Ilha Santa Catarina 1-17 november

Waar gaat het blog over deze keer? Over twee heerlijke weken in de omgeving van Florianopolis? Over onze klussen? Een terugblik op 6 maanden Brazilië? De voorbereiding op Uruguay en Argentinië?

Ik kan maar moeilijk kiezen, het zit allemaal tegelijkertijd in mijn hoofd.

Dicht bij huis beginnen dan maar. We liggen tegenover Santo Antonio de Lisboa op Ilha Santa Catarina. De zuidenwind giert en fluit om ons heen: we wachten duidelijk even op beter weer om diezelfde richting te gaan. Maar Santo Antonio is een leuk plaatsje, rond 1750 gesticht door een aantal families van de Azoren die het ene eiland verruilden voor het andere. Alles gaat gemoedelijk. We liggen net buiten de moorings van de marina, betalen geen liggeld, maar mogen wel gebruik maken van de faciliteiten en het uitstekende internet. Als wij even naar “het centrum” zijn, zoals ze Florianopolis hier noemen, gaat ons anker krabben op de harde wind en de zachte slikbodem.

Typische huisjes in Azoren stijl

Tara wordt van stranding gered door de sloep van de marina en weer vastgelegd, zonder daar veel woorden aan vuil te maken: het hoort er gewoon bij. Maar voor ons overigens een goede schrik: we waren zo gaan vertrouwen op ons Rocna anker dat we dachten dat we als een huis lagen. Het blijft dus opletten, we hadden te weinig ketting gezet naar de omstandigheden en het weer wisselt hier enorm snel.

alles ok!

De afgelopen weken ankeren we in de buurt van Ilha Santa Catarina. De ene plek nog mooier dan de andere. Vanuit Bombinhas duiken en snorkelen we 2 dagen in het natuurpark van Ilha Evoado. Het water is niet erg helder, maar ik heb mijn duiktijd bijna verdubbeld en er is veel te zien. Op het strand is de Reggae strandtent onze favoriet: lekkere, relaxte sfeer en vrolijke bediening. We kijken onze ogen uit naar de strandcultuur. De dames dragen bikini's die bestaan uit louter dunne touwtjes en mini driehoekjes, vooral de billen zijn blikvangers, maar topless hebben we nog niemand gezien. Mijn hippe Marliesje lijkt hier een vooroorlogs model en ligt dus in de kast. Er wordt veel geflaneerd en de dames kunnen dat als geen ander!

Uitzicht vanaf de Reggae strandtent Praia Bombinhas

De mannen zijn wat minder: lompe boardshorts en enorme tatoo's. Als we gaan wandelen op het strand van Campèche wordt ik getrakteerd op het brandweerkorps in sexy zwarte zwembroekjes die aan het trainen zijn: zo kan het ook! Campèche is een prachtig strand met lage duinen en woeste oceaangolven. Het is beschermd gebied over vele kilometers dus er is geen bebouwing, parkeerterrein of strandtenten. Net zoals in Nederland betekent dat hier: weinig mensen en geweldig wandelen.

Het strand van Campèche

We zijn nog steeds druk met ons “10 beaufort proof” project. Het valt uiteen in drie onderdelen:

a. Zorgen dat we er niet in terecht komen. We volgen dagelijks het weer, vergelijken de kaartjes, kunnen nu navtex berichten met weersinformatie van de Argentijnse kustwacht via onze boordradio ontvangen, routeplanning en lezen, lezen, lezen. We volgen enkele zeilers die ons vooruit varen en dat levert waardevolle informatie op.

b. Zorgen dat het schip er klaar voor is mochten we toch in zwaarder weer komen. We hebben zeilen gewisseld die we verder kunnen reven. Alle bakskisten buiten zijn nu voorzien van sloten en borgen zodat ze niet kunnen lekken of open kunnen vallen. Binnen wordt alles vastgezet: de pc, boeken, kastjes en ook de voorraadbakken zitten op slot. Niets is zo gevaarlijk als rondvliegende spullen.

De laatste tropische vissen voor ons......

c. Oefenen en mentale/fysieke voorbereiding. Bijliggen, reven, handsignalen, “wat als” vragen en antwoorden, praten oven tactiek. En ook hier lezen en praten met andere zeilers. Zorgen dat we fit zijn, uithoudingsvermogen opbouwen.

Tijdens de aanloop naar Santos hebben we wel een leuk oefenmoment. Roel is net naar bed en we varen ruime wind maar al wel gereefd. Van het een op het andere moment trekt de wind flink aan en dreigt Tara uit het roer te lopen. Op mijn roep is Roel redelijk snel buiten (toch even aankleden) en reven we volgens de vaste routine tussen de golven door. Het gaat erg goed en gecontroleerd. Iedere keer praten we na en bedenken we verbeterpunten.

Visserssloep op Praia de Bomba

Dit is dus een soort werk, een uitdaging! Het is niet echt vakantiegevoel, maar toch willen we deze kant op. Hoe beter we voorbereiden, hoe beter het gaat en met een beetje geluk komen we er dan goed doorheen: zonder geluk vaart niemand wel.

Deze week staat weer in het teken van Mevrouw Helderder: kleine kakkerlakjes, beestjes in een zak meel en rode torretjes die een vergeten Afrikaanse lolly gevonden hebben. Schoonmaken en spuiten! En verder houdt de slangenboel ons bezig. Ons raffinaderijtje in de keuken heeft zijn eerste lichtingen zoet water opgeleverd. Hoera! Maar voor we alle 40 koppelingen dicht hebben voor water of aanzuigen van lucht! De afvoer van de vuilwatertank van het toilet is dichtgeslibd en levert problemen op: van buiten af zwemmen en ploppen: jakkes! En hier is het water nog 22-23 graden. In Buenos Aires hopen we de slang te vervangen en gaat de vuilwater tank er tussen uit. Op zee heeft deze onvoldoende meerwaarde.

Allerzielen in Santo Antonio, een bloemenzee op het kerkhof

Spelletje doen? Plein 15 november Florianopolis

Wat een pracht om tussen te zwemmen

Interieur van het oude paleis van de gouverneur Florianopolis

buitenaanzicht van het Paleis uit begin 1800

Donderdag klaren we uit bij alle formaliteiten, officieel hebben we Brazilië dus al verlaten. Aan een terugblik zijn we nog niet toe gekomen. Misschien tijdens de dagen op zee. Santo Antonio-Punta del Este is bijna 600 mijl, 4 dagen varen als het mee zit. Het weer ziet er goed uit met een stabiele Noordenwind. Op naar een nieuw land en een ander gastenvlaggetje in het want. We zullen af en toe een berichtje sturen hoe ver we zijn.