Kodiak Archipel met Louise - augustus

Louise is de tante van Roel die al 62 jaar in de VS woont en graag mee wil varen als we in de buurt komen. Het is een ommelandse reis om van Indianapolis in Kodiak te komen met 3 vluchten heen en 4 vluchten terug, maar Louise heeft het allemaal voor elkaar. Twee weken geleden is haar arm uit de kom geschoten dus het was onzeker of het allemaal door kon gaan, maar nu zit ze dan aan boord!

We hebben een paar mooie dagen in het weerbericht dus we gaan op pad naar Kitoi waar een zalm-kwekerij zit en ruim gelegenheid om Kodiak beren te bewonderen. We kunnen zeilen en Louise houdt zich kranig ondanks een lichte zeeziekte. Eenmaal achter de kaap wordt het rustiger, we zien verschillende vissersboten en in Kitoi-baai liggen en zelfs een paar plezier-boten. We ankeren met een lijn naar de kant zoals we dat in Patagonië deden, maar het is duidelijk te lang geleden, want we doen er ruim 1,5 uur over. Maar dan liggen we ook in de zon met uitzicht op de kwekerij. We gaan nog even verkennen en Louise stapt moedig in de dinghy. 

We worden opgewacht door een jong gezin wat net op de kwekerij is komen wonen. De oudste van 9 neemt de lijn aan en we worden hartelijk welkom geheten. Ze hebben net zalmen gevangen en iedereen helpt schoonmaken. Ondertussen worden alle organen van de zalm onderzocht en benoemd door de dochters van 5 en 3 jaar, biologie in levende lijve. Genelle geeft ons een korte rondleiding door de kwekerij en intussen zien we de beren scharrelen aan de overkant van de stroom op zoek naar zalm. Eentje zwemt onder het dok langs waar we op staan en dat geeft mooie foto's! Ze zijn erg groot, maar hier zijn ze zo gewend aan de dieren dat ze er gemakkelijker mee omgaan. De beren horen aan de overkant van het riviertje en “mogen” niet in de kwekerij komen, dus daar worden ze verjaagd door roepen en af en toe een steen in hun richting. Ze lijken het te weten, want ze gaan gelijk terug naar “hun” kant. Het is zó leuk om naar ze te kijken. 

Voor het donker wordt varen we terug naar Tara, wat een dag! Als ik 's morgens het luik openmaak zie ik een beer op de wal scharrelen waar ik onze lijn heb vastgemaakt, daar had ik even niet aan gedacht. Het is natuurlijk prachtig om zo vanaf de boot met een kop koffie naar de beren te kunnen kijken. Het wemelt van de zalmen en de beren zorgen echt wel dat ze hun buikje rond-eten.

Die ochtend krijgen we de echte rondleiding, want wat zijn ze trots op hun kwekerij. Chet is ooit begonnen als vakantiekracht, maar is zo enthousiast dat hij inmiddels al jaren fulltime op de kwekerij woont en werkt. In lange jaren van onderzoek rond begin van de eeuw tot rond 1960 is uitgedokterd hoe je zalmeitjes kunt oogsten, bevruchten en de visjes kunt laten groeien tot ze het kwetsbaarste stadium voorbij zijn. Dan worden ze weer uitgezet in de in de beken in de wijde omgeving om 1 tot 3 jaar later – afhankelijk van de soort- weer terug te keren naar dezelfde stroom. Ocean farming noemen ze dat, het resultaat is wilde zalm waarbij het voortbestaan gewaarborgd blijft. 

De zalmen komen massaal terug en worden eerst geoogst voor de eitjes en alle miljoenen die dan nog over zijn mogen gevist worden. Visbedrijven kopen een share van de kwekerij om te mogen vissen en dat is ook het budget voor de kwekerij: 300 miljoen visjes voor 1 miljoen dollar!

Het blijkt dat vandaag “visdag” is in Kitoi-baai en er verzamelen zich tientallen visboten voor de opening om 12 uur. Wij kiezen wijselijk het hazenpad en ankeren net buiten de baai en gaan terug met de dinghy om het spektakel te bekijken van een afstandje. De boten krioelen door elkaar met lange netten ertussen in. Het is net een armada! Wij zeilen heel rustig de baai uit naar Spruce eiland, waar we in het haventje van het piepkleine Ouzinkie aanleggen. Op Spruce zijn geen beren, dus we kunnen rustig rondlopen in het prachtige bos wat vol met salmonbessen en bosbessen staat. Plukken geblazen!

Ook aan vis ontbreekt het ons niet. De dorpsbewoners vissen van de overvloedige zalm om in te maken en te roken voor het winter seizoen. Maar ze bieden ons ook heerlijke verse rode zalm aan. We maken zo kennis met Pete en Juanita die het vissen in het bloed zit. Op een avond gooien ze nog even hun net uit achter onze boot. Een half uur later halen ze weer binnen met 105 zalmen in het net! Teveel voor hen, maar delen kan altijd en ook wij krijgen weer een zalm om aan boord te roken. 105 zalmen schoonmaken en verwerken is nog een hele klus trouwens en wij zijn erg blij met de potten ingemaakte zalm van een eerdere lading die ze komen brengen. Wij bakken een appelcake als bedankje.

We ontmoeten meerdere dorpsbewoners, er wonen er rond de 130. Zo horen we het een en ander over de dorpspolitiek. Alle oorspronkelijke bewoners van Alaska hebben een deel in een landcompany, maar ook in een dorpsverband en sommigen in drie verschillende organisaties. Wie een deel heeft krijgt geld uit de company en dat kan aardig oplopen. Het leven is simpel op het eiland en velen hoeven dan ook niet echt te werken om rond te komen, vissen en een moestuin is al genoeg. De verenigingen zijn het niet altijd eens, dus ook in het klein is er veel te doen in de politiek. We genieten van het dorps gevoel en blijven een paar dagen tot slecht weer ons weer naar Kodiak doet verhuizen.

Louise houdt zich geweldig aan boord en ondanks haar zere schouder geniet ze volop van het cruisers-leven. 

In Kodiak vieren we Louises 85^e verjaardag met echte Nederlandse verjaardagsvisite. Brad, John, Diane en Marsha komen koffie drinken en taart eten, een feestje!

Marsha neemt ons mee voor een rondrit over het eiland, het aantal verharde kilometers is zeer beperkt, maar we hebben een erg leuke dag. Prachtige natuur, baaien, vissers die vliegvissen naar zalm in een snelstromende rivier, mooie hoge kliffen, herten en schorren met kleine riviertjes. Op Kodiak Island is een commerciële raket lanceer installatie, dát was de grote witte toren die we zagen toen we erlangs voeren.

We hebben nog een mooie dag en doen een mini pelgrimage met Tara naar de kapel van Sint Herman op het puntje van Spruce eiland. Herman woonde ooit als priester in Kodiak maar was te kritisch over het losbandige leven en de behandeling van de natives. Zijn leven niet zeker week hij uit naar Spruce eiland, waar hij nog jaren een kluizenaarsbestaan heeft geleid, wat weer inspirerend was voor latere monniken. 50 jaar geleden is hij heilig verklaard door de Russisch orthodoxe kerk en zijn minimale hut werd de plaats voor een kapel in het bos. We varen erheen, Brad en Marsha gaan ook mee, het is de eerste keer voor hen om op Spruce eiland te komen. De tocht is geweldig, we lopen naar de kapel door het bos met aan weerszijden iconen uit de geschiedenis van de kerk in Alaska. Het licht en de mossige bomen zorgen voor een bijzondere sfeer en we zitten een tijd bij de kleine kapel. De botten van Herman liggen nu in een gouden kist in de kerk in Kodiak City, maar ik denk dat zijn geest gewoon hier is gebleven, het is een spirituele plek.

Een lunch op het strand met versgebakken brood van Roel gaat er goed in en we varen terug met stralend weer.

Het is tijd voor de terugreis van Louise, ondanks het ongemak van haar schouder had ze het niet willen missen, “One of the most memorable holidays of my life”. Wij hebben genoten van haar bezoek en zijn onder de indruk van haar manier van leven. Actief, open, vol humor en steeds in om iets nieuws te leren. Voor ons inspiratie en de “most memorable guest” die wij aan boord gehad hebben!

de meeste foto's spreken voor zich, Ouzinkie met de verschillende belangenpartijen, poster van meisje met plaatselijke hoofdtooi van kunstenares June Pardue uit Alutiiq museum  Sitka black tail hert, zalmvisser, tocht met Marsha, Oskar de haven otter, Spruce en kapel van Sint Herman