SY – TARA NL: Roadtrip langs de kust

We hebben weer een Gordiaanse knoop doorgehakt: Tara blijft de wintermaanden op de kant in de omgeving van San Francisco.

Eén maand in de haven in San Diego - ons oorspronkelijke plan was drie maanden- kost meer dan het liggeld voor een heel jaar in Nederland! De tussenliggende havens hebben last van hetzelfde verschijnsel of zijn vol. Dan heeft Tara het hier beter en starten we volgend seizoen met een extra stukje varen.

Onze vorige binnenland trip is zo goed bevallen dat we daar nu een vervolg aan geven. De kampeeruitrusting is er, dus we kunnen op pad. Het rondje voert ons eerst langs de kust naar Santa Barbara in het zuiden. Om niet in de dagelijkse file te staan vertrekken we om 5 uur 's morgens. De zonsopkomst is prachtig en de wegen vrijwel leeg. Monterey slaapt nog als we er langs rijden, misschien komen we er later nog eens. Dan stijgen we flink met de kronkelige Highway 1 en volgt het ene oceaan uitzicht op het andere. Links van ons zijn de bergen van de Santa Lucia keten, bekleed met het Los Padres National Forest. Rechts van ons is de Stille Oceaan met rotsenpartijen, kelpbedden en stranden.

Aanvankelijk gehuld in mysterieuze mistflarden, maar al snel maakt de zon daar korte metten mee. Het wordt alweer een stralende dag en we kronkelen 150 kilometer langs deze prachtige kust. Onderweg zijn er verschillende parken, ook hier zou je al een maand door kunnen brengen met ontdekken en wandelen. We kiezen twee kortere wandelingen in het Julia Pfeiffer Burns Park. De ene is lekker dalen en klimmen, de tweede gaat naar de kust en zien we de 25 meter hoge McWay waterval uiteenspatten op het strand. Langs de donkere berghellingen staan grote bossen met pampas gras te schitteren en de witte pluimen wuiven in de zon, het lijkt of alles versierd is. Niet alles is wat het lijkt, want deze 'versiering' blijkt het weedy pampas gras te zijn (Cortaderia Jubata), een vijandige soort uit Zuid Amerika die zich als onkruid verspreidt en de oorspronkelijke begroeiing eruit perst.

Jammer, want op de foto ziet het er leuk uit!

We lunchen op het mooie strandje van het Limekiln Park. Naast ons zit een echtpaar in hun klapstoeltjes overduidelijk te genieten van een luxueuze lunch met champagne. Na een onhandige poging tot een selfie bied ik aan de foto's te maken. Ze poseren stralend en vertellen ondertussen dat ze hun 50 jarige verloving vieren. Ik hoop dat ik iets van die liefde vast heb kunnen leggen in de foto's, bij mij blijft het plezier in ieder geval een hele tijd hangen, een les in het vieren van de goede dingen in het leven.

We rijden verder en opeens verandert dan het landschap. De bergketen wijkt land inwaarts en we rijden nu door een golvend, bruin en een beetje saai landschap. De zee blijft prachtig en vlak bij de Piedras Blancas vuurtoren ligt iets op het strand. Het lijken eerst boomstammen, dan reusachtige saucijzen: zeeolifanten! We krijgen iets verder nog een kans want daar liggen ze op het strand dichter bij de weg. Het is rustig in deze tijd, de jongen van dit jaar en de tieners zijn nu 'binnen'. In het vroege voorjaar liggen er duizenden, de volwassen mannetjes en vrouwtjes, dan wordt er gepaard en gejongd, wat een heksenketel zal dat zijn. We vermaken ons met de schijngevechten van een paar jochies (1000 kilo zwaar) maar de meest dieren liggen plat en dik te zonnen op het strand.

Een stad dient zich weer aan, San Louis Obispo, wij rijden erdoor naar de mooie kustplaats Santa Barbara, waar Donna woont, een middelbare schoolvriendin uit Canada. We zien de zon ondergaan in de oceaan vanaf haar terras en hebben heel wat bij te praten. De dagen dat we in Santa Barbara zijn doen we mee met Donna. We gaan naar de school waar ze les geeft in exacte vakken. Het is een mooie privé school, zoals er meer zijn in deze omgeving. Alles ziet er super goed uit: de gebouwen, omgeving, de sfeer. De klassen zijn klein, gemiddeld 15 leerlingen per groep. Sommige leerlingen zijn intern, anderen wonen in de buurt. Een plaats voor een schooljaar kost rond de 25.000 $ per leerling, intern 65.000 $. Veel extra geld komt binnen via fondsenwerving onder ouders en betrokkenen en uit donaties. Interessant vind ik het speciale fonds van de school voor de ontwikkeling en stimulering van meisjes in exacte vakken en beroepen. Het was een legaat van mevrouw Boothe Luce, een rijke dame met een eigen loopbaan, die het belang hiervan hoog in het vaandel had. Onder haar foto hangen de naambordjes van vrouwelijke oud leerlingen van de school die op dit vlak goed gepresteerd hebben, geholpen door de extra steun. Donna is gedreven en enthousiast over haar vak en de leerlingen, wat een voorrecht voor leerlingen om met zo'n leerkracht en in zo'n omgeving naar school te gaan.

Een uitstapje in Californië is niet compleet zonder wijn. In Ojai heeft Topa Mountain Winery, een wijnproeverij. Je kunt lid worden van de wijngaard en koopt dan een paar keer per jaar een doos. Als lid word je uitgenodigd voor de nieuwe selectie en tal van andere activiteiten. Wij helpen Donna en haar collega's graag proeven. De sparkling wijn uit de champagne fontein ziet er leuk uit, maar van de bubbeltjes en de smaak blijft niet veel over. De witte Viognier wijn is niet mijn favoriet maar Roel vindt hem heerlijk, de lichte rode wijn uit het pakket vind ik erg lekker. Er is goede live muziek, een foodtruk met lekkere hapjes en iedereen is aardig en blij. Je zou hier zo aan kunnen wennen. Het is erg warm in de Ojai vallei, dus thuis lekker afkoelen in de oceaan met flinke golven en een wandeling over het strand.

Een huis aan het strand, zonder duinen, dat is voor ons wel wennen! Prachtig, maar het voelt ook onbeschermd, het weer is rustig dus we genieten er toch van.

Santa Barbara heeft een lange maritieme geschiedenis. De baai ligt beschut achter de Kanaal Eilanden voor de kust. Eerst waren er de lokale indianen stammen, daarna de schepen van de Spanjaarden en later de Amerikaanse vrachtschepen naar het noorden. We hebben een leuke ochtend rond de pier van Santa Barbara. Het Maritiem museum, het Zeecentrum, een blik in de jachthaven voor als we langs varen en een lunch op de pier. Op weg naar de Mission, rijden we door de straten van het stadje. Mooie huizen met wit stucwerk en rode dakpannen, palmbomen en een hoger gedeelte van de stad met prachtig uitzicht over zee.

Het doet mediterraan aan. Ook de kerk en de gebouwen van de Mission hebben daar veel van weg. In december 1776 werd deze Mission gesticht, als 10e missiepost in Californië. Eind 18e eeuw zijn er door de Franciscaanse orde in opdracht van de koning van Spanje 21 Missions gebouwd langs de kust van “Alta California”. Officieel was het doel om de lokale bevolking te evangeliseren en te onderwijzen. In het proces werden de indianen gedwongen te wonen in 'reductions' en ingezet voor werk op en rond de Mission. Als je bekeerd was had je geen eigen zeggenschap meer en de orde werd strak gehandhaafd. Ziektes en verlies van hun eigen leefstijl decimeerden ook hier de lokale bevolking. De Missions werden grootgrondbezitters en zeer invloedrijk. Tot er in 1833 een scheiding kwam van grond en kerk en de grond in Grants overging naar militairen en hun trouwe aanhangers, de Ranchos van Californië. De lokale bevolking had het nakijken....

Wij gaan ook verder, met veel dank aan Donna voor heerlijke dagen samen.