Hiroshima - mei

Golden week staat voor ons in het teken van vakantie vieren met Debra en Will uit Canada. Debra is mijn middelbare schoolvriendin uit 1975, dat is al bijzonder en dat ze nu hier komen om samen met ons in Japan te zeilen helemaal. Eerder waren ze ook al in Buenos Aires aan boord.

We hebben een plan gemaakt om van Onomichi naar Hiroshima te zeilen. Nou ja, met ons ijzeren zeil dan... als de wind zo blijft.

Het is heerlijk weer als ze aankomen op Hiroshima airport. Op de terugweg naar de boot. maken we een wandeling door het park van Onomichi De azalea's staan volop in bloei, een feestelijk gevoel. In Onomichi is een wandeling langs 25 tempels, maar dat is een beetje veel om mee te beginnen. We lopen naar beneden, langs het pad komen we al meerdere tempels tegen en dan met de kabelbaan weer naar boven. Vanaf het uitzichtpunt kijken we uit over de stad, met links en rechts de scheepswerven en daarachter de eerste eilanden. Tara kunnen we net niet zien liggen.

Vanuit Onomichi is een populair fietstraject uitgezet van 70 kilometer over verschillende eilanden met prachtige bruggen naar Imibari op Shikoku aan de overkant van de Seto Naikai. Wij gaan de eilanden langs met Tara. Onze eerste traject gaat via Setoda naar Omishima. In Setoda leggen we een paar uur aan voor het Hirayama Ikuo museum, een lokale schilder die het ver geschopt heeft en langs de zijderoute en in India gereisd en geschilderd heeft. Hij moet een bijzondere moeder gehad hebben, want er is erg veel werk uit zijn kindertijd bewaard gebleven. Al vroeg zie je bijzondere tekeningen en schilderijtjes en zo kunnen we zijn ontwikkeling volgen. Zijn latere schilderijen zijn vooral weer de eilanden waar hij opgegroeid is en de bruggen die zo belangrijk zijn voor de eilanden.

Citrusfruit is de specialiteit hier en we nemen citroennoodles mee voor het avondeten.

We hebben vooraf gereserveerd in Mynoura op Omishima want het is ten slotte Golden Week. We mogen komen, maar het is druk dus we moeten de eerste nacht aan een klein ponton liggen. In Zierikzee is het druk als je 9 of 10 dik ligt. Hier is het druk als er aan het grote ponton 4 jachten liggen, met daartussen plaats langs de kant voor zeker nog 10! Maar goed, wij gaan aan de overkant liggen. Afspraak is hier afspraak! En de rekening liegt er niet om: 76 Yen (58 cent) voor 2 nachten.

Het dorpje lijkt te draaien om de belangrijke Oyamazumi Shrine, die bewaren we voor later, want er is net een kleine micro-brouwerij geopend. Een jong stel uit Osaka heeft de stap gewaagd en het ziet er leuk uit. Ze brouwen o.a. een licht bier met toevoeging van het speciale citrusfruit. Lekker en de sfeer is prima in de huiskamerachtige bar. De lokale fotoclub van de junior highschool komt langs, we blijken gewilde foto-objecten. Als we ze mee nemen naar de boot wordt het helemaal leuk. Ze zijn zo enthousiast en we gaan met z'n vieren op 100 manieren op de foto, op de boot, zonder boot, serieus, gek. Ze steken ons aan en wij maken ook 100 foto's van hen. We staan nog helemaal te glimmen als we gaan koken en dan komen ze terug, ze hebben de leukste foto van ons vieren afgedrukt voor ons allemaal. Ze staan met z'n vijven op de kant te buigen en te bedanken. Daar zijn wij dan weer even stil van.

We lopen 2 dagen lang wat af op Omishima, door de blauwe regen pergola's, door het bos via een sashimi lunch naar de onsen en de micro-brouwerij, naar de tempel, naar het samoerai-wapenmuseum en de micro-brouwerij, nu met een tv ploeg van de lokale omroep. We ontmoeten er mede zeilers waar we een biertje mee drinken. We blijken naar hetzelfde restaurant te gaan en gaan samen. Ze bestellen de hele avond voor ons hapjes van de Japanse kaart, zowel voor als achter de toonbank heeft iedereen er veel lol in. We ontmoeten Zander, een leuke gast uit Vancouver die de fietsroute volgt, hij gaat nog even naar de micro-brouwerij, maar wij gaan naar de boot. Wijsheid komt met de jaren ;-)

Van Omishima naar Kure hebben we een pittige wind op kop. Maar als we om het eiland heen zijn kunnen we eindelijk een paar uur zeilen. Een beetje overtuigd maar met een prima snelheid scheuren we door het water. In Kure is het Yamamoto Maritiem museum en één over onderzeeboten. Het is er erg druk, maar ook interessant. Hier ontkomen we niet aan de beelden van de tweede wereldoorlog, Kure was een belangrijke scheepswerf in die tijd. Zwaar gebombardeerd aan het eind en daarna weer actief in de ontmanteling van schepen. Tijdens de Amerikaanse bezetting betrokken in scheepsbouw voor de Koreaanse oorlog. Nu worden er o.a. schepen en onderzeeërs gebouwd voor de defensie van Japan. Als we het goed begrijpen zijn er overeenkomsten dat Japan alleen defensief materieel mag maken.

Het lijkt een opmaat voor onze volgende stop: Hiroshima. We zijn er met het bloemen festival, wat samenvalt met "Boys Day" nu  “kinderdag” genoemd op 5 mei. De binnenstad is afgezet en het is druk!

We gaan eerst naar het A-bom museum, de atoombom die op 6 augustus 1945 in één klap een einde maakte aan het leven van 90.000 mensen en voor het eind van het jaar was dat opgelopen tot 140.000. De presentatie in het museum is indrukwekkend, van groot en algemeen tot hartverscheurende persoonlijke herinneringen aan kinderen die zijn omgekomen. Wat me bijzonder wrang trof was dat jaren na de bom kinderen van een jaar of 10 plotseling overleden aan leukemie en een aantal jaren later waren het jong volwassenen en nog een derde golf van dertigers nog weer een paar jaar later. Dat naast alle andere kanker en misvormingen, het leed van de Koreaanse dwangarbeiders die er werkten, het is bijna niet te bevatten.

Al snel na de bom begon de wederopbouw van de stad en onvermoeibaar zetten bewoners zich nog steeds in voor een kernwapenvrije wereld. Nooit meer een A bom! Het is ingewikkeld, Japan was ten tijde van de A-bom “de vijand” en veel mensen hebben onder andere in Nederlands Indië geleden onder de bezetting. Rechtvaardigt dat vernietiging op deze schaal? Als we hier rondlopen en op ons in laten werken hoe desastreus het was, hoe groot het gebied was, hoe onmenselijk oorlog is.......

We laten het bezinken bij een kop koffie en gaan dan naar de optocht van het bloemenfestival. De inwoners van Hiroshima kiezen voor een levenslustige houding. Het contrast is dan ook groot. We kijken met enige verbazing naar de deelnemende groepen die allemaal een dans ingestudeerd hebben. We zien het kinderdagverblijf, kinderen in de schoolleeftijd, verschillende bedrijven, de oma's, de circusschool, alles wat maar kan lopen doet mee in de dansoptocht. Soms een beetje knullig, anderen met ingenieuze kostuums die in een handomdraai van kleur wisselen. Dat is toch cultureel bepaald, wij zien de havenwerkers uit Rotterdam of het personeel van de MegaMarkt niet zo snel dansend in een optocht. Debra en Will hebben ook hun twijfels over dansende Canadese bedrijven. Zo zien we weer een heel andere kant van Japan.

Er zijn overal eettentjes maar ons is aangeraden om een Okonomiyaki te proberen als lunch. Op een bakplaat wordt een pannenkoek uitgestreken, daarop een berg fijne kool, spekreepjes en iets anders, vis, nog wat dingen die we niet snel thuis kunnen brengen, een rauw ei. Het wordt omgedraaid, doorbakken en geserveerd met een soort ketchup maar dan van soja. Je eet het met een soort spateltje of stokjes. Vullend, dat is het zeker en niet duur, dus als backpacker zou ik het wel weten. Het is grappig om het te zien, maar ons favoriete eten zal het niet worden.

We bezoeken nog de herdenkingsplaats voor de slachtoffers en de duizenden origami kraanvogeltjes bij het kindermonument, allemaal in één lijn met de de A-dome, een van de weinige gebouwen die niet ingestort is bij de ontploffing en nu langzaam vergaat in de tijd. Eromheen de activiteiten van het bloemenfestival, het leven gaat door, het leven gaat door....

De laatste dag vieren we de verjaardag van Debra met een bezoek aan Miyajima. Een heilig eilandje vlakbij Hiroshima met de wereldberoemde rode “drijvende” torii in het water die leidt naar de Itsukushima shrine. Er zijn geschriften uit de 6^e eeuw waarin de shrine al genoemd werd. In vroeger tijden moesten alle stervelingen die de shrine wilden bezoeken aankomen over water onder de torii door, maar gelukkig mogen we nu met een veerboot over. Ons plan om met Tara deze tocht te maken valt letterlijk in het water want er wordt veel regen voorspeld. We zijn in goed gezelschap, of in ieder geval van veel gezelschap want het is er enorm druk. De Shrine is zeer uitgebreid en alle vertrekken zijn boven het getijde water gebouwd, als je komt varen lijkt ook de tempel op het water te drijven. Vanaf het houten voorplein kijk je onder de rode tori door en zie je pas hoe groot hij is. De palen zijn 10 meter in omtrek en 16 meter hoog! In het dorpje zijn verschillende tempels en shrines, verbonden door straatjes met enorme souvenirwinkels en eetgelegenheden. Tussen alle mensen door scharrelen de heilige herten, als ze eten zien worden ze iets minder heilig en deinzen ze er niet voor terug om dat hoe dan ook te bemachtigen. We eten de lokale specialiteit:oesters, zo groot hebben we ze nog nooit gezien, maar wel veilig op de eerste verdieping. Dan slaat het weer om en in de stromende regen gaan we terug naar de boot.

De dagen zijn voorbijgevlogen! Veel gezien, gepraat en fijn gehad samen. De volgende keer misschien in Canada? Debra en Will gaan door naar Kyoto en Tokyo. Wij vliegen noodgedwongen naar Zuid Korea voor 1 dag om bij terugkomst – hopelijk – een nieuw toeristenvisum te krijgen zodat we de Japanse tocht kunnen afmaken.