet. We wandelen een stukje van het kustpad langs de Costa del Morte. Wie wil daar nu op vakantie? In vroeger tijden zijn hier heel wat schepen te pletter gevaren op de onherbergzame kust met enorme rotsen voor de deur. Verder is Camarinas alleen memorabel omdat we de grandioze afsluiting van de olympische spelen daar zien en een leuke avond hebben met een Engels stel wat ook richting het zuiden vaart.

Vuurtoren van Finisterre

We hebben alle tijd om te lezen en ontdekken dat dit gedeelte van de Spaanse kust bekend staat om het grillige weer, wat daarna Engeland en Nederland trefft. Ten zuiden van Finisterre komt het weer onder invloed van een ander syteem en is vaak veel beter....... Na Finisterre??? Wat doen we dan hier?

De volgende dag liggen we in Finisterre en de wind loeit om onze oren. Gelukkig liggen we achter de havendam (met dank aan de EG-subsidie, deze is zojuist verlengd) en zien we de golven aan de andere kant van de baai uiteenspatten. We worden er een beetje chagerijnig van. Nou ja, volgens Roel ben ik alleen chagerijnig. In ieder geval hoog tijd om weer even los van elkaar op pad te gaan. Heerlijk!

Er komt nog een front aan met zuidenwind, dus eind van de dag gaan we toch anker op naar de volgende ria, maar 12 mijl varen. De vissers die binnenkomen waarschuwen met handgebaren dat er hoge golven staan en dat is ook zo. Tara slaat zich er moedig doorheen, we gaan alleen niet zo hard en moeten met de hand sturen. De branding op de rotsen die een paar mijl buiten de kust liggen is indrukwekkend en ik ben blij dat we goed zicht hebben.

Ankerbaai achter de havendam van Finisterre, Tara ligt links

Muros is dit keer de bestemming. Heel beschut en het ziet er prachtig uit als we net voor het donker het anker laten vallen. Roel neemt me mee uit eten, er is een buitenbioscoop op het pleintje en live muziek in de tent. Het is weer helemaal goed zo!

Er komt beter weer aan (we blijven erin geloven) en dat betekent dat we eindelijk de buiskap kunnen schilderen. Die staat al sinds maart in de grondverf en de binnenkant is zelfs nog kaal aluminium. Het is een grote klus want de ramen moeten eruit en de zonnepanelen moeten los etc. Het blijft moeilijk om het verfsysteem goed te doen: juiste temperatuur, juiste luchtvochtigheid, twee componenten in de juiste mix, de verwerkingstijd, drie verschilende lagen en sommige wel 2 keer en met de juiste tijd ertussen. We ontdekken dat op een paar plekjes toch corrosie ontstaan is onder de verflaag die er al op zit. Ook die schuren we weer open. Lastig hoor! Hoe moet dit nu ooit mooi worden? We doen het dus zo goed mogelijk. De temperatuur is goed, het is droog genoeg, met een paar halve dagen werken ziet het er weer prima uit.

Buiskap voor de eerste keer in de primer

's middags is er dan tijd om in het stadje te banjeren. Er is een driedaagse San Roque herdenking met een processie op donderdagavond. Hij lijkt erg veel op St Jacobus? In ieder geval een hele groep pelgrims met de Jacobusschelp op hun pij. Op vrijdagavond is er live muziek op een klein binnenpleintje met een jazz muziekant en zangeres. Het is sfeervol en opvallend is dat er nog gegeten wordt tot diep in de nacht, er veel kinderen zijn die gewoon rondom alles heen spelen, of slapen in de armen van een ouder en jonge ouders met kleintjes slapend in de buggy die gewoon aanschuiven bij hun vriendengroep op het terras. Wat is dit toch een heerlijk klimaat wat uitnodigt tot zo'n andere manier van leven. Dat wij nog niet helemaal gewend zijn blijkt als we om 12 uur alletwee omvallen van de slaap en als eersten het plein verlaten. 's Morgens vroeg als we gaan schuren, zijn we alweer omgeven door kleine, felgekleurde vissersbootjes die met 4 lijntjes drijvend aan het vissen zijn. Zo zijn er de hele dag mensen aan het vissen, met laag water op de slikken, of vanuit de boot met een drijfnet wat met de hand in en uit het water gaat etc. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Ankerbaai van Muros