Puerto Natales & Torres del Paine - 20-30 april

Zeilen! en in de zon zitten op Smyth Kanaal

De eerste dagen door de Chileense kanalen zijn ons goed bevallen, het weer is er veel beter nu we de Straat van Magalanes achter ons gelaten hebben. Soms kunnen we zelfs zeilen en de caleta's waar we met de Lojan liggen zijn prachtig. We varen samen op tot Paso Victoria, waar zij direct richting Puerto Eden gaan en wij de omweg nemen naar Puerto Natales. Het was fijn samen te varen en hopelijk zien we ze later nog weer.

De route naar Natales gaat door de Paso Kirke waar, als het tegen zit, 10 knopen stroom tegen kan staan. Niet alleen tij, maar ook wind, regenval, smeltwater en nog veel meer kan hierop van invloed zijn volgens de pilot. 

Paso Kirke, de toegang tot binnenmeer Natales

We zien het dus wel en varen richting de pas, als het té hard stroomt stoppen we wel voor de nacht. Het geluk is met ons, er vaart een visser langs die ons vertelt dat we er wel door kunnen. We varen strak achter hem aan en de stroom is niet meer dan 1,5 knoop tegen.

Dan komt Caleta Fog is zicht. De Beagle lag hier noodgedwongen in april 1830 (de reis vóór die met Darwin) toen ze verrast werden door plotselinge mist en zodoende Caleta Fog. Als we het baaitje invaren loopt er een vos over het strand en neemt ons nieuwsgierig op. Als we aan land gaan voor de lijn naar de bomen is dat toch té dichtbij en verdwijnt hij in het struikgewas. Het is een mooie plek en 's morgens blijven we een poosje liggen. 

Ringed Kingfisher/IJsvogel

Dolfijnen komen even langs, er zweeft een rover over de baai en op de zaling zit een geringde ijsvogel, die even later achter ons in de boom gaat zitten voor een foto.

Het vissersplaatsje Puerto Natales is uitgegroeid tot een stadje. De laatste jaren steeds meer gericht op het toerisme rond natuurpark Torres del Paine. Goretex city wordt het ook wel genoemd, maar dat vinden we overdreven. Vergeleken bij Ushuaia is dit nog een authentieke plaats met veel gebouwen uit begin 20e eeuw en een onveranderd stratenplan. Aan de rand staat wat 'nieuwbouw' ook hier gaat de tijd verder, maar het ritme is nog erg rustig. De vissers vissen overigens nu op zee-egels die allemaal geëxporteerd worden naar Japan. Echt smakelijk ziet het er niet uit!

De eerste nacht in Puerto Natales slapen we slecht. We liggen een paar honderd meter uit de kant, maar zijn niet meer gewend aan langsvarende schepen, verkeerslawaai en blaffende honden.

Ja zó krijgen ze het anker wel los, gelukkig maar!

Verder is alleen vermeldenswaardig dat ons anker muurvast komt te zitten onder de dikke ketting van een niet meer gebruikte mooring en we een duiker nodig hebben om ons te ontzetten. Die komt met een compleet bergingsvaartuig, het is zo gepiept, maar kost ons toch bijna 1,5 dag met regelen en wachten. De kosten vallen mee, gegeven het materieel en de 6 man waar ze mee aan het werk gaan. Het is natuurlijk een beetje kinderachtig dat we het niet zelf gedaan hebben, maar met deze watertemperatuur en stroming zijn we allang blij dat er een duiker in de buurt was.

Naar Torres del Paine, we zijn alleen op de weg

Als we met de auto naar Torres del Paine gaan is er dikke mist in Natales. Eenmaal voorbij het stadje breekt de zon door. Het is bijna alsof ik een geestverruimend middel ingenomen heb. Een uitgestrekte babyblauwe lucht, felle zon en vlaktes met geel gras zonder eind. Mijn ogen hebben moeite met scherpstellen op de horizon. Na maanden van alleen zeilen en lopen is 80 kilometer per uur supersonisch. 10 minuten later is het allemaal weer normaal, maar een grappige ervaring is het wel. Wat wel opvalt na 800 km ongerepte natuur is de enorme invloed van de mens: al het bos op bruikbaar land is platgebrand en omgezet in weiland. Een maatje groter dan Nederland, dat wel!

De Torres in het midden, vooraan Lake Sarmiento

Na een uur doemen de bergen van Torres del Paine op. Hoge granieten pilaren steken omhoog uit het landschap. Daaromheen lagere bergen en pieken van verschillende steensoorten. Verscholen tussen de bergen liggen meren en watervallen. Sommige meren worden wel gevoed met water maar hebben geen uitgang, anders dan verdamping. Het geeft een bijzonder microklimaat met een Ph 9 waar Cyano bacteriën (blauwgroen alg) grote witte koraalachtige bollen maken van calciumcarbonaat aan de randen van het meer. De kleuren van de meren zijn turkoois, groen of blauw, afhankelijk van de route van het water en de lichtval. 

De Cuernos pieken  (hoorns) met gletsjermeer

Sommige meren hebben wel een uitgang die ze benutten met spectaculaire watervallen. Er is ook nog een gletsjer die uitkomt in het park en af en toe schuift er een ijsbergje voorbij. Het park is veel kaler dan we verwacht hadden, de rotsen laten weinig ruimte voor bomen. Aan de rand van het park waar de rotsen overgaan in rivierdelta's is er wel bos. De inheemse beukenbomen zijn herfstig en de kleuren spetteren er vanaf: alles tussen geel, oranje, rood, bruin, paars en zwart.

De eerste dag is het bijna zomers, de twee andere dagen hebben we 4 seizoenen in een dag. We lopen en “klimmen” wel iedere dag. We mogen niet helemaal tot het uitkijkpunt Mirador Ferrier op 700 meter hoogte vanwege de harde wind.

Herfst in Torres del Paine

Het is knap steil en onze spieren mopperen dat ze na weken op de boot luieren opeens zo hard moeten werken en vinden het allang best dat we op 500 meter stoppen. Het uitzicht is er niet minder om! We zien een vrouwtjes Huemil (met zender), een bedreigde hertensoort uit deze omgeving.

De laatste dag lopen we naar de Mirador Condor en we maken onderweg grapjes of die condors het wel weten dat we komen. Tot onze verrassing zit er inderdaad een condor boven en mevrouw laat zich uitgebreid fotograferen op zo'n 20 meter bij ons vandaan. Er lopen overal Guanaco's, we zien roofvogels en Rhea's (enorme loopvogels).

De Condor van de Mirador, echt enorm!

De Torres hebben we de laatste dagen niet gezien, daar verzamelen de wolken uit de omgeving zich en het is een buitenkansje als je ze helemaal kunt zien. Het park is er niet minder indrukwekkend om, al is het met 100 bij 100 km een klein park.

Op de terugweg moeten we wachten voor een kudde van 3500 (!) schapen die naar een estancia moet. De moderne gaucho heeft een 4x4, maar deze eigenaar rijdt nog gewoon zijn paard. Vol van alle indrukken gaan we terug naar de boot. Genoten van het park en het ligbad (haha), internet viel tegen, dat wil nog niet in het zuiden van Chili.

De schapenboer in Torres del Paine

We liggen nu vlakbij Puerto Natales in een beschutte kreek bij de Estancia Eberhard. Die naam kom je hier overal tegen want de overgrootvader van de huidige generatie Eberhard heeft dit gebied ontgonnen en is er een schapenbedrijf begonnen, de eerste in de omgeving. We hebben het dan over 1893. Nu houden ze koeien, want er verdwenen teveel schapen. “We zitten te dicht bij de stad”, aldus de huidige eigenaar. Eberhard is een kleine estancia met ''slechts'' 5.000 hectaren, de gemiddelde boer in Nederland heeft er 30. De taxichauffeur vertelt dat de prijs van schapenvlees, vroeger het goedkoopste eten voor de bevolking, nu zo hoog is dat bijna niemand het zich kan veroorloven. Alle schapen gaan naar het noorden van Chili of de export. Als wij er zijn gaat de ''oogst'' van dit jaar van ruim 200 kalveren naar de slacht.

Carancho, 60+cm, de grootste Caracara die er is

Estancia Eberhard blijkt vlak bij de Torres del Paine te zijn als je over water zou gaan. De Rio Serrano die door het park stroom komt hier langs en vindt zo zijn weg naar zee. Ook hier is het prachtig wandelen en paardrijden, nog even nagenieten dus. Wij naar wintertijd, jullie naar zomertijd, het verschil is nu 6 uur!

We gaan de boot klaarmaken voor de komende weken in de kanalen: gas, diesel, water, boodschappen en foto's bij het blog, dan kunnen we er weer even tegen.

De Lojan in Caleta Victoria, tot ziens, goede vaart!

Plaid van bont, Tehuelche indianen (Museum)

Stinkdier in Eberhard, filmpje volgt nog!

De Ijsvogel op de zaling, mooie uitkijk

Huemil, arm beest met zo'n grote zender!

Rhea, prachtige loopvogel in het park