De aankomsthal van Tahiti ruikt al van verre naar verse bloemen, wat een prachtig ritueel. Alle bezoekers die opgehaald worden krijgen één of meerdere bloemen kransen omgehangen. Roel had bij vertrek uit Parijs al een geurend Tiaré bloemetje gehad, maar voor de landing in Los Angelos werden alle 500 bloemetjes weer ingezameld. Vandaag mag hij de Tiarébloemen houden. Voor de gelegenheid heb ik mij versierd met een bloementooi, bij ons staan ze in een vaas hier zet je ze op je hoofd. Het staat erg mooi en feestelijk en je kan zo'n tooi een aantal dagen dragen met tussendoor in de koelkast en wat vocht. De boot ruikt nu ook naar bloemen, heerlijk.
Hoe zeer we ook uitgekeken hebben naar dit moment, toch is het weer even wennen aan boord. Roel heeft in zijn tassen allemaal onderdelen, het lijkt wel een winkel. We duiken gelijk in allerlei klussen en boodschappen omdat we snel willen vertrekken en vergeten om weer even af te stemmen.
De tweede avond heb ik kaarten voor een dansvoorstelling aansluitend op de prijsuitreiking van de Heiva. Eens te meer merken we dat een programma hier slechts een richtlijn is, de prijsuitreiking duurt anderhalf uur langer dan gepland. Tegen de tijd dat de eerste groep optreedt slaat bij Roel de jetlag toe en zit hij te slapen op de tribune. Na een uur vechten geeft hij het op en gaat terug naar de boot. Ik geniet nog van een aantal dansgroepen tot een tropische stortbui een einde maakt aan de pret: de dansvloer is een glijbaan geworden.
Geen foto's van de walvissen maar wel de dolfijnen, ook super!
Na een paar dagen lopen onze ritmes weer min of meer gelijk. Alle bestellingen zijn opgehaald, de reparaties zijn klaar, diesel en water getankt en dan is er natuurlijk geen wind. We gaan toch weg van Tahiti en varen de eerste 15 mijl naar Moorea op de motor. Liever daar een nacht dan blijven hangen. Vlakbij Moorea zien we twee bultrugwalvissen die ons tegemoet zwemmen. In de krant had ik al gelezen dat ze begin juli voor het eerst weer gesignaleerd waren. Ze komen hier vanuit Antarctica om uit te rusten, te kalven en de kleintjes te laten groeien. Het blijft een imposant gezicht en maakt onze dag! Bijkomend voordeel van Moorea is dat er een pré-verjaardagsdiner mogelijk is bij de Moorea Beach Club in Cooksbaai!
Origineel verjaardagscadeau.......
De afstand naar Raiatea is meer dan een dag varen en er is nog steeds weinig wind. Dus we trekken er ruim de tijd voor uit zodat we zeker met daglicht aankomen. Als we wegvaren zien we de walvissen weer en verderop is er één die ligt te chillen. Lekker aan de oppervlakte zwieren zijn lange witten vinnen door de lucht en draait hij rondjes in het water. We dobberen samen met twee tourboten een halfuur in de buurt van de walvis, dan gaat hij verder en wij ook. We vieren mijn verjaardag met een prachtige nacht op zee, zachte wind, bijna geen golven, maar net genoeg voortgang om te zeilen. Wat een geweldige sterrenhemel! We proberen een nieuw wachtschema: 6 uur op 6 uur af en deze nacht bevalt dat goed.
De koraalvlindervissen, tientallen verschillende dessins
Ik lees het laatste deel van Laura Dekker's boek en heb veel bewondering voor haar prestatie en veerkracht. Ik zou er de moed niet voor hebben en weet niet eens hoe ik het zou doen om alleen te zeilen. Ik heb alle tijd om nog wat te mijmeren over het boek. De regelzucht in Nederland is een terugkerend thema. Ook mede-zeilers hebben daar mee te maken als er kinderen aan boord zijn. Je mag je kinderen niet van school halen en zelf onderwijzen is geen optie. In Frankrijk bijvoorbeeld is er een goed systeem voor zelf-onderwijs en de Franse gezinnen worden actief gesteund in het onderwijzen van de kinderen. Ik kan mij voorstellen dat kinderen ook leren van een periode onderweg zijn naast de schoolvakken. Voor ons geen zorg meer, maar voor de gezinnen die een paar jaar weg willen wel. Uitschrijven uit Nederland lijkt een optie, maar het is wel drastisch om zover te moeten gaan.
Een ratelende vislijn maakt een eind aan het gefilosofeer. Roel heeft beet en haalt meter voor meter een flinke tonijn binnen. Gelukkig hebben we hem net op tijd aan de grote haak als de vishaak uit zijn bek valt. We zij helemaal in ons nopjes al kost het schoonmaken van de vis en kuip een halve ochtend, maar dan ligt de koelkast ook vol met prachtige filets. Dat is pas een origineel verjaardagscadeau! Taart bakken schiet er wel bij in, maar ach een kniesoor die daarop let. Roel heeft verjaardagspost meegenomen en cadeautjes uit Nederland, ik voel met echt jarig.
De pas in het rif van Raiatea is rustig. Het hoge, groene en ruige eiland kijkt op ons neer. Het is wonderlijk hoe dit atol weer heel anders is dan de voorgaande. Raiatea en Tahaa liggen als een tweeling in een rif wat de vormen van de eilanden volgt. Het grote verschil met de andere atollen is dat de koraalrand en de eilandkant steil aflopen in het vaarwater ertussen. Veilig ankeren is dus lastig, in 35-45 meter kunnen we niet ankeren en zodra het ondiep is zitten we op het rif. De Unwind heeft ons een ankerplek doorgegeven en daar liggen we dan, met uitzicht op een klein motutje wat – heel toepasselijk- Toa Tara heet. Lekker om even te snorkelen en daarna een glas te heffen op mijn zee-verjaardag, we kiezen een uitstekende fles uit;-)
Heiva in Avero, de kindergroep van een van de dorpen
In Avero is een Heiva van de drie dorpen aan de Oostkant van Raiatea. De Bounty bemanning is uitgenodigd door het dorp en wij komen samen met de Unwind meegenieten. Heel juli worden er competities gehouden in de dorpen. Ieder dorpje heeft een koor en orkest afgevaardigd met een dansende groep kinderen, dansende moeders en de finale is voor de dansgroep met twintigers. We vragen ons af of er nog wel mensen in de dorpen zijn die niet dansen of zingen, maar dat moet wel, want om de dansvloer heen zit het ook vol met mensen. Die maken vast al de prachtige kostuums. Het festijn duurt van 5 uur 's middags tot 1 uur 's nachts dus er zijn volop eettentjes, maar alcohol is ergens te bekennen. Het schijnt verboden te zijn om in het openbaar te drinken en het is eigenlijk wel rustig zo. Iedereen is helder én vrolijk. Ik las in een van de kranten dat sinds de komst van de televisie er minder betrokkenheid is in de dorpen bij de Heiva voorbereidingen, maar hier is dat (nog niet?) te merken. Het is een erg leuke avond!
Prachtige kleuren
Na de boodschappen en internet om de mail op te halen varen we met de Unwind door naar de volgende attractie: de koraaltuinen. Aan de oostkant van Tahaa liggen een aantal motu's en in de ondiepe doorgang ertussen stroomt de hele dag vers water in en uit. Door de windrichting meestal in trouwens. Het koraal en de vissen houden daarvan en wij ook! We lopen over de motu naar de zeekant, gaan te water en stromen dan over het prachtige en diverse koraal naar binnen. De eerste keer zijn we zo druk om niet tegen het koraal te botsen dat we in no time weer aan de binnenkant zijn. Maar we krijgen snel handigheid in manoeuvreren en vastpakken aan dood koraal zodat de fast forward even stopgezet kan worden en we de koralen en vissen van dichtbij kunnen zien. De koraalvlinder-vissen zijn dol op de gele spikkels van Margareth's handschoenen en er zwemmen er zeker 20 om haar heen.
Roel ziet later de Ptéroís (Lionfish) nog een keer: wow!
Talloze andere vissen, prachtige anemonen met clownsvisjes erin en het spektakelstuk is de laatste snorkeltocht als het bijna donker is. Ik denk een Ptéroïs te zien, een bijzondere rood wit gestreepte vis en als ik omdraai om hem beter te bekijken zie ik eronder een grote murene zeeslang zijn kop uit de opening steken. Wauw dat is een forse, als hij/zij zich naar buiten kronkelt blijft het dikke lijf maar langer worden. We schatten hem tussen de 1 en 1,5 meter en de rijen tanden in zijn open bek zorgen dat we ons als een haas uit de vinnen maken. Meestal trekken ze zich terug als ze je zien, maar deze niet. Hij heeft het niet echt op ons gemunt gelukkig, want we zijn ervan overtuigd dat hij vele malen sneller zwemt dan wij. Stuiterend van de adrenaline zitten we later in de dinghy, wat een reus was dat!
De Nederlandse Betty Boop ligt nu ook hier voor anker en gezamenlijk eten we de laatste tonijn, ditmaal gerookt. Ons uitzicht over de motu's, het silhouet van Bora Bora in het westen en de ondergaande zon wordt gecomplementeerd met de sfeervol verlichte bamboehuisjes van het luxueuze Le Taha'a resort aan de rand van de lagune. Dit is echt een top plekje.
Ankerplaats koraaltuinen: 16º36,4 Zuid 151º33,6 West, koraaltuinen zelf liggen tussen Ilot TauTau en Maharare
Als de kat van huis
is... Mijn kluslijstje was al niet zo lang meer, maar ik heb er met
de dag minder zin in. De drukte van de stad is altijd voel- en
hoorbaar en in mijn eentje ook niet erg aantrekkelijk.
Met de bemanning van
de Tinkerbell en de Oude Liefde ga ik naar de eerste avond van Heiva
i Tahiti. Een dans en zang competitie met groepen vanuit de
verschillende delen van Frans Polynesie. Heiva staat voor liefde en
plezier en dat is wel een goede omschrijving van wat we die avond te
zien krijgen. Vooral de dansen stelen mijn hart met kostuums van
natuurlijk materialen. Sommigen zijn helemaal van bloemen gemaakt,
echt prachtig. Iedere groep beeldt een legende of een thema uit in
drie of vier verschillende bedrijven en de laatste uitvoering is in
gala, we kijken onze ogen uit. De bewegingen zijn ook oogstrelend,
juist als de danseressen niet broodmager zijn, wat ze overigens
zelden zijn hier. Heupen, handen, billen alles doet mee. Sierlijk en
trots, soms uitdagend. De mannen dansen natuurlijk stoer met een
ingewikkelde beweging van stappen en tegelijkertijd de knieën naar
elkaar toe en weer uit elkaar bewegen en dan razendsnel. Wij zien
twee groepen dansen, de laatste met meer dan 150 dansers. We lopen
helemaal vol van alle muziek, dans en zang weer naar de boot.
Niels en Margareth op Mount Magic
Ik vind het
spannend, maar ik besluit toch om weg te gaan en terug te varen naar
Moorea voor een week. De natuur en de rust vond ik geweldig daar. Ik
kan niet zeilen want de voorzeilen zijn bij de zeilmaker en het
grootzeil vind ik teveel moeite voor die 20 mijl. Het gaat van een
leien dakje. Als ik net achter het rif geankerd heb in Opunohu baai
hoor ik dat er die nacht veel wind komt, meer dan ik verwacht.
Volgens mij lig ik goed, maar ik voel me toch extra verantwoordelijk.
Het waait inderdaad flink en ik ga een paar keer kijken maar het
anker geeft geen krimp dus dat zit wel goed. Naast me ligt de
Nederlands/Zuid Afrikaanse Unwind met Margareth en Niels. We trekken
regelmatig met elkaar op, dus alleen is het zeker niet. Mar en ik
spelen voor kapper en we zitten een uur voor aap met een
aluminiumfoliekap op, daarna zijn we iets blonder.
De drie Cocospalmen pas
We lopen naar Magic
Mount en later naar de 3 Cocospalmen pas, nog een flink eind boven
Belvedère. Het is een geweldig mooie en lange wandeling. Vanaf de
pas kunnen we ook de andere kant van het eiland zien. Even bergachtig
als de kant van de baaien en helemaal bebost. Op de terugweg scoren
we een keer een halve tonijn, heerlijk! We rapen pompelmoezen,
citroenen en een kilo verse garnalen bij de kwekerij: smullen!
Margareth is kok in hun lodge in Zuid Afrika dus we eten geweldig
lekker. We praten wat af over ons leven voor en na het begin van de
zeilreis. Over de plannen en het leven aan boord met z'n tweeën...
Orchideetje tijdens de wandeling
Ik vind het
eigenlijk wel fijn om even alleen op de boot te zijn. De afgelopen 3
jaar zijn Roel en ik vrijwel altijd samen geweest en hebben we meer
tijd met elkaar doorgebracht dan in de 15 jaar ervoor. Dat is geweldig maar soms kan dat
ook iets teveel van het goede zijn. Tel daarbij op de krappe ruimte
waarin je alles van elkaar ziet en hoort, niet altijd bevorderlijk
voor een liefdevolle relatie. Ik heb een soort vakantie gevoel en ben
benieuwd hoe Roel dit ervaart in Nederland.
Omdat ik toch
vakantie heb ga ik duiken met Topdive en begin aan het volgende
niveau van mijn duikbrevet. Leuk, onder water navigeren, zo anders
dan achter iemand anders aan zwemmen. Ik heb de leiding over een
groepje en moet weer bij de boot uit zien te komen. Yes, daar is het
anker van de boot, maar net als op zee vraagt dit nog wel oefening.
We doen ook een duik bij Citroen Haai Punt en daar zwemmen echt twee
vrouwtjes Citroen haaien rond.
lekker duiken met Topdive
De grootste is ruim 2,5 meter en
imposant. Ze heeft een zendertje aan haar buik hangen dus we maken
grapjes dat de duikschool ze alleen op hoeven te piepen. Dit is de
5e soort haai die ik zie in Polynesië en ik vind ze steeds mooier,
maar toch graag een beetje op afstand. Verder doe ik een Nitrox duik
met verrijkte lucht en een 'leren drijven onder water duik'. Dat
klinkt eenvoudiger dan het is, want drijven doe je altijd, maar om
precies op dezelfde hoogte te blijven zonder daar veel moeite voor te
doen is nog knap lastig. De leukste oefening: we hangen onder water
(instructeur en ik) hij geeft een extra loodgordel van 3 kg en ik
moet zo snel reageren met lucht in mijn vest dat onze ogen op
dezelfde hoogte blijven, dat lukt. Als hij de 3 kg weer terug pakt
idem, maar dan lucht eruit, moeilijker maar het gaat net op tijd. Ik
heb nog 2 duiken tegoed maar die bewaar ik voor Raiatea of Bora Bora
want ik vind het koraal en de vissen hier een beetje tegenvallen.
Verwend nest hoor.
Muurschildering in Patoatoa op Moorea
Na een week heerlijk
freewheelen en gezelligheid met de Unwind gaan zij door naar het
volgende eiland en ik terug naar Tahiti. De box invaren doe ik
zelden, ik geef het roer altijd vlak voor aankomst aan Roel, maar nu
moet ik wel. De afgelopen dagen ben ik begonnen in Laura Dekker's
boek 'Een meisje, een droom'. Het relativeert mijn solotocht en geeft
me ook moed om het gewoon te doen. De enige manier is leren en deze
haven is een eitje: beschut, ruim en de ligplaatsen voor het
uitzoeken. Het gaat prima, pfff weer een ervaring rijker. Het geeft
me een gevoel van vrijheid dat ik dit kan doen (onder deze
omstandigheden) al zou ik nooit solozeiler willen zijn.
Nu toch de laatste
klussen voor Roel weer terugkomt, al blijkt mijn naaimachine het niet
meer te doen dus dat is een streep door de rekening. De
drinkwaterpomp is gestopt en de walstroom heeft kuren: Help! De
naaimachine en de walstroom blijken 1 probleem: de haven! Nu doet
bijna alles het weer! De leukste klus is het voorproeven van de witte
wijn ;-) Een hele gewone fles kost hier al minimaal 15 euro, dus er
wordt gericht ingekocht. Een alcoholvergiftiging zullen we niet snel
oplopen met deze prijzen. Kortom lekker bezig.
Een bos mini paddestoeltjes, minder dan een cm groot/klein
De Cocospalmen pas vanaf zee, wij stonden bij het puntje links
Ik verheug me er enorm op
dat Roel er straks weer is en we verder gaan, maar wat te denken van
een vakantiedagen regeling? Volgens mij kan het helemaal geen kwaad
om af en toe even vrij te hebben van elkaar als je op wereldreis
bent...
Voor de liefhebbers: film van de dansen van Heiva uit 2014, aan het eind hele mooie solo dansen
In Tahiti leggen we aan in de nieuwe jachthaven in het hartje van de hoofdstad
Papeete. Het is voor het eerst sinds ons vertrek uit Puerto Montt in
februari dat Tara weer aan 4 touwtjes ligt en we ons in het stadsgewoel storten. Voor de
afwisseling is dat leuk: winkels, cappuccino's, restaurantjes, beetje internet
en ga zo maar door. We hebben ieder onze eigen kluslijst en ook dat
is prettig: we gaan lekker op stap en zo krijgen we in korte tijd
veel gedaan. Ik kan niet zeggen dat we veel van Tahiti zien, ons
blikveld is beperkt tot het industrieterrein, de watersportwinkel en de zeilmaker.
Past alles er weer in?
We vervangen de accu's, de bekabeling van de zonnepanelen en nog een aantal kabels. De watertanks worden schoongemaakt. De UV strips van de voorzeilen moeten opnieuw gestikt worden. De buitenboordmotor krijgt een beurt en nog tal van kleine klusjes. Het valt ons mee dat we alles redelijk soepel gedaan kunnen krijgen en hoe vriendelijk spullen van boord gehaald worden en weer teruggebracht. Daar hangt letterlijk wel een prijskaartje aan, want alles is hier twee keer zo duur als elders.
De haven zelf ligt
aan de rand van een aardig park wat goed bezocht wordt en aan de
andere kant is een plein waar 's avonds om 6 uur een colonne
Roulottes aantreedt: kleine caravannetjes met een mobiele keuken en
het plein verandert op slag in een gezellige eetplek. Crêpes,
Chinees, BBQ maar onze favoriet is de Roulotte van de verse tonijn.
Op het Plein van de Roulottes met Katleen en Menno
Vooral de tartaar van rode tonijn is onweerstaanbaar lekker. Het is snel, leuk, betaalbaar en sommige avonden met live muziek. Waar eten
we dus buiten de deur? Op het plein! Gelukkig is het hartje winter en
blijft de thermometer overdag steken op zo'n 28 graden en 's nachts
een aangenaam graadje minder. Midden in de zomer lijkt het me niet
fijn hier in de stad.
Uitzicht op Moorea vanaf onze ligplaats in Papeete
In de haven liggen
we met 6 Nederlandse boten, uniek voor deze reis. Behalve de Kairos
van Menno kennen we alle boten al, we varen deze maanden min of meer
hetzelfde traject. We komen ook Katleen weer tegen, die via de
Marquesas en verschillende boten naar Tahiti gekomen is. Ze is
helemaal gegrepen door het zeilers-bestaan en denkt erover om zich
daarop te gaan richten. Het kan vreemd lopen in het leven.
Ik heb
van de Unwind een paar Libelles gekregen, Nederlandser kan niet. Tot
mijn verrassing merk ik dat het heel ver van me af staat, ik dacht
dat het leuk zou zijn om te lezen. Een soort herkenning die ik nog steeds dacht te hebben, mis ik nu. 3 jaar zeilen maakt
dat mijn blik veranderd is, mode en huisinrichting spelen hier geen
rol, “Bekende Nederlanders” die me niets zeggen.
Toch anders dan AH, de zondagsmarkt in Papeete
Ik realiseer me
dat de afstand tot Nederland nog nooit zo groot geweest is.
Letterlijk in kilometers, maar misschien ook wel op andere vlakken.
Ik bedenk me dat ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst
Nederlands nieuws gelezen heb, behalve de mails van Pensioenfonds Zorg
en Welzijn dat mijn pensioenleeftijd nog steeds aan het opschuiven
is. Ik lees hier de krant van Tahiti/Frans Polynesië, maar veel
internationaal nieuws komt daarin niet voor. Is dat goed of niet? Ik
weet het niet, het gebeurt. Zolang we in afgelegen gebied zijn valt
het niet zo op, leven we met dag.
Visjes op de markt
Hier in de stad komt de wereld
opeens weer boven, maar ik loop maanden achter. Wat niet verandert:
het is zo heerlijk om de kinderen, familie en vrienden weer te
spreken via W-app en Skype. Het blog te voorzien van foto's en Roel
heeft er weer wat filmpjes erop gezet. Wat lijkt Paaseiland alweer
lang geleden!
Omdat we zo goed
opschieten nemen we een dagje vrij. We huren een 4x4 zodat we de
bergen in kunnen, maar bij het ophalen blijkt de auto gekrompen tot
een Peugeot 107.
Waterlelie in de Botanische tuin
Met excuses voor het ongemak, maar naar boven is van
de baan. Tahiti is een vulkanisch eiland, de grote weg (max 60 km per
uur) loopt op zeeniveau aan de buitenkant van het eiland, ruim 100 km
en je bent rond. Langs de weg wonen ook alle mensen en de meesten in
de stad Papeete. Het midden van het eiland is bergachtig, Mount Orohena is de hoogste
top met 2241 meter. We laten ons meevoeren door de rondweg en hoe verder
we van Papeete komen, hoe mooier het wordt. We stoppen bij een kleine
botanische tuin met een pittig wandelpad naar een waterval. Het loopt
heerlijk. Over een bergrug, gedeeltelijk door naaldbos en bij de
rivier wordt het weer regenwoud. We kiezen voor de terugweg langs de
rivier.
Het riviertje
Dat blijkt een pad te
zijn wat talloze malen door het
riviertje
kronkelt en sommige stukken met touwen om je langs de rotsen te laten
zakken. Niet hoog maar omdat het geregend heeft is alles glibberig en
modderig. Als we weer beneden zijn kunnen we zo optreden als
figuranten in de Tahitiaanse bostrollen show. Wat
heerlijk om dan aan boord onder de douche te stappen, lekker hoor een
luxe haven met water en elektriciteit!
Apen in het regenwoud, Roel z'n KMA opleiding komt van pas
Roel
is begin juli twee
weken naar Nederland voor de 89e
verjaardag van zijn moeder. Ik
blijf op de boot en ga
bedenken wat ik wil
doen, als ik mijn kluslijstje af heb tenminste
;-)
Varentjes op een boom, zo mooi en teer...
Stoffenwinkel Venus, daar zit vast een nieuw laken tussen
