Sterke vrouwen en giganten in Eureka - augustus/september

Er komt zeker nóg een week geen wind, maar we willen wel verder. Dan maar op de motor. Het valt vies tegen! Beetje wind tegen, kapen, soms stroom tegen, we schieten niet op. We doen 2,5 dag over 225 mijl en komen in de nacht aan in Eureka. De swell op de “bar” (de zandbank in de ingang) is rustig, maar we hebben al wel een beetje uitstroom van de rivier. Lastig aanleggen in het donker. We vinden een kopsteiger in de Woodley Marina waar niemand ligt en vinden het wel goed voor de nacht, morgenochtend gaan we wel naar een goede plek. Gelukkig wel een zalm gevangen onderweg!

Eureka ligt aan de Humboldt Baai, een enorm, ondiep getijde gebied en het wemelt dan ook van de vogels. Als we van de haven lopen zien we dat in een heel andere natuur zijn. Dit is het noorden van Californie, het is er kurkdroog en de bomen zijn totaal anders dan in noordelijker. We zien een paar eucalyptus bomen en cedars en bomen die we nog niet thuis kunnen brengen. 

In het centrum gaan we naar het informatiecentrum wat gevestigd is in een voormalige bank en nu tevens museum is. We worden welkom geheten door een enthousiaste vrouw, het is alsof we in haar huiskamer zijn. Ze vertelt zo beeldend over de stad en haar geschiedenis, geeft ons routes en achtergrond informatie en weten jullie van de Fridaynight markt? We worden er helemaal blij van, zo'n geweldige ambassadrice zou iedere stad zich wensen. We lopen met plezier de route langs de oude houten huizen in het centrum. Er was een kortstondige goudkoorts hier rond 1848/50, maar de opbrengst viel tegen. Enkele gelukszoekers zagen wel een andere bron van rijkdom, de enorme redwood/sequoia bomen die er in grote getale voorkwamen. De houtkap bleek een bestendige en grote rijkdom voor wie de bomen kon vellen. 

Na de grote hausse van het kappen viel het stil in Eureka, daardoor zijn wel veel van de oude gebouwen bewaard gebleven. De ene is nog mooier dan de andere, maar de Carson Mansion spant de kroon. Houtbaron en schatrijk liet Carson zijn houthakkers en een keur van ambachtslieden in 1884/85 het huis bouwen, jarenlang familie bezit. Sinds 1950 is het de prestigieuze Ingomar Private Club, aanvankelijk alleen voor mannen. Een aantal jaren geleden nodigde de club alle presidenten van de westelijke staten uit, ze hadden alleen over het hoofd gezien dat ook vrouwen president kunnen worden, ongelofelijk maar waar. Er was er slechts één maar toch. Zij werd uiteraard de toegang tot het evenement ontzegd, mannen zijn mannen! Gelukkig zijn er sterke vrouwen en rechters, in de rechtszaak werd de beslissing onrechtmatig geoordeeld en daardoor is de Ingomar club nu opengesteld voor mannen én vrouwen. De ironie van het lot. De club heeft  overigens kosten nog moeite gespaard om het historische gebouw in goede staat te houden en het ziet er fantastisch uit.

Het is prachtig weer en we lopen langs het enorme haventerrein, de laatste houtzagerij levert nog mondjesmaat redwood wat klaar ligt om verscheept te worden. We zien de spoorrails uit begin 1900 van de laatste tak aan het grote spoornetwerk in het westen. Het spoor liep van Eureka naar San Fransico en dagelijks reden treinen af en aan om het hout te vervoeren naar de stad waar het harde redwood zeer geliefd bouwmateriaal was. De treinen zijn allang stilgevallen en er wordt gezocht naar een nieuwe invulling. Deels bedrijventerrein, deels natuurgebied. We zien een prachtige roodschouder havik, ook de vogels zijn anders hier. Het eindpunt van de wandeling is Fort Humboldt, gelegen op een heuvel, uitkijkend over de baai en haven. 

De goudzoekers en houthakkers waren niet de eerste mensen hier, er woonden al duizenden jaren indianen en die gingen niet voetstoots uit hun gebieden vandaan. Bloedige confrontaties waren het gevolg. In 1853 werd Fort Humboldt opgezet om geschillen te beslechten en de vrede te handhaven. Tijdens de burgeroorlog werden de soldaten weggeroepen en ging de handhaving van de wet over op een zelfbenoemde burgermilitie, in het fort bleven maar een paar manschappen achter. De burgermilitie had een andere oplossing op het oog. In februari 1860 werden in 30 uur tijd vijf omliggende dorpen verwoest en de onbewapende bewoners omgebracht. De Indianen die een veilig heenkomen zochten in het fort werden in een omheining vastgezet om hen te beschermen. De omstandigheden waren er zo erbarmelijk dat nog eens honderden mensen (vooral vrouwen en kinderen) daar overleden. De resterende indianen werden tegen hun wil overgebracht naar een reservaat in het binnenland. Het fort werd een tiental jaren daarna opgeheven en de inboedel verkocht, er was geen probleem meer. We kijken nu toch weer iets anders naar de oude rijkdom in Eureka, het kwam met een prijs!

Met de auto gaan we een dag naar de Humboldt bossen ten zuiden van Eureka waar we de 31 mijl lange “Avenue van de giganten” rijden, slingerend tussen de reuzen bomen. De Sequoia zijn naaldbomen en kwamen ooit voor op bijna het hele noordelijk halfrond, de dino's liepen al door de redwoods. Door veranderingen in klimaat en andere factoren zijn er nu nog maar een paar plaatsen waar ze groeien. Een kleine populatie Dawn Redwood in Sechuan in China, Giant Sequoia in de voetheuvels van de Sierra Nevada en Coast Redwood in de kuststrook van het zuiden van Oregon tot Monterey in California waar wij nu zijn. De Coast Redwoods zijn niet de oudste bomen ter wereld maar wel de hoogste. Ze kunnen 120 meter hoger worden, ruim hoger dan hoogste kerk in Nederland. 

De oudste boom in dit gebied was 2200 jaar oud toen hij omviel, de oudste bomen die wij vandaag zien worden tussen 900 en de 1500 jaar geschat. Dit is het naturalisten praatje uit de folders, we 'weten' hoe het zit. Het bereidt ons op geen enkele manier voor op de wandelingen die we in de verschillende delen van het bos maken. Het is bijna niet te bevatten hoe hoog de bomen zijn, we voelen ons zo klein in dit bos. We zien steeds andere prachtige exemplaren. Sommige bomen zijn helemaal zwart van bosbranden lang geleden maar springlevend. Anderen hebben een holle binnenkant of zijn vergroeid met de buurvrouw. We worden er stil van. De mensen die we tegenkomen hebben dezelfde ervaring. De ogen groot van verbazing, de stem gedempt in ontzag voor het oerbos waar we elkaar ontmoeten. “Did you see that, isn't it amazing, impressive, awe inspiring” en dat is het allemaal. We gaan vanzelf langzamer lopen en dieper ademen en ik betrap zelfs Roel op een boomknuffel om iets van deze giganten aan te raken. Ik probeer foto's te maken, maar op geen enkele manier weet ik de schaal vast te leggen. De omgevallen bomen laten nog het beste zien hoe groot ze zijn. Daar zie je ook goed dat ze geen penwortels hebben maar een wijd verbreidt horizontaal wortelstelsel. 

Ze verknopen de wortels met die van de buren, het geeft veel stabiliteit, maar als er dan één omgaat gaan er meestal meer. De enorme bomen bieden onderdak aan planten, dieren, vogels en insecten. Het microklimaat op de bos vloer is totaal anders dan in de toppen waar de takken zitten. We eten aan de rand van een klein stroompje en zien de schaduw van een minuscule 'waterscooter' in het poeltje. Het insect zelf is vrijwel niet te zien, groot en klein naast elkaar.

In 1917 werd de “Save the Redwoods” stichting opgericht om iets van deze grandeur te behouden, want het bos werd op geen enkele manier beschermd. Wij lopen door het bos wat aan de oprichters is opgedragen. Op 19 november 1924 stond Mevrouw Laura Mahan die hier letterlijk tussen de bomen en de houthakkers terwijl haar man in de rechtszaal het kappen probeerde te stoppen. Het lukte en wij lopen nu dankbaar tussen de eeuwen oude bomen. Het gebied wat de stichting verwerft groeit nog steeds en er worden nieuwe redwoods aangeplant waar ooit gekapt is. Een paar mensen kunnen een groot verschil maken!

Op een terrasje in Eureka komen we in contact met nog een Laura, zij werkt in het restaurant. Ze wil erg graag oceaan zeilen en hoort dat wij op een zeilboot wonen. Weten we hoe dat in zijn werk gaat, ergens aanmonsteren als bemanningslid? Dat weten wij eigenlijk niet zo goed, maar proberen toch wat tips te geven. Als ze naar binnen is kijken we elkaar aan en zeggen tegelijkertijd “Maar ze kan natuurlijk wel een stukje met ons meezeilen”. We bieden het aan en Laura is helemaal enthousiast. Haar moeder komt nog wel even een achtergrond check doen voor ze haar dochter met een gerust hart mee laat gaan, maar alles is in orde. Laura sms-te net dat ze al twee nachten niet geslapen heeft van de opwinding. Morgen vertrekken we dus hopelijk is het volgende blog van Laura!

deze boom werd omgehakt, de stapjes van de houthakker zijn nog te zien

omgevallen boom, de kern is uit 912!