Middagpositie 21 november: 34 º47 zuid en 54º 20 west
We zijn de afgelopen twee etmalen goed opgeschoten: 144 en 134 mijl. Niet zo hard gevaren als de eerste twee dagen, maar zeer tevreden. Dinsdag het eind van de dag valt de wind weg en varen we 9 uur op de motor de nacht in. De wind draait na de windstilte van noordoost naar zuidoost en we varen woensdag overwegend halve wind met 1 x gereefd grootzeil en de genua afwisselend verder uit- of ingerold. Nu, sinds we het hoekje om zijn bij La Paloma in Uruguay, draait de wind verder naar het zuiden en zeilen we met een knik in de schoot de monding van de Rio de la Plata in. Het waait pittig maar niet vervelend, het grootzeil 2x gereefd en de kotter is een goede combinatie.
De nacht van dinsdag op woensdag is pikdonker. Een dik wolkendek sluit al het licht van de volle maan buiten. In de loop van de nacht wordt het zicht steeds minder en neemt de vochtigheid toe. Woensdag komt ook de zon niet door en varen we de hele dag in een koepel van grijs: het water is grijs, de lucht is grijs, het zicht beperkt tot een mijl of 4.
Na het motorgeweld is de stilte oorverdovend. De wind en de zeilen doen geruisloos hun werk en de zee is vlak. De wolken dempen ieder geluid. Het is een bijzondere ervaring. Geen land, geen horizon, niets. Iedere oriëntatie ontbreekt, behalve kompas en instrumenten. Het is alsof we een etmaal lang in een ruimtecapsule door het luchtledige zweven, alsof de buitenwereld is weggevallen. Twee keer raakt een vrachtschip de grens van onze koepel en verschijnt schimmig door de nevels, als een boodschapper van een andere planeet.
Onze binnenruimte is het centrum van dit kleine heelal, een stipje in de oneindigheid. Het tempo binnen weerspiegelt de rust buiten. Het ruikt er naar versgebakken brood en zelfgemaakte soep. Roel kijkt een Franse serie en ik lees een selectie gedichten uit The Temple van George Herbert, geschreven in 1630. De bundel met de Nederlandse vertaling ernaast heet "de God van Herbert". Prachtige gedichten en ik heb kennelijk de stilte nodig om ze tot mij door te laten dringen.
Waar we een jaar geleden elkaar op dit soort dagen nog wel eens voor de voeten liepen, is er nu een ritme gegroeid van elkaar ruimte geven en afwisselende momenten van samen en op jezelf te zijn.
Zo glijden de mijlen onder ons door.
Woensdagavond passeren we de grens van Brazilië en gaat het vlaggetje na 7 maanden uit het want. Het begint een beetje te rafelen aan de puntjes en voelt als een goede vriend die meegereisd is. Het vlaggetje gaat straks gewassen de zak in, in de hoop dat we op op de terugreis het andere stuk langs de kust van dit bijzondere land kunnen varen. De afgelopen dagen heb ik de maanden in Brazilië door mijn gedachten laten gaan. Als eerste komen boven de fijne, gastvrije mensen die we ontmoet hebben, de prachtige natuur, geweldige stranden, tropisch fruit, caipirinha's, de muziek, het vrolijke en levendige van de steden, maar ook de armoede. Wat we anders zouden doen is de onderhoudsstop in Salvador, meer uitzoekwerk van tevoren, maar de haven in Santos was hier beter voor toegerust geweest. Wat ik niet zal missen: rijst met feijoada (bruine- of witte bonenprut) en farofa (gebakken maniokmeel, Roel noemt het zaagsel en zo smaakt het ook). Deze drie ingrediënten zijn een standaard onderdeel van bijna alles wat je bestelt in Brazilië, zelfs als je biefstuk met friet vraagt.
De nacht van woensdag op donderdag is weer donker, vochtig en koud. Het is duidelijk dat we op deze etappe de Steenbokskeerkring gepasseerd zijn die het eind van de tropen aangeeft. We dragen voor het eerst sinds meer dan een jaar ook overdag weer een lange broek en de watertemperatuur is al gedaald tot 19 graden. De goede kant is dat we véél langer daglicht hebben: heerlijk!
Het is nu donderdagmiddag half vier en we besluiten Punta del Este in Uruguay aan te lopen en niet in 1 keer door te zeilen naar Buenos Aires nog 170 mijl verder. We zijn benieuwd naar de mensen en de sfeer in Uruguay én in Punta del Este "wonen" zeeleeuwen. Een groot pluspunt, daar we op deze tocht behalve vogels geen zeedier gezien hebben.
Volgende week dus meer over Uruguay.
De god van Herbert, vertaling Arie van der Krogt uitgave van www.dezaakakkerman.nl
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
We zijn de afgelopen twee etmalen goed opgeschoten: 144 en 134 mijl. Niet zo hard gevaren als de eerste twee dagen, maar zeer tevreden. Dinsdag het eind van de dag valt de wind weg en varen we 9 uur op de motor de nacht in. De wind draait na de windstilte van noordoost naar zuidoost en we varen woensdag overwegend halve wind met 1 x gereefd grootzeil en de genua afwisselend verder uit- of ingerold. Nu, sinds we het hoekje om zijn bij La Paloma in Uruguay, draait de wind verder naar het zuiden en zeilen we met een knik in de schoot de monding van de Rio de la Plata in. Het waait pittig maar niet vervelend, het grootzeil 2x gereefd en de kotter is een goede combinatie.
De nacht van dinsdag op woensdag is pikdonker. Een dik wolkendek sluit al het licht van de volle maan buiten. In de loop van de nacht wordt het zicht steeds minder en neemt de vochtigheid toe. Woensdag komt ook de zon niet door en varen we de hele dag in een koepel van grijs: het water is grijs, de lucht is grijs, het zicht beperkt tot een mijl of 4.
Na het motorgeweld is de stilte oorverdovend. De wind en de zeilen doen geruisloos hun werk en de zee is vlak. De wolken dempen ieder geluid. Het is een bijzondere ervaring. Geen land, geen horizon, niets. Iedere oriëntatie ontbreekt, behalve kompas en instrumenten. Het is alsof we een etmaal lang in een ruimtecapsule door het luchtledige zweven, alsof de buitenwereld is weggevallen. Twee keer raakt een vrachtschip de grens van onze koepel en verschijnt schimmig door de nevels, als een boodschapper van een andere planeet.
Onze binnenruimte is het centrum van dit kleine heelal, een stipje in de oneindigheid. Het tempo binnen weerspiegelt de rust buiten. Het ruikt er naar versgebakken brood en zelfgemaakte soep. Roel kijkt een Franse serie en ik lees een selectie gedichten uit The Temple van George Herbert, geschreven in 1630. De bundel met de Nederlandse vertaling ernaast heet "de God van Herbert". Prachtige gedichten en ik heb kennelijk de stilte nodig om ze tot mij door te laten dringen.
Waar we een jaar geleden elkaar op dit soort dagen nog wel eens voor de voeten liepen, is er nu een ritme gegroeid van elkaar ruimte geven en afwisselende momenten van samen en op jezelf te zijn.
Zo glijden de mijlen onder ons door.
Woensdagavond passeren we de grens van Brazilië en gaat het vlaggetje na 7 maanden uit het want. Het begint een beetje te rafelen aan de puntjes en voelt als een goede vriend die meegereisd is. Het vlaggetje gaat straks gewassen de zak in, in de hoop dat we op op de terugreis het andere stuk langs de kust van dit bijzondere land kunnen varen. De afgelopen dagen heb ik de maanden in Brazilië door mijn gedachten laten gaan. Als eerste komen boven de fijne, gastvrije mensen die we ontmoet hebben, de prachtige natuur, geweldige stranden, tropisch fruit, caipirinha's, de muziek, het vrolijke en levendige van de steden, maar ook de armoede. Wat we anders zouden doen is de onderhoudsstop in Salvador, meer uitzoekwerk van tevoren, maar de haven in Santos was hier beter voor toegerust geweest. Wat ik niet zal missen: rijst met feijoada (bruine- of witte bonenprut) en farofa (gebakken maniokmeel, Roel noemt het zaagsel en zo smaakt het ook). Deze drie ingrediënten zijn een standaard onderdeel van bijna alles wat je bestelt in Brazilië, zelfs als je biefstuk met friet vraagt.
De nacht van woensdag op donderdag is weer donker, vochtig en koud. Het is duidelijk dat we op deze etappe de Steenbokskeerkring gepasseerd zijn die het eind van de tropen aangeeft. We dragen voor het eerst sinds meer dan een jaar ook overdag weer een lange broek en de watertemperatuur is al gedaald tot 19 graden. De goede kant is dat we véél langer daglicht hebben: heerlijk!
Het is nu donderdagmiddag half vier en we besluiten Punta del Este in Uruguay aan te lopen en niet in 1 keer door te zeilen naar Buenos Aires nog 170 mijl verder. We zijn benieuwd naar de mensen en de sfeer in Uruguay én in Punta del Este "wonen" zeeleeuwen. Een groot pluspunt, daar we op deze tocht behalve vogels geen zeedier gezien hebben.
Volgende week dus meer over Uruguay.
De god van Herbert, vertaling Arie van der Krogt uitgave van www.dezaakakkerman.nl
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Het wordt voorbij de Steenbokskeerkring weer kouder, sterkte daarmee! Pakken weer uit de kast etc? Ook wel weer eens lekker om de seizoenen mee te maken. Goede vaart. Benieuwd naar Uruguay, schijnt een goed land te zijn om in te wonen.
BeantwoordenVerwijderen