Zeilen in het park Seto Naikai - april

“In de Seto Naikai is het net alsof je in een park zeilt”, vertelde Sue van Dione een paar weken geleden. Wat stel je je voor als je in een park zeilt? Ik had er geen goed beeld van. Nu we een poosje in de binnenzee tussen de hoofdeilanden van Japan rondvaren snap ik het. De Seto Naikai is bezaaid met eilandjes. Meestal bergachtig en op iedere eiland zijn haventjes waar je kunt aanleggen. Op de eilanden is de tijd stil blijven staan, ze zijn groen en vriendelijk. De dorpjes zijn klein, met een enkel winkeltje, een strand, een tempel of een shrine in het bos. De huizen zijn klein, lang niet allemaal meer bewoond en waar wel mensen wonen is er een weelderige moestuin. Wegen zijn er weinig, auto's bijna niet. Tussen de eilanden zijn prachtige bruggen naar het vaste land of andere eilanden. De binnenzee is beschut, met als gevolg ook weinig wind en veel motorvaren. Een paar uur is al genoeg om naar het volgende eiland te 'wandelen'.

Op Shodoshima komen we de zeilers weer tegen van het etentje in Tokushima en ze nemen ons mee op een rondje sightseeing. De volgende dag nog een auto dag met z'n tweeën. Het eiland is bekend om zijn Yamaroku Sojasaus en de 150 jaar oude vaten staan nog in de museum-fabriek. Wat een zwaar werk toen alles nog met de hand gedaan werd! We raken steeds de draad kwijt tussen alle soja-sauzen, voor ieder gerecht hebben ze in Japan wel een ander flesje. Hier verkopen ze zelfs Soja Cola, het smaakt niet eens slecht volgens Roel. We wandelen in een mooie kloof en kijken overal rond. De rijstvelden zijn bijna klaar om ingeplant te worden, prachtige shrines, een thermale onsen en hier en daar mooie oude en nieuwe beelden. Een voorproefje van de eilanden Teshima en Naoshima.

Sommige eilanden hebben namelijk een nieuwe invulling gevonden nu de visserij en de landbouw minder worden en de jonge mensen vertrekken naar de stad. Op Naoshima is het Benesse museum voor moderne kunst gevestigd en met succes. Het doel is natuur, architectuur en kunst te integreren. Zo is het prachtige gebouw van architect Tadao Ando grotendeels in een heuvel verzonken, de ruimtes hebben allemaal natuurlijk licht en de kunstwerken zijn speciaal gemaakt voor het gebouw en de omgeving. Een schilderij van een strand met een bootje en als je je omdraait ligt datzelfde bootje op het strand aan de waterlijn. Een kunstwerk met honderden vlaggen gemaakt van gekleurde zandkorrels in perspex doosjes waar mieren in wonen die de vlaggen onderling verbinden.

Je kunt er slapen, eten, aan alles is gedacht. Het concept is zo succesvol dat het museum nu drie vestigingen heeft, waarvan in één meerdere Monets tentoongesteld zijn, een unicum voor Japan. Ook in de buitenruimte zijn overal beelden. In het dorpje Honmoura hebben ze in oude leegstaande huizen moderne kunstwerken laten maken. Zowel de huizen als de kunst zijn interessant. Het naburige eiland Teshima heeft het goede voorbeeld gevolgd en ook daar mooie, bijzondere ruimtes en combinaties van oud en nieuw. Er volgen nog meer eilanden zodat toeristen een tour kunnen doen met moderne kunst en prachtige, oude eilanden. Is het aantrekkelijk? Zeker, de vele bezoekers, zowel buitenlands als Japans, genieten zichtbaar. Op Teshima is een installatie die Les Archives des Coeurs heet. Christian Boltanski, een Franse kunstenaar, heeft allemaal hartgeluiden opgenomen, die hoor je in een donkere ruimte en met iedere hartslag gaat een gloeilamp even aan. Het is eerst nogal apart, maar na een paar verschillende hartslagen raak ik helemaal in de ban, nooit geweten dat er zoveel verschil is tussen de ene mens en de andere en toch is het ritme steeds herkenbaar. Het is letterlijk of ik al die hartslagen voel in mijn lijf, een gevoel van verbondenheid. Op het scherm buiten de ruimte kan je lezen van wie de hartslag is die je op dat moment hoort, echt bizar, van over de hele wereld zitten er hartslagen in dit “harten archief”. Weer buiten sta ik op een mooi strand met bomen en rotsen op de achtergrond, heel bijzonder.

Ik moet wel een beetje glimlachten om de suppoosten, allemaal jongen mensen die super ernstig hun werk doen in strakke witte pakjes, ze lijken een beetje op “dienaren van de kunst” zoals ze 'hun' kunstwerken beschermen. Voor één kunstwerk moeten we buiten het “gebouw” onze schoenen al uit doen en op kousenvoeten lopen we door de ruimte van een soort platgevallen leeg ei met 2 grote gaten in het dak. Daar is weer van alles te beleven, ook al valt dat in eerste instantie niet zo op tot je natte voeten krijgt. De kunstdienaren begeleiden ons en zorgen dat iedereen stil is en vol eerbied geniet van de kunst.

Genieten doen ook wij van deze bijzondere eilanden. Door de kunst, maar zeker ook door de ontmoetingen. We vallen nogal op met onze grijs/blonde koppen en lengte, dus aanspraak genoeg. We kunnen mensen een groot plezier doen door ze uit te nodigen op de boot om te komen kijken, dus regelmatig zit de kuip vol en klikken de camera's.

Mede-zeilers zijn bijzonder gastvrij hier. Als we aan komen varen komt er vaak iemand helpen aanleggen. Op Naoshima ligt één andere zeilboot. De eigenaar spreekt geen woord Engels, maar maakt duidelijk dat hij ons het eiland zal laten zien zodat we de weg weten. Een uur lang rijdt hij ons in de auto langs alle interessante plekjes. Dan belt hij een vriend die Engels spreekt en die we later die dag ontmoeten in zijn restaurant. Zo maar, “wees welkom”, maar dan zonder taal. Een andere zeiler vraagt ons aan het eind van de middag “Do you have beer”? Ja, dat hebben we maar wel een beetje aparte uitnodiging. Het ligt aan de taal, want hij brengt ruim voldoende bier en knabbels mee. Ik maak zelf wat in de keuken en dat roept weer een tegen actie op: hij loopt naar zijn boot en vraagt zijn achtergebleven vrouw om even voor ons allemaal te koken. Een half uur later zitten we gevieren aan de noedels. Het gesprek is vrij basic, want ons Japans is minimaal en hun Engels iets beter, maar meestal ook vrij basic. In de Thermale Onsen op Naoshima voer ik wel mijn eerste 'gesprekje' in het Japans met de dames in het bad. Ik ben de enige buitenlandse en met wat Engels van hun kant komen we een heel eind. Ik voel met schoon en apetrots als ik weer op de boot kom.

Er is wel een wolkje aan de horizon verschenen die ons dwingt de plannen aan te passen. De schroefas vibreert dusdanig dat de pakking is gaan lekken. Roel verdenkt de motorsteunen en we besluiten dat we die hoe dan ook moeten vervangen voor we de binnenzee verlaten. Over een week begint Golden Week, de enige nationale vakantie van Japan waarin bijna 2 weken lang niets meer gebeurt. Krijgen we dat nog voor elkaar en hoe gaan we dat aanpakken? Op weg naar een grote stad voor een Yanmar dealer om mee te beginnen. Het is vrijdag, zaterdag en zondag zijn de bedrijven dicht. We varen toch vast richting de vaste wal. Op Shiraishima leggen we aan voor de nacht in de lege nieuwe vissershaven. Al snel staat er een scootertje en de eigenaar begint druk te bellen. Twee minuten later scheurt Paul het ponton op, een lange Australiër die al jaren op Shiraishima woont met Amy. Vanavond is er kampvuur bij de Mooobar op het strand kom ook! Als hij hoort waar we mee bezig zijn zegt hij: “Oh dat lossen we wel op hoor, morgen komt die en die van het vasteland en oh, by the way, er is hier vorig jaar een Yanmar monteur komen wonen. Nee, maak je maar geen zorgen, dat komt goed”. 

We kunnen onze oren bijna niet geloven, zou het écht zo makkelijk zijn? We laten het even gebeuren, we hebben niet veel alternatieven en vertrouwen Paul. Intussen hebben we een super leuk weekend op Shiraishima. We gaan naar het kampvuur en trakteren op een biertje van opluchting. De volgende dag zitten we in het enige restaurant alsof we er thuis horen en iedereen bemoeit zich met ons. We krijgen een uitnodiging om bij iemand thuis uitgebreid in bad te gaan, een één persoons- zitbad, maar heerlijk, met uitzicht op de zee. Eveneens vergezelt van een hapje en drankje. We krijgen bezoek op de boot en cadeautjes bij het afscheid van de weekendgasten, we zijn er vanonder de indruk. 

Maar de klapper is maandagmorgen als de monteur komt, Paul vertaalt, hij vertroetelt de Yanmar en bestelt de motorsteunen. Dinsdagmiddag worden ze bezorgd. Woensdagmorgen hijsen we de motor een beetje op met de grootzeilval en halverwege de dag zit alles weer picobello vast, motor nagekeken en kleppen gesteld en wel! We kunnen ons geluk niet op. Dit “wolkje” heeft maar 6 dagen geduurd, met grote dank aan Paul en Amy! Opgelucht varen we naar het volgende eiland, Yuge, voor de was, internet, diesel en boodschappen. Sagata en Kiwi Coyote liggen er ook, even bijpraten met ze. De volgende keer zou wel eens in Alaska kunnen zijn voor de winterstop....

Foto's Yamaroku Soja museum, wandeling 

shodshima, zomer pioen, moderne kunst op Nao Shima, The MoooBar van Paul en Amy op Shiraisima, Visnetten overal dus alleen overdag varen, mooie bruggen en scheepswerven overal.