Golfo de Penas of Peinas? - 10-21 mei

Tara bij de Pio de 11e gletsjer

Nu moet ik een blog schrijven, want de weken zijn voorbij gevlogen! Eerst met wachten en dagen met regen, sneeuw en hagel. Maar gelukkig hebben we regelmatig gezelschap van andere boten. Een zondagslunch met de Illawong bemanning duurt zomaar van 12 tot 6 uur. Zij varen al 22 jaar en er is dus genoeg gespreksstof. We liggen op de prachtigste plekken, Caleta Otter en Caleta Kolibri, maar we zien er niets van! We beginnen een beetje op van die bleke, gerimpelde appeltjes te lijken. Toch varen we zodra het maar even kan, want na de 50e breedtegraad moet het beter worden. We worstelen ons dapper door de mijlen heen en op 13 mei gaan we de magische grens over. Dág Screaming Fifties!

Varen bij dageraad, de dagen zijn kort

Het geluk is met ons, we krijgen inderdaad rustiger weer. Het is een stralende dag als we de Pio de 11e gletsjer bezoeken. Volgens een man uit Puerto Edèn is dat de grootste van Zuid Amerika en de één na grootste ter wereld. We kunnen het niet nazoeken, maar groot is hij: 3,5 km breed waar hij het water raakt en de ijswand is zeker 50 meter hoog. Verder is het een saaie gletsjer, er valt geen ijs af, geen geluid, niets. De zonsondergang kleurt het plaatje wel mooi in.
De volgende stop is Puerto Edèn. 40 jaar geleden gesticht als indianenreservaat voor de Alacuf indianen. Ver van de bewoonde wereld en of het echt Edèn was betwijfel ik.

Puerto Eden op een zonnige dag

Nu wonen er nog 4 Alacuf indianen en 96 andere mensen, vooral 'imigranten' van het eiland Chiloe. Alle huizen van het dropje staan op houten palen en worden met elkaar verbonden door houten steigers of boardwalks, de straten zeg maar. Dat is niet voor niets merken we want het regent er nogal vaak en zo lopen de straten in ieder geval niet onder. De mensen leven van de visvangst, in de zomer van koningskrab en nu, in de winter, van zee-egels. Iedere zee-egel wordt met de hand uit het water geplukt door duikers die 5 tot 7 uur onder water zijn (!) op een diepte van 10 meter. En ondanks de watertemperatuur van onder de 10 graden gebruiken ze geen droogpakken.

Zee egels leegschepen, werk voor velen 

De zee-egels zien er niet echt smakelijk uit! In het fabriekje worden de blubberige zee-egels leeg geschept en uit iedere egel komt een klein oranje sliertje. In Japan en de laatste jaren ook in China betalen ze er grif voor.

Waar we ook lopen hebben mensen tijd voor een praatje en worden we uitgenodigd om binnen te komen. De huizen zijn simpel, geen Ikea interieur gezien, maar wel grote houtgestookte fornuizen en er is altijd een cafecito en brood. We ontmoeten Anselmo, hij is scheepsbouwer en laat ons de boot zien waar hij nu aan werkt. Een vissersschip voor zijn zoon: 12 meter lang, 4 meter breed. Alles doet hij zelf en met de hand, van het hout uit het bos tot het eindproduct. Een klein jaar werkt hij eraan, geen bouwtekening te zien.

Anselmo in zijn werkplaats

Hij heeft in zijn leven zo'n 15 nieuwe gebouwd en verder veel onderhoud aan bestaande schepen. De rust waarmee hij over zijn werk praat en tijd voor ons heeft maakt indruk. De geldt eigenlijk voor het hele dorp.

De moeder van Julia helpt ons  in de winkel

De dag dat we verder gaan is het stralend weer en we maken nog een laatste rondje door het dorp. Iedereen zegt ons gedag en wenst ons een goede reis, we krijgen de groeten mee voor een van de parkwachters bij de volgende gletsjer. Wat is dit een fijne plek! Deze rust is iets wat graag mee zouden willen nemen naar Nederland.

De houten straten van Puerto Eden

Er is ook iets bijzonders met het weer, op onze weerkaarten varen we een groot hoge druk gebied in wat we hier nog niet eerder gezien hebben. We kunnen ons geluk niet op. De laatste dagen van de Chileense kanalen ziet er het zó mooi uit. We varen en lopen bij de Bernardo Gletsjer, een prachtige tocht door een kloof met hoge granietrotsen. Het is onderdeel van het Bernardo O'Higgins natuurpark met een oppervlakte groter dan Nederland. We varen dagen van zonsopgang tot zonsondergang, dit is het mooiste wat we ooit gevaren hebben.

De Bernardo Gletsjer

We hebben weer gezelschap van de Petit Prince, een Frans gezin met twee jonge kinderen en gaandeweg groeit het contact, erg fijn! Bij de uitgang van de kanalen naar de Golfo de Penas hebben we nog zoveel dagen mooi weer voor de boeg, dat we kunnen kiezen wanneer we oversteken. Ongekend! We varen gelijk verder, het is een buitenkans om zo over te steken. Penas staat voor lijden & smart, de diepte loopt in korte tijd terug van 3000 meter naar minder dan 100. Met de wind meestal vanuit het westen of noordwesten maakt dat een heftig geheel, maar vandaag niet! Bij de vuurtoren van San Pedro hijsen we de zeilen vlak voor zonsondergang. Zuidoost 15 knopen, we varen voor de wind.

Seno Iceberg bij Bernardo Gletsjer parchtig wandelweer

We zeilen voor het eerst sinds vier maanden, we hebben weer een horizon en zien de zon ondergaan op zee. Ik heb de eerste wacht en zit buiten tot het teveel afkoelt. Heerlijk, alleen maar te genieten van het gevoel om weer op zee te zijn, de sterren te zien en het geluid van de wind en de golven te horen. Van de Golf de Penas zien we niets, voor zonsopgang zijn we al aan de overkant. De Petit Prince doopt de Golfo om in Peinas, wat een "makkie" betekent en dat is het ook. We varen in één keer door naar Bahia Anna Pink, 235 mijl in 36 uur.

Ons zog bij windstil weer

Dat we weer in de bewoonde wereld komen blijkt als we in het donker op de radar de caleta in willen varen. Een visser en veel gele knipperende lichtjes. Ik roep op en de doorgang van het kanaaltje waaraan de caleta ligt is gestremd door een grote zalmkwekerij. Het marifoon-Spaans kost moeite, maar we komen erachter dat we om kunnen varen. In Caleta Giuanìn ligt ook de Franse Tangaroa weer, samen met twee grote werkschepen van de vissers en dito generatoren aan een meerboei . We leggen aan langszij, maar van een borreltje op de goede afloop onder de prachtige sterrenhemel zien we af door het generator geluid.
We zijn erg tevreden over onze oversteek. We hadden speling gehouden om te wachten op goed weer voor de Golfo de Penas en nu hebben we ineens nog 4 weken voor dat kleine stukje naar Puerto Montt. We hebben vakantie!

Bahia Pink doet haar naam eer aan

ankerplaatsen:
teveel voor 1 blog...onder andere:
Caleta Colibri 50 13 S 74 38,6 W prachtige kleine caleta, erg beschut, anker drie lijnen
Estero Dock 49 56,7 S 74 27,9 W op alleen op het anker bij de waterval, dolfijnen in de baai
Caleta Sally bij de Pio de 11e Gletsjer 49 13,5 S 74 05,5 W anker 2 lijnen
Puerto Edèn 49 07,7 S 74 24,8 W voor anker
Caleta Yvonne 48 39,8 S 74 19,3 W twee otters bij binnenvaren! anker 2 lijnen
Caleta Giuanìn 45 49 S 74 41,6 W aan mooring van de vissers

Kaartje van Pio de 11e gletsjer en de ijsvlekte van de Andes

Maria in haar huis waar we koffie drinken

De Navimeg zorgt voor verbinding

De boor die Anslemo bouwt voor zijn zoon

IJskleuren