De middagpositie 19 november: 31.36 zuid 50.43 West
We zijn nu precies 2 etmalen onderweg, 325 mijl gevaren en dat is een uitstekend begin. We zijn halverwege.
Het vertrek uit Santo Antonio de Lisboa duurde toch weer langer dan gedacht. Nog even een nieuwe gasfles, allerlei kleine klussen die nog even af moeten en als toetje: 60 meter anker ketting ontdoen van plakkende slik: meter voor meter schoonborstelen en met de puts slik wegspoelen. Als het allemaal de ankerbak in gaat wordt het een stinkende plakkende rommel. Gegarandeerd ankerproblemen de volgende keer.
Het is heerlijk weer, lekker zonnig en een fijn windje. Het duurt alleen even voor we daar gebruik van kunnen maken want de wind draait om het eiland steeds precies tegen tot we echt buiten op zee zijn. Maar dan gaat het ook heerlijk. Halve wind, soms wat ruim invallend gaan we de avond in. We hebben volle maan en boven land hangen zware regenbuien, maar op zee kan je bij de maan bijna lezen. Het is rustig op het water op een paar vissers na.
We volgen de kustlijn van Brazilië naar het zuiden. Maandag is een van de mooiste zeildagen die we ooit gehad hebben. Prachtig water, constante wind, veel voor de wind gevaren, heerlijk zonnig en niet benauwd. De eerste dagen op zee zijn toch altijd een beetje inslingeren, gewend raken aan het boordritme als we varen.
De nacht van maandag op dinsdag is rommelig. Rond 11 uur worden we opgeroepen door een visser die duidelijk iets van ons wil: het schip op die en die positie en dan komt een heel verhaal wat niet te volgen is. Volgens zijn lichtvoering moet ik er oostelijk omheen maar dan begint hij nog harder te toeteren door de marifoon. Ik moet even naar binnen. Roel komt uit bed en neemt het roer over. De conversatie die volgt is achteraf wel komisch. Ik vertel hem dat ik weinig Portugees spreek en of hij langzaam wil praten. Het is tegen dovemansoren gezegd. Watervallen slecht verstaanbaar Portugees stromen binnen, maar er is geen touw aan vast te knopen. Dat er urgentie is horen we aan de intonatie en het volume: hij gaat steeds harder schreeuwen. Mijn nautisch Portugees is zo slecht dat dat ook niet helpt. Uiteindelijk begrijpen we dat er een net van 4 kilometer (!) lengte uitstaat naar de kust en daar moeten we omheen. De netten zijn verlicht met hier en daar een lampje: zoek het laatste lampje!
De wind trekt intussen flink aan en we moeten gijpen (het grootzeil over de andere boeg) door de koersverandering. Is dit het laatste lichtje? Of daar nog een? Een onverwachte vlaag zorgt voor een klapgijp, minder fijn.
Als we denken vrij te zijn van het visnet reven we het grootzeil nog een keer en zetten de giek weer vast met de bulletalie (lijn die van de giek naar voren loopt zodat er geen klapgijp kan komen). Het is inmiddels 13.30, van ons slaapschema klopt niets meer.
Bij het begin mijn tweede nachtwacht zit ik net een mail van Jeroen te lezen als ik een harde PANG hoor. Snel naar buiten, een van de lijnen van de stuurautomaat is geknapt en het schip stuurt zichzelf naar halve wind. Het waait te hard om het stuur even vast te zetten, dus Roel weer uit bed om een nieuwe lijn te zoeken en erop te zetten. De lijnen van de stuurautomaat hadden we net vervangen in Rio om deze situatie voor te zijn, maar deze lijnen van Braziliaanse makelij zijn duidelijk niet berekend op de enorme krachten die erop komen te staan. Hoe zouden solozeilers dit toch doen?
Eind goed al goed. Als Roel mijn wacht om 8.00 overneemt is de wind afgenomen, ontreven we het grootzeil en zeilen we met lekker weer verder. Ik slaap de ochtend als een blok. Rond 12.00 hebben de zonnepanelen de accu's weer vol en kan de watermaker gestart. Die staat nu lekker te snorren en pompt ieder uur 6 liter drinkwater in de watertank aan stuurboord. Daarvoor gaat er 57 liter zeewater door de watermaker heen. Het zoute water pompt hij er aan de andere kant weer uit naar zee. Naast Sara, de stuurautomaat, hebben we nu een tweede wondertje aan boord: de watermaker.
We varen nu langs een lage kuststrook net ten noorden van Rio Grande. Achter de duinen ligt Lagoa dos Patos, een binnenzee van 250 km lang, bijna net zo lang als Nederland!
Tot het volgende bericht.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
We zijn nu precies 2 etmalen onderweg, 325 mijl gevaren en dat is een uitstekend begin. We zijn halverwege.
Het vertrek uit Santo Antonio de Lisboa duurde toch weer langer dan gedacht. Nog even een nieuwe gasfles, allerlei kleine klussen die nog even af moeten en als toetje: 60 meter anker ketting ontdoen van plakkende slik: meter voor meter schoonborstelen en met de puts slik wegspoelen. Als het allemaal de ankerbak in gaat wordt het een stinkende plakkende rommel. Gegarandeerd ankerproblemen de volgende keer.
Het is heerlijk weer, lekker zonnig en een fijn windje. Het duurt alleen even voor we daar gebruik van kunnen maken want de wind draait om het eiland steeds precies tegen tot we echt buiten op zee zijn. Maar dan gaat het ook heerlijk. Halve wind, soms wat ruim invallend gaan we de avond in. We hebben volle maan en boven land hangen zware regenbuien, maar op zee kan je bij de maan bijna lezen. Het is rustig op het water op een paar vissers na.
We volgen de kustlijn van Brazilië naar het zuiden. Maandag is een van de mooiste zeildagen die we ooit gehad hebben. Prachtig water, constante wind, veel voor de wind gevaren, heerlijk zonnig en niet benauwd. De eerste dagen op zee zijn toch altijd een beetje inslingeren, gewend raken aan het boordritme als we varen.
De nacht van maandag op dinsdag is rommelig. Rond 11 uur worden we opgeroepen door een visser die duidelijk iets van ons wil: het schip op die en die positie en dan komt een heel verhaal wat niet te volgen is. Volgens zijn lichtvoering moet ik er oostelijk omheen maar dan begint hij nog harder te toeteren door de marifoon. Ik moet even naar binnen. Roel komt uit bed en neemt het roer over. De conversatie die volgt is achteraf wel komisch. Ik vertel hem dat ik weinig Portugees spreek en of hij langzaam wil praten. Het is tegen dovemansoren gezegd. Watervallen slecht verstaanbaar Portugees stromen binnen, maar er is geen touw aan vast te knopen. Dat er urgentie is horen we aan de intonatie en het volume: hij gaat steeds harder schreeuwen. Mijn nautisch Portugees is zo slecht dat dat ook niet helpt. Uiteindelijk begrijpen we dat er een net van 4 kilometer (!) lengte uitstaat naar de kust en daar moeten we omheen. De netten zijn verlicht met hier en daar een lampje: zoek het laatste lampje!
De wind trekt intussen flink aan en we moeten gijpen (het grootzeil over de andere boeg) door de koersverandering. Is dit het laatste lichtje? Of daar nog een? Een onverwachte vlaag zorgt voor een klapgijp, minder fijn.
Als we denken vrij te zijn van het visnet reven we het grootzeil nog een keer en zetten de giek weer vast met de bulletalie (lijn die van de giek naar voren loopt zodat er geen klapgijp kan komen). Het is inmiddels 13.30, van ons slaapschema klopt niets meer.
Bij het begin mijn tweede nachtwacht zit ik net een mail van Jeroen te lezen als ik een harde PANG hoor. Snel naar buiten, een van de lijnen van de stuurautomaat is geknapt en het schip stuurt zichzelf naar halve wind. Het waait te hard om het stuur even vast te zetten, dus Roel weer uit bed om een nieuwe lijn te zoeken en erop te zetten. De lijnen van de stuurautomaat hadden we net vervangen in Rio om deze situatie voor te zijn, maar deze lijnen van Braziliaanse makelij zijn duidelijk niet berekend op de enorme krachten die erop komen te staan. Hoe zouden solozeilers dit toch doen?
Eind goed al goed. Als Roel mijn wacht om 8.00 overneemt is de wind afgenomen, ontreven we het grootzeil en zeilen we met lekker weer verder. Ik slaap de ochtend als een blok. Rond 12.00 hebben de zonnepanelen de accu's weer vol en kan de watermaker gestart. Die staat nu lekker te snorren en pompt ieder uur 6 liter drinkwater in de watertank aan stuurboord. Daarvoor gaat er 57 liter zeewater door de watermaker heen. Het zoute water pompt hij er aan de andere kant weer uit naar zee. Naast Sara, de stuurautomaat, hebben we nu een tweede wondertje aan boord: de watermaker.
We varen nu langs een lage kuststrook net ten noorden van Rio Grande. Achter de duinen ligt Lagoa dos Patos, een binnenzee van 250 km lang, bijna net zo lang als Nederland!
Tot het volgende bericht.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten