Beren, gin en zalm op Vancouver Eiland - augustus

We draaien Juan de Fuca zeestraat in, een druk vaarwater tussen Canada en de Verenigde Staten. Als je vanuit zee komt rechtsaf naar Seattle, linksaf naar Vancouver. Aan de kant van de US kijken we uit op de Olympic bergen, de hoge bergrug tussen Seattle en de zee. Aan onze kant - Vancouver eiland - minder hoge bergen, maar tussen die twee staat vaak een harde wind. Vooral 's middags, als het vasteland opwarmt, is de straat berucht om zijn snel opstekende wind. Als het op de oceaan hard waait, stormt het in Juan de Fuca. Vandaag is het rustig met de wind, er is alleen wat mist, het andere veel voorkomende weer fenomeen hier.

We varen zonder problemen naar Victoria, de hoofdstad van Brits Columbia en de oudste stad van de provincie. Hoe Brits wil je het hebben? Misschien hier nog wel meer dan in Engeland zelf, de tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. Wat direct opvalt als we het centrum verkennen is het enorme, klassiek aandoende parlementsgebouw, grote koepels met koperen daken en bordessen met zuilen. Er is het Imperial Hotel met een high tea en overal klassieke lantarenpalen met uitbundig bloeiende hangende bloemenmanden. Ze rijden rechts, dus daardoor weten we dat we niet in Engeland zijn. We nemen een wandelroute door het oudste deel van de stad, waar de parlementsleden en andere geslaagde immigranten woonden. 

De eerste barakken van Fort Victoria staan er natuurlijk niet meer, maar wel mooie oude houten huizen in Victoriaanse en Italiaanse stijl van rond 1900. Het oudste huis is uit 1861 Veel van de oude huizen zijn verloren gegaan en wat nu nog rest wordt gekoesterd. Grappig is dat sommige huizen op verschillende plaatsen in de stad hebben gestaan. Omdat ze van hout zijn kunnen ze in hun geheel vervoerd worden naar een andere plek en daar op een nieuwe fundering gezet worden. De wijk is heerlijk om door te lopen, veel groen, mooie bomen en weinig verkeer.

We worden uitgenodigd door Jim en Megan voor een etentje. Jim hebben we ontmoet in Port Hardy waar hij was met zijn zeilboot en woont hier in de buurt. Ze hebben nog twee vrienden uitgenodigd en het wordt een leuke en ontspannen avond. Dat missen we wel eens onderweg, “gewoon” gezellig met vrienden kletsen en eten, het maakt deze avond bijzonder.

Toch maar Juan de Fuca door? Tij mee en geen wind tegen... dat hebben we deze week alleen 's nachts. We maken eerst een korte tocht naar Coose voor een tij stop. Onze wandel app heeft daar een mooie wandeling voor ons in petto op de Spit om de middag door te brengen. De spit (zandbank) ligt hier dwars in de uitgang van de rivier naar zee. Erachter ontstaat zo een beschutte haven, erop duinlandschap en veel vogels. In de avond gaan we verder zonder wind, dus op de motor varen we 's nachts tij mee in snel tempo de straat uit. 's Morgens om 5 uur zie ik een walvis voor de boot en neem gas terug, na een paar keer is zij/hij uit het zicht verdwenen en kunnen we verder op deze verder oninteressante etappe.

Bamfield is de eerste haven in de Barkley Sound met een mooie beschutte baai waar we ankeren. Er is een grote first nation gemeenschap hier en we maken een wandeling met gids Stella door het regenwoud naar het Kiixin dorp van haar voorouders aan de kust. Ze vertelt over de geschiedenis, een patroon wat we eerder gehoord hebben. De bloeiende indianen gemeenschappen in het gebied, eerst verdreven van hun land, daarna de waterpokken epidemie, overgebracht door dekens als 'cadeautje', de reservaten en de verschrikkelijke kostscholen waar drie generaties kinderen gedwongen zijn heropgevoed tot er bijna niets meer over was van hun cultuur. Het moeizame zoeken naar een nieuwe toekomst. 

Haar clan heeft zijn landrechten gedeeltelijk teruggekregen na lange onderhandelingen en daarmee ook een basis om een economisch haalbaar model voor de gemeenschap op te zetten. Het merendeel van de inkomsten komt uit toerisme, Bamfield is populair bij vissers. Stella zet zich al decennia lang in voor haar gemeenschap en is een opgewekte, inspirerende vrouw die indruk maakt. Het kolonialisme blijft lastig. We voelen mee met de lokale bevolking en het onrecht wat hen is aangedaan, maar Nederland was natuurlijk net zo goed een koloniale overheerser en heeft veel van haar oude rijkdom aan het kolonialisme te danken. Wij zijn de laatsten die een oordeel kunnen hebben. We proberen het in die tijd te zien, met de denkbeelden van toen, de geschiedenis die toen geschreven is. We vragen ons wel af of het nu anders toegaat in gebieden waar de ene groep zich het recht toe eigent op land en hulpbronnen van een andere groep bewoners.

Het bos is hier wild en we hebben zin in een pittige wandeling. We lopen heen en terug 10 km naar Keeha strand over een enerverend pad met veel modder en boomstronken. Het strand is de beloning, de regen later maakt het extra mooi en extra lastig om te lopen. We zien berenpoep en eerder al poemapoep, de westkust van Vancouver eiland is duidelijk woester dan de oostkant.

De Barkley sound is bezaaid met eilandjes en we zeilen er doorheen op weg naar Ucluelet. In de gidsen raden ze aan naar het super toeristishe Tofino te gaan, 40 km verder over de weg, maar wij vinden Ucluelet leuker. Het grenst aan het Pacific Rim Park met wandelingen op de grens van woeste kust en regenwoud. Wij vinden de wandelingen een beetje tam, maar als we er een paar aan elkaar plakken komen we toch een heel eind. 

Het hoogtepunt van Ucluetlet zijn echter onze buren aan de overkant van de ankerplek. Er woont een moederbeer met drie kleintjes, bij laag water scharrelen ze over de rotsen op zoek naar krabbetjes. 

Om ze beter te zien gaan we met de bijboot een paar honderd meter dichterbij. Op een avond zien we zelfs twéé moeder beren met ieder drie kleintjes! We weten niet waar we moeten kijken. De beren houden goed afstand van elkaar en hun kroost bij zich in de buurt, maar het zegt iets over de voedselrijkdom dat ze zo dicht bij elkaar kunnen leven. Het is prachtig om ze zo bezig te zien, zonder dat zij zich aan ons storen, vanaf het water komt (meestal) geen gevaar. Ze gaan gewoon hun eigen gangetje.

We ontmoeten er ook Luke, de zoon van vrienden, die een bijzondere business heeft opgezet. Slechts 25 jaar jong heeft hij zijn eigen Pacific Rim distilleerderij waar hij vodka en gin maakt volgens traditioneel familie-recept, met wilde gist uit het gebied en allerlei lokale ingrediënten. 

Gelijk zijn eerste jaar heeft hij prijzen gewonnen voor beide brouwsels en hij is dan ook regelmatig uitverkocht. Het moedergist kan maar een bepaalde hoeveelheid aan, dus de productie is (nog) beperkt. De smaak is heel bijzonder en we prijzen ons gelukkig dat we nu een fles aan boord hebben met de smaak van Vancouver eiland naar de hand van Luke. We nemen Luke en zijn vriendin Nashira mee om naar Lucky Creek te gaan in de Barkley sound. Voor hen is dat ook de eerste keer. Het is een bochtige kreek omzoomd door mooi bos die gevoed wordt door twee watervallen. Het water stroomt dan eerst door verschillende natuurlijk poelen voor het in de kreek uitkomt. We kunnen alleen een uur voor en na hoog water bij de watervallen en poelen komen, het draagt bij aan het sprookjesachtige karakter van de plek. 

Voor de klok slaat moeten we er weer uit zijn. Met wetsuit aan is het super leuk om door de poelen naar de watervallen te zwemmen en te genieten van de natuur die ons omringt.

Luke heeft nog allerlei tips om oesters te rapen, waar heilbot te vinden is en we zalm kunnen vangen. Voor wilde oesters is het nog een beetje te vroeg in het seizoen, maar die zalm willen we graag proberen. Met z'n vieren vangen we niets, maar als we later nog een keer terug gaan slaan we eindelijk onze eerste zalm aan de haak! Die gaat lekker in de rookoven, een waardige afsluiting van onze maanden aan de Canadese westkust.