Vrijdag 4 september
Een blog, dit keer
niet van Jacomine of Roel, maar van Christiaan samen met Theo de
opstappers op het stuk van Samoa naar Tonga.
 |
| Aankomst op Apia Airport, geen hoela hoep wél bloemen |
De aankomst op het
vliegveld van het eiland Samoa vlak bij de hoofdstad Apia was een
verademing na een vliegreis die eindeloos leek te duren. Voor Theo
die rechtstreeks vloog was de vlucht nog erger dan voor mij omdat ik
onderweg een paar dagen bij vrienden op bezoek gegaan was in Kuala
Lumpur waar het vliegtuig toch een tussenstop had. Bovendien hadden
de “oude heren” besloten om er een skivakantie van te maken.
“Skivakantie” in de betekenis van “spending kids inheritance”,
want we vlogen business class, wat op een vlucht van zo'n 35 uur van
Amsterdam naar Samoa wel zo plezierig is.
In Samoa waren we
als eerste het vliegtuig uit en ook kwam de bagage als eerste op de
band, zelfs zo snel dat de muzikanten van het bandje met muziek á la
Kiliman Hawaians nog niet eens klaar waren met het stemmen van de
gitaren. Ook de dames van de douane waren nog niet op orde, die
moesten eerst bijpraten voordat ze serieus aan het werk gingen – ja
dat heb je zo wanneer er maar twee vliegtuigen per dag komen– wat
voor ons een hele opluchting was want de kaas, worst, boemboes en de
windgenerator waren niet bepaald zaken die zonder meer of eigenlijk
helemaal niet ingevoerd mochten worden.
 |
| Genesis in de Tongaanse taal |
Omdat er binnen een
bandje was om ons op zijn Samoaans te verwelkomen, hadden we
natuurlijk buiten de vliegtuigterminal niet alleen Jacomine en Roel
verwacht, maar ook een aantal schone en schaars geklede meisjes in
hoela hoep rieten rokjes. Dat viel tegen, niets van dat alles! De
schilderijen van Gauguin geven wat dat betreft een valse indruk. In
de volgende dagen kwamen we erachter dat voordat zendelingen en
missionarissen bij bosjes arriveerden dit wel het geval was. Die
lieden hebben daar godsdiensten met een zeer strikte preutse
interpretatie verspreid en natuurlijk is die preutse interpretatie
nooit veranderd en daardoor is er veel levensvreugde verloren gegaan.
Ja, er wordt een enkele keer nog wel gezwommen, maar dan volledig
gekleed en vrouwen hebben dan meestal drie lagen kleren aan zodat
geen enkele vormen zichtbaar zijn. Op Niuatoputapu, het eerste eiland
waar we na Samoa naar toe voeren, ging ik vanuit het schip zwemmen
naar de wal, ik wilde op de wal klimmen omdat daar de maandelijkse
boot met voorraden werd gelost, maar het werd me snel duidelijk
gemaakt dat ik daar niet voldoende voor was gekleed.
Op Samoa hebben we
de eerste dag na aankomst wat boodschappen gedaan op een voor de
verandering rustige tropische markt. In het kleine stadje werd je
soms wel gegroet, maar niemand liep je achterna en er waren ook geen
kinderen die je om je naam vroegen of waar je vandaan kwam.
De volgende dag,
zondag, met zijn vieren naar de kerk geweest. De kerk was
oorspronkelijk gesticht door de London Missionary Society en was
duidelijk conservatief protestants. De preek ging over het ontdekken
en gebruiken van talenten, maar toen de dominee als voorbeeld gaf dat
hij kwade geesten kon verdrijven haakte ik af.
 |
| Christiaan in functie, ay ay captain... |
Zeilen naar
Niuatputapu was een belevenis, natuurlijk de zee was ”rustig” bij
een halfwindse koers. Roel gaf ons zelfs het vertrouwen om de twee
nachten dat we op zee waren wacht te lopen, maar ondanks de “rustige”
zee waren Jacomine en Theo de eerste dag wel zeeziek en het ankeren in de baai van
Niuatputapu was voor hen een verademing.
In de baai lagen nog
wat andere zeilboten en er kwamen er in de loop van de week nog een
aantal bij. Toen we vertrokken waren er in totaal negen boten. Wat
mij opviel was de onderlinge saamhorigheid van de bemanningen van al
die schepen. Er waren drie Nederlandse boten en we hebben een keer
aan boord van de grootste boot gegeten. Margret en Niels, de
eigenaren, gaven me het gevoel alsof we elkaar al jaren kenden en
elkaar alleen maar een tijdje niet gezien hadden. Dingen die ik
normaal voor me houd of niet snel met anderen zou delen, daar spraken
we over en dat was wederzijds.
 |
| Rondrit over het eiland, niet groot maar toch iteressant. |
Er waren drie
Amerikaanse schepen, op twee ervan was de schipper een Amerikaan en
hun vrouwen kwamen uit de Filipijnen. Die vrouwen kwamen ook nog uit
het zelfde gebied en logisch dat ze elkaar opzochten. Dan was er een
Oostenrijks stel die hun boot als werkelijk een wrak hadden gekocht
en zelf hadden opgeknapt. Rond de wereld zeilen is voor een bepaalde
groep mensen en vaak wordt er vanuit gegaan dat je aardig in de
slappe was moet zitten of gepensioneerd moet zijn om je zoiets te
kunnen permitteren. Nou dat is echt niet zo, er zitten veel jonge
stellen bij en mensen die zo weinig mogelijk op de motor varen omdat
ze eigenlijk geen geld voor de brandstof hebben. Zo was er een leuk
Canadees/Engels stel, Megan en Chris, zij leed aan het “restless
lipsyndroom” want vooral de eerste keer ratelde ze maar door. Maar
ja, Chris zei niet veel en ze hadden kortgeleden 46 dagen achter
elkaar vanuit Canada op zee gezeten, dus dat zij haar verhaal kwijt
moest was wel te begrijpen.
 |
| Voorbereiding voor de pot luck op de motu met alle zeilers |
Hun bijdrage bij de dingen die we
gezamenlijk deden met de acht/negen boten die in de baai lagen was
wat minder dan van de boten die het ruimer hadden. Maar op een ander
moment toen er een buitenboordmotor van een van de bijboten niet goed
liep en Chris dat aan het geluid van de motor hoorde, kwam hij wel
direct aanvaren om die motor te repareren. En zo waren er meer
momenten dat de bemanningen elkaar hielpen. Chris was aan de wal
monteur en hoopte in Nieuw Zeeland, waarnaar ze op weg zijn, geld te
verdienen voor het volgende stuk van hun reis.
 |
| Op weg naar de kerkdienst in de auto van Nico |
Op Niuatoputapu
werden er veel dingen gezamenlijk gedaan. Een fundraising van de
kerk, dat was een waar schouwspel met veel gezang en voor mij soms
onbegrijpelijke zaken zoals het lopen en rennen door de kerk en het
kava drinken door de mannen na afloop. Kava is een drank uit de
wortel van een plant en geeft je hetzelfde gevoel als van een stevige
verdoving bij de tandarts. Tenminste dat gaf het bij mij, maar ik had
maar een halve kokosnoot vol gedronken. Soms wordt er wel tien keer
zo veel gedronken en als je dat op maandag doet wordt je op woensdag
wakker en je weet dan niet waar de dinsdag gebleven is. We hebben een
keer gepicknickt op een klein eilandje, iedereen had wat meegenomen
en er waren ook twee biggetjes die geroosterd werden. Jammer alleen
dat het redelijk koud was, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook
een kerkgang ontbrak niet.
 |
| Mooi aangekleed voor de kerk, Sia in het midden |
De kerk is erg
belangrijk en die zondag zijn we naar de grootste katholieke kerk
geweest. Die keuze was alleen maar gedaan omdat Sia de vrouw die voor
de overheid de toeristen ontving, ons had uitgenodigd voor de lunch
na afloop van de mis. Niuatoputapu heeft net geen negen honderd
inwoners, maar wel twaalf kerken, ja schrik niet 12!!!! Drie
katholieke kerken, een mormoonse, een zevende dag adventisten kerk en
dan nog wat andere protestantse kerken. Drie keer op een zondag naar
de kerk is dus geen enkel probleem en ja wat moet je anders op zondag
doen want zwemmen, naar het strand gaan dat hoort en doet niemand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten