SY – TARA NL: Moorea - 14 tot 21 juni

lekker scheuren met een puntje grootzeil

Het waait lekker als we vertrekken en in de lagune lijkt het goed te doen. We zijn precies op de kentering bij de pas maar de doorgang lijkt toch op een wasmachine in de spoelstand, we hobbelen er vrij makkelijk doorheen met niet meer dan een enkele spat water op het dek en dan zijn we buiten. In ons beeld was zeilen op de Pacific toch anders. Wij droomden van azuurblauw water en lekker rustig zeilen. Niets is minder waar, het is een echte grote oceaan en er is óf veel wind of geen wind en altijd staat de swell – de lange en hoge oceaan deining – uit een andere richting dan de windgolven. Met als gevolg dat Tara zo af en toe een behoorlijke schuiver maakt, meestal net voldoende om je kopje naar de andere kant te zwiepen en een belangrijk deel van de inhoud onderweg achter te laten. Dat prachtige helderblauwe water zien we alleen als we binnen de beschutting van een rif liggen. Deze trip hebben we windkracht 5 á 6 met flinke vlagen uit het oosten, wind in de rug dus. De golven zijn tussen de 3 en 4 meter hoog en op een dubbel gereefd grootzeil zeilen we bijna 7 mijl per uur. De afstand is voor ons te groot om in 1,5 dag te varen, dus we zijn 2 nachten op zee.

Cook Baai vanaf uitkijkpunt Belvedère

Precies volgens planning varen we om 8 uur 's morgens Cook Baai binnen op het eilandje Moorea, net ten westen van Tahiti. Na het vlakke landschap van de Tuamotus is het landschap dramatisch. Bergen met scherpe en hoge pieken omzomen de baai, alles is groen en weelderig. Opeens zijn er luxe hotels als Hilton en Continental met prachtige cabins in zee, zijn er bootjes met toeristen (wij horen natuurlijk niet tot de categorie toerist), is er verkeer hoorbaar en liggen de baaien op de mooie plekjes goed gevuld met collega-zeilers. Bergen betekent ook dat de wolken blijven hangen en we dus geen zon-garantie meer hebben en zelfs dat er af en toe een bui valt. Logisch, want anders was het niet zo groen, maar wij vinden dat het maar moet regenen als we slapen of weer vertrokken zijn.

Marea Ahu O Mahine, een mooie, heilige plaats

De kuitspieren moeten aan het werk want we lopen (over de weg helaas) naar Belvedère, een uitkijkpunt waarvan je de twee grote baaien ziet: Cook en Opunohu. Cook heeft overigens in de Opunohu Baai gelegen, maar die had al een naam en alles heet hier Cook dit of dat. Onderweg scoren we een vers glas ananassap bij de landbouwschool, dus dat gaat helemaal goed. Op de terugweg nemen we het pad wat we naar boven niet konden vinden, door het bos, langs een riviertje. We komen door een gedeelte waar oude marea opgeworpen zijn. Heilige plaatsen en begraafgronden van de voorouders, gemaakt van allerlei soorten stenen op elkaar gestapeld.

Alles ruikt naar ananas hier, bosje van 5 voor € 2,-

Tussen de marea staan mooie bomen en het gefilterde zonlicht geeft het geheel een verstilde sfeer. Op een plek is de vergaderplaats, een kleine pleintje aan de voet van een prachtige boom, ik kan me zo voorstellen dat je dan andere beslissingen neemt dan in de hectiek van alledag. We laten ons verdwalen want er is een wirwar van paadjes, maar naar beneden is goed. We lopen door heuvels met ananasvelden, vind een een omgevallen bananenstruik en sjouwen een een halve tros mee terug naar de boot. We voelen ons toch wel een beetje Cook look alikes!

Opunohu Baai vanaf Belvedère, met een beetje regen

We verhuizen naar Opunohu Baai. Het is even passen en meten met alle boten maar dan liggen we lekker, met uitzicht op het westen, dus mooie zonsondergangen. Mail ophalen doen we met happy hour bij het Hilton, een beetje behelpen hè! Het is een paar dagen bewolkt en regenachtig weer en we hebben te doen met de gasten van het Hilton. Je zal toch een weekje tropisch, idyllisch Moorea Hilton geboekt hebben en binnen zitten.

Vanille orchidee

Verderop is een kleine Botanische tuin met een vanille kwekerij die we bezoeken. We hebben geluk, vandaag serveren ze ook lunch met een mix van alle lekkere lokale smaken. De vanille struik blijkt een soort orchidee te zijn die ze langs rekken omhoog leiden. Iedere dag zoeken ze de open bloemen op en bevruchten die stuk voor stuk met het stuifmeel zodat ze zeker weten dat er een vanille stokje aan groeit. Het ruikt lekker in de kas, maar bij de kassa zien we dat twee stokjes 5 dollar kosten!

Waterval wandeling in de Botanische tuin

Daar gaat het plan om groot in te slaan, zwart goud is het hier. De laatste dag gaan we snorkelen met de roggen voor het Continental Hotel. De roggen kennen de routine, als de boten met de tour groepen komen zijn er tientallen en ze eten uit de hand. Wij snorkelen daar lekker tussendoor. Om de roggen cirkelen zeker evenveel haaien, maar die houden netjes afstand. Wij zijn er een beetje aan gewend en vermaken ons met het gegil van de anderen als er een haai te dichtbij komt. Een rog zwemt tegen me op en ik schrik me ook kapot, dus we staan weer quite, moet je maar niet lachen om anderen. De onderkant van de rog is super glad, zacht en wit, de donkere bovenkant schuurpapier 100. Ze zijn nieuwsgierig en zo soepel in het water, prachtig om naar te kijken.

Er is werk aan de winkel dus we verlaten dit paradijsje om naar Tahiti te gaan. Strategisch gelegen midden in de Pacific en de enige plaats waar je iets kunt repareren of vervangen. Waar is de kluslijst ook alweer gebleven? Aan het werk!