Inburgeren in Recife - 25-28 april

De oversteek naar Recife verloopt probleemloos. 306 mijl in 52 uur, gemiddeld bijna 6 mijl per uur. Op 2 uur na kunnen we alles zeilen. Soms wat wisselende winden rondom de buien, dus voorzeil in of uitrollen. Overdag zoeken we de schaduw op van de zeilen, want de zon staat nu duidelijk in het noorden en schijnt zo de kuip en buiskap in. Zelfs met het zonnetentje is het daar erg warm. 's Nachts hebben we een prachtige volle maan, zonder wolken is het zelfs licht genoeg om mijlen ver te kunnen zien. Heerlijk vind ik de lichte nachten. Jeroen heeft liever donker, dan is de sterrenhemel veel mooier. Roel heeft van zijn Cap collega's een paar jaar geleden een sextant gekregen. Jeroen is nu aan het oefenen met sterren schieten om de plaatsbepaling te doen. Het moeilijke rekenwerk wordt tegenwoordig met een programmaatje gedaan. Met zonnetjes schieten komt hij al een heel eind, hij is echt een kei in dat soort dingen. Ik hoop dat we genoeg leren om het eerdaags ook te kunnen.

Precies met laag water lopen we in de avond Recife binnen, dan is er weinig stroming. We leggen Tara ergens langszij om later bij daglicht de haven te verkennen voor een vaste plek.

Het wordt de Pernambuco Iate Clube, waar ze net “nieuwe” steigers hebben. Het is nog niet helemaal af, maar ook hier: niemand maakt zich er echt druk om. Water komt uit een losse lange slang en boven aan de steiger hangt een een niet geaard stekkerblokje wat in een woonkamer niet zou misstaan....

De havenmeester biedt ons 's morgens gelijk het visitekaartje van Brazilië aan: een kopje hete, sterke, zoete koffie. Heel vriendelijk legt hij ons de formaliteiten uit die we moeten doorlopen: immigratie (Policia Federal), douane en als laatste de havenofficials.

We varen met de taxiboot over naar het oude centrum. De buitenboordmotor is van Chinese makelij en lijkt meer op een lange staafmixer die los in het water hangt en ijselijke geluiden maakt. Er wordt veel gebouwd op het voormalige haventerrein. De foto's op de omheiningen laten flitsende theaters en terminals zien, alles vooruitlopend op het wereldkampioenschap voetbal van volgend jaar. Als we het goed begrijpen hopen ze cruiseschepen te gebruiken als accommodatie. Best slim!

Het “gele gebouw” waar de Policia zit blijkt toch iets moeilijker te vinden dan gedacht, er zijn namelijk nog al veel gele gebouwen. We worden een paar keer heen en weer gestuurd, maar staan uiteindelijk voor de Policia Federal, in een blauw gebouw. Bij het grote hek komt een beambte naar buiten en kijkt misprijzend naar Roel's keurige shorts en maakt duidelijk dat hij er zonder lange broek niet inkomt. Jeroen's afgeknipte broek keurt hij geen blik waardig, maar de boodschap is duidelijk. In Fernando gingen we keurig gekleed aan wal om in te klaren, maar dat viel daar duidelijk uit de toon. Wij dachten snel te leren, maar helaas. Roel gaat weer op en neer met het taxibootje om andere kleren te halen. Voor mij ook maar lange mouwen? Anders kunnen we nog een keer terug! Omgekleed naar binnen, bij de eerste balie herhalen we onze vraag en worden we gelijk weer naar buiten gestuurd. Dit is niet de goede afdeling, we moeten nog een halfuurtje lopen naar de andere kant van de haven bij het fort en dan linksaf. Daar aangekomen volgt eerst een uitgebreide incheck procedure via een mini loket en dan blijkt dat de Policia lunchen is tot 14.00 uur. Wachten dus! We kijken wat rond en vinden op de deur een handleiding voor jachtbemanning in het Engels. Regel 1: als u op Fernando al bij de Policia Federal bent geweest voor een visum, kunt u deze stap overslaan! Pffff! Maar goed ook, want anders moesten we alsnog naar het vliegveld om daar onze paspoorten van een visum te laten voorzien.

Gelukkig zit de Douane op hetzelfde terrein, dus zijn we er niet helemaal voor niets. Daar is iedereen ook lunchen, maar we krijgen weer koffie en water van een zeer behulpzame douanier. Meneer 1 doen al het voorbereidende werk (legt alle papieren op volgorde), dan komt meneer 2 die zet alles in de computer, dan moet meneer 3 komen om te tekenen, maar die is er even niet en kennelijk op vrijdagmiddag ook niet meer van plan te komen. Wederom koffie en water. Maandag komen ze onze vergunning om in Brazilie te varen op de haven afgeven. Wat een service!

Op weg dan naar de havenofficials! Het gebouw hebben we tijdens onze omzwervingen al gezien, dus dat is gelukkig een eitje. Ze nemen al onze papieren mee en na enige tijd wachten en glaasjes water (ze zijn erg aardig) krijgen we groen licht. Het is inmiddels 4 uur 's middags, deel 1 van de inburgering is hiermee afgerond.

De volgende uitdaging is een dongel voor de pc zodat we weer internet aan boord hebben.

Dat gaat ongeveer zo: Nee, dat verkopen we niet dan moet u naar....., dat gebeurt drie keer achter elkaar. In de tussentijd verkennen we zo natuurlijk het halve centrum, het is vrijdagmiddag en op straat wemelt het van de kleine eettentjes, iedereen is relaxed en het maakt een rommelige, drukke, gezellige indruk. Na de derde winkel worden we doorgestuurd naar een groot winkelcentrum voor de vestiging van telefoon provider TIM. De baliemedewerker spreekt gelukkig wat Engels. Ja, hij heeft een dongel in de verkoop, onbeschoft duur dus praten we eerst een kwart van de prijs af, SIM erbij, tegoed erbij, tot we bij de vraag komen hoe het geactiveerd moet worden. Daar heb je een Braziliaans Burger Service Nummer voor nodig! Hij gaat bellen en deelt mee dat hij ons wel de dongel mag verkopen maar geen SIM. Ik probeer nog dat er toch meer buitenlanders moeten zijn, maar regels zijn regels en we krijgen geen SIM. Dan ook maar geen dongel.

Het is intussen 8 uur 's avonds en we nemen een taxi naar de kade door de regen. Morgen deel 2 van de inburgeringscursus.

De volgende dag lopen we na de grote markt van San Antonio wat te dwalen. Alle stalletjes en winkeltjes zijn daar gesorteerd in straatjes: de fietsenmakers zitten allemaal bij elkaar, net als de goudvissen, de horloges en zo ook de elektronica verkopers. Jeroen ziet een aanbieding van dongels. Ja, die hebben ze, simlock vrij zodat we hem over de hele wereld kunnen gebruiken, TIM chip hebben ze niet, maar die regelen ze wel even bij de buren. Activeren moeilijk? Welnee, dat regelen ze wel even voor ons met hun eigen BSN en ze loodsen op hun eigen telefoon de chip door het programma heen om aan te melden. Klaar is Kees en dat voor de helft van de prijs! Deze blog wordt u dan ook mede aangeboden namens de gezamenlijke elektronica verkopers de San Antonio markt van Recife.

In de reisgids lezen we later dat hier zelfs een woord voor is “Jeitinho”. Brazilië is een land met veel bureaucratie. Er is een officiële manier om iets te doen (wat meestal erg moeizaam is en de Braziliaan ondergaat dit gelaten door uren in de rij te staan) en er is jeitinho, de typisch Braziliaanse manier eromheen. Een paar goede vrienden, een beetje humor en je komt een heel eind. Dat moeten we maar goed in onze oren knopen, want ik merk dat ik eerder de discussie aanga en hier lijkt dat op windmolen vechten. Jeitinho klinkt een stuk leuker, sneller en goedkoper.