Met Laura van Eureka naar San Francisco - september

Hi there! My name is Laura and I'm from the little town of Eureka on the northern west coast of California which is where I met Roel and Jacomine. I was waiting tables at a local restaurant when my co-worker, who knows I long to sail across the Pacific one day, came up to me and told me, "You should go talk with the lovely Dutch couple who are dining outside because they are living your dream!" So I did. They told me a little of their adventures, and I shared my desire to be a crew member on a sailing trip across the Pacific. Later Roel came up to me with their sailing card and said they would be leaving in two days to sail to San Francisco; and if I wanted to gain experience, I was welcome to tag along. How providential! What an opportunity! I knew I couldn't pass it up. My mom and I met with them that evening so we could all get to know each other and rest assured none of us were weirdos before sailing off together. I immediately felt very comfortable and at ease around them. Roel and Jacomine were so warm and welcoming, as well as very experienced sailors. That evening the excitement was so overwhelming I couldn't sleep. I felt like a little kid on Christmas eve. 

When the day finally arrived my family came to see me sail away. The sun was shining bright and it was such a beautiful day until we sailed straight into the thick cold grey fog. Classic Eureka. Roel explained the radar system, buoys and marine traffic. Then he let me steer the boat for a bit. Later that evening I decided I would cook enchiladas for us which, thankfully, I had partially prepared ahead of time. Down in the cabin you could really feel the motion of the waves! Luckily Jacomine came to help me. We were both bracing ourselves against whatever we could and working quickly. It was actually quite comical. They have a gimbal stove/oven that is on some sort of hinge system that allows the stove to swing level as the boat rocks back and forth, and there are pot restraints to hold the pots and pans in place on the stove top. Quite fascinating, yet scary when you're frying tortillas! All worked out well; however by the end of cooking I started to feel a bit queasy. I was tossed about trying to get to my cabin room to find Dramamine; and then I came on deck to stare at the stable horizon. The dramamine kicked in just in time so that I never did get sick. Now I could actually enjoy the feeling of the ocean rocking the boat, and when it got a bit more intense I found it exciting. 

Another thing I found fascinating was their self-steering windvane. Requiring no electrictity it is completely mechanical and keeps us on course. The vane is set directly into the wind and as the boat goes off course the wind hits on either flat side of the windvane making it tip. Since the vane is attached to the rudder, it causes the rudder to maneuver the boat back on track by pulleys that are attached to the steering wheel. How neat!! What an incredible invention! So ingenious, yet so simple. So I stared at this auto-pilot system for a good long while just in awe watching it constantly pull the steering wheel a little to the right then a little to the left. Meanwhile Roel was reading and Jacomine was watching for other ships ahead. Such a cool system. I couldn't imagine someone having to steer the entire time! 

The next day Jacomine made some delicious breads which we enjoyed with some coffee on deck as I asked them about their adventures of sailing all over the world and their lives back home in the Netherlands. Such an adventurous couple! They are so incredibly inspiring and make such a great team. When we started to approach San Francisco bay there is what Jacomine calls "the welcome committee" which consisted of birds, seals, porpoises, a dolphin and even a whale!! 

That morning it was extremely foggy. We saw the Point Bonita lighthouse on the left, Alcatraz straight ahead, and the whole Golden Gate Bridge which was completely covered in thick fog only revealing the very bottom of the bridge. Once we crossed under it to the other side, the sun started to shine through and as I looked over I couldn't help but notice how pleased Roel was to safely arrive in the great city of San Francisco where their next adventures await! 

Thank you both so much for taking me along and for such amazing hospitality. What an experience, one I will never forget!

Laura

Hi Laura,

It was special for us to have you on board too! Normally we are reluctant to take somebody out to the ocean on a frist sail cruise ever. Your desire to sail was so strong that we figured you would either love it or find it very hard, but you would get the experience and survive the 2 days sailing to San Francisco. It was not an easy sail trip. We had a good following wind, but ocean swell that was around 5 feet high at the least. As we were sailing over underwater canyons and mountains and around Cape Mendocino, the sea corresponds with each one of those and adds to the motion and the height of the waves. The boat swings form one side to the other, and the forces are considerable, not much for training first time sail handling. We were impressed with how well you managed the trip, learning along the way and helping out where you could, that is really something to be proud of. We enjoyed your company and hope this was just the first step of your sailing adventures!

Roel and Jacomine

Sterke vrouwen en giganten in Eureka - augustus/september

Er komt zeker nóg een week geen wind, maar we willen wel verder. Dan maar op de motor. Het valt vies tegen! Beetje wind tegen, kapen, soms stroom tegen, we schieten niet op. We doen 2,5 dag over 225 mijl en komen in de nacht aan in Eureka. De swell op de “bar” (de zandbank in de ingang) is rustig, maar we hebben al wel een beetje uitstroom van de rivier. Lastig aanleggen in het donker. We vinden een kopsteiger in de Woodley Marina waar niemand ligt en vinden het wel goed voor de nacht, morgenochtend gaan we wel naar een goede plek. Gelukkig wel een zalm gevangen onderweg!

Eureka ligt aan de Humboldt Baai, een enorm, ondiep getijde gebied en het wemelt dan ook van de vogels. Als we van de haven lopen zien we dat in een heel andere natuur zijn. Dit is het noorden van Californie, het is er kurkdroog en de bomen zijn totaal anders dan in noordelijker. We zien een paar eucalyptus bomen en cedars en bomen die we nog niet thuis kunnen brengen. 

In het centrum gaan we naar het informatiecentrum wat gevestigd is in een voormalige bank en nu tevens museum is. We worden welkom geheten door een enthousiaste vrouw, het is alsof we in haar huiskamer zijn. Ze vertelt zo beeldend over de stad en haar geschiedenis, geeft ons routes en achtergrond informatie en weten jullie van de Fridaynight markt? We worden er helemaal blij van, zo'n geweldige ambassadrice zou iedere stad zich wensen. We lopen met plezier de route langs de oude houten huizen in het centrum. Er was een kortstondige goudkoorts hier rond 1848/50, maar de opbrengst viel tegen. Enkele gelukszoekers zagen wel een andere bron van rijkdom, de enorme redwood/sequoia bomen die er in grote getale voorkwamen. De houtkap bleek een bestendige en grote rijkdom voor wie de bomen kon vellen. 

Na de grote hausse van het kappen viel het stil in Eureka, daardoor zijn wel veel van de oude gebouwen bewaard gebleven. De ene is nog mooier dan de andere, maar de Carson Mansion spant de kroon. Houtbaron en schatrijk liet Carson zijn houthakkers en een keur van ambachtslieden in 1884/85 het huis bouwen, jarenlang familie bezit. Sinds 1950 is het de prestigieuze Ingomar Private Club, aanvankelijk alleen voor mannen. Een aantal jaren geleden nodigde de club alle presidenten van de westelijke staten uit, ze hadden alleen over het hoofd gezien dat ook vrouwen president kunnen worden, ongelofelijk maar waar. Er was er slechts één maar toch. Zij werd uiteraard de toegang tot het evenement ontzegd, mannen zijn mannen! Gelukkig zijn er sterke vrouwen en rechters, in de rechtszaak werd de beslissing onrechtmatig geoordeeld en daardoor is de Ingomar club nu opengesteld voor mannen én vrouwen. De ironie van het lot. De club heeft  overigens kosten nog moeite gespaard om het historische gebouw in goede staat te houden en het ziet er fantastisch uit.

Het is prachtig weer en we lopen langs het enorme haventerrein, de laatste houtzagerij levert nog mondjesmaat redwood wat klaar ligt om verscheept te worden. We zien de spoorrails uit begin 1900 van de laatste tak aan het grote spoornetwerk in het westen. Het spoor liep van Eureka naar San Fransico en dagelijks reden treinen af en aan om het hout te vervoeren naar de stad waar het harde redwood zeer geliefd bouwmateriaal was. De treinen zijn allang stilgevallen en er wordt gezocht naar een nieuwe invulling. Deels bedrijventerrein, deels natuurgebied. We zien een prachtige roodschouder havik, ook de vogels zijn anders hier. Het eindpunt van de wandeling is Fort Humboldt, gelegen op een heuvel, uitkijkend over de baai en haven. 

De goudzoekers en houthakkers waren niet de eerste mensen hier, er woonden al duizenden jaren indianen en die gingen niet voetstoots uit hun gebieden vandaan. Bloedige confrontaties waren het gevolg. In 1853 werd Fort Humboldt opgezet om geschillen te beslechten en de vrede te handhaven. Tijdens de burgeroorlog werden de soldaten weggeroepen en ging de handhaving van de wet over op een zelfbenoemde burgermilitie, in het fort bleven maar een paar manschappen achter. De burgermilitie had een andere oplossing op het oog. In februari 1860 werden in 30 uur tijd vijf omliggende dorpen verwoest en de onbewapende bewoners omgebracht. De Indianen die een veilig heenkomen zochten in het fort werden in een omheining vastgezet om hen te beschermen. De omstandigheden waren er zo erbarmelijk dat nog eens honderden mensen (vooral vrouwen en kinderen) daar overleden. De resterende indianen werden tegen hun wil overgebracht naar een reservaat in het binnenland. Het fort werd een tiental jaren daarna opgeheven en de inboedel verkocht, er was geen probleem meer. We kijken nu toch weer iets anders naar de oude rijkdom in Eureka, het kwam met een prijs!

Met de auto gaan we een dag naar de Humboldt bossen ten zuiden van Eureka waar we de 31 mijl lange “Avenue van de giganten” rijden, slingerend tussen de reuzen bomen. De Sequoia zijn naaldbomen en kwamen ooit voor op bijna het hele noordelijk halfrond, de dino's liepen al door de redwoods. Door veranderingen in klimaat en andere factoren zijn er nu nog maar een paar plaatsen waar ze groeien. Een kleine populatie Dawn Redwood in Sechuan in China, Giant Sequoia in de voetheuvels van de Sierra Nevada en Coast Redwood in de kuststrook van het zuiden van Oregon tot Monterey in California waar wij nu zijn. De Coast Redwoods zijn niet de oudste bomen ter wereld maar wel de hoogste. Ze kunnen 120 meter hoger worden, ruim hoger dan hoogste kerk in Nederland. 

De oudste boom in dit gebied was 2200 jaar oud toen hij omviel, de oudste bomen die wij vandaag zien worden tussen 900 en de 1500 jaar geschat. Dit is het naturalisten praatje uit de folders, we 'weten' hoe het zit. Het bereidt ons op geen enkele manier voor op de wandelingen die we in de verschillende delen van het bos maken. Het is bijna niet te bevatten hoe hoog de bomen zijn, we voelen ons zo klein in dit bos. We zien steeds andere prachtige exemplaren. Sommige bomen zijn helemaal zwart van bosbranden lang geleden maar springlevend. Anderen hebben een holle binnenkant of zijn vergroeid met de buurvrouw. We worden er stil van. De mensen die we tegenkomen hebben dezelfde ervaring. De ogen groot van verbazing, de stem gedempt in ontzag voor het oerbos waar we elkaar ontmoeten. “Did you see that, isn't it amazing, impressive, awe inspiring” en dat is het allemaal. We gaan vanzelf langzamer lopen en dieper ademen en ik betrap zelfs Roel op een boomknuffel om iets van deze giganten aan te raken. Ik probeer foto's te maken, maar op geen enkele manier weet ik de schaal vast te leggen. De omgevallen bomen laten nog het beste zien hoe groot ze zijn. Daar zie je ook goed dat ze geen penwortels hebben maar een wijd verbreidt horizontaal wortelstelsel. 

Ze verknopen de wortels met die van de buren, het geeft veel stabiliteit, maar als er dan één omgaat gaan er meestal meer. De enorme bomen bieden onderdak aan planten, dieren, vogels en insecten. Het microklimaat op de bos vloer is totaal anders dan in de toppen waar de takken zitten. We eten aan de rand van een klein stroompje en zien de schaduw van een minuscule 'waterscooter' in het poeltje. Het insect zelf is vrijwel niet te zien, groot en klein naast elkaar.

In 1917 werd de “Save the Redwoods” stichting opgericht om iets van deze grandeur te behouden, want het bos werd op geen enkele manier beschermd. Wij lopen door het bos wat aan de oprichters is opgedragen. Op 19 november 1924 stond Mevrouw Laura Mahan die hier letterlijk tussen de bomen en de houthakkers terwijl haar man in de rechtszaal het kappen probeerde te stoppen. Het lukte en wij lopen nu dankbaar tussen de eeuwen oude bomen. Het gebied wat de stichting verwerft groeit nog steeds en er worden nieuwe redwoods aangeplant waar ooit gekapt is. Een paar mensen kunnen een groot verschil maken!

Op een terrasje in Eureka komen we in contact met nog een Laura, zij werkt in het restaurant. Ze wil erg graag oceaan zeilen en hoort dat wij op een zeilboot wonen. Weten we hoe dat in zijn werk gaat, ergens aanmonsteren als bemanningslid? Dat weten wij eigenlijk niet zo goed, maar proberen toch wat tips te geven. Als ze naar binnen is kijken we elkaar aan en zeggen tegelijkertijd “Maar ze kan natuurlijk wel een stukje met ons meezeilen”. We bieden het aan en Laura is helemaal enthousiast. Haar moeder komt nog wel even een achtergrond check doen voor ze haar dochter met een gerust hart mee laat gaan, maar alles is in orde. Laura sms-te net dat ze al twee nachten niet geslapen heeft van de opwinding. Morgen vertrekken we dus hopelijk is het volgende blog van Laura!

deze boom werd omgehakt, de stapjes van de houthakker zijn nog te zien

omgevallen boom, de kern is uit 912!

Newport USA hier komen we - augustus

We volgen het weer al een paar weken om een goede oversteek te kunnen maken naar de Amerikaanse westkust. Het weer wordt vooral beïnvloedt door depressies die vanaf de stille oceaan richting het vasteland komen. Vaak buigen ze af om langs Vancouver eiland naar het noorden te gaan en diepen daarbij uit. Het valt niet mee om een moment te kiezen waarin we betrouwbaar weer hebben en de wind gedeeltelijk mee. Dan komt er een opening met noordwesten wind die lang genoeg duurt om ons traject te zeilen. Het enige nadeel is dat het vooraf gegaan wordt door een keiharde zuidwesten wind en hoge golven, maar dat moeten we voor lief nemen. De nacht voor vertrek komt de zuidwester over en we liggen te schudden in ons bed zoals we in geen maanden gedaan hebben. 's Morgens neemt de wind af en rond het middaguur draait hij inderdaad naar het noordwesten. 

De golven zijn indrukwekkend maar langer wachten is geen optie want over 24 uur is er geen enkele wind meer. Zoals altijd houdt Tara zich beter dan de bemanning. Ik ben zeeziek met een vervelende hoofdpijn en Roel voelt na 24 uur alle spieren in zijn lijf van het constant meebewegen. Als Roel ligt te slapen trekt de wind nog even flink aan en heb ik weer last van de spanning bij het ingaan van de eerste nacht. Zie ik niets over het hoofd, moeten we al reven, kan Tara het aan, zijn er andere schepen, ben ik in controle? Ik herken het patroon, maar toch is het vervelend. We schuiven een paar keer hardhandig van een golf, maar Tara houdt zich goed. Het enige positieve is dat we lekker opschieten. Het tweede etmaal is het rustiger en kunnen we meer ontspannen, al blijven de golven van alle kanten komen. 

Na twee etmalen en 300 mijl lopen we zonnig Newport in Oregon binnen. De vriendelijke douane beambte geeft ons een nieuwe vaarvergunning voor een jaar en een 6 maanden visum voor de US, die onzekerheid kunnen we dus ook weer afstrepen. Niets staat ons meer in de weg om naar de plaatselijke brouwerij te lopen voor een welkomsbiertje, de kaart waaruit we kunnen kiezen is indrukwekkend.

We blijven een paar dagen in Newport, want de wind draait naar zuid en wordt gevolgd door dagen geen of lichte zuidwesten winden. Het stadje op zich is niet zo bijzonder. Een oud havengebied met vooral visverwerkingsbedrijven, toeristenwinkels en restaurants, een pier met luidruchtige Californische zeeleeuwen en een centrum waar de grote weg dwars doorheen loopt. 

Het is wel de grootste commerciële vissershaven aan de westkust, volgens hun eigen folder. Er is volop tonijn voor de kust op dit moment en daar eten wij smakelijk van mee. We zijn ook onder de indruk van wat de pleziervissers mee naar huis nemen. Heilbot, zalm, tonijn en krab. Op het parkeerterrein bij de haven kunnen zeker 150 zeer forse auto's met boottrailers geparkeerd worden. 's Avonds staan ze in de file voor de helling om de boten weer het water uit te halen. Maar de opbrengst voor de vriezer mag er zijn!

Langs de kust zijn prachtige stranden met een laag duingebied, hoog genoeg voor de zee maar bij een tsunami weet ik het niet. Aan de steiger krijgen we de hele dag bezoek van mensen die even komen praten en van alles willen weten, vaak mensen met een boot maar ook voorbijgangers. 

Dat is grappig, want dat hebben we in Canada zelden gehad. We hebben de indruk dat Canadezen beleefder maar ook terughoudender zijn. Behalve als ze je kennen want dan zijn we steeds erg hartelijk en gastvrij ontvangen, maar je moet wel dat drempeltje over.

Mary en Ned, een ouder echtpaar uit de buurt, komen ook even buurten en bieden aan om ons naar de supermarkt te rijden. Dat slaan we niet af! We krijgen zelfs een uitnodiging om de volgende dag naar hun farm te komen, 40 minuten rijden het binnenland in. Ned is visser geweest en kan smakelijke verhalen vertellen over zijn leven op zee. Mary was bibliothecaresse en kan hele stukken epische gedichten reciteren. Na het vissen hebben ze een bosperceel gekocht in de heuvels achter Newport waar ze wonen met hun zoon. Het bos is 30 hectare groot, een postzegeltje in vergelijking met de percelen van de buren, maar voor ons enorm. 30 jaar geleden hebben ze opnieuw bomen geplant en over 10 tot 20 jaar is het oogsttijd.

De farm met koeien is afgebouwd, er lopen er nu nog 3 vrij rond, prachtige bruine Schotse Hooglanders met enorme horens. De weg naar de farm ligt langs de rivier, erg mooi en de temperatuur loopt zeker 10 graden op in vergelijking met de kust. Het door henzelf gebouwde huis is een heerlijke plek met uitzicht over een kleine vallei.

Mary is vurig Republikein – Redneck noemt ze zichzelf – en ik overtuigd socialist, soms lijkt het of we van verschillende planeten komen. De uitgangspunten waarmee we zijn opgegroeid en leven verschillen hemelsbreed. Het levert een interessant gesprek op en over en weer soms gekromde tenen en ongeloof. Over belasting tarieven in Oregon en Nederland en wat je daar dan mee doet, over wapenbezit en de noodzaak je te verdedigen, over immigranten, internationale en landspolitiek. Het geeft mij wel meer inzicht in hoe verdeeld iemand het land kan ervaren. Je bent van de ene partij of van de andere, een compromis is er niet en lijkt ook niet gezocht te worden. Er is geen “alle amerikanen” maar wij en zij, en de ene groep heeft vanuit historisch perspectief recht van spreken en de andere niet. Europa is ondankbaar, voor zowel de Marshall-hulp als de bescherming die ze nu van Amerika krijgt......

Als we het niet over politiek hebben houden we van dezelfde dingen. De natuur, boeken, goed eten en een glas wijn. Mary is jarig en we vieren dat een beetje Amerikaans met champagne, cheese en crackers en een beetje Nederlands met cadeautjes, speculaas en “lang zal ze leven”.

Mary en ik lopen door de ruim honderd jaar oude boomgaard al appeltjes etend en rijden met de quad naar de drinkwaterbron om te kijken of er nog voldoende water in de tank zit. De moederbeer met haar kleintje blijft in het bos, ook de elken en herten laten zich zien, die komen pas als alles rustig is. De Steller gaaien trekken zich niets van ons aan en zijn luidruchtig aanwezig. Op het erf staan een paar oude bomen, naar Tolkien de Enten genoemd, waar we beiden vol ontzag naar kijken.

Roel en Ned praten over boten het zeilers- en vissersleven. Ned is zeer geïnteresseerd in de Nederlandse ontwerpen van Dick Zaal en heeft verschillende boot advertenties van de Valk liggen. Ook zij doen een tour over het land maar dan naar de rivier met het viskamp en het bos.

We hebben een heerlijke dag en gaan met een tas appels en kruiden en vol indrukken weer terug naar de boot. Ned en Mary bedankt voor jullie gastvrijheid!

Beren, gin en zalm op Vancouver Eiland - augustus

We draaien Juan de Fuca zeestraat in, een druk vaarwater tussen Canada en de Verenigde Staten. Als je vanuit zee komt rechtsaf naar Seattle, linksaf naar Vancouver. Aan de kant van de US kijken we uit op de Olympic bergen, de hoge bergrug tussen Seattle en de zee. Aan onze kant - Vancouver eiland - minder hoge bergen, maar tussen die twee staat vaak een harde wind. Vooral 's middags, als het vasteland opwarmt, is de straat berucht om zijn snel opstekende wind. Als het op de oceaan hard waait, stormt het in Juan de Fuca. Vandaag is het rustig met de wind, er is alleen wat mist, het andere veel voorkomende weer fenomeen hier.

We varen zonder problemen naar Victoria, de hoofdstad van Brits Columbia en de oudste stad van de provincie. Hoe Brits wil je het hebben? Misschien hier nog wel meer dan in Engeland zelf, de tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. Wat direct opvalt als we het centrum verkennen is het enorme, klassiek aandoende parlementsgebouw, grote koepels met koperen daken en bordessen met zuilen. Er is het Imperial Hotel met een high tea en overal klassieke lantarenpalen met uitbundig bloeiende hangende bloemenmanden. Ze rijden rechts, dus daardoor weten we dat we niet in Engeland zijn. We nemen een wandelroute door het oudste deel van de stad, waar de parlementsleden en andere geslaagde immigranten woonden. 

De eerste barakken van Fort Victoria staan er natuurlijk niet meer, maar wel mooie oude houten huizen in Victoriaanse en Italiaanse stijl van rond 1900. Het oudste huis is uit 1861 Veel van de oude huizen zijn verloren gegaan en wat nu nog rest wordt gekoesterd. Grappig is dat sommige huizen op verschillende plaatsen in de stad hebben gestaan. Omdat ze van hout zijn kunnen ze in hun geheel vervoerd worden naar een andere plek en daar op een nieuwe fundering gezet worden. De wijk is heerlijk om door te lopen, veel groen, mooie bomen en weinig verkeer.

We worden uitgenodigd door Jim en Megan voor een etentje. Jim hebben we ontmoet in Port Hardy waar hij was met zijn zeilboot en woont hier in de buurt. Ze hebben nog twee vrienden uitgenodigd en het wordt een leuke en ontspannen avond. Dat missen we wel eens onderweg, “gewoon” gezellig met vrienden kletsen en eten, het maakt deze avond bijzonder.

Toch maar Juan de Fuca door? Tij mee en geen wind tegen... dat hebben we deze week alleen 's nachts. We maken eerst een korte tocht naar Coose voor een tij stop. Onze wandel app heeft daar een mooie wandeling voor ons in petto op de Spit om de middag door te brengen. De spit (zandbank) ligt hier dwars in de uitgang van de rivier naar zee. Erachter ontstaat zo een beschutte haven, erop duinlandschap en veel vogels. In de avond gaan we verder zonder wind, dus op de motor varen we 's nachts tij mee in snel tempo de straat uit. 's Morgens om 5 uur zie ik een walvis voor de boot en neem gas terug, na een paar keer is zij/hij uit het zicht verdwenen en kunnen we verder op deze verder oninteressante etappe.

Bamfield is de eerste haven in de Barkley Sound met een mooie beschutte baai waar we ankeren. Er is een grote first nation gemeenschap hier en we maken een wandeling met gids Stella door het regenwoud naar het Kiixin dorp van haar voorouders aan de kust. Ze vertelt over de geschiedenis, een patroon wat we eerder gehoord hebben. De bloeiende indianen gemeenschappen in het gebied, eerst verdreven van hun land, daarna de waterpokken epidemie, overgebracht door dekens als 'cadeautje', de reservaten en de verschrikkelijke kostscholen waar drie generaties kinderen gedwongen zijn heropgevoed tot er bijna niets meer over was van hun cultuur. Het moeizame zoeken naar een nieuwe toekomst. 

Haar clan heeft zijn landrechten gedeeltelijk teruggekregen na lange onderhandelingen en daarmee ook een basis om een economisch haalbaar model voor de gemeenschap op te zetten. Het merendeel van de inkomsten komt uit toerisme, Bamfield is populair bij vissers. Stella zet zich al decennia lang in voor haar gemeenschap en is een opgewekte, inspirerende vrouw die indruk maakt. Het kolonialisme blijft lastig. We voelen mee met de lokale bevolking en het onrecht wat hen is aangedaan, maar Nederland was natuurlijk net zo goed een koloniale overheerser en heeft veel van haar oude rijkdom aan het kolonialisme te danken. Wij zijn de laatsten die een oordeel kunnen hebben. We proberen het in die tijd te zien, met de denkbeelden van toen, de geschiedenis die toen geschreven is. We vragen ons wel af of het nu anders toegaat in gebieden waar de ene groep zich het recht toe eigent op land en hulpbronnen van een andere groep bewoners.

Het bos is hier wild en we hebben zin in een pittige wandeling. We lopen heen en terug 10 km naar Keeha strand over een enerverend pad met veel modder en boomstronken. Het strand is de beloning, de regen later maakt het extra mooi en extra lastig om te lopen. We zien berenpoep en eerder al poemapoep, de westkust van Vancouver eiland is duidelijk woester dan de oostkant.

De Barkley sound is bezaaid met eilandjes en we zeilen er doorheen op weg naar Ucluelet. In de gidsen raden ze aan naar het super toeristishe Tofino te gaan, 40 km verder over de weg, maar wij vinden Ucluelet leuker. Het grenst aan het Pacific Rim Park met wandelingen op de grens van woeste kust en regenwoud. Wij vinden de wandelingen een beetje tam, maar als we er een paar aan elkaar plakken komen we toch een heel eind. 

Het hoogtepunt van Ucluetlet zijn echter onze buren aan de overkant van de ankerplek. Er woont een moederbeer met drie kleintjes, bij laag water scharrelen ze over de rotsen op zoek naar krabbetjes. 

Om ze beter te zien gaan we met de bijboot een paar honderd meter dichterbij. Op een avond zien we zelfs twéé moeder beren met ieder drie kleintjes! We weten niet waar we moeten kijken. De beren houden goed afstand van elkaar en hun kroost bij zich in de buurt, maar het zegt iets over de voedselrijkdom dat ze zo dicht bij elkaar kunnen leven. Het is prachtig om ze zo bezig te zien, zonder dat zij zich aan ons storen, vanaf het water komt (meestal) geen gevaar. Ze gaan gewoon hun eigen gangetje.

We ontmoeten er ook Luke, de zoon van vrienden, die een bijzondere business heeft opgezet. Slechts 25 jaar jong heeft hij zijn eigen Pacific Rim distilleerderij waar hij vodka en gin maakt volgens traditioneel familie-recept, met wilde gist uit het gebied en allerlei lokale ingrediënten. 

Gelijk zijn eerste jaar heeft hij prijzen gewonnen voor beide brouwsels en hij is dan ook regelmatig uitverkocht. Het moedergist kan maar een bepaalde hoeveelheid aan, dus de productie is (nog) beperkt. De smaak is heel bijzonder en we prijzen ons gelukkig dat we nu een fles aan boord hebben met de smaak van Vancouver eiland naar de hand van Luke. We nemen Luke en zijn vriendin Nashira mee om naar Lucky Creek te gaan in de Barkley sound. Voor hen is dat ook de eerste keer. Het is een bochtige kreek omzoomd door mooi bos die gevoed wordt door twee watervallen. Het water stroomt dan eerst door verschillende natuurlijk poelen voor het in de kreek uitkomt. We kunnen alleen een uur voor en na hoog water bij de watervallen en poelen komen, het draagt bij aan het sprookjesachtige karakter van de plek. 

Voor de klok slaat moeten we er weer uit zijn. Met wetsuit aan is het super leuk om door de poelen naar de watervallen te zwemmen en te genieten van de natuur die ons omringt.

Luke heeft nog allerlei tips om oesters te rapen, waar heilbot te vinden is en we zalm kunnen vangen. Voor wilde oesters is het nog een beetje te vroeg in het seizoen, maar die zalm willen we graag proberen. Met z'n vieren vangen we niets, maar als we later nog een keer terug gaan slaan we eindelijk onze eerste zalm aan de haak! Die gaat lekker in de rookoven, een waardige afsluiting van onze maanden aan de Canadese westkust.