Rotsschilderingen en verborgen haven - april

Broodbakken en bloggen gaat kennelijk goed samen, het ruikt lekker naar het brood in de oven, maar voor de temperatuur hoeven we het niet te doen. De afgelopen week is het ineens zomer geworden in Baja California. Overdag dik boven de dertig graden en 's nachts meestal iets koeler, helaas soms ook niet. Voor ons iets te warm, maar zwemmen brengt afkoeling.

We varen naar Agua Verde, een beschutte baai met een leuk dorpje. Jammer genoeg is het dorpje een dag voor wij binnen varen dicht gegaan en we ankeren zover mogelijk in de noordelijke kant van de baai. De strategie tegen Corona van veel dropjes hier is om zich af te sluiten van de buitenwereld, ze maken een wegblokkade op de enige weg in of uit en vreemde boten worden geweerd. Op de korte termijn helpt dat, op de langere termijn misschien niet. We snappen het wel, er is geen medische zorg in de buurt – zo ze die al kunnen betalen - en het dichtstbijzijnde ziekenhuis is in La Paz. Voor ons geldt het zelfde en ook wij zijn erg voorzichtig.
De bodem van de baai bestaat uit wit zand en het water kleurt daardoor inderdaad prachtig groen. De gebruikelijke blauw witte vissersbootjes ontbreken op het strand en dus geen vis voor ons. We mogen hier wel lopen en op zo'n twee uur van de ankerplek is een rotshol waar muurschilderingen zijn. We krijgen aanwijzingen van een andere zeilboot en gaan 's morgens om 7 uur op pad. We lopen vanaf het strand door een rots overgang, aan de voet is een begraafplaats die betere tijden gekend heeft. Het zijn vooral de kindergrafjes die indruk op me maken. Handgemaakt uit cement met een laatste boodschap van de ouders. Voor ons strekt een vlakte uit met hier en daar huisjes en veel bomen. Aan de overkant een lage bergrug. We lopen door een oase met palmbomen, kardinaal vogels en loslopende koeien.

De aanwijzingen zijn een beetje vaag, maar uiteindelijk vinden we de in elkaar geknutselde "ANWB paddenstoel" die richting een bergpad omhoog wijst. De grot bestaat uit twee kamers en heeft een prachtig uitzicht over de zee en een gedeelte van het land. Het is er koel en fijn om te genieten van het uitzicht. In de grot hangen her en der kleine vleermuizen, maar de schilderingen? Uiteindelijk vinden we de muurschildering aan de buitenkant tussen de twee kamers in. Een lichtgekleurd vlak van natuurlijke kalkafzetting op de stenen wand met daarop tientallen handen in rode en oker kleurige verf. We hebben verder geen informatie, het zou 50 jaar oud kunnen zijn, 500 of 5.000 jaar? Later vind ik dat de muurschilderingen in Baja California tussen de 7.000 en 10.000 jaar oud zijn! Er zijn er tientallen, de mooiste in de vallei van San Francisco bij Loreto, die zetten we op ons verlanglijstje. Moe en warm zijn we om 12 uur weer terug bij de boot, een heerlijke wandeling.

De Candeleros baai heeft, naast honderden vissende pelikanen, een geheel andere verrassing. Er is een groot hotel wat er prachtig uitziet, maar leeg is, mét een telecom mast en voor het eerst in weken hebben we internet! Heerlijk! Het is tijd om knopen door te hakken. We boeken een KLM vlucht voor begin juni naar huis, terugreis flexibel, we zijn nergens zeker van. Als Tara veilig is en wij ook, hoeven we daar nu geen beslissingen over te nemen. Het geeft rust en we kunnen een plan maken voor de komende weken.

De eilanden bij Loreto, waar we nu komen, zijn een nationaal park en allemaal gesloten voor recreatie. We mogen ankeren op weg naar het noorden maar niet aan wal komen. Loreto zelf lijkt een erg leuk stadje volgens de gidsen. De afgelopen week mochten jacht bemanning er wel in/niet in/wel in/niet in. Het laatste bericht is niemand meer erin. Op zo'n 15 mijl voor Loreto is Puerto Escondido, de verborgen haven, waar we boodschappen uit Loreto kunnen laten bezorgen. Daar gaan we bevoorraden voor de komende weken, de dorpjes ten noorden daarvan zijn allemaal dicht volgens de berichten.

We kunnen nog wel een nachtje zonder boodschappen en ankeren in Honeymoon Bay op Isla Danzante, het dansende eiland. Misschien door de vorm of de golvende bergen, een plaatje is het in ieder geval. Dofijnen komen twee keer per dag in de baai om te vissen en te spelen, snorkelend is er van alles te zien langs de rotsen, kleine roggen, zee-egels, zeesterren, koralen, tientallen vissen, scholen gestreepte sergeant majors samen met roze/zilverachtige visjes, het is net of we in een aquarium zwemmen. Roel vindt niet aan land kunnen erg vervelend en 's morgens vroeg maken we toch een wandeling. Ik ben erg gevoelig voor "het mag niet" dus ik vind het stressvol. Roel heeft dat veel minder, maar lekker uitgebreid lopen is het niet. We komen wel een grote spin tegen, het is denk ik een bruine weduwe, het minder gevaarlijke nichtje van de zwarte, maar we blijven zoeken naar de black widow.

Puerto Escondido is echt "verborgen", niets is er te zien vanaf het water behalve een klein licht op de kant. Door een kronkel ingang vaar je achter een bergruggetje een prachtig beschutte baai in. De marina heeft zo'n 25 ligplaatsen en in de baai ruim 100 ankerboeien. Het is een modern complex en uitstekend georganiseerd. Iedereen houdt afstand en draagt een mondkapje. Waar Roel het lopen en de krant mist, mis ik deze weken mensen, verhalen, geschiedenis. Zelfs met alle beperkingen geniet ik van de mensen om ons heen, het winkeltje, de wasmachines, een glas wijn en een houtoven pizza uit het afhaal restaurant. De "wat nu" vraag is onderdeel van ieder gesprek. Er zijn in mei weer vluchten van Loreto naar Los Angeles en een groep zeilers gaan terug naar de VS.

Wij halen het beste uit de haven. We mogen hier – samen – buiten het terrein komen en gaan twee keer in alle vroegte op pad. We lopen door droge watervallen en klimmen over de rotsblokken in de Tabor Canyon tot we niet verder kunnen. Torenhoge steile wanden waar in de zomer het water metershoog doorheen moet razen en enorme rotsblokken mee sleurt van de bergen erboven. Hier en daar staat nog een poeltje water en ook de bomen en struiken lijken groener dan elders, sommigen bloeien. De andere dag lopen we bijna 4 uur in de Tripui heuvels, klimmen en dalen tussen de rotsen en cactussen met uitzicht op de eilanden van het Loreto National Park. We zien zwermen slanke bijen bij de bloeiende bomen en de wilde honingraten in aanbouw hangen onder de palmbladeren. Op de terugweg kijken we uit over de haven. In de bergrug lijken twee 'ramen' te zitten waardoor je vanaf de moorings uit kunt kijken over de zee buiten. Wat een prachtige plek! Er vloeien talrijke zweetdruppeltjes, maar
we zijn
tevreden als we in de haven aankomen. We kunnen weer verder naar het noorden.

De foto's van Agua Verde

Isla Danzante, een bloeiende aloe, en onderzijde van de bruine weduwe

Puerto Escondido, met een Hooded Oriole m&v, de bijen (of toch wespen? bouwen wespen ook een honingraat?) De wandeling naar de Tabor Kloof , geen verkeer op de weg, maar wél pizza op de haven, wandeling in de Tripui heuvels.