Recife en op weg naar Salvador - 30 april-3 mei

Regent het wel eens vaker in Recife? Dat zoeken we op. Ja, het regent gemiddeld 20 dagen per maand met een top in de regenmaanden april tot en met juli. Wij kunnen daarover meepraten. Tropisch regenwoud wordt niet vanzelf tropisch regenwoud, daar moet je wel wat voor doen. Gelukkig regent het meestal kort, hevig en 's avonds, 's nachts en 's morgens. Dit keer is er zelfs zoveel regen dat er na Recife nog genoeg overblijft voor het door droogte geteisterde binnenland. Daar regent het voor het eerst in 8 maanden.

We waren door de eerste zonnige dagen even op het verkeerde been gezet, maar het regent hier dus vaak. Tegelijkertijd is het erg warm, de vergelijking met een Turks stoombad komt regelmatig bij ons boven. Niet getreurd overigens, we gaan naar nabijgelegen Olinda. Een prachtig plaatsje met een centrum vol oude pastelgekleurde huizen, ongelofelijk veel kerken en kerkjes en straatjes met kinderkopjes. We willen een kerk bezoeken die is opgericht door de slaven in de buurt van Olinda: helaas op zondag gesloten. We vluchten een restaurantje in om te schuilen voor een stortbui en die duurt opeens een paar uur. Vanaf het terras hebben we een prachtig uitzicht op Olinda, palmen en in de verte de hoogbouw van Recife. Wij zitten hoog en droog, de wijn is koel en de hapjes lekker.

Op weg naar de bus komen we langs een café (formaat huiskamer) waar Forró gespeeld wordt. Typische muziek uit de omgeving van Recife met in de basis accordeon, triangel en zabumba (Afrikaanse drum). De muzikanten zitten binnen, de toehoorders staat buiten. Biertjes worden via een omweg aangevoerd. Het is leuk en levendig. Er zijn muzikanten die spontaan mee komen spelen en we maken kennis met Vanessa en haar band, die in de buurt optreden. We hebben de smaak te pakken en na de Forró lopen we nog even naar boven naar de kathedraal. Daar wordt Samba gespeeld door een drumband waar we een uurtje van meegenieten. De bus wordt uiteindelijk een taxi.

De laatste Koninginnedag/Troonswisseling ontgaat ons natuurlijk niet. In Recife mailen we de Nederlandse consul of er aandacht geschonken wordt aan de troonswisseling en per ommegaande krijgen we een uitnodiging voor een cocktail ter ere van zijne majesteit. De consul is een leuke man van in de dertig, die al 8 of 9 jaar in Brazilië woont en werkt. Hij vertelt dat hij een paar jaar geleden is benaderd om consul te worden en dat het een erebaan is naast zijn gewone werk. Hij is steun en toeverlaat van Nederlanders met vragen rondom paspoorten, geboorten, overlijden etc. Wat er ook bijhoort is het bezoeken van Nederlanders in gevangenschap, want die zijn er helaas nog steeds. Het is een gevarieerd geheel en brengt hem in contact met heel verschillende mensen. Er is ook een bureau wat de handelsbelangen van Nederland vertegenwoordigt in Recife. De cocktail organiseren ze samen en is een grappige mix van Nederlands en internationaal, vooral collega's van de andere consulaten. Er wonen rond de 40 (ex-)Nederlanders in en rond Recife die elkaar regelmatig zien. De bitterballen en Heineken biertjes zijn natuurlijk ook vertegenwoordigd. We spreken verschillende mensen en wisselen uit over onze reis en hun ervaringen in Brazilië. Een leuke avond!

Twee dagen gaan we met een auto op pad om wat van de omgeving te zien.

Op het eiland Itamaracá bezoeken we Fort Oranje. Helaas is op 1 mei, een vrije dag hier, het fort gesloten. Maar om het imposante fort heen lopen kan in ieder geval. De Nederlanders hebben het fort gebouwd in 1631, de tijd dat 'wij' ons deze provincie hadden toegeëigend. De Nederlandse West Indische Compagnie was niet alleen een handelsverbond, maar tevens een veroveringseenheid. In 1624 veroveren ze Salvador om het binnen een jaar weer op te moeten geven aan de Portugezen. In 1629 bezet de NWIC Recife en Olinda. Maurice van Nassau leidt enige tijd de kolonie en vele Nederlanders, onder andere Nederlands/Portugese Joodse mensen, komen naar Recife en omstreken. Uiteindelijk hebben de Nederlanders een groot gedeelte van noord-oost Brazilië onder hun bewind. Maurice wordt in 1644 naar huis gestuurd door de NWIC. Verschil van inzicht over de te varen koers. Het wordt onrustig in de kolonie tot de Portugezen 'ons' in 1648 en 49 in de slag bij Guararapa verslaan. 'We' hadden een overmacht, maar wisten niet te winnen. Uiteindelijk vertrekken de Nederlanders definitief uit Recife in1654. Daarna is het steeds Portugees bezit geweest. Overal waar we komen zien we herinneringen aan deze Nederlandse tijd: forten, de brug van Mauricio van Nassau en de oudste Joodse synagoge van de Amerikaanse continenten.

Op het strand van Itamaracá is het gezellig druk. Iedereen zit onder een parasol van een van de informele barretjes. Daar omheen lopen verkopers met van alles en nog wat. Wij eten superverse oesters die ter plekke worden opengemaakt. Op z'n Braziliaans: een beetje zout erover strooien, limoen uitknijpen en opeten. Het zout verbaast ons, maar de combinatie smaakt geweldig. Er wordt gekletst, gezwommen, waterski's en boten varen af en aan.

Op de terugweg gaan we nog even wat drinken in Olinda met Vanessa. We komen terecht in een winkelkroegje en kijken onze ogen uit: het assortiment varieert van de beste whiskey tot zeeppoeder, rattenvallen en muziekinstrumenten. We worden hartelijk opgenomen door de stamgasten en met een borrel op verstaan we elkaar wonderwel.

Hoogtepunt is een dag later het bezoek aan de Officina Ceramica, waar kunstenaar Fransisco Brennand zijn keramiek maakt en tentoonstelt. Hij is een veelzijdig iemand en maakt mooie, soms bizarre en seksueel getinte beelden en opstellingen. We komen Fransisco, 87 jaar oud, tegen in een van de ruimtes. We praten even met hem, voor zover de taalbarrière dat toelaat. Ondanks dat is het opvallend hoe geïnteresseerd en met volle aandacht hij het gesprek met ons aangaat. Van Gogh is zijn grote inspirator en hij vindt het leuk dat met ons als landgenoten te delen. De gebouwen en buitenopstellingen liggen in een prachtig stuk Atlantisch regenwoud, een verademing na het drukke Recife.

Na het Officina op weg naar Bahia Calhetas 45 km verderop, om even te snorkelen en zwemmen. Het duurt eindeloos om daar te komen. Op de snelweg halen we zelden meer dan 70 km per uur en van en naar de snelweg is het kruipen van stoplicht naar stoplicht. De weg naar de baai is uiteindelijk niet meer dan een karrenspoor. De baai is prachtig, omzoomd met rotsen en palmen. We zijn net op tijd om de zon te zien ondergaan en Jeroen neemt nog een duik in het oceaanwater van 30 graden.

De laatste dag in Recife is inpakken en uitklaren. We eten nog een keer in het restaurant bij de haven en kijken met elkaar terug op de heerlijke maand die we samen hebben opgetrokken. In de ruim 8 jaar dat Jeroen in Engeland woont, is het ruimschoots de langste tijd die we met elkaar hebben doorgebracht. Het blijkt dat we ons alle drie afgevraagd hebben hoe dat zou gaan, zo lang samen op een zo klein oppervlak. En wat heerlijk dat het zo'n mooie en gezellige tijd is geweest en we zoveel gezien en beleefd hebben.

Roel en ik zijn emotioneel bij het afscheid, niet wetende wanneer we hem weer zullen zien. Jeroen kwam op de Kaap Verden aan boord als een Engelse student en gaat nu van boord om samen te gaan wonen in Parijs en werk te zoeken. Wat een overgangen!

Ieder zo met onze gedachten gaan we een half uur nadat Jeroen naar het vliegveld is vertrokken de haven uit. Een paar uur later varen we langs de zuidkant van Recife en zien Jeroen zijn vliegtuig opstijgen en overvliegen richting Europa. We sturen veel wensen van geluk met hem mee!!!

Tara eist haar aandacht en de wachten worden weer verdeeld. Het is heerlijk zeilweer, windkrachtje 3, eerst aan de wind en later wat ruimer. De maan is afnemend en komt pas rond 2 uur 's nachts op. De uren daarvoor zijn pikdonker met een heldere sterrenhemel. Overdag is het tropisch warm en zitten we soms zelfs binnen omdat het daar het koelst is. Het is fijn om even op zee te zijn en alles te laten bezinken. We zijn overgestoken en zijn voor het eerst van ons leven in Zuid Amerika.

Bijna 400 mijl naar Salvador, 3 etmalen. Het is gek hoe dichtbij dat klinkt, onze beleving van afstanden is snel aan het veranderen. Dat is maar goed ook, want de wereld is groot!

Foto's volgen weer als we aan wal zijn.