Newport USA hier komen we - augustus

We volgen het weer al een paar weken om een goede oversteek te kunnen maken naar de Amerikaanse westkust. Het weer wordt vooral beïnvloedt door depressies die vanaf de stille oceaan richting het vasteland komen. Vaak buigen ze af om langs Vancouver eiland naar het noorden te gaan en diepen daarbij uit. Het valt niet mee om een moment te kiezen waarin we betrouwbaar weer hebben en de wind gedeeltelijk mee. Dan komt er een opening met noordwesten wind die lang genoeg duurt om ons traject te zeilen. Het enige nadeel is dat het vooraf gegaan wordt door een keiharde zuidwesten wind en hoge golven, maar dat moeten we voor lief nemen. De nacht voor vertrek komt de zuidwester over en we liggen te schudden in ons bed zoals we in geen maanden gedaan hebben. 's Morgens neemt de wind af en rond het middaguur draait hij inderdaad naar het noordwesten. 

De golven zijn indrukwekkend maar langer wachten is geen optie want over 24 uur is er geen enkele wind meer. Zoals altijd houdt Tara zich beter dan de bemanning. Ik ben zeeziek met een vervelende hoofdpijn en Roel voelt na 24 uur alle spieren in zijn lijf van het constant meebewegen. Als Roel ligt te slapen trekt de wind nog even flink aan en heb ik weer last van de spanning bij het ingaan van de eerste nacht. Zie ik niets over het hoofd, moeten we al reven, kan Tara het aan, zijn er andere schepen, ben ik in controle? Ik herken het patroon, maar toch is het vervelend. We schuiven een paar keer hardhandig van een golf, maar Tara houdt zich goed. Het enige positieve is dat we lekker opschieten. Het tweede etmaal is het rustiger en kunnen we meer ontspannen, al blijven de golven van alle kanten komen. 

Na twee etmalen en 300 mijl lopen we zonnig Newport in Oregon binnen. De vriendelijke douane beambte geeft ons een nieuwe vaarvergunning voor een jaar en een 6 maanden visum voor de US, die onzekerheid kunnen we dus ook weer afstrepen. Niets staat ons meer in de weg om naar de plaatselijke brouwerij te lopen voor een welkomsbiertje, de kaart waaruit we kunnen kiezen is indrukwekkend.

We blijven een paar dagen in Newport, want de wind draait naar zuid en wordt gevolgd door dagen geen of lichte zuidwesten winden. Het stadje op zich is niet zo bijzonder. Een oud havengebied met vooral visverwerkingsbedrijven, toeristenwinkels en restaurants, een pier met luidruchtige Californische zeeleeuwen en een centrum waar de grote weg dwars doorheen loopt. 

Het is wel de grootste commerciële vissershaven aan de westkust, volgens hun eigen folder. Er is volop tonijn voor de kust op dit moment en daar eten wij smakelijk van mee. We zijn ook onder de indruk van wat de pleziervissers mee naar huis nemen. Heilbot, zalm, tonijn en krab. Op het parkeerterrein bij de haven kunnen zeker 150 zeer forse auto's met boottrailers geparkeerd worden. 's Avonds staan ze in de file voor de helling om de boten weer het water uit te halen. Maar de opbrengst voor de vriezer mag er zijn!

Langs de kust zijn prachtige stranden met een laag duingebied, hoog genoeg voor de zee maar bij een tsunami weet ik het niet. Aan de steiger krijgen we de hele dag bezoek van mensen die even komen praten en van alles willen weten, vaak mensen met een boot maar ook voorbijgangers. 

Dat is grappig, want dat hebben we in Canada zelden gehad. We hebben de indruk dat Canadezen beleefder maar ook terughoudender zijn. Behalve als ze je kennen want dan zijn we steeds erg hartelijk en gastvrij ontvangen, maar je moet wel dat drempeltje over.

Mary en Ned, een ouder echtpaar uit de buurt, komen ook even buurten en bieden aan om ons naar de supermarkt te rijden. Dat slaan we niet af! We krijgen zelfs een uitnodiging om de volgende dag naar hun farm te komen, 40 minuten rijden het binnenland in. Ned is visser geweest en kan smakelijke verhalen vertellen over zijn leven op zee. Mary was bibliothecaresse en kan hele stukken epische gedichten reciteren. Na het vissen hebben ze een bosperceel gekocht in de heuvels achter Newport waar ze wonen met hun zoon. Het bos is 30 hectare groot, een postzegeltje in vergelijking met de percelen van de buren, maar voor ons enorm. 30 jaar geleden hebben ze opnieuw bomen geplant en over 10 tot 20 jaar is het oogsttijd.

De farm met koeien is afgebouwd, er lopen er nu nog 3 vrij rond, prachtige bruine Schotse Hooglanders met enorme horens. De weg naar de farm ligt langs de rivier, erg mooi en de temperatuur loopt zeker 10 graden op in vergelijking met de kust. Het door henzelf gebouwde huis is een heerlijke plek met uitzicht over een kleine vallei.

Mary is vurig Republikein – Redneck noemt ze zichzelf – en ik overtuigd socialist, soms lijkt het of we van verschillende planeten komen. De uitgangspunten waarmee we zijn opgegroeid en leven verschillen hemelsbreed. Het levert een interessant gesprek op en over en weer soms gekromde tenen en ongeloof. Over belasting tarieven in Oregon en Nederland en wat je daar dan mee doet, over wapenbezit en de noodzaak je te verdedigen, over immigranten, internationale en landspolitiek. Het geeft mij wel meer inzicht in hoe verdeeld iemand het land kan ervaren. Je bent van de ene partij of van de andere, een compromis is er niet en lijkt ook niet gezocht te worden. Er is geen “alle amerikanen” maar wij en zij, en de ene groep heeft vanuit historisch perspectief recht van spreken en de andere niet. Europa is ondankbaar, voor zowel de Marshall-hulp als de bescherming die ze nu van Amerika krijgt......

Als we het niet over politiek hebben houden we van dezelfde dingen. De natuur, boeken, goed eten en een glas wijn. Mary is jarig en we vieren dat een beetje Amerikaans met champagne, cheese en crackers en een beetje Nederlands met cadeautjes, speculaas en “lang zal ze leven”.

Mary en ik lopen door de ruim honderd jaar oude boomgaard al appeltjes etend en rijden met de quad naar de drinkwaterbron om te kijken of er nog voldoende water in de tank zit. De moederbeer met haar kleintje blijft in het bos, ook de elken en herten laten zich zien, die komen pas als alles rustig is. De Steller gaaien trekken zich niets van ons aan en zijn luidruchtig aanwezig. Op het erf staan een paar oude bomen, naar Tolkien de Enten genoemd, waar we beiden vol ontzag naar kijken.

Roel en Ned praten over boten het zeilers- en vissersleven. Ned is zeer geïnteresseerd in de Nederlandse ontwerpen van Dick Zaal en heeft verschillende boot advertenties van de Valk liggen. Ook zij doen een tour over het land maar dan naar de rivier met het viskamp en het bos.

We hebben een heerlijke dag en gaan met een tas appels en kruiden en vol indrukken weer terug naar de boot. Ned en Mary bedankt voor jullie gastvrijheid!