Spannende laatste etappe naar Japan - 13 - 20 november

's Morgens ziet het weerbericht er nog steeds goed uit. Er staat de eerste twee dagen een zuiden wind, een unicum wat we nog niet eerder gezien hebben op de weerkaartjes. 

Customs komt en stempelt TARA uit. We bellen Kanno San om afscheid te nemen en de gastenboeken terug te geven. Hij brengt citroenen van Chichijima mee, de specialiteit van het eiland en plakjes rijstkoek om te bakken. Hij vindt het jammer dat we al vertrekken. We weten toch wel van de stroming en de vele schepen voor de kust van Japan? Kijken we goed uit voor de viskwekerijen? De kans dat we elkaar weer zien is niet groot. Hij blijft op Chichijima en wij komen daar niet terug. Een vriend van hem legt aan met zijn vissersboot. Hij is net terug van Wakayama waar hij zijn tonijnvangst verhandeld heeft. Hij ziet er tevreden uit, eens per maand gaat hij naar het vaste land, 3,5 dag heen en 3,5 dag terug, maar kennelijk is dat rendabel! Kanno San en wij krijgen ieder een half tonijntje van hem. Verser kan niet, dat wordt sashimi vanavond ;-) en nog een paar maaltijden daarna. Het afscheid is hartelijk, maar ik heb ook een beetje een brok in mijn keel. Ik maak een cadeautje voor Akihisa en Masami en laat dat achter op haar werk. Het spijt me echt om hier weg te gaan en hen niet meer te zien!

Nog snel een paar maaltijden maken voor de eerste dagen en dan varen we om 13.30 uit. Onderweg naar buiten wordt Roel geroepen. Het zijn Akihisa en Masami in een kano. We varen naar ze toe en ze zijn echt teleurgesteld dat we al weggaan. We nemen afscheid en Akihisa zwaait nog minuten lang met zijn peddel tot we uit zicht zijn.

2 dagen wind mee

Het weer is uitgesproken licht en de deining staat flink door. Toch maar een zeeziekte pil en daarna even slapen. Als Roel me wakker maakt is de wind aangetrokken en reven we de zeilen. Roel heeft last van een oude elleboog blessure en kan al weken niet hijsen of reven, dus dat is nu mijn taak. Nog maar een tweede rif, maar we gaan wel als de brandweer! De eerste 12 uur varen we gemiddeld 7,4 knopen met een bakstagwind. Laat de sashimi maar doorkomen. De TTD (tijd tot bestemming) op de plotter is geweldig, maar we weten natuurlijk dat dit niet lang zal duren, er komt andere wind.

Aan de zuidkant van de Japanse hoofdeilanden loopt de Kuroshio, een warme golfstroom, van west naar oost. Deze is vergelijkbaar met de warme golfstroom op de Atlantische oceaan. Op de kaart staan vlak onder de kust snelheden van 1,5 tot 4 knopen. Verder naar buiten is dat minder, maar toch altijd nog 1 á 1,5 knoop. Van Chichijima naar Wakayama moeten we noordwest varen en om ruimte te maken voor de Kuroshio nog meer westelijk aanhouden.

2 dagen wind tegen en de zenuwen

De wind draait volgens verwachting naar noord en zelfs een beetje noordwest, dat is nou jammer, want daar moeten we naar toe. Niets aan te doen en we kruisen naar het noorden tegen de wind, de vervelend korte golf en de stroming in. Intussen giet het en het is alsof de boot vastgeplakt zit in het water, zo langzaam gaan we. We maken voortgang, maar veel minder dan verwacht. Het lukt ook maar moeizaam om verder naar het westen te komen, zodat we tussen de ondieptes en kleine rotseilandjes van de Marianna's blijven. Goed uitkijken dus!

De weerberichten helpen niet mee, de depressie komt nu zaterdag over in plaats van zondag en lijkt uit te diepen. We zien in het gedeelte met de meeste wind rondom de depressie 50 knopen wind (windkracht 10) daar worden we helemaal niet blij van. We maken een nieuw plan, de dichtstbijzijnde haven kunnen we op de motor bereiken in 2 dagen, dan zijn we binnen voor de storm. Dat doen we. Maar na 6 uur op de motor realiseren we ons dat het geen haalbare kaart is. Door de wind, golven en stroming tegen lopen we niet meer dan 2,5 mijl per uur bij 2500 toeren. We verspillen diesel en halen het toch niet. We gaan weer zeilen, eerst een slag naar het noorden, maar de stroming zet ons hier al om naar het oosten, zo gaan we gewoon de verkeerde kant op! We besluiten nu ons verlies te nemen en zo ver mogelijk naar het westen te zeilen. We komen dan wel niet dichterbij ons doel, maar we winnen wel hoogte om later naar het noorden te zeilen. Over deze boeg ligt Tara ook aanzienlijk beter in de golven, onze log snelheid (boot t.o.v. van water) is prima, onze snelheid over de grond (wat we werkelijk naar het westen komen) is veel minder, maar we komen gestaag vooruit. Het is eigenlijk heel lekker zeilen als er geen depressie in onze nek zou hijgen. We hebben allebei last van zenuwen. Zoals altijd heeft Roel daar iets minder last van dan ik, maar toch. De meeste tijd ben ik mijzelf aan het managen, Tara en Sara zeilen prima samen. Er is nu geen acuut gevaar, als we goed zeilen en de depressie zich aan de route houdt, passeert hij onder ons langs. Met de satphone halen we iedere dag weerberichten op en er lijkt een luwe plek met windkracht 7 te ontstaan in de baai waaraan Wakayama ligt. Dat wordt ons nieuwe waypoint, weer 30 mijl erbij!

Voor de komende 24 uur geeft de voorspelling een halve dag met lichte wind uit zuidoost, dat is gunstig, gevolgd door ruim een halve dag harde wind uit zuidoost dat is nog gunstiger. We moeten dan een heel eind bij de Muroto kaap kunnen komen. Frans vragen we om via internet uit te zoeken hoe de Kuroshio precies loopt op dit moment, zodat we daar nog meer rekening mee kunnen houden. De watertemperatuur is nog steeds aan het oplopen tot rim boven 25 Celcius, het signaal dat we er nog midden in zitten.

De voorspelling houdt woord. De wind valt weg en de golven nemen snel af. We draaien naar noordnoordwest en motorsailen zo hard we kunnen richting de kaap. Als de wind uit zuidoost toeneemt gaan we op zeil nog harder en we zien de kaap snel dichterbij komen. Frans bericht ons dat we voorlopig nog niet van de Kuroshio af zijn. We draaien onze wachten, eten nog een lekker tonijntje en proberen veel te slapen/rusten zodat we energie hebben voor de komende dagen.

2 dagen storm

Voor de stormdag halen we een weerbericht op met een 3 uurs interval, zodat we goed kunnen zien wanneer de omslag is van hard zuidoost naar nog harder noordwest. Rond 11 uur in de morgen lijkt het omslagpunt. We spreken af rond 9 uur preventief te reven zodat we helemaal klaar zijn. Het is flink druk aan het worden en als ik de de 300 meter lange tanker Woodson Donaldson voor de derde keer langs zie varen, realiseer ik me pas dat de 40 schepen om ons heen ook een veilig heenkomen zoeken in dezelfde baai. Het geeft me een goed gevoel!

Ik lig nog in bed als ik rond 8.00 merk dat de wind aan het wegvallen is. Ik kan niet meer slapen, is dit de stilte voor de storm? Ik ga eruit en we kijken samen even hoe het zich ontwikkelt. Om half negen besluiten we te gaan reven, we komen toch niet veel meer vooruit. Ik ben nog bezig het zeil op de binden als het plotseling losbarst. Het lijkt wel of de zee kookt, regen, wind, golven, alles stuift en waait horizontaal voorbij. De tactiek is nu om met 3x gereefd grootzeil verder te zeilen richting de kaap. Het gaat super langzaam, zo'n 1,5 á 2 mijl per uur maar is effectiever dan bijliggen waarbij we ''verlijeren'' (achteruit drijven). We zitten samen achter de plastic schuifpui van de buiskap met een kop koffie naar het geweld te kijken. Het enige waar we echt op moeten letten is niet te dicht in de buurt van de beroepsvaart te komen. Zij lijken gelukkig ook afstand te houden, wat zijn we blij met onze nieuwe AIS, zodat zij ons ook zien.

Het stormt echt, maar geen windkracht 10 hier! In de loop van de middag krijgt de windvaan moeite om Tara op koers te houden. Er lijkt iets te slippen in de aansluiting van de windvaan op het stuurwiel. Vooral in vlagen of als we in een golf varen verschuift de ring waardoor we een paar keer onbedoeld door de wind gaan. Dit is niet handig. Nog een aanwinst van het afgelopen jaar: we zetten de autopilot aan. Die zeilt niet zo goed, maar houdt ons in dit geval keurig op koers.

En zo dansen wij mugje tussen de olifanten – wij 12 meter, zij tussen de 100 en de 350 – richting de kaap tot de wind aan het eind van de middag iets afneemt. Volgens de weerberichten ligt het zwaartepunt van de depressie nu ook duidelijk ten oosten van onze positie. We kunnen enigszins opgelucht ademhalen. ''Enigszins'' omdat er voor de komende 24 uur nog steeds een 6 á 7 uit het noorden staat.

De hele nacht worstelen we tussen de beroepsvaart en tegen de wind in richting het noorden. Op een gegeven moment zet de stroming ons zo sterk om naar het oosten dat we weer de verkeerde kant op gaan. Ontmoedigend, toch weer een hoogte slag naar het westen zodat we dichter onder de kust van Shikoku komen en daarmee uit die taaie stroming en de hoge golven.

Om 12.00 's middag begint de watertemperatuur eindelijk te dalen en binnen een paar uur is hij 3 graden lager. We zijn eindelijk uit de klauwen van de Kuroshio ontsnapt. Nu hebben we alleen nog wind tegen, beroepsvaart en tij, eitje toch?

Aankomst Wakayama

Aan het begin van de avond zijn we een paar mijl uit de kust van Shikoku. We varen in de luwte van het eiland, wat er hoog en bergachtig uitziet. De wind is heel wisselend. Het ene moment rollen we het voorzeil uit en 15 minuten later zeilen we op de kotter en zetten we een tweede reef. Zo gaat het achter elkaar door. Maar we komen vooruit! De wind is iets meer noordwest en onze koers vanuit deze positie iets noordoost, we kunnen nu eindelijk aan onze slag naar binnen beginnen.

We hadden een hoopje dat de beroepsvaart wat af zou nemen, maar niets is minder waar. Het lijkt wel een duiventil! Misschien zelfs wel extra omdat er de afgelopen 24 uur minder gevaren is. Er is geen verkeersscheidingsstelsel, alles vaart kris kras door elkaar heen. Wij blijven eerst aan de westkant van de schepen en eenmaal in de binnenzee steken we over naar de oostkant waar Wakayama ligt. Lang Leve AIS! We zien alle schepen lang van te voren komen en de AIS rekent uit of er aanvaringsgevaar is. Dan verleggen wij onze koers, of de schepen zelf omdat ze toch een andere richting gaan varen. Gelukkig varen we niet aan de wind zodat het eenvoudig is om iets op te sturen of af te vallen en de schepen te ontwijken. Zo pakken we alle twee nog een paar uur slaap. Als we om 01.00 uur bij de marina komen ziet het er donker uit. Roel overweegt om te ankeren voor de haven en pas morgenochtend naar binnen te varen. Ik zie de swell, we liggen pal op de wind en het ziet er koud en oncomfortabel uit. Ik haal Roel over om toch even achter de pier te kijken of er niet een plekje is. Het blijkt dat de verlichting niet boven de pieren uitkomt want erachter is het ruim en goed zicht. We meren na 6,5 dag varen om 02.00 uur heel gecontroleerd af op een vrije plek, morgen zien we wel verder. Wat heerlijk, een warme douche, schone kleren, wat lekkers en een glaasje whiskey om de aankomst te vieren. We hebben geluk gehad, we hebben het goed gedaan, we zijn in Japan!