Eerste indrukken van Japan - november

We blijven een paar dagen in Wakayama City Marina liggen. We zijn moe en hebben even tijd nodig om aan te komen. De vermoeidheid weerhoudt ons er niet van om dankbaar gebruik te maken van de wasmachines en een paar mooie dagen om alles wat zout en/of smoezelig is van de afgelopen maanden te wassen en weg te bergen voor de komende winterslaap van Tara.

De eerste indrukken van de omgeving waar we liggen zijn verwarrend. We liggen naast een groot hotel wat onderdeel uitmaakt van de City Marina. Dat is prettig want ze hebben er wifi en een bakkerijtje waar ze uitstekende stokbroden, croissants en Franse patisserie verkopen. Roel neemt me de tweede avond mee uit eten in het hotel om te vieren dat we in Japan aangekomen zijn. We verheugen ons op sashimi of andere exotische gerechten en het duurt tot de bestelling voor we door hebben dat we in een Italiaans restaurant zitten. Het eten is uitstekend maar toch een bizarre ervaring. Hier blijkt ook hoe lastig het is als je niet kunt lezen wat er op de ingang staat, we raden maar een beetje. 

Achter de boot is de trouwkapel van het hotel. Wij kijken door de enorme glazen wand naar de stelletjes die af en aan komen. Ze zijn Westers gekleed in enorme witte of pastel bruidsjurken, jacquet en bruidsmeisjes in cocktailjurkjes. Alleen de moeders komen in een prachtige kimono naar het feest. Wat ons het meest verbaasd is dat ze lijken te trouwen in een christelijke ceremonie met een Anglican Priest. Later horen we dat het hip is om zo te trouwen. Ze zijn niet christelijk, vinden de ceremonie zo mooi, maar de beloften zijn oprecht gemeend. Na de “kerk” is het fototijd op het gazon met rozenblaadjes en al. Tussen de bruidsparen in komt iemand met een mandje om alle blaadjes minutieus op te vegen, zodat het er weer uitziet alsof het volgende bruidspaar de eerste en enige is.

Op een van onze eerste wandelingen komen we een Hotel Etienne tegen, een Italiaans pleintje met fontein en een Spaanse Bodega. Dit blijkt het Porto Europa te zijn met een aangrenzend pretpark met reuzenrad en achtbaan. Het lijkt een wereld waarin niets is wat het lijkt.

Een nadeel van de City Marina is dat we ver van de winkels afzitten. De vrouw van een aardige zeiler uit de haven komt naar de boot om te vragen of we niet even een lift willen naar de supermarkt. Dat sla ik niet af. Ze spreekt redelijk goed Engels en het is grappig om met haar te winkelen. Behalve de meeste groentes kan ik zelf geen touw vastknopen aan de producten, dus alle hulp is welkom. Wat attent om ons dit aan te bieden!

Op grond van de breedtegraad (vergelijkbaar met Zuid Spanje) dachten we lekker mild weer aan te treffen, maar niets is minder waar. Het is niet meer dan 10ºC en als het waait voelt het nóg kouder. Wat een overgang na maanden op de tropische eilanden. 

Gelukkig is er ook een onsen op het terrein en dat is écht Japans. De onsen is een badhuis met thermaal water verwarmd door de vulkanische stromingen onder het aardoppervlak. Er zijn er vele honderden in Japan. Deze onsen is nieuw en modern ingericht en vanuit de baden heb je uitzicht over de baai van Wakayama. Het gebruik maken van een onsen is aan etiquette regels gebonden en we worden geholpen met de volgorde. Eerst schrob je jezelf schoon bij een rij lage toilet tafels met teiltjes en douches. En dat schrobben gebeurt grondig kijk ik af bij mijn buurvrouwen. Dan helemaal tien keer afspoelen tot er geen enkel zeeprestje meer te vinden is, pas dan en niet eerder mag je jezelf laten zakken in de warme tot zeer warme baden. Het kleine handdoekje wat je gebruikt bij de douches knoop je om je hoofd want ook dat mag niet in het bad. Ik merk dat ik goed in de gaten gehouden wordt door de andere dames, maar het gaat kennelijk goed. Anders dan de sauna in Nederland lijkt het echt een familie gebeuren. Er zijn een paar kleine meisjes met hun moeders, oma's, studentes en alles er tussenin. Het is er heerlijk en verwarmend!

Na ruim een week kunnen we verder en varen we op een mooie zondag met de stroom mee de Seto Naikai in, de Japanse binnenzee, naar onze winter haven in Tannowa. We worden hartelijk welkom geheten door meneer Takeda San, de eigenaar van de haven. Tot ons plezier liggen we naast Dione een Australische zeilboot en zijn er nog enkele jachten die volgend jaar Alaska tot bestemming hebben. Eindelijk komen we reisgenoten tegen!

Vanuit Tannowa gaan we een dag naar Osaka met de trein en komen we de hele dag Osaka station niet uit. We weten niet waar we kijken moeten en zijn om de haverklap de weg kwijt. Een station met 3 verdiepingen, 4 vleugels, duizenden mensen en honderden winkels. Een flatgebouw met 10 verdiepingen elektronica winkels, een flat met 7 verdiepingen restaurants, 2 Bijenkorven, Hema's in overvloed en een metro station waar je kilometers in rond kunt lopen, winkels en eettentjes aan beide kanten. We schaffen ons een stapel nieuwe warmtekleding aan bij het Japanse Uniqlo, dat gaat goed van pas komen. Wout, een oude studievriend van Roel, woont bij Tokyo maar we ontmoeten hem in Osaka. Het is gezellig om hem hier te zien en bij te praten over zijn leven in Japan en onze reis. Hij neemt ons mee uit eten in een Japans restaurant waar we de heerlijkste dingen voorgeschoteld krijgen. De restjes van de specialiteit: “rijst met vis stoofpot' gaan mee in de doggy bag en eten we de dagen erna nog.

Het andere uiterste is ons bezoek aan Koyasan, een tempel dorp in de bergen en het hoofdkwartier van de Boeddhistische Shingon school. Ik heb geluk want vroeger mochten er geen vrouwen in het dorp en zeker niet in de tempels komen, maar de tijd verandert de gebruiken. Ook hier kijken we onze ogen uit. Prachtige tempels en kleinere kapellen. De hoofdtempel heeft een reusachtig gouden boeddha beeld en het hoofdkwartier ruimtes met prachtige beschilderde schuifdeuren. We overnachten in de Fukuchi tempel. We slapen er een kleine kamer met de karakteristieke tatamimatten van rijst stro op de vloer en een lage tafel met thee gerei. Tegen etenstijd komt een jonge monnik ons eten brengen voor ieder een stapel met dienbladen, bakjes waarin het eten ter plekke gekookt wordt op een spiritus blokje, alles vegetarisch en zo mooi en kunstzinnig opgediend in prachtig handgemaakt servies. Na het eten maakt hij onze futon bedden op (matrassen op de vloer) Hij doet alles rustig en heel precies er zit geen vouwtje in de lakens. 's Avonds doen we een kalligrafie oefening waar we de karakters van de Hart Soetra overtrekken met een penseel. Knap lastig maar ik word er wel rustig van, op Roel heeft het een heel ander effect. 's Morgens om half zes is de dienst in de tempel, té vroeg voor Roel maar ik ga kijken. Er zijn zoveel dingen die opvallen, die onbekend zijn, die vragen oproepen en tegelijkertijd zoveel overeenkomsten met ander diensten. De stilte, de kaarsen, het luisteren naar de voorgangers, de gewijde omgeving. Al onze slippertjes die bij de deur staan zijn na afloop van de dienst omgedraaid en geordend neergezet, zodat je er zó in kunt stappen.

Zo'n aandacht voor detail vind ik bijzonder. Die aandacht voor detail zien we ook in de inrichting van de tempels, het eten, de zorg waarmee de tuinen aangelegd zijn en onderhouden worden en ook in hoe we bejegend worden. Het voelt erg prettig aan.

Die dag lopen we door Okonoin, een enorme begraafplaats met over de 200.000 grafstenen. Op deze begraafplaats zit Kobo Dashi, de grondlegger van de Shingon school, sinds de 9^e eeuw in zijn eeuwigdurende meditatie tot het eind der dagen. Als het eind aanbreekt zal hij de weg leiden en daar willen vele boeddhisten bij zijn. Het is een bijzondere aanblik, eeuwenoude graven, beelden en boeddha's met liefdevol gehaakte rode mutsen en rode schortjes. Tussen de graven enorme en oude bomen die het een geheel een geheimzinnige maar ook serene sfeer geven. Ook de nieuwe tak van de begraafplaats is interessant. 

We zien een enorm monument van Sony Company, wie zou daar begraven worden? Ook vele andere moderne bedrijven met bijzondere grafstenen. De kroon spant een graf met een mini raket erop. Ik denk dat Kobo Dashi zijn ogen uitkijkt als hij uit zijn meditatie komt.

De laatste ander halve week op de boot maken we Tara klaar voor de winter, ze kan zo wel een paar maanden zonder ons. We hebben alle vertrouwen in de ligging en de zorg van de haven en laten haar met een gerust hart achter.  

foto's demonstratie tonijn snijden Vismarkt Wakayama, Meermin en Lichtjes festival van Porto Europa 

Foto's uit Koyasan.