Sea of Japan - Oki Islands - mei

We mogen Japan weer in en krijgen opnieuw een 90 dagen visum. Gelukkig! Nu deze hobbel genomen is, krijgen we haast om de Seto Naikai te verlaten en naar het noorden te zeilen langs de Japanse Westkust, of de Sea of Japan zoals de zeilers hier zeggen.

We varen nu langs Miyajima, dus nemen even tijd om foto's te maken van Tara bij de “drijvende” rode Torii. Dat is al meer dan twee jaar een soort baken in onze zeilwens om hier te varen. Om 7.00 's morgens is het hoogwater en nog een en al rust. Roel vaart heen en weer en ik speel voor fotograaf. Wow, daar is ze dan, Tara tussen de rode palen.

Nog steeds geen wind. Met 2 uur zeilen sinds we ruim een maand geleden uit Tannowa vertrokken, wordt de binnenzee echt een record motor etappe.

De Seto Naikai heeft vier uitgangen, we gaan nu de derde en smalste doorgang van alle vier, de Kanmon Kaiko. Alle schepen, ook de grotere, wachten hier op stroom mee. Vandaag loopt die op tot 9 knopen. We vertrekken erg vroeg en hebben 3 tot 4 knopen stroom mee, dat schiet lekker op. Er is vrachtverkeer, maar al met al valt het ons enorm mee. Eenmaal uit het nauwe kanaal hebben we een bezeilbare wind! Na alle beslotenheid van de binnenzee, vinden we het heerlijk om weer horizon te zien, ruimte, een vrij gevoel. We zeilen in 36 uur naar de Oki Islands, een groepje vulkanische eilanden. Oki is afgelegen en prachtig, een UNESCO Geo Park. Japanse toeristen komen hier mondjesmaat en 6 keer per jaar is er een heuse cruiseboot. Ook voor Japanners buiten de gebaande paden! Wij vinden een plekje aan de pier van het Oki Seaside Hotel op Nishino Shima eiland. Katsu, de eigenaar is zelf zeiler en geeft ons een warm welkom. We mogen gratis liggen en gebruik maken van de wasmachine en badfaciliteiten van het hotel. 

Wij genieten op onze beurt van heerlijk eten in het restaurant van het hotel. De ene avond krijgen we oesters, de andere avond zelfs een bord superverse sashimi op de boot bezorgd. Cadeautje! Iedere dag is er wel een buslading toeristen voor de lunch of voor een overnachting. Dit is het mooiste seizoen voor het eiland. Vanaf de boot kunnen we goed zien hoe de gasten ontvangen worden. Er staat een welkomst-comiteetje klaar als de bus aankomt. Alle lunches staan al op tafel, de brandertjes worden aangestoken en binnen een mum van tijd wordt er gegeten. Als er een mini cruise inbegrepen is, loopt ook dat op rolletjes. Er is geen gast te laat. Iedereen staat klaar en instappen en uitstappen gaat snel en efficiënt en toch rustig zonder gehaast of stress. Na afloop worden alle bussen uitgezwaaid door het super aardige personeel tot de bus helemaal uit het zicht verdwenen is.

We lopen naar de Takuhi shrine die gedeeltelijk in een grot gebouwd is hoog op de berg. Vroeger een baken voor zeevaarders want er scheen een vulkanische gloed uit. De shrine is dan ook gewijd aan het welzijn van de varenden, daar hebben we de zweetdruppeltjes wel voor over. Ook fietsen we naar de dorpjes om het hotel heen en willen met de auto naar de ruige zuidkust. Helaas is er geen auto meer te huur. Iemand in het hotel heeft geprobeerd te reserveren en hij komt 5 minuten later naar de boot dat het hem leuk lijkt om ons het eiland te laten zien met zijn auto. We zijn in goede handen! Katsushi is de ontwerper van al het folder-materiaal van het Geo Park Oki Islands en kent het eiland op zijn duimpje. Hij is ook fotograaf dus we krijgen weer een mooie serie foto's van onszelf en de natuur. Zoals we al vaker tegengekomen zijn, heeft hij niet 1 baan maar een verzameling van activiteiten waar hij van kan leven, hij is mid-dertig en single. Zijn droom is om binnenkort terug te keren naar Oki IsIands, waar zijn familie vandaan komt en gedeeltelijk nog woont. Hij wil graag een coffee shop beginnen. Daar is inderdaad behoefte aan, in ieder geval bij ons, maar of dat voldoende is?

Hij laat ons de mooie kust zien met grillige rotsformaties en de uitkijkpunten langs de kust. Vanaf één punt zie je de krater die er ooit geweest is en nu uiteengevallen is in de verschillende eilanden. De aarde heeft zo'n andere tijdrekening dan die waar wij aan vast houden. We gaan naar de Yurahime Shrine waar waar eens in de paar jaar massaal intvissen naar toe komen, de bewoners zeggen om de goden vergeving te vragen. Wij denken om de goden te vragen of ze de lichtboten af kunnen schaffen.

We zien Katsushi een paar keer, hij brengt ons zijn eerste Coffee Latte's, de nieuwe folders waar hij aan werkt, foto's of gewoon even praten. Hij is leuk gezelschap, ziet er goed uit, waarom is hij single? Of is het mijn idee dat het leven leuker is als je het deelt en geldt dat niet voor iedereen? Ik durf het hem niet te vragen. Als ik opper dat er op Oki Islands om te wonen wel erg weinig jonge mensen zijn als gezelschap, komt de vraag niet goed over, ik krijg in ieder geval geen antwoord.

We maken nog een vriend hier, Kenn San. Hij is zijn leven lang visser geweest en nu met pensioen, maar werkt nog wel iedere dag als elektricien. Ook hij is altijd single geweest en maakt een happy indruk. Hij kiest daarvoor vertelt hij.  Hij komt iedere dag aan boord of neemt ons mee. Hij vertelt van zijn vissersleven, alleen op zijn boot. Ze vissen hier met een enorme lampen waar de vissen op afkomen. We hebben ze gezien onderweg, drijvende felverlichte strepen aan de horizon. Nu nog veel efficiënter dan toen hij viste natuurlijk. Zijn werk nu is gewoon een hobby, om onder de mensen te blijven. Haast staat ook niet in zijn woordenboek. Kenn bekijkt onze viskoffer, maar we hebben niet het goede tuig. Dat verbaast ons nu weer niet, wel dat Kenn de volgende ochtend terug komt met een zak zelfgemaakte namaak-inktvisjes en een ander tuig met veertjes & haken. We krijgen visles op de steiger.

We schrijven in het gastenboek voor zeilers. Er zijn in de afgelopen 8 jaar 12 boten die erin geschreven hebben. Buitenlandse jachten zijn nog schaarser. We nemen hartelijk afscheid van Kenn en de mensen van het hotel, we worden uitgezwaaid en varen met een warm gevoel de eilandengroep uit.

We proberen gelijk onze hengel uit en tot onze grote verbazing hebben we twee keer achter elkaar beet met jonge yellow tail, een zeer gewaardeerde vis hier. Dat wordt sashimi eten!

We gaan op weg naar Sadogshima, maar onderweg valt de wind weg en stoppen we 12 uur in Wajima, bekend om het delicate lakwerk. We hangen een dagje de toerist uit. Het lakwerk is fantastisch! Een klein doosje met deksel voor matcha thee kost wel rond de € 250,- , de mooie schalen en bento lunchdozen een veelvoud. Ze zijn dan wel prachtig en kunstzinnig. Overal in het dorp zijn werkplaatsen, waar de mensen aan het werk zijn. We krijgen zo meer begrip voor de hoeveelheid stapjes, al het werk en de aandacht waarmee het lakwerk gemaakt wordt. We hebben de indruk dat Japanse gezinnen ook echt deze prachtige dingen gebruiken op hoogtij dagen. Voor ons aan boord zijn ze niet praktisch, maar we nemen wat simpele lakwerk eetbakjes mee als herinnering.

In de Juzo Jinja Shinto Shrine komen we de priesteres tegen en worden we uitgenodigd voor een dienst die avond. Daar stellen we het vertrek graag een uur voor uit. Het is heel bijzonder. Het blijkt een speciale dienst te zijn voor een luxe reisgezelschap en wij zitten lekker achterin mee te genieten. In de dienst wordt een zegen gevraagd voor onze reizen. Op de verhoogde vloer staan prachtige lakwerk torens met sake bakjes, schalen en picknick bentodozen. Geschenken door de eeuwen heen van rijke families aan de Shrine. Na de dienst krijgen we een voorstelling van dansende en trommelden “duivels”. De legende wil dat een groep dorpelingen op deze manier ooit een samoerai-leger op de vlucht heeft doen slaan. We praten nog wat na met de priesteres en haar familie en nemen ook hier hartelijk afscheid.

Nachtje varen en het eiland Sadogashima is in zicht. Het is heerlijk zomerweer. We toeren over het eiland met de bus en bezoeken de Myosen-ji tempel. Een van de meest sfeervolle die we gezien hebben. De rust, de tuin, de sfeer, de houten pagoda, een hele fijne plek. We lopen door de rijstvelden en bossen. Het eiland ademt een en al rust uit. Zelfs onze altijd opgewekte Lonely Planet reisgids heeft het er moeilijk mee. Het dorpje Mano krijgt de volgende omschrijving mee: “Hoofdstad en cultureel centrum tot de 14e eeuw. Nu een dodelijk stil dorpje met een paar aantrekkelijke houten gebouwen en een aantal recent aangeplante wilgen”. Wilgen?? Die willen we natuurlijk gelijk zien en ja hoor ze staan er echt ;-)

We worden zelf ook iets té relaxed. Na een busreis van ruim 2 uur met onze buspas komen we bij de oude goudmijnen om te ontdekken dat mijn portemonee leeg is en Roel de zijne vergeten is... Geen goudmijn dus!

Wel heerlijke thermale baden en leuke mensen. Juko, een zeer bereisde verpleegster, komt een paar keer aan boord en we gaan samen eten. Zij bestelt en wij eten dingen die we nog nooit gehad hebben, wat denken jullie van heerlijke inktvisdarmpjes sashimi?

Tijd om door te gaan, het is al bijna juni, de zomer tikt door.

Foto's: de andere kant van de Binnenzee: industrie op de oevers, Oki Islands, de website van Katsushi, typisch houten huis op de eilanden, kleurrijke Jacobsschelpen, Deze man polijst het lakwerk in zeker 8 stappen, De ingang van Ogi Port op Shadogashima was een beetje zoeken, rijstvelden, versteende boom en speciale bloem van Sadogashima