Fakarava, Napoleon & de haaien - 6 tot 13 juni

Zonsondergang bij Tahanea

Onderweg naar Fakarava, zon en ergens regen.....

Gelukkig kunnen we de laatste dagen op Tahanea nog snorkelen. Onderweg van het zuidoosten naar de pas snorkelen we uren bij een mooie koraalformatie met honderden vissen. Ook kunnen we snorkelen in twee van de drie passen, dus we vertrekken zeer tevreden. De manta roggen die soms in de pas zwemmen hebben we niet gezien, het blijft wild hier.
In een nachtje varen we op de motor naar het volgende atol: Fakarava. Er is een pas in het zuiden en in het noorden van het atol, zo'n 70 kilometer uit elkaar, we kunnen er dus doorheen varen.

Interieur van het kerkje in Fakarava Zuid

Hier is wat bewoning en toerisme, maar de natuur overheerst. Het dorpje in Fakavara zuid was ooit de "hoofdstad"van de Tuamotus, maar een orkaan in de 80er jaren heeft het dorp platgelegd. Er staan nog een paar ruïnes en alleen de kerk is herbouwd. Verder is er een klein resort met palmbladeren bungalowtjes aan het water en zijn er geen winkels.

Met de dinghy weer naar buiten voor een driftsnorkel

In de zuidelijke pas kunnen we op de kentering van het tij met de dinghy naar buiten, snorkel op en met de inkomende stroming drijven we terug naar binnen met de dinghy aan een lijntje in de hand. Koraal in alle soorten en vormen, vissen te veel om op te noemen en hier stelen de haaien de show. Op de grens van lagune en inkomend tij zwemmen er wel honderd: zwart tip, wit tip en grijze haaien door elkaar. Sommigen zijn nieuwsgierig, anderen liggen gewoon te chillen op de stroken zand tussen het koraal. Het is verwonderlijk hoe snel je gewend raakt aan het zien van haaien. Op het laatst zeggen we: "oh, ja weer 70 haaien, maar heb je die en die vis gezien?" Het laatste stuk drijven we met een paar knopen stroming over ondiep koraal, in de fast forward stand en de vissen schieten onder ons door. Terug in de dinghy, weer naar buiten en nog een keer, en dan nóg eens.

Napoleon vis, in wekelijkheid blauw, groen en beige

Ik duik ook twee keer op het rif voor de ingang van de pas. Het rif begint op zo'n 25 meter en loopt daarna snel af. Op de rand zit veel leven. Talloze vissen, grote scholen, kleurige koraal vissen, zeebaarzen, haaien, napoleon vissen, een enkele grote tonijn of baracuda. Indrukwekkend!

Alles OK! Genieten van het duiken

Om ons heen liggen nu verschillende andere boten, leuk voor een praatje of samen wat drinken. We ontmoeten Deena en Mike van de R Sea Cat, ze kennen verschillende Nederlanders en komen aan boord met Berenburg voor de borrel! Steve, een Amerikaanse rocker maar nu voorgoed in Polynesië, speelt op zondagmiddag in het restaurantje van het resort. Het doet ons denken aan de muziek van onze vriend Rob en het atol doet ons denken aan de Grevelingen, dus het is net of we thuis zijn.

Mike en Deena mét Berenburg

Er liggen ook vreemde boten. Achter ons ligt een motorjacht wat we super lelijk vinden, het lijkt wel een vrachtschip. Later blijkt dat het de "bijboot" is van het megajacht dat aan de andere kant van de pas ligt, reusachtig en super gestroomlijnd zwart en beige. Op de "bijboot" woont het personeel en zijn alle voorraden en speeltjes opgeborgen: verschillende tenders, speedboten, onderzeebootje, zeilboot, waterscooters en ga zo maar door. De speeltjes worden met een kraan te water gelaten en dan met bemanning spic en span afgeleverd bij het jacht. Een andere wereld!

Wat een wonder wereld al die vissen.....

We horen op het Nederlandse netje van de kortegolf radio dat de noordpas ook geweldig is om te duiken, dus we gaan op weg. Na een paar mijl ankeren in we in Hirifa waar je kunt eten bij Liza. We hebben al weken niet buiten de deur gegeten, dus die kans laten we niet glippen.

Het restaurant van Liza, links Tony en Jaklien

Onder de palmbomen in het open restaurant heeft ze heerlijke zeebaars gemaakt voor ons, met echte, lekkere frietjes: genieten. Het gezelschap is dat ook want we ontmoeten Tony en Jaklien die we al weken op het netje gehoord hebben en het is leuk om ervaringen uit te wisselen.

Kokosnoten muurtje om te drogen

De tweede nacht ankeren wij aan de rand van het atol bij Tonea. Er staat een man op de kant te zwaaien dus we gaan op verkenning. Hier woont Iris met man en volwassen zoon op een kokosboomgaard. Ze oogsten de noten, slaan ze doormidden zodat de kokos kan drogen en dan halen ze de kokos eruit. Dat heet copra en gaat naar Tahiti om te verwerken. Ze krijgen € 1,20 per kilo. Dat het geen vetpot is, is goed te zien. We hebben wat pompelmoes meegenomen voor ze, want fruit is schaars op de atollen. Zij delen wat zij hebben: verse kokosnoot, open maken en leeg drinken: heerlijk. We maken een wandeling door de boomgaard. Daar zijn de kokospalmen die zijn opa nog geplant heeft, nu na zo'n 50 jaar aan het afsterven. Maar ook stukken die de zoons geplant hebben, na 4 jaar geven ze al noten.

Frangipan bloemen, de geur is fantastisch

Tussen de bomen staan overal geurende tiaré en frangipan bloemenstruiken, er zit liefde in het geheel. Iris heeft net nieuwe stroken geweven palmblad gemaakt voor de reparatie van hun 1 kamer huisje, alles doen ze met wat er in de omgeving is. De vloer is van fijn wit koraal, de wanden van kokosblad, het dak ook. De onderste strook van het huis is wel van golfplaat zodat de heremiet krabben buiten blijven. We nemen hartelijk afscheid van hen en ze lopen mee terug naar de dinghy, misschien zien we ze later nog in het dorp als ze de copra naar de boot brengen.

Bloemschikken voor de zondagsdienst in Rotoava

Lekker onderweg ;-)

Het dorp is Rotoava en zelfs dorp is bijna nog teveel gezegd. Rikitea op Gambier was New York vergeleken hierbij. Er zijn een paar kleine winkeltjes, maar de voorraden zijn minimaal. Verse dingen komen met het vliegtuig uit Tahiti, maar ook die zijn schaars. Na dagen wachten kunnen we een kropje romaanse sla bemachtigen, 20 cm lang en 12 blaadjes voor ruim 5 euro. Maar we kunnen het niet laten liggen, ook een paar tomaatjes en een komkommertje. Luxe eten want het is alleen voor de bootmensen. We smullen ervan! De kerk in Rotoava is een afspiegeling van de omgeving. Gemaakt van koraal en kalksteen. De lampen en versieringen zijn allemaal van schelpen gemaakt, het altaar is erg mooi met parelschelpen en ornamenten en de wanden zijn behangen met wandkleden met veel liefde gemaakt. Alles staat hier open. Zelfs het atelier van een parelfarm waar ze sieraden verkopen. Geen mens te zien, we neuzen rond maar vinden niet wat we zoeken dus doen zelf de deur maar weer dicht.

Onze groot buurman de M5

Naast ons ligt de M5, het grootste sloep getuigd zeilschip ter wereld. 78 meter lang en de mast is bijna 100 meter hoog. Op het achterdek staat een klein watervliegtuig :-) Bij het duiken ontmoeten we verschillende bemanningsleden, allemaal goed uitziende jonge mannen en vrouwen. Er zijn 15 man/vrouw aan boord en ze zorgen dat de boot steeds op de goede plaats en tip top in orde is voor als de eigenaar aan boord wil komen. Is hij er vaak? Nee, maar een paar keer per jaar komt hij aan boord. Zeilen ze veel? Nee, eigenlijk ook niet, want er staat zoveel zeil op dat het moeilijk te handelen is en ze zijn bang om dingen kapot te zeilen. Wat hebben wij toch een heerlijk simpel leven!

Haaien op een paar meter afstand

En dan het duiken in de pas. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Aan de zeekant is er een rif, maar dan kilometers breed met een variëteit aan koraal en vis, ongelofelijk. Daar begint de duik en dan wandelen we op het rif met de handen op stukjes dood koraal naar het midden van de pas. Daar zijn allemaal geulen en op de stroom drijven we naar binnen. De pas is hier breder van in het zuiden dus de stroom is wat rustiger in de geulen.

2 zeebaarzen, ze paren hier massaal met volle maan in juli

Aan de binnenkant van de lagune zit dwars op de ingang een diepe geul "Ali Baba" want hier schuilen duizenden vissen voor de stroming. De rovers zijn er ook: de haaien die boven ons hoofd heen en weer cirkelen. Het laatste stukje van de duik laten we ons meevoeren door de stroming naar binnen over het koraal. Het is bijna onmogelijk om te vertellen wat een indrukken dit zijn. De kleuren en vormen van vis en koraal, drijven tussen scholen met honderden vissen, soms scholen van duizenden visjes die heen en weer schieten in een patroon wat ons ontgaat. En dan onze eigen beweging, meegevoerd op de stroming. De kleinste visjes maar een paar centimeter groot, de grootste haai bijna 3 meter. De Napoleon vis is mijn favoriet, ik vind hem zoooo mooi. Alle delen van zijn lijf en vinnen hebben een ander dessin in groen, blauw en beige. Hij zwemt statig, maar ook snel en er zijn kleine visjes die zijn tanden poetsen als hij stil hangt bij het koraal. Ik doe de duik 4 keer, iedere keer toch weer anders, maar onveranderlijk geweldig. Roel maakt weer een begin en duikt na bijna vier jaar ook twee keer in de lagune, fijn!

We stoeien met onze planning, de tijd tikt maar door! We besluiten met pijn in het hart om de Tuamotus achter ons te laten en richting Tahiti te gaan.

Haaien filmpje: door Jurgen en Claudia van La Belle Epoque http://www.fortgeblasen.at/
Navigatie: de geweldige Tuamotus Compendium van het jacht Soggy Paws te vinden op: http://svsoggypaws.com/files/
Duiken: Topdive, professioneel en uitstekende instructeurs/gidsen. Op verschillende plekken in Frans Polynesië.