La Paz - februari 2021

Het weer is van slag, voor het eerst sinds we in Mexico varen hebben we een paar dagen achter elkaar flinke regenbuien. Daarvoor hebben we weleens wat miezer gehad, maar echte regen nog nooit. We zijn intussen weer een baai opgeschoven en willen toch graag wandelen. ''s Morgens ziet het er best redelijk uit dus we gaan op pad. De wandeling gaat weer door een droge rivierbedding. Al na een minuut of 15 vragen we ons af of het hoogteprofiel wel klopt met de wandeling waarover we gelezen hebben, maar het zal wel meevallen toch. We klauteren en klimmen, maken omwegen langs droge watervallen, tot we op een vlakker stuk komen waar we gewone rots-obstakels hebben. Hier staat nog water in de poeltjes en de struiken en cactussen zien er fris uit. Het laatste stuk naar boven gaat over granietblokken waar bijna niet over te lopen is.

Maar boven komen we! We hebben inderdaad iets fout gedaan, want in plaats van uitzicht over de zee van Cortez kijken we in de volgende baai. Op een vlak stuk nota bene val ik en schaaf mijn onderbeen gemeen open op de stenen, eindelijk komt onze ehbo set een keer van pas, maar het is toch dik en pijnlijk. De terugweg gaat goed tot het laatste stuk. We weten niet meer precies waar we naar de zijkant van de kloof geklommen zijn en nu komen we steeds bij een 20 tot 30 meter hoge steile wand uit. Na kijken en nog eens kijken vinden we de weg weer de kloof in, maar niet zoals we gekomen zijn. Vlak voor de regen weer begint zijn we terug op de boot, pff dat was geen makkelijke wandeling! Morgen maar even rustig aan.

Zo lopen we iedere dag wel ergens tussen de buien door en de boot is weer eens heerlijk schoongespoeld. Door de regen is het groener dan we het ooit gezien hebben. In het vochtige zand vinden we ook allerlei dierensporen, geit, “mink”, hond/wolf, maar we betwijfelen of die hier zijn en de dieren zelf zien we natuurlijk niet. We hebben een brochure over de wandelingen op het eiland, maar die blinkt uit in het weglaten van alle interessante details over wat er te zien zou kunnen zijn, jammer!

Onderweg kunnen we via de boordradio weerberichten, wat mail én de koppen van nu.nl ontvangen. Dat laatste is meestal genoeg om de grote lijn te volgen, maar … lezen we: “Vliegverbod Nederland, KLM staakt lange vluchten” Ik ben helemaal in de stress, dat we hier in quarantaine zitten wil niet zeggen dat we nooit terug willen! We varen net zolang richting La Paz tot we een spoortje telefoonverbinding hebben en zitten als echte internet junks naar onze telefoon te staren tot er wat binnen komt. “Het is een politiek spelletje” zegt Roel, maar voor mij is de rust even weg. Ik wil naar la Paz en tickets boeken en weten wat er speelt. 

Het weekend dat we in la Paz aankomen wordt er weer code rood afgegeven. In Nederland klinkt dat onheilspellend, hier betekent het dat naast de maatregelen die er al waren (mondkapjes, afstand, scholen, kerken, musea dicht en evenementen afgelast) dat de boulevard aan de zeekant dicht is. Niet essentiële winkels zouden ook dicht moeten zijn, maar dat wordt soepel toegepast vinden wij, kledingwinkels zijn open evenals bouwmarkten en warenhuizen.

Voor de lokale bevolking is het trouwens wel erg! De kinderen hebben geen school gehad sinds de lockdown vorig jaar maart! Van middelbare school tot en met universiteit is alles digitaal. Als we het goed begrijpen krijgen leerlingen van de lagere school les via de televisie en, indien mogelijk, extra ondersteuning van de leerkracht via whats-app. Dan moet je wel telefoon hebben en geld om een data verbinding te kopen. Ook het gebrek aan de jaarlijkse toeristen uit Canada en de US is een ramp voor veel bedrijven en hun werknemers.

Voor ons is de code rood wel een reden om extra voorzichtig te zijn. We ankeren buiten de jachthaven en gaan beperkt de stad in. Na een week went het ook weer, het is hier gewoon relaxter omdat iedereen buiten leeft. Mondkapjes en afstand houden wordt vrijwel 100% toegepast, ook buiten op straat, door kinderen en op de fiets.

We gaan een paar keer uit eten of halen eten af zonder problemen. Omdat we dit seizoen toch geen plan hebben doen we ook onderhoudsklussen die tijd vragen, onder andere de lagers in de stuurkolom vervangen. In la Paz zijn veel bedrijven rondom de haven en op het ochtend-netje via de marifoon geeft iedereen advies. Er is een groep zeilers die hier al jaren (soms tientallen) hun boot hebben als thuisbasis. De club Cruzeros wordt door hen onderhouden. 's Morgens om 10 uur koffie (maar nu niet), wifi, activiteiten en een vraagbaak voor wat je maar nodig zou kunnen hebben op hun website. Dat maakt zoeken wel een stuk makkelijker.

De dagen vliegen voorbij. Voor zover het iets zegt boeken we tickets om eind april weer naar Nederland te vliegen, het is een gepuzzel om de goede combinatie te vinden van tijden en prijzen, maar er gaan nog steeds meerdere vluchten per week naar Amsterdam. Boodschappen, de was, een paar yoga lessen onder de palmen, na bijna twee weken zijn we toch weer blij om de stad te verruilen voor de eilanden. We hebben in la Paz koude dagen gehad, maar de laatste dagen schijnt de zon en gaan de temperaturen naar boven de 25 ºC, het begint voorjaar te worden!

Foto's van de wandelingen in Ensenada 

Grande en El Cardonal, kleine dieren komen we wel tegen, een soort pissebed ( wie het kleine niet eert) en ghost krabben met maar één schaar. De diepte op de "waterval" foto is moeilijk te zien, maar té diep voor ons! Onderweg naar La Paz vangen we voor het eerst sinds lange tijd een tonijntje, smullen. Het waait bij tijd en wijle flink, ons schepnet doet dienst als windvaan, de oude kathedraal van La Paz, Spaans sfeertje hier.

Doorsnee dag op Tara? - januari 2021

Hoe ziet een doorsnee dag eruit aan boord van Tara tijdens een pandemie? Het zal geen verrassing zijn dat we veel tijd samen doorbrengen, ver weg van steden en andere plaatsen waar groepen mensen zijn. Toch vult de dag zich moeiteloos.

Om iets voor 7 uur gaat de wekker, zodat ik net op tijd ben om af te stemmen op het radionetje van Amigo, de zendamateurs op boten aan deze kant van Mexico. Vorig jaar was dat een lange lijst, dit jaar zijn het er beduidend minder. Iedere boot meldt zich aan volgens het protocol met scheepsnaam, locatie en bijzonderheden. Soms komen we boten tegen van het netje, dat is leuk omdat je al een verbinding hebt. Ook de informatie die gedeeld wordt is waardevol, praktische zaken en iedere ochtend het weerbericht. Ook dat is fijn, want telefoonbereik hebben we hier vrijwel nergens. Kop koffie erbij, daarna lezen en ontbijt.

Vandaag is het broodbak dag en als ik toch bezig ben ook een cake? Omdat we weken geen winkel tegenkomen maak ik bijna alles aan boord zelf van basis ingrediënten. Ik vind dat leuk om te doen en het is gezonder dan lang houdbare pakken en zakken. Het betekent wel dat we vaak moeten improviseren. Nu is de boter bijna op, maar is er nog wel roomkaas. In de cake? Waarom niet? Nog wat rum-rozijnen en pistaches die te taai zijn om zo te eten: niets gaat overboord. Het ruikt lekker in de boot en het resultaat is heerlijk! Ik wordt daar helemaal blij van, zo'n ochtend.

Roel vaart intussen van het eilandje waar we voor anker lagen naar twee kleine rotseilandjes waar veel vogels en zeeleeuwen leven. We horen ze al van ver blaffen, maar het is té diep om er goed te ankeren. Een mijl verder is een kleine baai waar we normaal niet liggen omdat het open is voor de gebruikelijke noorden en westen winden, maar nu zijn er twee dagen zuid en zuidoost voorspeld, dus liggen we uit de wind.

Na de lunch met vers brood gaan we in de dinghy terug. Het water is net boven 20ºC en ik heb mijn wetsuit al aan. De dieren zijn beschermd, dus grote boten en vissers mogen er niet komen, maar ze krijgen regelmatig bezoek van kleine panga's uit La Paz die een dagtocht doen met gasten. De zeeleeuwen zijn dan ook absoluut niet bang en blijven lekker op hun rotsen liggen als je in de buurt snorkelt. Het is nog geen geboorte- of paarseizoen, want dan zijn ze wel territoriaal. Een moeder met een paar jonge zeeleeuwen komt kijken en ze zwemmen zo elegant en snel om mij heen dat ik moeite heb om hun bewegingen bij te houden. Dan duiken ze weer op aan de andere kant. Prachtig! Wat ik verrassend vind is dat ze onder water lijken te kroelen met de moeder en er veel interactie is tussen de jonge dieren, ze spelen de hele tijd met elkaar. 

Er zijn scholen kleine zilveren visjes die als een grote groep bewegen en nog veel meer vissen, zeesterren en zee-egels tussen de rotsen. Ik kijk mijn ogen uit! Er is een smalle grot waar je een meter of 10 in kunt zwemmen. Aan de zon kant groeien mooie fel oranje en rode anemonen in groepjes bij elkaar. Achterin de grot zijn nog twee zeeleeuwen, dus ik ga niet ver naar binnen, zodat ze zich niet opgesloten voelen. Meer voor mijn veiligheid dan die van de zeeleeuwen trouwens. Het is heerlijk zonnig weer en door de zuidenwind is de lucht temperatuur vandaag ook erg lekker. Roel heeft foto's en filmpjes gemaakt van de kolonie, maar de dinghy is nogal wiebelig op de golven, dus het is afwachten wat het resultaat is. Op de terugweg, als we een eindje bij de zeeleeuwen vandaan zijn, even lekker scheuren met de dinghy, altijd leuk en we zijn zo weer bij Tara.

Op de eilanden zijn veel wandelingen, ook in deze baai. We proberen iedere dag te lopen, soms is dat gewoon het strand op en neer, maar hier kunnen we naar boven door de droge rivierbedding, die overigens vol ligt met grote rotsblokken, dus het is meer klauteren dan een wandeling. Zoek Roel tussen de blokken op de foto. Aan de andere kant hebben we uitzicht op een droog binnenmeer en verder weg de Zee van Cortez zelf. Het is te steil om af te dalen naar het binnenmeer, dus we lopen terug naar onze privé baai.

Het strandje ligt bezaait met aangespoeld hout, je kunt zo zien dat hier weinig boten komen. Dat vráágt natuurlijk om een kampvuurtje. Het hout is kurkdroog en het duurt niet lang voor we een bergje hebben klaarliggen. We halen onze zitkussens, wat te drinken en de boeken, met het vuur en de ondergaande zon erbij zijn we dik tevreden. 
We eten makkelijk vanavond, een roerbak met pasta. 's Avonds lezen we, doen we een spelletje of kijken een aflevering van een serie of een halve film of zo. Jammer genoeg is onze harde schijf met de grote filmverzameling kapot, dus de mogelijkheden zijn beperkt.

Het puzzelen op “welk vogeltje vliegt daar” heeft gezelschap gekregen van “welke cactus of plantje groeit daar”. Nu nog een boek over de geografie van deze omgeving en ik kan weer een paar maanden vooruit. 
Lezen is belangrijk aan boord. Hier komen we toe aan de boeken waar we in Nederland niet altijd geduld voor hebben. We hebben een Kobo/Bol.com abonnement en kunnen voor 10 euro per maand onbeperkt boeken downloaden uit hun bibliotheek. Niet alle boeken staan daarin, maar meer dan genoeg om ons bezig te houden. Ik lees graag over de landen waar we zijn, geschiedenis, historische romans, natuur en klimaat, beetje zware kost maar erg interessant. Tussendoor heerlijke lichte boeken zoals “Japan in honderd stukjes” van Paulien Cornelisse en het kinderboek de Ickabog van J.K. Rowling. Erg leuk vonden we alle twee “De ontdekking van Urk” door Matthias Declercq.

Tussen 10 en 11 uur is het gedaan, deze dag. We hopen altijd op een rustige nacht, maar de winden zijn hier onvoorspelbaar en de hoge bergen om ons heen kunnen voor verrassingen zorgen en felle rukwinden de baai in sturen. Het anker ligt goed, we zullen zien wat de nacht brengt.
Als ik het blog nog eens teruglees is het een toch weer een gevarieerde dag geworden, deze doorsnee dag. Iets om dankbaar voor te zijn, dat realiseren we ons maar al te goed!

Foto's van de wandeling. Een haas eet cactus, bij gebrek aan ander water, zie hoe het dier eerst de stekeltjes er afhaalt! en nog een cactus in de overleef stand door de droogte. 's morgens ligt er een vis in de dinghy, aan de jager ontsnapt, maar toch helaas einde vis. 

Lloreto en Isla Coronados - januari 2021

Er is weer van alles te ontdekken! We zijn in de buurt van Lloreto en vorig voorjaar mochten we nergens aan wal vanwege de lockdown. Dat ligt nu genuanceerder en we mogen weer op de eilandjes in het park wandelen en Lloreto bezoeken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen!

Het waait windkracht 5/6 uit het noorden, koud, maar het zeilen gaat fantastisch, een soort winterzeilen mét zon. Voor de nacht zoeken we de zuidkant van Isla Coronados op en liggen net uit de wind achter een kleine klif. Het eiland is populair omdat het dicht bij Lloreto ligt, zo kunnen vakantie gasten een dagtocht naar het eiland maken. Een groepje jonge mensen uit Mexico city heeft plezier op het strand en later komen we nog meer mensen tegen uit de stad. Zij kunnen dit jaar moeilijk naar het buitenland en herontdekken hun eigen land. Ze vinden het prachtig. Waarom is ver weg reizen toch aantrekkelijker (gemaakt) dan in de buurt reizen? Maar ik heb natuurlijk niets te zeggen, wij varen al 8 jaar “ver weg” in plaats van op de Wadden.

Isla Coronados is een toepasselijke naam. In het midden van eiland rijst een oude vulkaantje op die inderdaad wel wat weg heeft van een kroon, we blijven zo in de “corona” sferen. We lopen en klauteren naar boven. Onderweg komen we door drie totaal verschillende landschappen. Eerst lopen we door een soort duinen, met allerlei versteende schelpformaties. Dan volgt een zone met basaltblokken, achtergelaten door de vulkaan en erg moeilijk om over te lopen. Het laatste stuk is de kegel van de 300 meter hoge vulkaan en tamelijk steil. De erosie heeft haar werk gedaan en doet dat nog steeds, smalle paadjes vol losliggend grint, goed opletten om genoeg houvast te hebben en niet naar beneden te glijden. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omliggende zee en het land, hier en daar een zeilbootje of panga, maar verder is het stil. Bij de boot zien we een paar keer dolfijnen, ze zijn druk en hebben geen tijd om te komen spelen, maar voor ons wel leuk om naar te kijken.

De wind is gaan liggen en we verleggen naar Lloreto, 6 mijl verderop. Lloreto heeft een haventje voor panga's, de witblauwe vis- en toeristenbootjes. Wij moeten buiten liggen en met de dinghy naar binnen. Dat kan alleen met rustig weer want de rede is onbeschut. Het is een klein stadje wat normaal gesproken erg aantrekkelijk is voor toeristen, maar behalve de al genoemde Mexicanen is het rustig. Ze hebben wel hun best gedaan om het aantrekkelijk te maken. Het plein is nog uitbundig versierd met Kerstattributen en ook de winkels zien er leuk uit. Mooi gesnoeide bomen geven schaduw op het trottoir en bloeiende bougainville en oleander zorgen voor kleur. 

Wij gaan op zoek naar “Taco del Rey” voor de lunch. “De koning van de Taco” is een populaire naam, maar, zoals in het gewone leven, is de ene koning de andere niet, dus het blijft afwachten. We krijgen een “to go” want het zitgedeelte is gesloten, een tas vol tortilla's, vers gebakken vis, allerlei sausjes en verse salsa. Op de boulevard, met uitzicht op een prachtige blauwe zeilboot, maken we onze eigen taco's klaar en eten in de zon. “De Koning” doet zijn naam eer aan, het is heerlijk en dat voor een paar euro. We zijn helemaal enthousiast over Lloreto en gaan 's avonds terug voor El Zopilote, een micro brouwerij met goed bier waar we ook weer lekker eten: gevulde puntige paprika in bladerdeeg, een lokale specialiteit. We doen de was en boodschappen zodat we er weer weken tegen kunnen. De wind trekt een beetje aan en we rollen lekker in slaap, het anker houdt wel.

Onderweg naar onze wildernis ontdekken we een misrekening. Beide gastanks zijn leeg! Niet goed in de administratie gekeken. 20 mijl terugvaren naar de dichtstbijzijnde haven om te vullen, u komt niet langs start en krijgt geen 200 gulden. Puerto Escondido is geweldig, binnen een dag zijn de tanks gevuld, hebben we pizza gegeten en uitgebreid gedoucht met geurig schuim en shampoo uit Aquitaine, Europa!!Het heeft wel wat om in zo'n luxe haven te liggen voor een nachtje. Poging 2, we varen naar Agua Verde en lopen naar de grot met de muurschildering van de handen. Niet nieuw, maar even mooi als vorig jaar. Terwijl we boven in de mond van de grot zitten zien we een groepje bultrugwalvissen spelen in de zee. Grote plonzen als ze zich op hun zijkant in het water laten vallen.

We lopen door een kleine oase en ik zie vogelsporen in het zand. “Roel kijk je mee uit naar een Roadrunner?” Ik zou zo graag de roadrunner zien, je weet wel een Speedy Gonzalez. Op een paadje tussen de struiken schiet er één voor hem weg, maar ik heb hem niet gezien. Ik ga later terug naar de oase om vogels te kijken én de roadrunner te zoeken, vogels genoeg, maar het blijft bij de sporen van Speedy.

Dit jaar wordt een mix van bekende fijne plekken en nieuwe ontdekkingen. We scharrelen weer rond in de lagune van Amortejada met zeearenden, reigers, ibis, ijsvogel, meeuwen, aalscholvers en gekraagde fuut. Op Isla San Fransisco ontmoeten we, net als vorig jaar, Sundance en we maken leuke wandelingen met hen.

Het stormt deze dagen zo hard dat we de wandeling naar de rug van het eiland halverwege afbreken, we zijn bang aan de zee kant van de kliffen af te blazen. Op het keien strand is genoeg te beleven in de getijde poelen. Op het eiland is ook een prachtige woestijn “tuin” met veel verschillende cactussen en andere planten. Sharon weet er meer van en dat maakt het interessant om ze te bekijken. Hoe meer verschillen je ziet, hoe indrukwekkender de aanpassingen van de verschillende planten zijn. Het weer kalmeert en bijna alle boten vertrekken, maar wij blijven nog even liggen in ons afgelegen paradijsje.

Foto's van de wandeling op Isla Coronados, in he stadje Lloreto, vogels in Agua Verde Blue Scrub Jay en spechten, de Roadrunner is een wens, deze foto is van James W. Cornett, Isla San Fransisco olifantsboom met kleine blaadjes en een egel cactus, maar ik vond hem ergens anders op lijken.