29 juli-8 augustus Falmouth-Biskaje-Spanje

Soms zou ik willen dat ik meer op een man lijk. Of, om preciezer te zijn, op de man die naast mij ligt te slapen. Morgen gaan we op weg naar Spanje en Roel en ik zijn heel verschillend in hoe we daar mee omgaan. Ik lig nog uren van alles na te lopen in mijn hoofd, Roel slaapt als een blok. Ik ben jaloers en weet dat ik mijn energie later hard nodig heb, maar het helpt niet.

dek schrobben

De afgelopen week hebben we allerlei bootklussen afgewerkt. Roel heeft gisteren nog een uur boven in de mast gehangen om de marifoonantenne opnieuw aan te sluiten en na weken zoeken en proberen doet de marifoon het nu weer uitstekend. Lang leve internet voor de technische beschrijvingen!

We hebben een paar dagen ver naar binnen op de rivier geankerd en aan een ponton gelegen: het heeft flink gestormd! Het laag bij Ierland kwam maar niet van zijn plek. We worden steeds beter in het ontcijferen van weerberichten: “a low with rather unsetteled en windy conditions” betekent gewoon dat er echt slecht weer met veel wind aankomt. “Unseasonable” durven ze geloof ik niet meer te zeggen deze zomer.

In het begin tel ik de dagen en denk: “Iedere twee dagen extra hier is een Spaanse rivier minder.”

Maar we liggen op een van de mooiste rivieren in Engeland! En het beste plan was toch om geen plan te hebben? 

Dan krijgen we verdrietig nieuws uit Nederland, een vriend is onverwacht overleden. Het houdt ons alle dagen bezig en we ervaren hoe het is om daar niet bij te zijn. De oversteek en tijdschema zijn even niet belangrijk. We hebben ook geen zin in “bezichtigen”.

Fal river met donkere luchten

We maken lange wandelingen en de omgeving van de rivier is erg afwisselend. Zien op een avond in een afgelegen kreek zo'n 20 zilverreigers langsvliegen, op weg naar hun slaapplek. Lezen veel, ik heb een boek wat zich afspeelt in de omgeving van Falmouth, het maakt de plaatsjes waar we langskomen extra bijzonder. We onmoeten nog een keer het stel zeilers van eerder deze reis en hebben een hele fijne avond. Het is als afspreken met vrienden die we al veel langer kennen, en dat is iets wat we net nodig hebben.

Intussen volgen we steeds het weer, bekijken de kaarten van de Golf van Biskaje, de aanloop naar de verschillende havens, maken een langere termijn planning etc. We zijn er nu wel klaar voor.

En nu lijkt er een “weergat” aan te komen waar we genoeg aan hebben om over te steken.

Het laag gaat opschuiven. Daarna komt er altijd noordwesten wind, dat is gunstig voor de slag naar het zuidwesten die we moeten maken. Later draait de wind west of zelfs door naar zuidwest. Dat laatste is ongunstig voor ons, dus we hopen dat de wind niet te snel draait. Ten noorden van Spanje komt dan oostenwind, ook gunstig voor ons. We puzzelen wat af op de weer- en windkaartjes. Sommigen met golfhoogten etc. Maar het zijn voorspellingen en daardoor blijft het spannend. We zullen 3 á 4 dagen onderweg zijn en uitwijken is niet echt makkelijk.

Blauw oog van de Golf van Biskaje

De laatste boodschappen gedaan, de boot opgeruimd en alles wat los zit opgeborgen. Alvast warm eten gemaakt: de eerste dag op zee is keukenwerk niet mijn sterkste kant. Alleen nog tanken en weg.

We beginnen rustig op de motor en na 5 uur op het zeil. De rollen zijn omgekeerd: Roel is dit keer zeeziek en ik niet. Dat is geloof ik nog nooit voorgekomen. De eerste nacht vind ik altijd moeilijk. Deze avond wordt het donker uit het westen in plaats van het oosten. Een zwarte muur van wolken komt op ons af en de wind trekt ook aardig aan. We reven al uit voorzorg. Om 12 uur blijkt het niet genoeg: er moet een tweede rif in het grootzeil (doet Roel), de genua ingerold en het kleinere kotterzeil uitgerold. In het donker (maar wel met het deklicht aan – een soort spotlight halverwege de mast) op een stampend schip niet echt een pretje. Dan blijkt dat de binder van het kotterzeil er nog op zit: Jacomine nog een keer naar voren. De bakstag vergeten: Roel nog een keer naar voren. Dit is dus aldoende leren: mooi weer overdag betekent niet dat het zo blijft. We hebben een onrustige nacht. Als ik aan het begin van mijn tweede wacht probeer thee in te schenken, wordt ik door een bokkige golf van mijn benen gezwiept tegen het keukenkastje. Een geluk dat de randjes zo netjes rond afgewerkt zijn, anders had Roel de hechtlessen in praktijk moeten brengen. Het levert me wel een dik, blauw oog op. Voortaan zorgt diegene die van de wacht afkomt dat er voldoende warm water is: die is ingeslingerd.

eindelijk in de zon buiten kunnen lezen

De tweede dag hebben we een prachtige zeildag én nacht, waarin we allebei onze slaapuurtjes inhalen en waarin Roel voor het eerst deze reis in zijn blote bast zit (7 augustus, dus het werd hoog tijd....). We eten die avond gewekte lamscurry, twee weken geleden door Roel gemaakt en mijn eerste wekexperiment. Het is prima gelukt! (met dank aan Coletta en Erwin van de Fuga die ons na hun Atlantisch oversteek de wekspullen cadeau deden) Er is 's nachts een heldere maan en er zijn veel sterren en soms ook vallende sterren. De eerste vallende ster zie ik aan voor een lichtkogel van een schip in nood, maar de kleur klopt niet... ? Dan maar snel een wens.

We varen nu buiten het continentaal plat, de aardkorst waar Europa op ligt. Op een zee die rond de 4.500 meter diep is! De golven zijn hier veel rustiger, vooral de onderlinge afstand is veel groter en er is bijna geen scheepvaart, omdat we niet op hun route zitten.

We zien een walvis achter de boot die een keer of 5 bovenkomt om adem te halen en dan uit het zicht verdwijnt. Het zou een Mink kunnen zijn, of een Fin Whale? Indrukwekkend is het in ieder geval, de elegante en langzame beweging die meters lang doorgaat. Gelukkig hebben wij zijn adem niet kunnen ruiken (rotte kool) en het lijkt mij ook beter voor de boot dat hij/zij een beetje afstand houdt.

vissers om ons heen op het plotterscherm

De derde nacht is heftig. Veel wind, weliswaar uit de goede richting: oost, dus we kunnen ruime wind varen. Maar het gaat hard, zo'n windkracht 5 tot 6 schatten we in en vooral de golfslag is heftig en bokkig. Het voelt het anders dan op het IJsselmeer. De windvaan heeft moeite met sturen en in verschillende stappen reven we tot we alleen nog een gedeelte van het grootzeil hebben staan en nog steeds lopen we 7 knopen! Er rollen forse golven onder de boot door. In mijn tweede wacht naderen we de kust van Spanje. De diepte loopt daar in korte tijd terug van bijna 5 kilometer naar 200 meter of minder. De golven worden echt onstuimig en ik roep Roel uit zijn slaap om dit stuk samen te doen. Als ik dan op de hand moet sturen is er nog iemand die de kaart en zo in de gaten kan houden. Het gaat eigenlijk prima, Tara rolt overal doorheen en ook de windvaan blijft sturen. Spectaculair is dat de golven naast de kuip soms op een meter afstand nog hoger zijn dan ons schip, maar Tara tilt op tijd haar kont op en meer dan wat druppels komen er niet binnen. Ons alziend oog in de mast tovert op de plotter zoveel visserschepen in het ondiepere stuk dat het net een goedgevuld krentenbrood lijkt. Daar zeilen we maar even omheen. Roel kruipt weer te kooi en ik zie de zon opkomen. Pff wat een nacht, maar, we zijn bijna in Spanje! Geheel volgens de voorspelling op de weerkaarten is om twaalf uur 's middags de wind op en starten we de motor voor het laatste stuk. We zagen al een paar keer dolfijnen in de verte en nu is het kennelijk speeltijd. We hebben diverse malen groepen dolfijnen langs en onder boot. Ze blijven een tijdje hangen voor de boeg, zwemmen een stukje ondersteboven in het heldere water en het lijkt of ze je aankijken: kortom, ze zitten lekker in hun vel. De zon schijnt, het is warm: ook voor ons lekker!

Eind van de middag, na 80 uur varen, melden we ons op verzoek van de Engelse kustwacht bij de kustwacht van La Coruna. Ik geloof dat zij er er niet zo mee zitten dat we er zijn, maar voor ons plezier willen ze ons wel afmelden in Falmouth. Toch een beetje andere cultuur?

Crome in de ochtendmist

We varen de baai in van Crome en Laxe (ten zuid-westen van La Coruna) en kiezen voor een ankerplaats bij Crome, aan de noordkant van de baai. Het zijn beiden piepkleine vissersplaatsjes, weinig toeristisch, met een paar andere “jachies”, witte strandjes en palmbomen waar verder niet veel te doen is. Maar wie zou hier nu ook iets willen DOEN? Wij niet. We roeien naar de kant, eten een visje in een plaatselijk tentje, roeien terug en vallen als een blok in slaap. We zijn er, het is goed gegaan, we hebben veel geleerd en dit was de langste oversteek voor dit half jaar. Toch weer een beetje vakantie?

PS 1: ons wachtschema is nu 8-12uur 's avonds Jacomine; 12-3 uur 's nachts Roel; 3-6 uur 's nachts Jacomine; 6-10 uur 's morgens Roel. Overdag is het nu nog wisselend, wie het meeste zin heeft.....

PS 2: hebben jullie de video's al gezien – tabblad 5 op het hoofdscherm van het blog!!!